Ik ben vandaag niet veel thuis. Sterker: ik ben alweer bijna de deur uit. Elsie en ik gaan naar het 'house warming' feestje van collega Esther en haar vriend Wilbert. Eerder vandaag kon je Elsie en mij zien lopen door de Delftse binnenstad. Je had ons kunnen zien lunchen bij Benjamins. Je had mij broeken kunnen zien passen (goede broeken overigens; ik nam er zomaar drie mee). Je had ons kunnen zien in een heuse telefoonwinkel terwijl ik een nieuwe foon uitzocht.
Ik moet erg wennen aan de functies op mijn nieuwe foon. Als ik een sms typ, wil mijn foon de hele tijd al mijn woorden aanvullen. Het is alsof hij er heel de tijd tussendoor schreeuwt: 'Dit woord bedoel je zeker, hè? Ja toch? Zal ik het maar vast afmaken voor je?' Een sms sturen duurt nu twee keer zo lang. Dat kan toch niet de bedoeling zijn van zo'n woordenboek.
Intussen begint het er steeds meer op te lijken dat Alles Inderdaad Kapot Kan. Er zijn mensen die net doen alsof het niet zo is, en er zijn mensen die zich gewoon knap staande houden tussen al die stormen door (Elsie en ik bijvoorbeeld), maar Niels heeft gelijk: Alles Kan Kapot. 'Oh, the horror... the horror...' zou Marlon Brando gemompeld hebben (hij ruste in vrede).
V.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten