vrijdag 16 juli 2004

SNIEMOOGLUK, SNIEMOOGLUK

Gisteravond zagen Niels, Martien en ik de film American Splendor in het Amsterdamse Cinecenter. We verwachtten er niet al te veel van, en dat bleek terecht. Gelukkig was de tweede helft een heel stuk beter dan de eerste, maar al met al heeft de film weinig indruk gemaakt. American Splendor is een film over Harvey Pekar, een Amerikaanse schrijver van autobiografische stripverhalen. De echte Pekar (en zijn vrouw en vrienden) duiken zo nu en dan op in de film, leveren commentaar op de acteurs die hen vertolken, etc. Erg amusant allemaal, maar tjonge, waarom niet eens een leuke plot ingevoegd? Een beetje actie? Een paar goede grappen? Ik juich elke film toe die gebruikmaakt van fragmenten met David Letterman, maar ik begon op den duur wel heel erg naar het einde uit te zien.
 
We dronken nog iets in café Lux, waar Niels me voorstelde aan iemand aan wie hij me al eens had voorgesteld, zo dacht hij althans. Eerder die dag stelde ikzelve Niels voor aan het lesbische meisje, terwijl ik dat een week daarvoor ook al had gedaan. Ik moest me maar wat minder bemoeien met het aan elkaar voorstellen van mensen. (Het lesbische meisje is overigens verdwenen hier, als personage dus. Ik meld het maar even, dan ben ik jullie verontruste vragen voor.)
 
Vervolgens gingen we naar café De Zwart, waar we meteen in de armen van Daniëlle belandden, die mij toeriep: 'We hadden het nét over jou! Nét!' Ik nam plaats aan de bar om eens te vragen hoe dat precies zat. Af en toe proostte ik met Niels en Martien, en dat deden we door elkaar De Blik te geven. Jullie kennen Die Blik nog niet, dus we doen hem wel eens voor als dat van pas komt. Beloofd. Niettemin: Daniëlle en ik bespraken de Dingen des Levens, en je weet hoe dat gaat: van het een komt het ander, en ja hoor, je zult het altijd zien: ineens zat ik met Martien samen thuis bij Daniëlle en Mark, twee nobele boekverkopers die boven de stoerste boekhandel van Amsterdam wonen. Voor we het wisten, zaten we met z'n vieren te luisteren naar de Jah Robke Dub Poetry Showband en zongen we mee: 'Jah Robke Librisprijs, dat is sniemoogluk, sniemoogluk.' Zo'n avond was het. We lieten ons een beetje gaan.
 
En vandaag ben ik enigszins vermoeid. 
 
V.
 
P.S. Ik had wat leuke links in dit stukje willen zetten, maar Blogger heeft weer zitten rommelen met de instellingen en het lukt me niet. De apen. Ze moeten vooral zo doorgaan, ja. Tsss...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten