zaterdag 31 juli 2004

TOEN DE ZOMER DAN TOCH NOG BEGON

We hebben er lang op moeten wachten. Mensen werden er onrustig van. Soms stootte iemand een ander aan en zei hij: 'Denk je dat het er nog van komt?' Maar nu is-ie er dan. De zomer van 2004. Die is er de oorzaak van dat ik hier al dagen niet heb geschreven. Elsie en ik brengen zowaar tijd door op ons balkon. Dat doen we hoogstzelden. En verder vind je ons in de Delftse binnenstad, waar ik vanmorgen mijn haar liet bijknippen door de kapper, en waar we straks iets lekkers gaan eten. Donderdagavond was ook al zo zomers. Niels, Martien en ik zaten op een terras in het Amsterdamse Vondelpark, waar niet alleen mooie, mooie mensen te zien waren, maar ook een stel enge oude mummies. De mummies waren ironisch genoeg verreweg het meest ontbloot. Jammer, zoiets. Later die avond gingen we naar Janneke, en speelden we met haar en Judith een paar spelletjes op Jannekes pooltafel, intussen luisterend naar elektromuziek en af en toe op Jannekes dak staand, uitkijkend over het Amsterdamse centrum. Ik maakte een foto van Martien, hij maakte er een van mij, en af en toe riep Niels iets als 'Ik maak jullie vanavond allemaal in'. En we wisten dat dit het begin was van de zomer van 2004.

Iets geheel anders: Elsie is plots geobsedeerd door de iPod Mini. Vooral het uiterlijk (en in het bijzonder het formaat) spreekt haar aan, maar graag verneemt ze jullie ervaringen met die iPod. Is een aankoop de moeite waard? Ook als je zo'n ding bijvoorbeeld (ik zeg maar wat) hebt aangeschaft om er muziek mee te beluisteren?

V.

woensdag 28 juli 2004

POOLEN, LOUNGEN, VISSEN VANGEN, etc.

Morgenavond vindt er een Nymph-reünie plaats bij Janneke thuis. Dat wil zeggen: de vijf redactieleden die het blad maakten en het uiteindelijk verwoestten, die komen morgen bijeen om elkaar weer eens te zien, te spreken en wat niet al. Ook zullen we tezaam poolen en loungen. Collega Esther moest vandaag erg lachen toen ze mij de woorden 'poolen' en 'loungen' in 1 zin hoorde noemen. Ze zei: 'Het klinkt net alsof jullie hip proberen te doen.' Wel: morgen zijn wij hip. En Esther heeft makkelijk praten, want die gaat gewoon drie weken loungen in een heel ander land, waar het immer warm is, en waar je nooit een ozalid hoeft te bekijken of een flaptekst hoeft te corrigeren. Zij gaat daar een beetje op het strand dikke boeken liggen lezen terwijl haar vriend vissen voor haar vangt.

Ikzelve ga vlak daarna ook op vakantie. Ik doe dat samen met Elsie, exact 1 dag na ons huwelijk, en ik zeg het er maar eerlijk bij: ik zal hier dan 2 weken lang niets van mij laten horen. Eerst zullen jullie mij wellicht een beetje missen, maar na een week zal het zijn alsof ik hier nooit ben geweest. En helemáál nadat Niels de naam van deze site heeft aangepast in Niels Doet Het Voortaan In Zijn Eentje, ongetwijfeld te vinden via het adres www.niels.blogspot.com. Leer mij Niels kennen, de egomane aap.

Hm. Ik liet me even gaan, geloof ik. Dat zal Niels niet zo leuk vinden. Dat wordt morgen tijdens die reünie dus een boel pijnlijke blikken, langs elkaar heen praten, 'per ongeluk' wijn op elkaars kleding knoeien, en elkander ten slotte huilend in de armen vallen. Dat loopt wel los.

Niettemin: vakantie zal er komen. Vakantie zal er zijn. Ik zal in die periode geen computer aanraken. Ik zeg het maar alvast, dan komen er straks geen problemen van.

V.

TEKST AAN TE TREFFEN OP POSTERS IN DE AMSTERDAMSE BINNENSTAD

Voor het sympathieke Pluk De Nacht Openlucht Filmfestival schreef ik onderstaande tekst over Mike Figgis' Timecode. Nu overal te vinden op enorme posters. Voor wie het wil weten, mijn naam staat heel klein rechtsonder. Ach ja. Misschien dat we elkaar daar eens zien, op Het Stenen Hoofd. Degene die mij een drankje aanbiedt is al gauw een goede vriend.

---

Straks, als ze weg is, en we hebben gesproken over de posities van de zwarte acteur, noodles, een pitch hebben aangehoord over een toilettijdmachine, we gemasseerd zijn, onze stemmen door elkaar zullen klinken, niemand elkaar kan verstaan, we tot de stille conclusie komen dat iedereen in wezen totaal gestoord is en dat we altijd, hoe dan ook, op elk moment van ons leven alleen zijn, dan, na de belachelijke regisseuse met het keyboard en haar vriendje, dan zal het gebeuren.

Maar eerst zal er overspel plaatsvinden. We zullen drinken. We zullen plannen maken. Je zal aan twee verschillende meisjes vragen of ze met je meegaan naar Venetië. Naar Toscane. Om een huis te kopen en daar oud te worden. Weg van hier. Alles achterlaten en opnieuw beginnen. En beide meisjes zullen nee zeggen. Ze zullen je verlaten. Meisjes verlaten jou altijd.

‘Hou je van me?’
‘Ik zou willen dat het niet zo was.’
‘Hoe denk je dat op te lossen?’
‘Wat ik denk is niet belangrijk.’

Iedereen verwoest zijn eigen leven. We proberen wel het goede te doen. Iemand trots op ons te laten worden. We zijn voortdurend bezig met beelden en verhalen en woorden, doen ons anders voor dan we zijn, spelen rollen. Uiteindelijk gedraagt iedereen zich als een acteur. De een is overtuigender dan de ander. Dat is logisch, dat is evolutie, dat is natuur. Maar denk niet dat alles ongestraft kan. Denk niet dat je werkelijk iemand volledig kan vertrouwen. Denk niet dat je met alles wegkomt. Soms staat er iemand op die het niet meer pikt. Die het recht in eigen hand neemt. De grens tussen echt en nep, tussen waanzin en geluk, tussen het-gaat-even-niet-zo-goed en het complete einde, die grens, die is flinterdun.

Maar laten we niet overdrijven. Laten we vooral voorzichtig zijn. Het menselijk lichaam is niet meer dan een zak vlees die veel te gemakkelijk openbarst. Onze huid is geen pantser. We zijn lopende weekdieren.

Er staat iets verschrikkelijk te gebeuren. Het zij zo. Boek jij een tafel in dat leuke restaurant? Dan kom ik je later ophalen en doen we alsof we van elkaar houden. Dan gedoog ik je, dan amuseer ik je, dan zeg ik de juiste dingen, maar we weten: dit gaat voorbij. Alles kan kapot.

N.

dinsdag 27 juli 2004

STOPPEN MET ROKEN

Ik rook niet. Ik heb ook nooit gerookt. Toch ben ik geen felle antiroker. Ik had bijvoorbeeld wel eens vriendinnetjes die rookten. Ik vond dat niet echt amusant, maar ik prikte er gewoon doorheen. Ik stoorde me er niet aan. Ik heb zo nu en dan vrienden die roken. Ik kan dat hebben. Ik ben niet degene die in een horecagelegenheid mensen het Boze Oog geeft als ze in ene een sigaret opsteken. Ik ben soms verbazingwekkend tolerant, moeten jullie weten.

Nee, ik heb geen hekel aan mensen die roken. Sterker: sommige van mijn beste ouders zijn rokers. Hoewel, wacht even, dat zijn ze niet meer. Sinds kort. Ze zijn oud-rokers. Ex-rokers. Ze roken niet langer. Dat komt door de Wondermethode die mijn moeder onlangs ontdekte. Ik moet er even bij zeggen dat mijn moeder al pak 'em beet 37 jaar aan het roken was. Zij deed dat dus al lang voordat ik haar leerde kennen. Dan kun je er moeilijk bezwaar tegen maken. Ik herinner me wel een eerdere stoppoging van mijn ouders. En een tweede. En een derde. En nu ja, nog wat pogingen daarna. Ik juich zulke stoppogingen altijd toe. Hoe je het ook wendt of keert, als mijn ouders niet per se een langzame, pijnlijke dood dienen te sterven, nee, dan liever niet.

Gelukkig is er nu dus de Wondermethode. De Wondermethode werkt volgens mijn moeder zó goed dat ze zelfs míj eraan wil onderwerpen. Terwijl ik dus nooit heb gerookt. Nu vraag ik je.

Vorige week belde ik mijn moeder en informeerde ik eens naar die methode. En zij sprak: 'Het is een Wondermethode. Ik ben nu een ex-roker. Ik rook niet meer.' En toen was ik even heel trots. Ik was zelfs zó trots dat ik haar nu amper nog durf te bellen. Stel dat ze nu tóch weer is gaan roken. Wat dan? Zou dat niet heel, heel erg zijn?

V.

maandag 26 juli 2004

HUISELIJK GELUK

Gisteravond was op een van onze nationale popzenders een toptien te zien van clips van Britney Spears. Ik heb Britney wel eens leuker en aantrekkelijker gevonden dan momenteel, maar daar wil ik het hier niet over hebben. Ik heb zo mijn geheimen en mijn privé-leven en daar hebben jullie niets mee van doen. Niettemin: na enkele vrolijke deuntjes en enkele aangename clips, werden mijn ogen en oren werkelijk naar de tv toe gezogen toen dat immer zo oorstrelende liedje 'I'm a Slave 4 U' voorbijkwam. Welk een genot toch, dat liedje, en wat een tijdloze, klassieke popsong is dat nu al. Bovendien vind ik de bijbehorende clip van een tot tranen toe roerende schoonheid. Dit alles in het nette, zoals jullie begrijpen. Nu ja, af en toe 'I'm a Slave 4 U' op het scherm voorbij zien komen, dat doet deugd.

Dat wil allemaal niet zeggen dat ik het hier altijd maar over verleidelijke nimfijnen, welkome afleiding biedende videoclips en goed in het gehoor liggende melodieën hoef te hebben. Zo'n weblog is het hier niet. Af en toe mag het ook best eens gaan over huiselijk geluk.

Wel, nu we het toch over huiselijk geluk hebben: Elsie en ik hebben besloten dat we - tegen alle verwachtingen in - alsnog Londen zullen bezoeken in 2004. Een jaar zonder Londen, dat gaat er bij ons niet in. Dan kunnen we nog zoveel trouwen als we willen, en nog zo veel huwelijksreizen maken, we zullen en moeten naar Londen gaan. Dat wordt dus begin december, dachten we zo.

Dat gezegd hebbende, kan ik hier ook nog eens melden dat Elsie en ik hebben besloten onze huwelijksnacht zelve een hele week te vervroegen. We redeneerden: met dat huwelijk hebben we het die dag al zo druk, en de volgende dag moeten we al zo vroeg op om naar Schiphol te gaan, dat zo'n huwelijksnacht heel geen doen is. Welnu, die vieren we dus een week eerder in een hotel naar keuze. Ik ga nu de champagne koel zetten. Alvast.

(Om eerlijk te zijn: het waren Noni en Teigetje die ons op onze gebrekkige planning wezen. Je hebt heel slimme katten of je hebt ze niet. Meer wil ik er niet over kwijt. Ik heb zo mijn geheimen en mijn privé-leven en daar hebben jullie niets mee van doen.)

V.

VERWACHT

Op deze plaats zal, indien alles goed gaat, vandaag nog een recensie verschijnen van de - nu ja, ik verklap het al een beetje - onluisterende eerste Zomergasten-uitzending.

N.

P.S. Hebben jullie dat ook, dat als je te lang naar Heleen van Royen luistert, je op een gegeven moment denkt: 'Die stem valt wel mee eigenlijk' en dat ze dan ineens toch begint te bleren dat het niet mooi meer is? En dat zij een echt Heel Kleine Neus heeft?

P.P.S. Ik ga nog inhoudelijk in op gisterenavond, hoor. Geen nood.

P.P.P.S. Zullen we anders gewoon samen los gaan in de comments? Ik heb het nogal druk vandaag.

zondag 25 juli 2004

ZOMERGASTEN 2004

Vanavond barst het jaarlijkse Zomergasten-spektakel weer los. Ik zal als vanouds elke uitzending negeren en over het hoofd zien, terwijl Niels zich wederom zal vastbijten in een ouderwets staaltje bijtende, cynische tv-journalistiek door hier, op dit prachtige weblog, elke aflevering van genadeloos commentaar te voorzien. Ik verwacht morgen Niels' eerste recensie. En jullie doen dat natuurlijk ook.

Vanmiddag heb ik een paar fraaie cd's zitten compileren voor het grote huwelijksfeest. Opdat onze dj er zijn ding mee doet.

Zomaar een praktische vraag: wie is er wel eens in december in Londen geweest? En is het daar in die periode nog duurder dan in de zomer, in verband met kerstinkopen en dergelijke? Laat je licht er eens over schijnen, wil je?

Ten slotte: voor het eerst sinds 1909 mag het drankje absint weer verhandeld worden in Nederland, las ik in de krant. Ik herinner me echter een nachtelijke scène in Amsterdam met onder anderen Niels, Martien en Thomas M., waarin Niels probeerde een glas absint te bestellen en vernam dat men daar tien euro voor vroeg. Hij brieste van woede, maar daar gaat het me nu niet om. Waar het me om gaat, is: als Niels al in 2002 een glas absint kon bestellen (tien euro of niet), waarom is het dan nu in ene Groot Nieuws dat dat spul weer verhandeld mag worden?

V.

zaterdag 24 juli 2004

DE HIPSTE MENSEN VAN DELFT

April Fool's Day is een van die films die ik in mijn jeugdjaren graag zag en vervolgens tijdenlang uit het oog verloor. (Zoals bijvoorbeeld ook Mad Monster Party?, een film die Niels nog eens op dvd zou opsporen voor me. Dat is nog niet gebeurd, maar ik blijf hopen.) Deze week kocht ik 5 dvd's, en jullie raden vast al welke film daartussen zat: ja hoor, April Fool's Day. Dat was even genieten gisteren. Het is zo'n tienergriezelfilm die nét even anders is dan alle andere tienergriezelfilms, niet in het minst door de goede grappen en de tegenwoordig onvermijdelijke twist-in-the-end. Jullie kennen ze wel. The Sixth Sense had een twist-in-the-end. Memento had een twist-in-the-end. The Others had een twist-in-the-end. En ooit, langgeleden, ver voor de meligheid van de Scream-reeks, in 1986 dus, had April Fool's Day er een. Mocht je nieuwsgierigheid gewekt zijn, kom dan eens langs. Dan kijken jij en ik er samen naar. Ik zou het leuk vinden als je een zak chips meebrengt. Of een fles rosé. Ja, dat zou aangenaam zijn.

Vandaag heb ik dan eindelijk schoenen gevonden voor het huwelijk. Ik hoef ze eigenlijk alleen nog maar in te lopen, maar afgezien daarvan zit mijn voorbereiding voor de Grote Dag er wel op nu. Ik heb dat netjes gedaan, wat jullie, met nog 27 dagen te gaan.

Elsie en ik zijn intussen officieel de hipste mensen van Delft. Niet alleen hebben we de klassieker April Fool's Day hier in de kast staan, ook bezitten we de nieuwe cd's van The Bees en The Waxwings. Waarom we dit huis überhaupt nog uit komen, is een van de grote raadselen van onze tijd. Vanavond gaan we dan toch maar eens naar Spider-Man 2 toe.

Ik las ergens dat Lange Frans en Baas B. allebei begin twintig zijn. Die hebben dus nog zo'n zestig jaar de tijd om zich helemaal kapót te schamen voor hun onwaarschijnlijke toptienhit 'Moppie'. Excuses als 'Het begon als een grapje en het liep uit de hand' worden niet langer meer getolereerd. Schamen zullen ze zich. Met een zak over het hoofd door de stad gedragen worden. Pek en veren en wat niet al.

V.

vrijdag 23 juli 2004

DINGEN DIE JE INEENS TE BINNEN SCHIETEN

Ik ben alweer 1 hele dag 27. Tjonge.

N.

woensdag 21 juli 2004

VLIEGENDE MIEREN MET PROGERIA

Via de teller die bijhoudt hoeveel 'hits' onze weblog dagelijks krijgt, kunnen Niels en ik van alles te weten komen. Bijvoorbeeld dat tussen 5 en 6 uur 's ochtends vrijwel niemand hier langskomt. Dat we 5 bezoekers uit Midden-Amerika hebben gehad - tegenover de meer dan 30.000 uit Europa. De topvijf van landen waar we de meeste hits van hebben is: Nederland, België, Verenigde Staten, Frankrijk, Verenigd Koninkrijk. Vermoedelijk wordt juli 2004 de drukste maand ooit op deze site - de kijkcijfers blijven maar stijgen. Ja ja, wij weten die dingen, want wij hebben zo'n teller.

Maar het allerleukste blijft de pagina 'Hoe zijn ze op mijn site gekomen'. Hierin vind je onder meer een overzicht met de zoekwoorden die mensen hebben ingetoetst voordat ze op onze site terechtkwamen. Vooral mensen die op 'vliegende mieren' of 'progeria' zoeken, worden door de diverse zoekmachines naar onze site doorverwezen. Om vervolgens het deksel op de neus te krijgen. Want hoewel we beide termen ooit eens hebben genoemd, schrijven we er verder nooit over. We kijken wel uit. Toch overwogen Niels en ik onlangs om onze weblog eens een week lang aan deze termen te wijden. Ik vind het ongepast om een ziekte als progeria uit te buiten voor onze kijkcijfers, bijvoorbeeld door de Niels en Vincent Progeria Week uit te roepen, maar het wrange is: alleen al door de naam 'progeria' hier in dit stukje enkele keren te noemen, zullen nóg meer mensen die op zoek zijn naar informatie, bij ons uitkomen. Je hebt die dingen niet in de hand.

Andere zoektermen die de afgelopen dagen een doorverwijzing naar onze site opleverden, blijken de volgende: 'katten 's nachts', 'scriptie Leon de Winter', 'naakt in de kunst, 'Zomergasten redactie' en 'antonie kamerling naakt'.

Nu vraag ik je.

V.

dinsdag 20 juli 2004

KIRSTEN SCHRIJFT OVER MIJ

Nu te lezen op Kirstens weblog: een zogenaamde 'Vincent Schmitz Special'. Ooit schreven zij en ik met elkaar, heuse brieven op papier en dergelijke. Kirsten strooit met citaten uit een van die brieven van mij. Ik moet erbij zeggen, ter verdediging en verklaring, dat ik zeventien (17!) was toen ik die zinnen schreef. Ik vind het wel amusant om terug te lezen, vertederend in zekere zin. Maar ik keek er ook wel een beetje van op. Nu ja, ik meld het hier maar.

V.

HIER EN DAAR EEN MENING

Kennen jullie het liedje 'Chicken Payback' van The Bees? Ja, ik zou er hier niet over beginnen als Elsie niet op dit eigenste moment door de kamer aan het stuiteren was op de klanken van dit vrolijke wijsje. Ga er maar eens snel naar luisteren en dan horen jullie mij er niet meer over.

Dan nu even wat meningen. Waar heb je immers een weblog voor als je niet eens af en toe wat ongefundeerde meningen de ether in kunt sturen?

- ik ben van mening dat Infuus van Peter Henk Steenhuis en Tigrelle Uijttewaal een veel beter boek is dan ik aanvankelijk dacht. Dat klinkt als een compliment dat stiekem ook een belediging is, een compliment dat je je vijanden niet eens toewenst, dus vooruit, ik kan het maar beter enigszins toelichten. Ik kocht deze debuutroman - geschreven door twee oud-Nymph'ers, jawel - enkele maanden geleden en ik heb hem meteen in de kast gezet, zoals dat soms gaat, en er niet meer naar omgekeken. Vandaag was ik er ineens alsnog voor in de stemming, ook naar aanleiding van de enthousiaste aansporingen van vriend Walter. En zie eens: vanmorgen begon ik eraan in de trein en nu heb ik het alweer bijna uit. Ik spreek dus voor mijn beurt, maar ik stel hier gewoon: Infuus is een vlot geschreven, pakkend verhaal en het valt me alleszins mee. Sterker: ik vind het een geslaagd debuut. Nu, waar hoor je zoiets nog. (Overigens, deze link is misschien wel leuk, maar dat omslag lijkt totaal niet op het omslag dat om het boek zelve heen zit.)

- ik ben van mening dat Keira Knightley, hoe Winona-achtig ze ook moge zijn, wat al te dunnig is om haar fotoreportage in het tijdschriftje Arena te rechtvaardigen. Ik ben heel streng in die zaken. Ik wacht jullie hatemail wel af.

- ik ben van mening dat Met het Mes op Tafel, de quiz met de geweldige Joost Prinsen, een ernstig onderschatte tv-quiz is. Ik ben bovendien van mening dat Everwood een ernstig onderschatte tv-serie is. Zowel Met het Mes op Tafel als Everwood is vanavond te zien op tv. Ik vertrouw erop dat jullie vanavond gewoon met me meekijken. (Daar moet ik bij zeggen dat ik nogal goed van vertrouwen ben tegenwoordig.)

- ik ben van mening dat het mogelijk zou moeten zijn om een e-mail te sturen aan wie je maar wilt. Ik vind het Een Barre Bedoening dat je nergens zomaar iemands e-mailadres kunt vinden als je dat zou willen. Een telefoonboekachtig iets zou uitkomst kunnen bieden.

- ik ben van mening dat de Nederlandse zomer van 2004 maar eens moet besluiten wat-ie nu eigenlijk wil. Al dat gedraal, dat getreiter, dat getease, al dat 'nu eens zon en dan weer een enorme onweersbui', nu, dat ben ik een beetje beu.

Ik ga nu even meestuiteren met Elsie. The Bees, mensen! 'Chicken Payback'! Het swingt als een beest! Onthoud waar jullie het het eerst lazen.

V.

OPMERKELIJK

Gingen er vorig jaar rond deze tijd niet veel meer mensen dood?

N.

maandag 19 juli 2004

MARTIEN VERTELT MIJ OOK NOOIT EENS IETS

Sinds afgelopen december heb ik weer contact met ex-vriendin J. Dat begon allemaal erg fanatiek, met veel heen en weer mailen en al – alles in het nette natuurlijk, dat wel – maar op den duur stuurde ze me mails à la: ‘Waar ben je toch? Waarom hoor ik niets meer van je?’ Ik vond dat maar vreemd, want hoewel het soms wat langer duurde dan in die periode rond december vorig jaar, beantwoordde ik al haar mails. Sinds ik van die verontruste berichten van haar ontvang, beantwoord ik ze zelfs sneller dan ooit. Toch kreeg ik vandaag het volgende bericht:
 
Hallo lieve Vince,
 
Leef je nog, ik heb je al zo lang niet meer gesproken en ben benieuwd hoe het allemaal gaat in jouw leven. (...) en nu echt toe aan mijn vakantie en dus genoeg tijd om te mailen. maar ik krijg niets van je terug op mijn laatste mail, besta je nog of heb je het gewoon erg druk met alles daar in letterland. ik hoop snel van je te horen dan kunnen we lekker mailen. (...)

 
Wat hieraan te doen? Waar gaat het toch steeds mis? Ik heb ook deze mail snel beantwoord, onder meer door mijn laatste (blijkbaar nooit ontvangen) mail in te voegen, maar helemaal gerust ben ik er niet op. Mocht iemand ex-vriendin J. toevallig zien of spreken, zeg haar dan dat ik al haar mails beantwoord. Nu ja, ze moest zich maar eens aanmelden bij msn verdorie, of hier comments komen leveren. Misschien gaat dat sneller.
 
De terugreis per trein was een barre. Al na vijf minuten had ik het boek uit dat ik bij me droeg (het geweldige Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht van Mark Haddon), en ik had nog vijftig minuten te gaan. Ik heb de Metro er maar bij gepakt, maar dat schoot ook niet op. Daarna vergreep ik me aan drie glossy damesbladen die iemand toevallig had laten liggen (o, de spelingen van Het Lot), maar daar was ik vrij snel doorheen. Je bent een liefhebber van glossy damesbladen of je bent het niet. In het laatste geval ga je dan maar naar je diskman luisteren, zoals ik deed, en diepzinnig voor je uit staren. Nodeloos te zeggen dat er niemand naast me kwam zitten terwijl ik dat deed.
 
Vandaag zag ik de nieuwe Lava liggen. Lava is een leuk literair blad; iedereen die mij sinds Nymph ter ziele is vraagt: ‘O, waar kan ik toch al mijn opzienbarende en belangwekkende kopij heen sturen?’, antwoord ik: ‘Probeer Lava eens.’ In het nieuwe nummer blijkt zomaar een kort verhaal te staan van Martien. Die aap vertelt mij nooit eens wat, ik moet het allemaal zelf maar ontdekken. In een pizzeria vroeg hij me afgelopen donderdag: ‘Besef je wel dat jij en Niels een heel boek bij elkaar geschreven konden hebben als jullie die stukkies op jullie site in briefvorm hadden geschreven?’
 
Het meisje Elaine zei vandaag tegen me: ‘Ik moet altijd erg lachen om wat jij over het lesbische meisje schrijft.’ ‘Ja, ik hoor dat wel vaker,’ antwoordde ik. ‘Helaas is ze er niet meer. Als personage althans.’ ‘Jammer, hoor,’ zei Elaine. ‘Maar ik moet nog steeds wel lachen.’
 
V.

zondag 18 juli 2004

KLEINE GERUITE SCHRIFTJES

Ook vanmiddag schijnt de zon, maar nu trappen we er niet meer in. Gisteren gingen Elsie en ik goedgeluimd de Delftse binnenstad in, want toen was het ook heel mooi weer. Terwijl we in een restaurant zaten, barstte buiten het onweer los. En toen moesten we nog helemaal thuis zien te komen. Dat is geen pretje als je geen jas bij je hebt. We zouden nog naar de film gaan (Spider-Man 2 dit keer), maar daar hadden we al geen zin meer in - je had onze vertoornde gezichten eens moeten zien. We hebben lekker thuis op de bank opnieuw naar 1969 gekeken, een prachtfilm (nu ja, als je niet per se bezwaren hebt tegen scenario's met nogal wat onwaarschijnlijkheden, open plekken en onduidelijke passages) met een jonge Kiefer Sutherland, Robert Downey Jr. en Winona Ryder in de hoofdrollen. En dat is natuurlijk ook leuk. Ik heb nog een tijd liggen opdrogen, op onze centrale verwarming, en uiteindelijk heb ik ook dat maar opgegeven.
 
Elsie heeft deze week de muziek van The Waxwings ontdekt. We zijn er gisteren nog naar gaan vragen in de Delftse platenzaken, maar daar deden ze alsof hun neus bloedde. We hebben de cd dan maar gewoon besteld. Hun liedje 'Almost All Day' vind ikzelve erg mooi, mochten jullie een tip willen. Ook luisterden we zojuist naar de nieuwe cd van de Kings of Convenience. Hippe vogels, dát zijn we.
 
Intussen ben ik vandaag verschillende keren op zoek gegaan naar de dagboeken die ik bijhield tussen 1991 en 1993. Ik was toen nog heel jong en jeugdig en al. Die dagboeken hield ik bij in kleine geruite schriftjes. Begin jaren negentig was ik er heel zuinig op, en droeg ik er zorg voor dat niemand ze ooit zou lezen. Later verhuisde ik naar Delft en waren die dagboeken zo ver weggezakt in mijn geheugen dat ik ze vergat mee te nemen. Ik denk dat het daarop neerkomt. Ik word daar een beetje ongemakkelijk van. Nu ja, als iemand ze vindt: niet lezen, en gewoon maar aan mij geven. Dat lijkt me het beste. 
 
V.

3 MIN OF MEER SAMENHANGENDE STUKKIES

1.

Gisteren was de eerste mooie dag in weken. Ik zat in het Sarphatipark, uit te rusten van de nacht daarvoor. In de Melkweg draaiden 2 many dj’s. Het was een verwoestend goede set. Verwoestend luid, ook. Ja, dat festival,5 Days Off, dat gaat nog eens heel groot worden. Woensdag was ik er ook, gratis en wel, en zag ik !!!, The Hacker, Ellen Allien en Felix Da Housecat. Allemaal heel prima. Ik danste weer eens alsof het 1999 was.

Mijn kennis van elektronische muziek is de afgelopen tijd met enorme sprongen vooruit gegaan. Een gunstige ontwikkeling, want dat gitaargeneuzel en hiphopgebonk gaat op de duur ook vervelen.

Na die eerste mooie dag begon het enorm te stormen. Televisiekanalen vielen weg, deuren vlogen dicht, water kletterde onbarmhartig hard neer. Ik stond te koken in een huis gevuld met meisjes. De meisjes keken naar de lucht en zeiden: ‘Dat komt niet meer goed vanavond.’ Ik zei: ‘Straks zal de zon weer schijnen, let maar op.’

Toen we later met saté en rosé op het balkon zaten, vonden de meisjes het frappant dat ik gelijk had gekregen.

‘Ik heb altijd gelijk,’ zei ik. ‘In feite ben ik gewoon W.F. Hermans.’

2.

Gelezen en goed bevonden: Well van Matthew McIntosh.

Gehoord en verbijsterd bij elke hernieuwde toerbeurt: Moppie van Lange Frans en Baas B.

Gezien en van de bank afgevallen van ongeloof: de clip van DJ Chuckie featuring Rbdjan - Ballen Tot We Vallen. (Zijn die mannen lelijker dan je ooit voor mogelijk had gehouden? Kun je een stoere rapper zijn als je zo ontzettend scheel bent? Hebben ze die ronddansende wijven van de Theemsweg geplukt? Is de zin: ‘En we knallen die wapens’ niet intens triest? Vragen die er toe doen, me dunkt.)

Geproefd en door de mand gevallen: De kroketten van broodjeszaak Barbarella op de Van Woustraat. Wat is die zaak gedevalueerd, zeg. Tjonge. Geen broodjes halen, jongens en meisjes, ook niet als alles des nachts dicht is en de drank rijkelijk heeft gevloeid. Bak dan thuis een eitje.

3.

Vanmiddag is in het Oosterpark het gratis hiphopfestival Appelsap. Vorig jaar waren er heel slechte rappers, lelijke nakende vrouwen, de allesoverheersende lucht van roti en lauwe miniflesjes rosé. Ik ben er van overtuigd dat ook deze keer deze elementen rijkelijk aanwezig zullen zijn. Jullie zijn van harte uitgenodigd!

N.

zaterdag 17 juli 2004

U MAG HET ZEGGEN

Misschien is het jullie nooit opgevallen, maar volgens mij ben ik zo ongeveer de enige logger die zijn lezers niet met 'u' aanspreekt. Ik spreek jullie, de lezers, zoveel mogelijk aan met 'je' en 'jullie', maar door mijn bezoeken aan andere logs krijg ik steeds vaker de neiging jullie met u aan te spreken. Het heeft ook wel wat, niet?
 
Kortom: ik denk erover om over te stappen. Dat ik maar eens stop met tutoyeren. Ik weet niet wat jij ervan denkt, maar u mag het zelf zeggen bij de comments.
 
(Ja, dit is een soort poll. Ik zal er geen gewoonte van maken.)
 
V.

vrijdag 16 juli 2004

SNIEMOOGLUK, SNIEMOOGLUK

Gisteravond zagen Niels, Martien en ik de film American Splendor in het Amsterdamse Cinecenter. We verwachtten er niet al te veel van, en dat bleek terecht. Gelukkig was de tweede helft een heel stuk beter dan de eerste, maar al met al heeft de film weinig indruk gemaakt. American Splendor is een film over Harvey Pekar, een Amerikaanse schrijver van autobiografische stripverhalen. De echte Pekar (en zijn vrouw en vrienden) duiken zo nu en dan op in de film, leveren commentaar op de acteurs die hen vertolken, etc. Erg amusant allemaal, maar tjonge, waarom niet eens een leuke plot ingevoegd? Een beetje actie? Een paar goede grappen? Ik juich elke film toe die gebruikmaakt van fragmenten met David Letterman, maar ik begon op den duur wel heel erg naar het einde uit te zien.
 
We dronken nog iets in café Lux, waar Niels me voorstelde aan iemand aan wie hij me al eens had voorgesteld, zo dacht hij althans. Eerder die dag stelde ikzelve Niels voor aan het lesbische meisje, terwijl ik dat een week daarvoor ook al had gedaan. Ik moest me maar wat minder bemoeien met het aan elkaar voorstellen van mensen. (Het lesbische meisje is overigens verdwenen hier, als personage dus. Ik meld het maar even, dan ben ik jullie verontruste vragen voor.)
 
Vervolgens gingen we naar café De Zwart, waar we meteen in de armen van Daniëlle belandden, die mij toeriep: 'We hadden het nét over jou! Nét!' Ik nam plaats aan de bar om eens te vragen hoe dat precies zat. Af en toe proostte ik met Niels en Martien, en dat deden we door elkaar De Blik te geven. Jullie kennen Die Blik nog niet, dus we doen hem wel eens voor als dat van pas komt. Beloofd. Niettemin: Daniëlle en ik bespraken de Dingen des Levens, en je weet hoe dat gaat: van het een komt het ander, en ja hoor, je zult het altijd zien: ineens zat ik met Martien samen thuis bij Daniëlle en Mark, twee nobele boekverkopers die boven de stoerste boekhandel van Amsterdam wonen. Voor we het wisten, zaten we met z'n vieren te luisteren naar de Jah Robke Dub Poetry Showband en zongen we mee: 'Jah Robke Librisprijs, dat is sniemoogluk, sniemoogluk.' Zo'n avond was het. We lieten ons een beetje gaan.
 
En vandaag ben ik enigszins vermoeid. 
 
V.
 
P.S. Ik had wat leuke links in dit stukje willen zetten, maar Blogger heeft weer zitten rommelen met de instellingen en het lukt me niet. De apen. Ze moeten vooral zo doorgaan, ja. Tsss...

NIEUWE LOGLIJST

Ja ja, ik had jullie al gewaarschuwd: de loglijst is aangepast. 13 namen, 13 sites. Je vindt ze in de rechterbalk onder het kopje LOGLIJST. Dat vinden wij nu leuke sites om te lezen.
 
Is jouw site verdwenen? Hebben we iets over het hoofd gezien? Welnu, doe verdorie eens wat beter je best, en stel ons er vervolgens van op de hoogte. Dan zien we weer verder.
 
V.

woensdag 14 juli 2004

KORTE DIALOOG, LANGERE DIALOOG

DIALOOG 1

Vanmorgen nam het lesbische meisje plaats tegenover mij in de trein, zoals ze wel vaker doet. Ik toonde haar het boek van Mark Haddon dat ik momenteel aan het lezen ben, en waarvan ik al na enkele bladzijden heel, héél enthousiast werd. Ja ja, boeken lezen, dat vind ik nu leuk. Niettemin: ik toonde het lesbische meisje mijn boek en ze griste het meteen uit mijn handen. Ze begon er zowaar in te lezen. Ik besloot verder te lezen in de Volkskrant, en toen kwam de conducteur eraan. En ik zal jullie nu even heel kort en heel duidelijk vertellen wat het lesbische meisje toen deed. Zij legde mijn boek van Mark Haddon op zo'n plankje. Zo'n plankje dat de NS in hun treinen installeert tussen de bankjes in, en tegen het raam (zeg maar). Zij deed dat op een wijze die ik verafschuw. Ik zeg het hier dus heel kort en duidelijk: zij bleek een kaftenknakker. (Ja ja: een nieuw woord dat ik in Google zal krijgen. Het is me met mokerslaap en hersenwolk ook gelukt, ha!) Terwijl ik mijn boek dichtsloeg en het normaal neerlegde (Zoals Het Hoort), zei ik:

'Jij bent een kaftenknakker!'
'Een kaftenknakker?'
'Een kaftenknakker. Zo kun je een boek heel niet neerleggen. Zoals jij dat daar doet.'
'Maar een boek hoort er gelezen uit te zien! Boeken zijn je vriendjes!'
'Je weet niet waarvan je spreekt, lesbisch meisje.'
'Je lijkt Ditmar wel als je zulke dingen zegt.'
'Alles wat Ditmar weet, heeft hij van mij geleerd.'
'Ach man, je kent Ditmar niet eens.'
'Zo is het.'

DIALOOG 2

Op de Grote Uitgeverij kregen we vandaag bezoek van het meisje E., een van de freelancers die wel eens zetproeven voor ons corrigeren. Zij gaat binnenkort trouwen. Net als Elsie en ik. Zij zou dat aanvankelijk doen op dezelfde dag als Elsie en ik, vrijdag 20 augustus, maar, zo zei ze:

'Ik heb op de website van het KNMI gekeken, en daar kun je zien wat voor weer het de afgelopen honderd jaar was op 20 augustus.'
'O?'
'Ja, en toen besloten we maar af te zien van 20 augustus. En nu trouwen we een paar dagen eerder.'
'Op 20 augustus stortregent het? Donder? Bliksem?'
'Nee, dat ook weer niet. Jullie hebben vast een mooie dag.'
'Hm, maar het blijft uitkijken dus.'
'Wij gaan ook een mooie dag hebben. Want wij trouwen niet op 20 augustus.'
'Nee, dat doen wij al. Hoe wist je dat ik ging trouwen?'
'Ik las het op je site. Maar ik lees je site niet veel, hoor.'
'O?'
'Nee, het is altijd een beetje... raar... als je zoiets leest van iemand die je kent. Een bekende, zeg maar.'
'Maar ik schrijf maar een weblog. Het is toch geen dagboek?'
'Nee, gelukkig niet. Ik ken zulke sites. Die mensen schrijven echt alles op.'
'Breek me de bek niet open. Schaamteloos zijn zulke mensen.'
'Het heeft gewoon iets exhibitionistisch, als mensen dat doen.'
'En de lappen tekst die ze erop zetten! Man!...'
'Inderdaad. Gelukkig doe jij dat niet. Niet dat ik er vaak op kijk, hoor.'
'Ik gebruik dan ook trucs als ik schrijf, moet je weten. Ik stileer de dingen.'
'Ja, dat begrijp ik.'
'Dit gesprek bijvoorbeeld, dat ik nu uittyp op mijn weblog, dat zijn twee gesprekken die ik met jou heb gehad aan elkaar geplakt. Bovendien leg ik je woorden in de mond.'
'Ik moet nu maar weer gaan, denk ik.'
'Toen ik je aan de telefoon had vanmorgen, toen vertelde je me over het KNMI. En nu pas, op de bureauredactie van de Grote Uitgeverij, heb je het over exhibitionistische weblogs. Toch maak ik er op mijn site 1 gesprek van.'
'Eh... ik zie het allemaal wel weer eens. Op je weblog. Niet dat ik daar vaak kom. Je bent immers een bekende. Ja. Sterker: ik denk dat ik er pas over een week of twee weer ga kijken. Op je weblog. Ja, zo is het. Een week of twee. Dag dus. En een prettige bruiloft.'
'Ja, jullie ook!'

V.

dinsdag 13 juli 2004

DJ

Jullie zijn hier getuige van iets spannends. Van een Ware Gebeurtenis. Elsie en ik wachten op dit moment in spanning op de komst van de dj. De man die de plaatjes gaat draaien op ons huwelijksfestijn. Het is een al iets oudere man, van wie Els ooit les kreeg op de basisschool. Terwijl de dj op zoek is naar onze woning (er wordt wel eens een weg afgezet in deze buurt), heb ik mooi de tijd hier een stukje te typen. Want wat vertel je zo'n man? Wat je absoluut wel wilt horen? Wat je absoluut niet wilt horen? En flap ik er niet ineens iets heel vreemds uit? Bijvoorbeeld: 'Ik vind het heel belangrijk dat u heel veel Meat Loaf, Bon Jovi, Shania Twain, Steps en Boris draait. Ja, vooral veel Boris!' Je weet nooit wat je in een opwelling gaat roepen. Ik al helemaal niet.

Misschien zegt hij wel: 'Luister eens even goed. Ik ben hier de dj. Ik ga over de muziek. Ik kom hier nu wel kennismaken met jullie, maar dat is slechts een formaliteit. En wat is dat eigenlijk allemaal voor rotzooi in die cd-kast van jullie?'

Als het gesprek die kant uit gaat, heb ik er eigenlijk niet zo'n zin in, bedenk ik nu. Nu ja, ik zei het al: jullie zijn hier getuige van iets spannends.

Wat ook nog kan: dat we heel de avond zullen dansen op OutKast, Beastie Boys, The Prodigy en dergelijke. Maar we moeten rekening houden met de oudere mensen die ons huwelijksfestijn eveneens zullen bezoeken. Zoals de dj.

V.

maandag 12 juli 2004

IK ZOU WEL EEN DEBASER WILLEN ZIJN

Ja hoor, Niels heeft groot gelijk: de Zomergasten komen er weer aan. Ik heb vorig jaar, net als alle jaren daarvoor, geen enkele aflevering gezien, en ik sluit niet uit dat ook dit jaar alles aan me voorbijgaat, maar net als Niels wens ik Joost een gezegend seizoen toe. Joost is niet voor niets een van de helden die een verhaal(fragment) afstonden voor de prachtbundel De koffer in (nu al tweede druk, jongens en meisjes - hier horen jullie het het eerst!). De vraag blijft: wanneer nodigt Joost ons nu eens uit voor zijn programma, verdorie? Wat is ervoor nodig? Wat moeten we doen? Ik schreef het hier vorig jaar al: ik zie ons zo zitten, bij Joost, een glas wijn in de hand (of twee glazen; Niels en ik hoeven niet altijd al onze glazen wijn te delen, vind ik), keuvelend over de tv-hoogtepunten uit ons beider levens. Nu ja, een mens mag dromen.

Intussen staat O-Zone op nummer 2 in de vaderlandse hitlijsten, en ik denk daar het mijne van. Een zomerhit is een zomerhit is een zomerhit, en ik moet nog altijd elke keer hardop lachen (van de bank rollen, tranen over mijn wangen, etc.) als ik die dwaze clip voorbij zie komen, maar er zijn grenzen, en iemand dient die te bewaken. Welnu, bij deze. Ach, ik ben een tolerante jongeman, ik kan veel hebben, wat maakt mij het ook allemaal uit; zolang ik naar de Pixies, R.E.M., Aimee Mann en The Shins kan luisteren, horen jullie mij niet klagen. Vandaag liep ik met Doolittle op de diskman naar huis en dacht ik: ja, als ik later groot ben, wil ik ook graag een debaser zijn, wat het ook moge betekenen.

Nu ja, wat valt er te vermelden. Niet alle witte wijn is gore rotzooi, zoals ik inmiddels heb ontdekt; de treinen rijden de laatste tijd zo vaak op tijd dat ik vermoed dat een terroristisch netwerk de macht heeft gegrepen bij de NS; ik keek net rond bij de Zoete Meisjes en dacht: welk een vrolijk weblog; onze katten vragen zich steeds vaker af wat zich allemaal over de drempel van hun huis bevindt (ze zien me elke ochtend over die drempel stappen en me 's avonds weer thuiskomen - me dunkt dat ze er wilde fantasieën op na houden over wat ik toch allemaal in die gang te zoeken heb); de zon wil nog altijd niet doorbreken; over 39 dagen ben ik een getrouwd man met een ring aan een van mijn vingers (draag je zo'n ring nu links of rechts? Ik ben er nog altijd niet uit - dat krijg je ervan als je nooit een kerk bezoekt. Nochtans lijkt bijvoorbeeld de katholieke kerk me wel een vrolijke, geordende tijdsbesteding met veel uitbundige muziek en gezangen, en plaatjes bovendien); op de Grote Uitgeverij maken we de boeken die jullie dit najaar allen zullen verslinden; het lesbische meisje nam vanmorgen met een vuurrood hoofd plaats tegenover me in de trein (die had als enige Nederlander de zon gevonden dit weekend, en hoe); Arjan van Uitgeverij 521 is de trotse vader van een dochter en we feliciteren hem en Anouk van harte; nee, je bent heus niet de enige die Jake Gyllenhaal en Tobey Maguire niet uit elkaar kan houden; en, ja, morgen ben ik hier weer. Met een inhoudelijker stukje dan dit.

Denk ik.

V.

ZOMERGASTEN - DE PREVIEW

Wij van Niels en Vincent - Vincent, onze fans en ikzelve - volgen Zomergasten van de VPRO altijd op de voet. Dat leverde vorig jaar een vreemd misverstand op met presentator Joost Zwagerman, dat inmiddels helemaal is bijgelegd. Wetende dat de Zomergasten-redactie deze pagina argwanend in de gaten gaat houden bij aanvang van komend seizoen, wensen wij hen veel succes. Vooral jou, Joost! Zet hem op!

Hier kunt u de lijst voor 2004 vinden. Trouwe lezers zullen blij zijn te zien dat de makers tenminste 1 van onze suggesties hebben overgenomen.

Het zal mij benieuwen.

N.

P.S. Zeg, gaat het hier verdomme nog eens mooi weer worden, of hoe zit dat? Ik ben in staat de verwarming gewoon weer open te draaien, hoor.

zondag 11 juli 2004

DE MOGELIJKHEDEN DIE WE GEENSZINS MOGEN UITSLUITEN

Het zou zomaar kunnen dat ik hier vandaag niets schrijf. Wat zeggen jullie daar nu van?

V.

zaterdag 10 juli 2004

INGEZONDEN VERHAAL

Dimitri Antonissen is een jonge Vlaamse schrijver die zijn korte, exact 500 tekens tellende, verhalen naar allerhande weblogs stuurt met de vraag of ze daar geplaatst kunnen worden. Dimitri Antonissen denkt het zijne van het literaire tijdschrift zoals jullie en wij dat kennen, zoveel is zeker. Niettemin: Niels en ik houden op zijn tijd wel van vindingrijkheid, nieuwe initiatieven en ludieke fratsen. Wij presenteren jullie het ons toegezonden verhaaltje 'Schoonmaak'. En bezoek ook eens Dimitri's eigen site Boekblog. Altijd maar op Niels en Vincent rondhangen wordt misschien ook wat vermoeiend.

Dimitri Antonissen
Schoonmaak

Toen ze het uitmaakte, heb ik grote schoonmaak gehouden in het appartement.
Met goede moed begon ik symbolisch in de slaapkamer.
Maar ik veegde er al meteen haar teennagels op een hoopje.
Sommige stukjes zagen nog lichtroze.
En ik vond ook één van de watjes die ze tussen haar tenen stopte terwijl ze ze – naakt op een wit slipje na - op bed lakte.
In het badputje gleed ik met mijn vingers opnieuw door haar donkere krullen.
Enkel de huidschilfertjes vind ik moeilijk terug
(ook al verliest elke mens er zo’n 600.000 per uur).
Maar ik poets nu met overtuiging:
ik puzzel haar wel terug in elkaar.

Woorden: 107/Tekens: 500/Zij: 4

---

V.

GEEN TWIJFELS, MAAR ANTWOORDEN

Vandaag heb ik dan weer een heel andere bui. Vandaag ga ik jullie - de fans, de groupies, de vaste lezers en iedereen die hier per ongeluk terechtkomt - antwoorden geven op alle vragen die ik hier gisteren nog neerschreef. Daar gaan we dan.

- met zo'n webcam kunnen we onze msn-vrienden en -vriendinnen aankijken. Eventueel. Ware het niet dat Elsie en ik toch nog maar even wachten met de aanschaf ervan.
- ja, die trouwschoenen zal ik vinden. Het zal nog even duren, maar ik vind ze ruimschoots op tijd. Vandaag hebben we een gastenboek aangeschaft. Dat is alweer iets.
- Niels gaat volgende week de lay-out van deze site onder de loep nemen.
- we gingen uiteindelijk naar Harry Potter 3. Wat was dat leuk, zeg. En die andere vervolgfilms zien we later.
- ja, de loglijst zal worden aangepast. Ook ergens komende week. Iedereen met een weblog kan nu nog knokken voor een plekje. We zien jullie aanmeldingen graag tegemoet bij de comments.
- nee, ik ben geen Vieze Oude Man. Ik heb het hier en daar eens gevraagd aan wat mensen, en het valt alleszins mee. Lindsay Lohan is van harte welkom om het met eigen ogen te komen aanschouwen.
- 10.423 ozalids. Om en nabij.
- een veeg teken is het niet, maar laat het niet wéér gebeuren.
- vooruit, ik zal een paar msn-mensen schrappen omdat ze toch nooit aanwezig zijn. Aan blokkeren begin ik echter niet.
- het is niet per se ongezond dat ik dit jaar niet in Londen kom. Wel is het heel, heel jammer.
- ik draag sinds een jaar of zes geen spijkerbroeken meer. Het was nooit een bewuste keuze. Zo liepen de dingen nu eenmaal. Ik sluit niet uit dat ik ze ooit weer zal dragen.

Voorts! Wie met Google zoekt op de woorden 'hersenwolk' en 'mokerslaap' (zie mijn stukje van afgelopen zondag), komt nog altijd niet op deze site uit. En via Runderkoteletje bereikte ons het verontrustende nieuws dat onze site vaak überhaupt niet te bereiken is. Niels en ik weten nog niet wat we eraan kunnen doen. Wel moedigen we jullie aan het te blijven proberen. Proberen is wel ongeveer het allerbeste wat een mens kan doen.

Vanavond zullen we hier de films Thirteen en Mystic River gaan bekijken. Drank en hapjes zijn aanwezig. Mocht je langs willen komen, bel dan even van tevoren. En neem iets lekkers mee.

V.

vrijdag 9 juli 2004

ALTIJD WEER DIE TWIJFELS

Zeg nu zelf: ik kom niet heel onzeker over. Ik ben niet schuw, ik ben niet schuchter, ik weet wat ik wil. Zeker als je me op mijn handen over straat ziet lopen, bij voorkeur bij hevige regenval en met enige obstakels in de buurt, denk je niet: die jongen is onzeker, die jongen peinst wat af. En toch zijn er altijd weer die twijfels. 'Ja ja, twijfels, zegt-ie,' denken jullie. 'Laat maar eens wat zien dan.' Welnu:

- die webcam die Elsie en ik een dezer dagen willen aanschaffen, wat moeten we daar nu eigenlijk mee?
- vind ik nog tijdig een beetje fatsoenlijke trouwschoenen? En leveren ze me - inlopen of niet - geen venijnige blaren op op de dag zelve?
- gaat Niels hier nu nog eens nieuwe kleuren, letters en dergelijke installeren? Of blijft deze site er voor eeuwig zo uitzien?
- gaan we vanavond naar Harry Potter 3, Shrek 2 of Spider-Man 2? En wat is dat eigenlijk met al die vervolgfilms?
- zal ik de loglijst maar eens aanpassen door wat namen te schrappen en enkele nieuwe toe te voegen?
- mag ik (27) Lindsay Lohan (18) aantrekkelijk vinden, of ben ik nu officieel een Vieze Oude Man? (En als ik 'aantrekkelijk' schrijf, dan weten jullie verdorie wel wat ik bedoel.)
- hoeveel ozalids zal ik nog bekijken voor ik als een doodzieke, afgetakelde, voorgoed verwoeste man de Grote Uitgeverij uit strompel?
- is het een veeg teken dat ik gisteravond een paar keer moest grinniken bij het zien van enkele fragmenten uit dat programma van Tatum en Jennifer?
- waarom staan er eigenlijk 48 mensen op mijn msn-lijst? Zou ik er niet beter eens een hele zooi schrappen of blokkeren?
- is het wel gezond dat ik in 2004 helemaal niet in Londen kom?
- ga ik ooit weer eens spijkerbroeken dragen? Of is dat alles voorgoed voorbij?

Nu ja, ik dacht: ik plaats weer eens wat links. En wat twijfels.

V.

donderdag 8 juli 2004

GEVANGEN OP DE UB

Zo zit je nog in de zon koffie te drinken met het meisje S. en zo ben je genoodzaakt langer dan strikt noodzakelijk op de Universiteits Bibliotheek te zitten. Het hoost buiten, mensen, dat is niet mooi meer.

Van voorgenoemd meisje S. kreeg ik het boek The War of Don Emmanuel's Nether Parts, geschreven door Louis de Bernières. Het zal mij benieuwen.

Hier op de UB stikt het momenteel van de mensen die hier niet willen zijn. Toeristen lopen rond in korte broeken, met zonnebrillen op en staren zwijgend naar de donkere hemel. Net zag ik twee zwervers broederlijk hun laatste blik Euroshopper-bier delen, terwijl ze maar ternauwernood de rondzwiepende draaideur konden ontwijken. En nu zit ik hier, achter de computer, met een ontzettend zomers gekleed en gebruind meisje naast me, dat, zoals ze net vertelde, zopas is teruggekomen uit Brazilië.

Daar had ze beter kunnen blijven, me dunkt.

N.

woensdag 7 juli 2004

100 JASSEN, 100 MENSEN, 100 PLEKKEN

Toen ik gisteren rond kwart over vijf aankwam in restaurant K.F. te A., vroeg een meisje me of ze mijn jas mocht aannemen. 'Nee...' aarzelde ik, 'dat zal niet nodig zijn.' Net voor ik bijna een gemeen trapje af kukelde, hield collega Esther me tegen, en ze sprak: 'Die jas zou ik maar uitdoen als ik jou was.' Ik overzag de menigte en oordeelde: het wordt hier misschien warmer dan goed voor me is. Terug bij het meisje zei ik: 'Die jas wil ik toch wel afgeven als dat kan.' Ze nam de jas aan, hing hem tussen pakweg honderd andere jassen, en ik vroeg: 'Krijg ik er niet zo'n papiertje met een nummertje bij?' Die vraag lachte ze gewoon weg.

Restaurant K.F. te A. was de plaats waar de nieuwe zomerhit van de Grote Uitgeverij werd gepresenteerd, 100 wereldplekken die je gezien moet hebben van Floortje Dessing. (Voor wie dat boek nu nóg niet in huis heeft: het kost 15 euro en ligt in torenhoge stapels in elke boekhandel. En zo niet, noem dan de magische cijfers 90 446 0463 5, en ze bestellen het voor je.) De zaak was afgeladen met volk dat ófwel voor de tv werkte, ófwel voor een hip blad ófwel voor een Grote Uitgeverij. Ik vluchtte snel naar achteren, waar gelukkig nog enige bewegingsruimte mogelijk bleek. Terwijl ik net in gesprek was met mijn nieuwe collega Susanne K., stond Niels in ene naast ons. 'Dit is onze nieuwste Susanne,' zei ik tegen Niels, 'zij wordt de nieuwe Peter.' Susanne bleek onze site te kennen en stond heel onopvallend haar best te doen op de site genoemd te worden. Hoewel, zo onopvallend deed ze dat nu ook weer niet, getuige haar woorden: 'Wat moet ik eigenlijk doen om op jullie site genoemd te worden?'

Niels wist me te vertellen, en ik citeer hem hier letterlijk: 'Ik zag pas Georgina Verbaan lopen. Die was ineens enórm bruin. Die had ineens enórme tieten.' Ik ging er wijselijk niet op in en bestelde nog een rosé. Intussen werden Niels, Susanne en ik voortdurend in de gaten gehouden door een baby. We waren een beetje bang voor het mannetje. Zijn blikken duidden erop dat hij snode plannen smeedde. Ook spotten we er een Beau van Erven Dorens-wannabe in een geel pak. En het meisje dat op mijn jas zou letten, bracht zomaar de hapjes rond. Niels zei: 'Die heb ik al gehad. Best lekker.' En ik bad dat hij het over de hapjes had en niet over het meisje.

En toen werd er ergens gespeecht. Vanwaar wij stonden, konden we er geen woord van verstaan, maar ik zág Esther spreken namens de Grote Uitgeverij en ik was even heel trots op haar. Het was een speech die ertoe deed, dat zag je zo, ook als je er niets van verstond.

Die jas vond ik nog heel snel terug. Zo zie je maar dat uiteindelijk vrijwel alles goed afloopt, ook als je er van tevoren wat vraagtekens bij plaatst.

V.

maandag 5 juli 2004

HEEL EVEN ZWERVER

In deze vreemde, vreemde tijden ben ik erachter gekomen dat ik schaamte ver voorbij ben. Dat is handig, als schrijver. Dat levert wat op, als jongen alleen. Maar gisteren sloeg het toch weer eens toe. Zo’n zenuwachtig, onderhuids borrelen. Zo’n prikkelend gevoel van gene, dat je oogcontact doet vermijden, je tred doet versnellen, je kortaf doet praten, je ongemakkelijk doet rondblikken.

Het heeft te maken met de Grieken. Die werden gisteren Europees Kampioen. Of nee, het heeft te maken met de finale en wat ik dronk. Ik keek naar de verrichtingen van die klungels op het veld, alleen, in mijn enorme tijdelijke huis, terwijl ik, om in stijl te blijven, een Euroshopper-bier dronk. Daar zijn redenen voor, maar ik ben altijd degene geweest die wijselijk z’n mond houdt over privé-aangelegenheden, en ondanks dat mijn wereld er tegenwoordig wezenlijk anders uitziet, en ik op plekken kom die ik niet voor mogelijk had gehouden, wil ik er niet nu aan beginnen om jullie mijn dagelijkse gang van zaken te vertellen. Daar hebben we Vincent immers voor. En hij doet dat veel beter dan ik kan.

Goed.

De laatste keer dat ik blikken Euroshopper-bier aanschafte, zat het in een bescheiden, zilverkleurige blik. Een keurig blik, feitelijk, met het logo discreet verstopt. Als je er met geloken ogen naar keek, leek het zelfs een weinig op het blik van het Japanse luxemerk Asahi. Maar nu! Viezig rood en groen, enorme letters die het woord BIER schreeuwen. Dit blik zegt: Je Koopt Het Allergoedkoopste Bier Dat Wij Verkopen.

Ik schaamde mij een beetje, daar in de Albert Heijn, met mijn blikken Europshopper-bier. Ook omdat het het enige was dat ik kocht. Ik had reeds gegeten, er was toiletpapier in huis, ik hoef tegenwoordig geen honden- of kattenvoer meer te kopen, ik had van mijn moeder een geweldige hoeveelheid deodorant, tandpasta en scheermesjes gekregen. Ik had geen enkele reden in de supermarkt te zijn, behalve dat ik bij de wedstrijd een bier wilde drinken. Heel even dacht ik er nog aan om een zak chips te kopen, maar ik zag, heel levendig in feite, de olijven, nootjes en Tuc in de kast thuis staan. Koffie dan? Laatst van Martien een pak gekregen. Er was werkelijk niets dat ik verder nodig had. (Nu ja, een vast huis, een vakantie, een miljoen euro, een afgerond manuscript, een universitaire bul - maar denk je dat ze dat hebben bij die kruidenier? Nee, hoor. Stelletje prutsers.)

Daar stond ik dan. In de rij. Met mijn vier blikken. Zeker geen zwerversaantal. Ik droeg een duur colbert, ik had stoere gympen aan, zonnebril op mijn kop. Ik had een plastic tasje klaar. Een tasje van de American Bookstore. De caissière bliepte de blikken, ik overhandigde mijn bonuskaart en airmilespas, knalde de 1,48 contant op de balie en propte de blikken heel snel in de tas.

‘Wilt u de bon?’ vroeg het meisje nog (Emma heette ze, en ik vond dat een mooie naam voor dat meisje), maar ik was al buiten. Ik rende net niet.

Toen de wedstrijd voorbij was (buiten bleef het rustig, er wonen maar heel weinig Grieken in Amsterdam, blijkbaar), lagen er vier gedeukte blikken op tafel. Enige minuten later ontving ik sms-jes uit Noorwegen, Finland en de Warmoestraat, liet ik het bad volstromen en schonk me fors glas uitstekende grappa in. Toen ik daarna met grappa, diskman en Paul Austers Oracle Night lag te weken, hoorde ik de zwerver in mij sneren: ‘Patser.’

N.

zondag 4 juli 2004

MOKERSLAAP, HERSENWOLK

Laten we eens wat nieuwe woorden introduceren. Of ze iets bekender maken dan ze momenteel zijn. Ik heb zojuist de woorden mokerslaap en hersenwolk ingetoetst bij Google. 'Mokerslaap' levert 0 treffers op, 'hersenwolk' zowaar 2. Ten huize van de familie Schmitz (Elsie, Noni, Teigetje en ik) zijn het ingeburgerde begrippen, maar in de grote virtuele cyberruimte valt er blijkbaar nog veel werk te verzetten.

Een van de twee Google-treffers bij het woord 'hersenwolk' blijkt afkomstig uit een omschrijving van de welhaast door iedereen genegeerde prachtfilm Joe versus the Volcano, waarin de hoofdfiguur te horen krijgt dat hij een 'brain cloud' heeft en dat hij daarom spoedig zal sterven. Van die film heb ik het woord zelf ook onthouden. Ik heb het slechts even vertaald, op de onnavolgbare wijze mij eigen. Bovendien gebruik ik het niet om er een fictieve dodelijke ziekte mee te benoemen, maar om het gevoel te omschrijven dat ik soms heb als ik in bepaalde omstandigheden iets te snel opsta, zodat het me duizelt in het hoofd. Die duizeling gaat gepaard met een hevig bonken, een algeheel gevoel van onbehagen en het allesoverheersende idee: misschien had ik beter nog even kunnen blijven zitten.

Het je plots overvallende gevoel van moeheid, dat alles wat voorheen zo belangrijk en interessant leek, hopsakee, aan de kant schuift, dat noem ik 'mokerslaap'. Alsof de slaap je met een hamer op het hoofd komt kloppen. Ik meld het hier maar even.

Ik wens de woorden 'mokerslaap' en 'hersenwolk' een glorieuze toekomst toe, ook in de grote Google-zoekmachine. Ik voorspel hierbij dat de woorden met ingang van volgende week meer treffers zullen opleveren dan ooit tevoren. Dat wil zeggen: 1 keer 'mokerslaap', 3 keer 'hersenwolk'.

En daarna verzinnen we weer nieuwe woorden.

V.

zaterdag 3 juli 2004

FOON TERUG

Ik ben vandaag niet veel thuis. Sterker: ik ben alweer bijna de deur uit. Elsie en ik gaan naar het 'house warming' feestje van collega Esther en haar vriend Wilbert. Eerder vandaag kon je Elsie en mij zien lopen door de Delftse binnenstad. Je had ons kunnen zien lunchen bij Benjamins. Je had mij broeken kunnen zien passen (goede broeken overigens; ik nam er zomaar drie mee). Je had ons kunnen zien in een heuse telefoonwinkel terwijl ik een nieuwe foon uitzocht.

Ik moet erg wennen aan de functies op mijn nieuwe foon. Als ik een sms typ, wil mijn foon de hele tijd al mijn woorden aanvullen. Het is alsof hij er heel de tijd tussendoor schreeuwt: 'Dit woord bedoel je zeker, hè? Ja toch? Zal ik het maar vast afmaken voor je?' Een sms sturen duurt nu twee keer zo lang. Dat kan toch niet de bedoeling zijn van zo'n woordenboek.

Intussen begint het er steeds meer op te lijken dat Alles Inderdaad Kapot Kan. Er zijn mensen die net doen alsof het niet zo is, en er zijn mensen die zich gewoon knap staande houden tussen al die stormen door (Elsie en ik bijvoorbeeld), maar Niels heeft gelijk: Alles Kan Kapot. 'Oh, the horror... the horror...' zou Marlon Brando gemompeld hebben (hij ruste in vrede).

V.

vrijdag 2 juli 2004

DE STAD WAAR IK OPGROEIDE

Vanmorgen lag ik in de tandartsstoel, bij de tandarts die inmiddels al 21 jaar mijn gebit inspecteert. 21 jaar, dat is een verrekt lange periode. Nog 4 jaar erbij, en ik breng een bloemetje mee. Ze sprak me streng toe: ‘Wij gaan een nieuwe afspraak maken. Dat wordt een sessie van 50 minuten.’ Ik begon al lichtjes te trillen. Ze is van plan mijn tanden een beetje te verfraaien, mooier te maken, de boel eens op te fleuren. ‘Wil jij nu altijd wel of niet verdoofd worden?’ vroeg ze. ‘Nooit! Nóóit, hoor je me!’ stamelde ik. Ik heb een hekel aan injecties, moeten jullie weten. ‘Hij wil nooit injecties,’ sprak de tandartsassistente nog. Ik knikte bedremmeld. Het trillen stopte alweer een beetje. ‘Zullen we een afspraak maken op 27 augustus?’ vroeg de assistente. ‘Dan ben ik op huwelijksreis,’ antwoordde ik. We werden even alledrie een beetje wee, meen ik. ‘We kunnen het vóór je huwelijk plannen als je wilt, maar dan worden het 2 sessies van 30 minuten.’ ‘Dat hoeft niet, hoor, ik denk dat het feest sowieso wel doorgaat,’ antwoordde ik. En opgelucht fietste ik weer naar het huis van mijn ouders.

Er zijn maar drie dingen die mij terug blijven lokken naar Lelystad, de stad waar ik opgroeide: mijn ouders, de schaarse vrienden die mij daar nog resten, en mijn tandarts. Ik liep vanmorgen nog door de Gordiaan, het grote Lelystadse winkelcentrum, en af en toe schudde ik glimlachend mijn hoofd. Ik dacht: die middenstanders hier, je ziet dat ze een poging doen, je ziet dat ze het proberen. Net zozeer als je ziet dat het ze nooit zal lukken. In het Lelycentre, het kleine winkelcentrum, is het niet veel anders. Ik liep daar gisteren met mijn moeder, en van de vier winkels die we bezochten (een boekhandel, een cd-winkel, de Kruidvat en de Dekamarkt), verkochten er vier dvd’s. Vreemd. In de boekhandel zei mijn moeder iets als: ‘Niemand wordt rijk van schrijven, behalve Harry Mulisch. Maar ik zal nooit iets van Mulisch lezen. Nóóit, hoor je me!’ Ik liep een stukje opzij, terwijl ze de boekverkoper vol moederlijke trots toonde dat mijn naam in enkele boeken voorkomt. Ze zal het niet snel hardop zeggen, maar eigenlijk vindt mijn moeder het maar een beetje knullig dat ik slechts andermans boeken zit bij te schaven. Liever zou ze me zelf zien schrijven. Boeken, columns, maakt niet uit. In de Dekamarkt duwde ze me haast een fles wijn in mijn handen met de opmerking: ‘Alle schrijvers drinken.’ Mijn moeder gelooft dat circa 90 procent van de schrijvers knettergek is. Ik denk dat circa 90 procent van de mensheid sowieso knettergek is. Dus we zijn het min of meer eens.

Toen ik gisteren aankwam in Lelystad, en een van de lokale bussen betrad, werd het me wel een beetje droef te moede. De bus zat volgestouwd met spuuglelijk volk. Ik zag kabouters, gnomen, kobolds en enge heksen. Allemaal afgekeurd Efteling-materiaal zat er in die bus. Ik zag tieners met kinderwagens. Ik zag tieners die zwanger waren. Ik zag een man die zwanger leek. Ik zag een oude vrouw met een ontblote buik. Ik werd er naar van. Ik ben snel die bus uit gevlucht.

Bij mijn ouders thuis staat een webcam. Ik beleefde daar veel plezier mee gisteravond. Tegen ex-vriendinnetje Arlette trok ik alle gezichten die ik in 1997 ook al naar haar trok. Ze moest daar erg om lachen, zei ze. (Ze had zelf geen webcam, dus ze kon zoveel zeggen.) Ook begonnen we elkaar te beledigen, want dat vinden we leuk. Zij zei bijvoorbeeld: 'Raar dat jij helemaal niet dronk toen je met mij was.' Waarop ik antwoordde: ‘Inderdaad raar. Ik had drank goed kunnen gebruiken toen.’ Ja, het was gezellig gisteren.

Genoeg nu. Ik ga dolle dingen doen in afwachting van Elsies thuiskomst. Ik ga bijvoorbeeld heel hard ‘Hotel Yorba’ van The White Stripes draaien en mezelf swingend door de huiskamer begeven. Vervolgens zal ik een beetje in de spiegel gaan staren naar de bos stro die ik vroeger mijn kapsel noemde. Ja ja, het weekend is begonnen.

V.

donderdag 1 juli 2004

AVONDJE IN PARADISO

Ik zou jullie veel kunnen vertellen over gisteravond. Bijvoorbeeld dat we slechts de eerste helft van Nederland-Portugal zagen voor we naar Paradiso gingen en dat ik zelden iemand zo fanatiek op voetbal heb zien reageren als Niels - 'Het lijkt wel alsof ik Tourette heb,' riep hij ergens. Dat we per sms op de hoogte werden gehouden van alle Portugese doelpunten. Dat ik Niels en Martien in Paradiso elke keer gemakkelijk terugvond dankzij Martiens lengte. Dat The Von Bondies erg leuk waren en de Black Rebel Motorcycle Club heel stoer. Dat Niels en ik dan eindelijk in levenden lijve kennismaakten met de beroemde Corrie. Dat we nog uren hebben gedanst en dat we feestten alsof het 1999 was. Dat ik om een uur of 1 op onhandige wijze mijn foon kapot liet vallen en dat die, nadat Niels hem weer voor me in elkaar zette, geen teken van leven meer gaf, op een onregelmatig en wat verontrustend trillen na. Dat ik uiteindelijk toch nog mijn overbodige kaartje aan de kassa wist om te ruilen voor 15 euro. En dat het een avond was om korte stukjes op weblogs over te schrijven.

Maar dat allemaal vertellen, nu, op dit moment, daar heb ik even geen zin in. Ik ga mijn foon ergens begraven.

V.