Love Actually dus. Goed. Daar gaan we dan. Els en ik zijn er afgelopen week heen gegaan, in ons plaatselijke filmtheater Delfia, en ik moet zeggen: het viel ons een beetje tegen. Goed, er zitten wat aangename scènes en verhaallijnen in, en we hebben af en toe best moeten lachen, maar allemachtig, waarom zitten er zo véél verhaallijnen in? Je moet weten dat Love Actually draait om allerhande romantische verwikkelingen. De ene verwikkeling verloopt iets voorspoediger dan de andere, maar toch: daar draait het dus om. Richard Curtis, regisseur en scenarist van het geheel, heeft zich echter niet in kunnen houden. Hugh Grant, de zogenaamde ster van de film, zit bijvoorbeeld slechts in een handvol scènes. Hij speelt de Engelse premier, en achteraf kun je alleen maar denken: waarom een premier? Wat voegt dat toe aan de film? Dan is er Colin Firth, die zijn vriendin met zijn broer betrapt, zich vervolgens ergens terugtrekt om een boek te schrijven en verliefd wordt op zijn werkster, wat uiteindelijk, na veel omzwervingen, leidt tot een hilarische scène, gesproken in onbeholpen Portugees. Dan is er Alan Rickman. En ik ben normaal gesproken dol op Alan Rickman. Alan Rickman was heel, heel stoer in Die Hard, en hij mocht er zijn in de Harry Potter-reeks, en zo nog wat films, maar hier moddert hij maar een beetje aan. Hij wordt half verleid door een van zijn werkneemsters en bedriegt zijn vrouw (Emma Thompson). Hoe dat afloopt? Geen idee. Dan is er nog de Engelse jongen die geen meisje kan vinden en daarom naar Amerika vertrekt en daar meteen in de prijzen valt. Dan is er nog de man die verliefd is op de vrouw van zijn beste vriend (Keira Knightley - gezegd moet worden dat alle scènes met Keira de moeite waard waren, ook in deze collagefilm). Dan is er nog het jongetje dat verliefd is op een klasgenote. Dan is er nog Laura Linney, die verliefd is op een collega, hem vervolgens weet te verleiden, en dan, ja dan, op driekwart van de film, een psychopatische broer blijkt te hebben, waardoor heel de romance in duigen valt. Waarom in ene die psychopatische broer? En dan is er nog de verlopen rockster die een comeback tracht te maken met een kerstversie van 'Love Is All Around'. Dan is er nog Liam Neeson die zijn vrouw onlangs verloren is, daar even heel droevig om is en vervolgens door de film huppelt. En dan is er nog...
Waar het allemaal op neerkomt: met eenderde van de personages had je gewoon een aangename, romantische, samenhangende film gehad. Te vaak vroeg ik me af: waar is dat personage eigenlijk gebleven? Hoe is het daar eigenlijk mee afgelopen? Waar komt die figuur nu weer vandaan?
Broddelwerk dus! Amateuristisch, beunhazerig gekluns. Om je voor te schamen.
Vanmiddag gaan we Good Bye Lenin bekijken in het onvolprezen filmhuis Lumen. Jullie horen nog van ons.
V.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten