maandag 30 juni 2003

FOTO'S VAN DE MOOIE JONGE LETTERENMENSEN

De foto's van het prachtfeest van afgelopen vrijdag zijn inmiddels ontwikkeld. Als alleen tekst niet zo ontzettend stoer was volgens onze site, had ik er graag wat getoond hier. Intussen vraag ik me meer en meer af wat ik met mijn leven na Nymph ga doen. Per 2004 stappen Niels, Janneke en ik uit de redactie van Nymph en ik heb nog geen idee wat ik ervoor in de plaats ga doen. Vrijdagavond vertelde ik een meisje op de zomerborrel de nadelen: geen mogelijkheid meer om op een lichtvoetige wijze literair talent op te sporen, geen automatisch podium om mijn eigen teksten in te publiceren. En zo nog wat punten. Bij een ander literair tijdschrift gaan is een mogelijkheid. Zelf fictie schrijven intussen zal er ongetwijfeld niet snel meer van komen. Als dat was wat ik wilde, had ik er onderhand wel eens aan begonnen, wat jullie. Samen met Niels deze website tot een broedplaats van stoere ideeën uitbouwen is ook een mogelijkheid, maar wie bewijzen we daar een dienst mee?

Vriend Janwillem - hij is een talentvol toneelschrijver, moeten jullie weten - praat tegen me op msn. Tijd om ermee op te houden voor vandaag.

zaterdag 28 juni 2003

MAIL NIELS EN VINCENT!

Iedereen kan ons nu mailen met allerhande Nobelprijswinnende ideeën en snedige opmerkingen op:

niels_en_vincent@hotmail.com

Doe het! Omdat alleen tekst ook Heel Stoer is!

Niels' Stopwoord

Feitelijk heb jij 1 zeer hardnekkig stopwoord, Niels. Feitelijk.

Stopwoorden

Vince, immers en geweldig zijn zo ongeveer door jou uitgevonden.

Vroeger had ik last (in schrift; vooral in brieven) van het woord doch. Nog steeds een prachtwoord (lees er alles over in mijn internationale bestseller Neon), tegenwoordig ban ik elk stopwoord uit dat zich zonder aankondiging in mijn vocabulaire weet te wurmen.

Een zin die ik de laatste tijd wel graag gebruik wanneer ik in akelige posities dreig te geraken, is: 'Ik trek je uit elkaar.' Geloof me, met mijn boze oog en de daarbij vrijkomende zinderende adrenalinestoot, lijk ik werkelijk in staat iemand uit elkaar te trekken. De kunst van het angst inboezemen begint bij de taal. Daar heb je geen graad in een dodelijke vechtsport of een wapen voor nodig.

Onregelmatig Verschijnende Filmquotes Om Te Lachen

Rob: "Sometimes I got so bored of trying to touch her breast that I would try to touch her between her legs. It was like trying to borrow a dollar, getting turned down, and asking for 50 grand instead."

Uit: High Fidelity (2000), Stephen Frears.

Moet ik hier nog wat aan toevoegen? Deze film heeft alles mee. Held John Cusack speelt een sublieme tragikomische rol als Rob Gordon, er valt veel te leren over mannen (jongens) van onze leeftijd, Jack Black in topvorm, veel geoudehoer over popmuziek, de hilarische scène waarin Tim Robbins in elkander geslagen wordt, en heeft als belangrijkste booschap dat Droommeisjes áltijd tegenvallen. Maar toch... Wat wél jammer is: de tegenvallende soundtrack. Welgeteld één prachtnummer van The Beta Band ('Dry The Rain'). En die vervelende Lisa Bonet.

Literair feit: feitelijk de enige écht goede roman van Nick Hornby. Fever Pitch en About a Boy zijn aardig (die laatste overigens redelijk tot zeer grappig als Hugh Grant-verfilming, tegelijkertijd ook de enige rol van Grant waar ik geen zenuwinzinking van krijg (dat geknipper! dat gestotter!)), maar blijf verre van How To Be Good. Oef. Wat een vermoeiend en vooral dodelijk sáái boek is dat.

N.

DE DAG DAARNA

Wat die revoluties betreft: Niels moet echt heel goed uit gaan kijken. Ik gooi het roer om tot het hem duizelt, let maar eens op.

De Nymph-zomerborrel was mooi, fijn, aangenaam en vooral heel, heel goed. Het was een borrel die ertoe deed, om het zo eens te zeggen, met een mooi ingetogen presentatie van Martien en interessante voordrachten van jonge literaire helden. Naakte Meisjes waren er niet, wat Niels ook beweert (hoewel ik er uren later tot mijn schrik alsnog een aantrof in Perdu), maar wel waren de Mooie Jonge Letterenmensen in groten getale komen opdraven. Voor het eerst in tijden zijn er ook foto's van onze schrijvers en het publiek gemaakt. Geen digitaal gepruts, want op deze site kunnen we toch geen plaatjes zetten. Omdat alleen tekst ook Heel Stoer is.

Het werd erg laat vannacht, dat wel, en er kwam misschien meer drank aan te pas dan goed voor me was. Toen Martien en ik op The 2 Live Crew en The Bee Gees dansten, was het eigenlijk tijd eens huiswaarts te gaan. Daarna viel ik nog over wat stoelen heen en voerde ik gesprekken die ik me nu nog wel herinner, al heb ik geen idee meer met wie. Dat deugt niet. Uit al die gesprekken maak ik ook nog op dat ik twee stopwoorden heb opgelopen, te weten immers en geweldig. Ik ga me erop toeleggen die woorden uit mijn zinnen te bannen. Dat gaat immers niet langer.

V.

vrijdag 27 juni 2003

Welja, Revolutie. Nu al

Zit ik net mijn GPRS-systeem te testen, komt er hier iemand mijn woestijntent binnenvallen. Goddank dat ik onlangs nog met collega Hafid B. mijn Arabisch heb opgehaald, anders had ik nooit geweten dat Vriend Vincent hier alweer het roer aan het omgooien is. Nieuwe links (terwijl we toch hadden afgesproken dat ík de Linkmaster was), een nieuwe titel, en dan ook nog eens commentaar op mijn vrijetijdsbesteding. Veel gekker moet het niet worden.

Ik lees momenteel, rijkelijk laat, ik weet het, De Movo Tapes. Daar krijg ik nog spijt van. Een tocht van 13 kilometer staat er voor vandaag op het programma en verder sleep ik ook nog, weer laat, De Kleine Vriend en het complete Verzameld Werk van Reve met me mee. Ook herlees ik het briljante House of Leaves van Mark Z. Danielewski, nu in het Engels.

Maar nu genoeg geleuter. Zo'n satellietverbinding is niet bijster goedkoop en bovendien moet er hier nog gewerkt worden. Ik wens Vincent en de redactie van Nymph een zeer prettig feestje toe. Uit betrouwbare bron heb ik tevens vernomen dat er Naakte Meisjes zullen rondlopen. Had ik al gezegd dat de drank gratis was?

Groet,
N.

PS Spel- en grammaticale fouten zijn van mijn hand. Ik hoop dat Vincent het fatsoen heeft om waar ik die maak - en ik heb al verbeteringen gezien -, ze te wijzigen. Ik mag dan een Belangrijk en Huiveringwekkend Schrijver zijn, grammaticaal ben ik zo goed als dyslectisch. De pientere geesten onder jullie zullen dit vanzelfsprekend betitelen als charmant of excentriek. Ikzelve houd het op een teken van geniale gekte.

VRIJDAGMIDDAGBERICHT

Niels is ervandoor. Met zijn machinegeweer. Ik houd niet zo van die gewelddadige uitspattingen, maar als dit voor Niels vakantie is - naar een geheime locatie met een AK47 -, lig ik niet dwars.

Vanavond intussen is er het grote Nymph-zomerfestijn in boekhandel J.O.O.T. Wetende dat er niemand naar deze website kijkt, heeft het weinig zin te zeggen dat iedereen van harte welkom is, dus dat laat ik maar eens achterwege. (Vanavond! Halfnegen! Boekhandel J.O.O.T.! Gratis toegang! Open podium!)

De Onregelmatig Verschijnende Filmquotes Om Te Lachen zal ik naar eer en geweten voortzetten gedurende Niels' afwezigheid. Hoewel, misschien gooi ik het hele format om en schrap ik die rubriek meteen weer. Alles is mogelijk, nietwaar.

Nu: naar de Grote Stad. Martien en ik gaan drank inslaan voor het feest. Dat werd allang tijd.

V.

donderdag 26 juni 2003

Niemand is hier toch nog. Dus.

Ga ik twee weken op vakantie. Geheime locatie, dat spreekt. Wel kan ik vertellen dat ik daar zo goed als zeker geen Nederlanders ga tegen komen. Mijn AK47 heb ik alvast schoongemaakt. Voor het geval dat.

Ik hoop dat Vincent de Onregelmatig Verschijnende Filmquotes Om Te Lachen zal voortzetten in mijn afwezigheid.

Volgende keer vertel ik wat over mijn Nieuwe Meesterwerk, Muziek Uit Openstaande Ramen. De Onverbiddelijke Bestseller Van 2004. Een duister boek, dat is het. Maar ook met fijne cynische humor, lichte erotiek en hartverwarmende vriendschap. Een mysterieus, rijk, complex boek, kortom.

Onregelmatig Verschijnende Filmquotes Om Te Lachen

Donnie: "First of all, Papa Smurf didn't create Smurfette. Gargamel did. She was sent in as Gargamel's evil spy with the intention of destroying the Smurf village, but the overwhelming goodness of the Smurf way of life transformed her. And as for the whole gang-bang scenario, it just couldn't happen. Smurfs are asexual. They don't even have reproductive organs under those little white pants. That's what's so illogical, you know, about being a Smurf. What's the point of living if you don't have a dick?"

Uit: Donnie Darko (2001), Richard Kelly.

Boeken Die Er Deze Zomer Toe Doen

Finding Myself - Toby Litt
Harry Potter and The Order of The Phoenix - J.K. Rowling
69 Things To Do With A Dead Princess - Stewart Home
Lullaby - Chuck Palahniuk
Kissing In Manhattan - David Schickler

DONDERDAGOCHTEND

Donderdagochtend 26 juni. Gistermiddag op gepast weemoedige wijze het oude Prometheus/Bert Bakker-pand 'uitgedronken'. Vanaf morgen zitten we in een nieuw en vooral blauw pand. Allereerst is er vandaag een groots PCM-festijn op een nog onbekende bestemming. Niels heeft daar niets mee van doen. Wat de vraag opwerpt: schrijven we op die blogpagina van ons slechts over zaken die ons beiden bezighouden? Hoe zit dat? Ik zou ook kunnen schrijven dat er morgen een geweldige zomerborrel plaatsvindt in boekhandel J.O.O.T. te Amsterdam, ter ere van het juninummer van ons prachtblad Nymph, maar ook daar staat Niels - tot zijn spijt - buiten. Intussen moet er koffie worden gedronken en brood worden gegeten, en zou men meer naar liedjes van Blöf moeten luisteren en meer boeken moeten lezen die ertoe doen. Welnu, eens zien wat Niels hierop te zeggen heeft.

Vincent

woensdag 25 juni 2003

EXPERIMENTEN

Wat zijn de mogelijkheden feitelijk met zo'n blogpagina? Niels en ik zitten nog in de experimentele fase, zoveel is duidelijk. Intussen beraden we ons op de toekomst. Komt er een gastenboek? Komen er waardevolle links? De tijd zal het leren.

Moedig voorwaarts!

Vincent

DO THE BRAKMAN!

Vincent Schmitz las:

DE GIFMENGER van WILLEM BRAKMAN


Onlangs hoorde ik iemand het werk van Willem Brakman omschrijven als ‘treiterproza’. Aan een roman van Brakman begin je niet zomaar, tenzij je zin hebt eens echt moeite te doen in plaats van ontspannen te genieten van een goed uitgewerkt verhaal met personages van vlees en bloed en een duidelijke plot. Toen Bas Canoy, Niels Carels en ikzelf in 2000 Brakmans De koning is dood bespraken in de toenmalige Nymph-rubriek ‘Spraakwater’, schuwden mijn mederedacteuren harde woorden niet. ‘Ik ben wanhopig op zoek geweest naar een plot’ en ‘Als je zo schrijft, moet er haast wel een steekje los zitten’ waren slechts enkele van de afwijzende zinnen over het schijnbaar hermetische proza van de inmiddels tachtigjarige schrijver, die zich niet laat afschrikken door de horden Brakman-haters en stug doorschrijft voor een beperkt, enthousiast publiek. Het zojuist verschenen De gifmenger is Brakmans 49ste boek, een feit dat de uitgever viert door de roman te presenteren in een gebonden uitgave met zowaar een glossy foto van de auteur op de omslag. Alles wordt uit de kast gehaald voor de bijna-jubilaris, en het is dan ook zonde dat Brakmans werk de laatste jaren zo slecht gecorrigeerd wordt. Ook De gifmenger bevat weer enkele gruwelijke fouten (‘Hij heete’), en aanhalingstekens worden wel geopend maar nergens meer gesloten.
‘Bij het lezen kreeg ik gewoon het idee dat er bladzijden waren weggevallen!’ verzuchtte Niels Carels drie jaar geleden na lezing van De koning is dood, een typische uitspraak van gefrustreerde Brakman-lezers. Slechts wie veel van zijn werk kent, is nog in staat een en ander in een groter verband te plaatsen: elke afzonderlijke uitgave maakt deel uit van het bizarre Brakman-universum waarin eenlingen hun plaats opeisen zonder ook maar enige knieval naar de massa te willen doen. In De gifmenger is dat Schoo, een oudere, weinig succesvolle papierhandelaar die ook nog eens schrijft, al is er vanzelfsprekend niemand geïnteresseerd in zijn zo particuliere gedachtespinsels. Ook zijn vrouw niet, die haar toevlucht zoekt tot huisarts Van Heel, een hilarisch personage dat we kennen uit veel eerdere Brakman-romans. Intussen vindt er een ware slachting plaats in De gifmenger: eenieder die Schoo niet zint, moet het bekopen met een door Schoo zelf geschonken kopje thee, waarin enkele druppels van het een of ander.
Wie niet openstaat voor de pracht van Brakmans zinnen, voor de manier waarop zijn associatieve proza voortkabbelt van de ene melodieuze zin naar de andere, zal zich _ toegegeven _ slechts ergeren aan het ontbrekende houvast. Voor het verhaal moet je het ook dit keer niet doen, en wie het boek onverhoeds even dichtslaat, kan weer van voor af aan beginnen. Maar voor wie wil, is er veel fraais te ontdekken. Neem alleen al de omschrijving van de roddelzieke buurt waarin Schoo woont: ‘De huizen waren verschillend van elkaar, er waren er zonder kin en met kinnebak, met opgetrokken wenkbrauwen of geknepen oogjes, er waren spleten die nergens naartoe gingen, onnodige erkers, inhammen en vreemde daken. Ik zeg niet waar, omdat de wijk dan ogenblikkelijk zou worden afgebroken. Er zat ook iets duisters in de buurt, er was een kattenhater, die Schoo het misbaksel noemde en die hij herhaaldelijk niet groette, en een kruidenierswinkeltje nog uit de negentiende eeuw. Het bestond uit wachtende klanten, praatjes, beslagen ruiten en een met zorg ouderwets gehouden verlichting... Dat was de plaats waar de vonnissen werden geveld. (...) Niet oninteressant was de ommuurde moestuin, waar men een bepaalde route flink kon inkorten maar waar bij het hek een oude man haatvervuld en krijtwit oplette om de inkorters terug te wijzen.’

Willem Brakman, De gifmenger. Amsterdam: Querido, 2003, 134 blz., € 15,90.
Goed.

Laten we eerst maar kijken hoe dit allemaal werkt. Als we iets wisten van html, was dat best cool geweest. Maar dat is niet het geval. Fuck dat uiterlijk dus, het gaat in de eerste plaats om de tekst.
Ik ben er!

Vince

dinsdag 24 juni 2003

Niels, hoe komt het dat jij administrator bent en ik slechts een of andere member? Sta jij nu boven mij in dezen? Doe er iets aan, wil je?

Vince
Juist. Nog nergens, dus.
  • www.tobylitt.com
  • Goed, maar waar gaat dit allemaal heen, werkelijk?