donderdag 30 september 2004

NOG EEN RECORD TELOOR

Nooit eerder waren er zo veel bezoekers op Niels & Vincent als in september 2004. Het scheelde weinig, maar vanmiddag hebben we ons oude record (3645 bezoekers in juli 2004) verbroken.

Ik houd wel van zulke cijfers. Jullie ook?

V.

woensdag 29 september 2004

RECORD TELOOR

Ja hoor.

Ik gooi de handdoek in de ring.
Ik geef het op.
Ik versaag.

V.

ZIEK OP HET WERK

Ik mailde zojuist naar Vincent: 'Ik ben ook ziekig, man. Verkouden en hoesten en algemene neergang. Onze verbondenheid moet niet veel verder gaan dan dit.' Waarop hij antwoordde: 'Ik ga NU ziek naar huis.'

Ik ga niet naar huis. Ik zit gewoon met mijn snotterende kop achter mijn werkbureau en typ teksten over allerhande zaken die mensen leuk moeten vinden. Mijn vaste, snelle pc is in onderhoud en nu zit ik al de hele dag opgescheept met een dinosaurus. Die is de helft van de tijd aan het laden en als een pagina dan eindelijk op m'n monitor verschijnt, dan is dat met fouten. Zoals ook het blogger-invoerscherm. Lekker dan.

Zojuist kreeg ik tevens te horen dat een zeker konijn mijn exemplaar van deadkidsongs heeft opgeknaagt. De bazin van het konijn liet weten dat er inmiddels een nieuwe is gekocht. Een boek, geen konijn. Zo komt alles nog goed.

En nee, ik ga het verder niet over Ajax hebben.

N.

P.S. Vorige week schreef ik een duister verhaal. En van het weekend luisterde ik naar een ceedeetje van Anthony Rother en toen dacht ik: fijne soundtrack! Aanrader voor donkere herfstavonden.

dinsdag 28 september 2004

HONDERDDUIZEND GULDEN TRUI

Het is dat ik me sinds april 2000 nooit een dag ziek heb gemeld bij de Grote Uitgeverij (doorgaans word ik gewoon verkouden of grieperig in de weekends of op dagen die ik vrij neem), anders bleef ik morgen misschien wel thuis. Ik vind: zo'n record moet je staande houden. Tot het echt niet langer gaat. Ik sleep morgen gewoon m'n oude zieke lichaam naar Amsterdam toe. Nu ja, het valt ook wel mee: een verkoudheid, wat stelt dat nog helemaal voor heden ten dage? Ik heb dan wel last van mijn neus, en inmiddels begint ook mijn linkeroog te tranen - als ik het niet dacht! -, maar dat wil niet zeggen dat ik het hele raderwerk meteen maar stilzet.

Wel zal ik morgen mijn Honderdduizend Gulden Trui dragen. Ik kreeg die trui ooit cadeau, zes jaar geleden alweer, van Elsies ouders, en het is mijn lievelingskledingstuk. Mocht ik ooit op een middenstip belanden, dan zul je me vredig zien liggen in mijn Honderdduizend Gulden Trui. Els vindt eigenlijk dat die Honderdduizend Gulden Trui 'echt niet meer kan', dat hij 'afgewassen' is, dat hij welhaast ouder is dan God Zelve, maar ik houd vol. Ik bied weerstand. Ik ben immers een beetje ziek. En dan gaan alle regels overboord. Ik draag die trui morgen, wat er ook verder ook moge gebeuren.

(Niet tegen Els zeggen, hoor.)

V.

maandag 27 september 2004

ROUWVERWERKING ANNO 2004

André Hazes staat terwijl ik dit schrijf op de middenstip van de Amsterdam ArenA. Op de middenstip van de ArenA. Ik moet elke keer lachen als ik dat hoor. Ik vind het goed, hoor, zo'n concert ter ere van André Hazes. En dat ze hem er dan zelf tussen zetten. Maar op de middenstip, allemachtig! Op de middenstip leg je toch alleen dingen neer waar je een ontzettende rottrap tegenaan wilt geven? Is dit dan een toonbeeld van Hollandse rouwverwerking anno 2004? En waarom die man niet gewoon op het podium geplaatst? Had hij dat niet veel leuker gevonden?

Gisteren beloofde ik jullie dat ik hier vandaag iets vrolijkers zou schrijven. Maar toen rekende ik even buiten een plots opzettende verkoudheid. Voor je het weet, zit ik hier met een tranend oog (altijd het linker) en stapels papieren zakdoekjes. Ik kan toch niet functioneren onder die omstandigheden?

Het openbaar vervoer in Amsterdam staakte vandaag. Ik wist dat van tevoren, dus toen ik eenmaal op Amsterdam CS arriveerde met de trein, stapte ik meteen stevig vooruit, recht op mijn werk af. Ik ben zelden zo snel op de Grote Uitgeverij gearriveerd. Nu pas besefte ik hoe lang het soms duurt voor een tram vertrekt, hoe eindeloos omslachtig het allemaal is, met al die haltes, en al die omwegen, en al die enge mensen om je heen, en al die zwervers die plots instappen en je toe willen spreken.

Lopen naar je werk, dat is het helemaal. Leve de stakingen. Drie hoeraatjes voor het kabinet.

V.

zondag 26 september 2004

VAN ROKEN GA JE DOOD

Nu ja, ik dacht: ik zorg hier eens voor een vrolijke noot. Ik had het hier al eerder over roken, en over de Wondermethode die mijn moeder gebruikte om ervan af te komen, nietwaar. Gisteravond zag ik The Insider, een stoere film met Al Pacino en Russell Crowe, over grote sigarettenfabrieken die mensen bewust vergiftigen met nicotine, en toen dacht ik weer: ja hoor, van roken ga je dood. Je maakt allicht een grote kans een nare, pijnlijke, slepende ziekte op te lopen. Broer Joey is wél van het roken af geraakt. Via de Wondermethode. Maar inmiddels denk ik dat het niet zozeer aan de Wondermethode ligt, maar aan zijn Wilskracht. Wie geen Wilskracht heeft, gaat het met de Wondermethode ook niet lukken, hoor. Dat zeg ik ervan. En ook zeg ik: ik vind mensen die roken gewoon leuke mensen zoals jij en ik, maar heel de tijd praten over stoppen met roken, dat leidt niet echt ergens toe.

Broer Joey zei me vanmiddag dat de man achter de Wondermethode iets schreef als: 'Stress is alles behalve een reden om weer eens een sigaret op te steken. Het helpt je niet, het maakt alles alleen maar erger, want nu krijg je er extra stress bij, wetende dat je zo zwak bent geweest om weer te roken.' En zo is het.

Kortom: leve broer Joey. En leve de Wilskracht. Broer Joey's tweede demo is overigens net af. Zie onderstaande dialoog:

Vincent zegt: 'Wat kan ik over die demo schrijven?'
Is he using mathematics as a tool? zegt: 'Dat hij af is. En dat hij rockt als een beest. En dat 'ie tekstueel tien keer zo goed is als de vorige. En dat mijn website spoedig weer online zal zijn. Of gewoon niets.'
Vincent zegt: 'Maar kan men er ergens iets van horen?'
Is he using mathematics as a tool? zegt: 'Nog niet. Maar als mijn website weer actief is zet ik hem waarschijnlijk helemaal online.'

En morgen schrijf ik hier weer iets opwekkenders, goed?

V.

zaterdag 25 september 2004

DOE DIE FELLE LAMPEN EENS AAN, WIL JE?

Niels en ik gaan maandag 22 november naar Interpol. Wie gaat er mee?

V.

donderdag 23 september 2004

ALTIJD MAAR WEER DAT AFSCHEID NEMEN

Ik kom zojuist bij café Zeppos vandaan, waar we afscheid namen van collega Ivo. Hij gaat andere leuke dingen doen en hij zag er erg gelukkig uit. Ik sprak er met Josje, die vorig jaar ook afscheid van ons nam. En met Minou, die een halfjaar terug ook afscheid van ons nam. En ik sprak er met collega's die nog heel lang zullen blijven. Het was een mooi afscheidsfeestje. Gelukkig blijf ik al die collega's altijd weer tegenkomen, anders zou ik er maar droef van worden.

We namen vandaag ook afscheid van de heksen. Vermoedelijk zijn ze van hun weblog gegooid door hogere machten. Dat werd tijd. Voorlopig komen ze hier nog langs om triestige comments te plaatsen. Wij laten dat toe, hoor. Hier mag heel veel.

Ten slotte namen we afscheid van André Hazes. Ik zal er niet omheen draaien: ik was geen familie, vriend of fan van André Hazes, maar dat wil verdulleme niet zeggen dat iedereen altijd zomaar moet sterven. Daarom wens ik al zijn familie, vrienden en fans veel sterkte toe. Vroeger luisterde ik - gedwongen - veel naar zijn muziek, omdat mijn moeder die graag draaide. Ik spreek hier van begin en midden jaren tachtig. Nu ja, ik ben er niet slechter van geworden, dus vooruit dan maar weer. Kortom: leve de familie, de vrienden en de fans.

Maar dat Ivo zomaar bij ons weggaat, tjonge, dat is ook niet leuk natuurlijk.

V.

woensdag 22 september 2004

DAAR ZIJN DE KRUIDNOTEN AL

Collega Susanne vroeg mij en de andere bureauredactiecollega's vanmiddag: 'En, hebben jullie al kruidnoten gegeten?' Elk jaar vraagt ze ons zoiets, en dan kijk ik meteen naar de datum (door met mijn muis rechtsonder op mijn scherm boven de klok te zweven), en dan denk ik: maar het is toch pas september? Maar als ze het eenmaal heeft gezegd, is het onherroepelijk: we stormen weer in volle vaart op de winter af. Als Susanne kruidnoten heeft gegeten, kun je maar beter je winterjas aantrekken en je sjaal omdoen.

Elsie zei me vandaag: 'Die bakkebaarden van jou, die beginnen een beetje onstuimig te worden.' Hm.

Intussen gaat het van kwaad tot erger op de heksensite (die er momenteel uit ligt, dat zul je net zien). Ik plaats daar wel eens comments, en vandaag onthulde heks Mireille dat haar manuscript was geweigerd bij de 'laffe' en 'sneue' uitgeverij waar ik werk. Nou moe. Blijken de heksen gewoon gefrustreerde would-be schrijverds te zijn. De beledigingen op de site hebben verschillende dichters al protest doen aantekenen. Vrij algemeen wordt aangenomen dat deze man achter de heksen schuilgaat, maar wat moet je met zulke informatie?

Wat valt er verder te melden? Dat het boekenfeestje gisteren gezellig was? Dat we op de Grote Uitgeverij weer bezig zijn grootse plannen te smeden voor nieuwe bestsellers? Dat Elsie en ik nog altijd geen bedankkaartjes hebben verstuurd aan al onze familieleden en vrienden, simpelweg door allerlei tegenslagen, en dat het nog zeker twee weken extra zal duren?

Nu ja, ach, de winter nadert. Laten we kruidnoten inslaan en de verwarming aan zetten. Er is niets meer aan te doen, hoor.

V.

maandag 20 september 2004

EEN HEUSE POLL

Beste jongens, lieve meisjes,

Vanaf nu kunnen jullie je mening over Het Huwelijk in de comments droppen. Om het jullie wat makkelijker te maken heb ik 10 kant en klare neergezet en ze genummerd. Al wat jullie moeten doen is een nummer naar believen kiezen. Of als je een eigenwijze neuroot bent, gaan voor optie 11: Je Eigen Mening. Veel plezier!

De trouwpartij van Britney Spears

1. Is Ware Liefde. (Honend gelach of "Mwuhahahaha... hah... ha. Hmpf. Biertje?")

2. Is gebaseerd op Materieel Gewin.

3. Zal, als de kater is verdampt, nóg korter zijn dan het vorige.

4. Dient een voorbeeld te zijn voor alle meisjes in de ganse wereld.

5. Is een perverse grap.

6. Heeft mij doen inzien dat mijn leven vanaf nu feitelijk zinloos is. Ik zal mij in het zwart kleden en als clochard naar Parijs gaan. Daar zal ik dichten en rode wijn drinken uit flessen die ik open door de kurk ín de fles te duwen. Ik zal slapen onder bruggen. Ik zal gaan stinken. Ik zal mij niet meer wassen. Ik zal in de Seine springen, maar worden gered. Ik zal keer op keer zelfmoord proberen te plegen maar telkens met een te bot mes of kinder-aspirine. En dat de rest van mijn in-en-in rottig bestaan. O, mijn god! The horror! The horror!

7. Valt in het niet bij het feest van Vince en Els.

8. Was best leuk. Hoewel, de wijn smaakte maar zozo, het eten viel tegen en waar was goddomme de Crissy?

9. Is een slag in het gezicht van Justin T. Maar wat maakt mij dat nou uit? Die zeikerd. Met z’n hoedjes. En die dansjes. Let maar op, over 20 jaar zit-ie naast Michael Jackson vaseline op z’n kont te smeren.

10. Interesseert mij geen hol. Links wil ik. Links! En niet naar die stink-Telegraaf! Hoor je me? (Ja, ik hoor je. Maar ik luister niet.)

11. Geeft mij de gelegenheid eindelijk toe te geven dat ik een eigenwijze neuroot met een eigen mening ben. Luistert u allen maar eens naar etc. etc.

N.

zaterdag 18 september 2004

LOSSE OPMERKINGEN (DIT KEER ROMEINS GENUMMERD)

I
Elsie ligt hier met griep op de bank. Ze is nogal sip en zielig. Straks zou ze graag Neighbours zien op de Vlaamse televisie. Maar momenteel zendt de Vlaamse televisie wielrennen uit. En als het wielrennen uitloopt (wat het nogal eens doet), dan wordt Neighbours geschrapt. Ik vrees voor Elsies humeur als dat vandaag weer gebeurt. Koppen zullen rollen.

II
Ik heb het helemaal gehad met Ashlee Simpson. Ik heb het gehad met haar realityshow, ik heb het gehad met haar stem, ik heb het gehad met haar gezicht, ik heb het gehad met het voortdurende pr-bombardement rondom haar eerste single, en ik heb het ook gehad met haar ringtones die je kunt bestellen. (Ik heb het overigens ook helemaal gehad met de obscene geluiden die je 'voor jouw mobiel!' kunt bestellen, volgens allerhande tv-reclames op de nationale muziekzenders. Maar dat ter zijde.)

Een voordeel: ik ben Ashlee Simpsons zus sinds kort steeds meer gaan waarderen.

III
Zojuist werd hier een bos bloemen bezorgd. De kledingzaak waar ik mijn trouwpak heb aangeschaft, feliciteert ons met ons huwelijk. Alsnog.

IV
Ik ben benieuwd naar de film Eternal Sunshine of the Spotless Mind. Ik ben erg benieuwd naar de nieuwe roman van Arnon Grunberg. En ik ben ook heel benieuwd naar de debuutroman van collega-logger Walter van den Berg, die vanaf komende week in de boekhandels zal liggen.

V
Het bandje van mijn horloge zal binnenkort kapotgaan. Daarom loop ik al weken rond met mijn horloge in mijn broekzak. Niels acht dat ontoelaatbaar. Op het boekenfeestje van afgelopen donderdag zei hij: 'Doe dat ding gewoon weer om je pols, man! Doe het nu!' Ik deed het niet. (Maar inmiddels wel. Zij het voortdurend in angst dat mijn horloge zomaar van mijn pols valt.)

V.

donderdag 16 september 2004

WAT OOK NIEMAND WEET: BOUDEWIJN B. Z'N BROERS ZIJN HAFID B. EN HERMAN B.

Net ben ik teruggekeerd van de presentatie van een prachtboek over Boudewijn B. met allerhande feiten die Niemand Feitelijk Weet. Het was een feest om nooit te vergeten. Zo liet de auteur eerst zijn eigen bril op de hardhouten vloer kletteren, om vervolgens met een geleend exemplaar exact hetzelfde te doen. Een derde bril bood vervolgens redding, de speech kon beginnen en ongeveer vijf uur later konden wij dan eindelijk een biertje drinken.

Vince stond wat sceptisch om zich heen te kijken, hierin alleen maar verslagen door de onvolprezen Tom van E. Ondertussen was het meisje Barbara M. bij ons stoere groepje komen staan. Uiteraard ook een fan van deze site. Ons legioen zal immer groeien, zoveel is duidelijk, en ten slotte nemen Vincent en ik gewoon de boel over en zal de wereldbevolking leven onder een strikt door onze nukken bepaald juk dat zijn gelijke niet kent. Barbara M. zelve wilde helemaal niet op onze site, maar jammer, Barbara, wij doen gewoon waar wij zin in hebben.

Op De Grote Uitgeverij was het kortom, een drukte van belang. Toen de hapjes op waren, wij hadden gewezen naar De Kleine Blonde (die gewoon leeft, mensen, 34 jaar inmiddels), ik enthousiast was begonnen met brainstormen over de bestseller die V. en ik gaan schrijven, was het weer tijd om huiswaarts te keren.

Nu moet ik rennen. Want straks moet ik weer de deur uit. Daaaag!

N.

woensdag 15 september 2004

DAT WORDT DUS NIETS MEER VANDAAG...

...met stukkies schrijven hier, bedoel ik. Ik ben net in een msn-gesprek verwikkeld geraakt met de onlangs anoniem bedreigde dichter Hanz M. Het gaat inmiddels alweer beter, gelukkig. Het zou te maken kunnen hebben met het wekelijkse actualiteitsgedicht dat hij met Ingmar H. voordraagt op de landelijke radio, het fijne weet ik er niet van. Ikzelve word intussen belachelijk gemaakt op de site van die flauwe heksen. Het is alsof een kleuter zijn tong naar je uitsteekt, zal ik maar zeggen.

En hier is het stil. Jullie plaatsen nog maar weinig comments. Jullie stappen hier binnen zonder ons enigszins beleefd te groeten, blikken Niels en mij niet eens recht in de ogen, doen alsof je alleen maar even rondkijkt en niet geholpen hoeft te worden, trekken je niets van ons aan, en lopen ten slotte zonder iets te zeggen weer de deur uit. Fraai is dat.

Ik zou het hier graag bij laten voor vandaag. Je hebt zin om een stukkie te schrijven of je hebt het niet.

V.

maandag 13 september 2004

TERUG OP DE GROTE UITGEVERIJ

'Mooi hoor, die nieuwe tanden van je,' zei collega Esther tegen me. 'Ik kan begrijpen dat je er blij mee bent. Je oude tanden stonden je al heel lang niet meer.'

Leuk is dat, om weer terug te zijn op de Grote Uitgeverij. Het is er druk als nooit tevoren (hoewel ik vernam dat het vooral heel druk is in de weken dat ik er niet ben - och, de vleierij). Auteurs leveren nieuwe manuscripten in alsof het niets is. Bij stapels tegelijk. En mijn agenda is meteen weer gevuld. Morgen: bureauredactielunch. Morgenavond: redactie-etentje. Overmorgen: mogelijk lunchen met Niels. Donderdag: kijken in het nieuwe huis van onze oud-stagiaire. Donderdagavond: boekpresentatie. Wie in een Grote Uitgeverij werkt, heeft helemaal geen sociaal leven meer nodig.

Over stagiaires gesproken: op onze afdeling werkt zomaar een nieuwe. Hiep hoi. In het hele pand blijken nieuwe stagiair(e)s te werken. 1 op de 3 mensen die ik er vandaag tegenkwam, heb ik nooit eerder gezien. Wat ze ook mogen beweren. Vanmiddag sprak ik bijvoorbeeld een auteur, die me zei: 'We hebben elkaar al eens eerder ontmoet.' Ik knikte maar wat afwezig. Morgen ga ik misschien wel een rondje door het pand lopen om kennis te maken met alle nieuwe mensen. Misschien ook niet.

Ik heb veel vakantieverhalen verteld. En ik zei dat het Mooi was. En ook Prachtig. En Indrukwekkend vooral. En iemand versprak zich en vroeg me of ik ook bij de Nigeria-watervallen was geweest.

Toen ik de schrijver Arie S. vanmiddag belde, vroeg hij me: 'Kun je alsjeblieft Niels geruststellen? Ik weet dat ik hem heb toegezegd een stukkie voor jullie site te schrijven. Maar pas keek ik, en toen bleek dat jij alweer terug was en dat je elke dag lappen tekst plaatste.' 'Dat kan wel zijn,' sprak ik, 'maar dat weerhield Hanz M. er anders ook niet van ons iets moois toe te sturen.' 'Je hebt gelijk,' zei Arie. 'Stel Niels gerust, wil je?'

En dan was er vandaag een e-mail van Rob B. In mijn jonge jaren had ik twee bijbaantjes. Bij beide bijbaantjes kwam ik Rob heel vaak tegen. Wie schetste mijn verbazing toen ik Rob in een New Yorkse hotellobby zag staan, enkele weken terug, tezaam met zijn vrouw? Nu ja, van het een kwam het ander, en voor je het weet worden er fototoestellen te voorschijn gehaald. Een van de resultaten stuurde Rob me vandaag toe. Een foto van Elsie en mij in een klein restaurantje. We lachen op die foto alsof we niets anders meer kunnen. En ik gewoon met mijn oude tanden.

V.

AAN HET EIND VAN DE WERKDAG

Ik zat net eens op de site van het Amsterdam Dance Event te kijken en bedacht me: dat gaat nog tricky worden op de vrijdag. Keuzes zullen er gemaakt moeten worden.

Gisteren liep ik door het centrum van de stad A. en was op zoek naar het blad Vice. Nergens te vinden. American Book Center? Neen. Waterstones? Ook niet. Atheneum Nieuws Centrum? Nope. Nu kun je via de website wel nummers bestellen, maar ja, creditcards, cheques, paypal-accounts - wie heeft dat nu tegenwoordig? Jammer, hoor.

Voor de rest van ik melden dat ik straks op de fiets naar huis ga en dat het, op het moment dat ik me met mijn moede lijf tegen de wind in op de paden begeef, dat het dan ongetwijfeld keihard zal gaan regenen. Harder dan ik hebben kan. Harder dan de grond aan kan. Zoveel is duidelijk. Klaar als een klontje.

Ik zal mij, na het douchen, en ik me in droge, scherp zittende kledij heb gestoken, een sobere maaltijd bereiden en espresso zetten met mijn nieuwe espressomachine. Daarna, als het donker is, zal ik mij bezinnen op wat de nacht mij te bieden heeft.

Jullie ook een fijne avond toegewenst.

N.

zondag 12 september 2004

ER IS ALTIJD NIEUWE MUZIEK

Er komen ineens weer stapels nieuwe cd's uit van Bands Die Ertoe Doen. The Thrills hebben een nieuwe cd. Guided by Voices heeft een nieuwe cd. Soulwax heeft een nieuwe cd. The Jon Spencer Blues Explosion heeft een nieuwe cd. Interpol heeft bijna een nieuwe cd. En ik ben benieuwd naar die cd van Dogs Die in Hot Cars. En naar nog wel meer cd's. De nieuwe van The Prodigy bijvoorbeeld. En - alsnog - die van Badly Drawn Boy.

Alleen al door hier te stellen dat ik reuzebenieuwd ben naar al die cd's, verhoog ik de kansen dat jullie (de fans, de groupies, de welwillenden) een of meerdere van deze plaatjes in mijn brievenbus gooien.

Alvast heel erg bedankt!

V.

P.S. Maar een nieuwe clip van Britney Spears is natuurlijk ook al heel leuk.

zaterdag 11 september 2004

GASTBIJDRAGE VAN HANZ MIRCK

Op ons speciale verzoek heeft dichter/weblogger/boekverkoper/vertaler/muzikant Hanz Mirck een gedicht van zijn hand afgestaan aan onze prachtsite. Niels en ik dragen de literatuur een warm hart toe, zoals jullie weten, dus af en toe een bijdrage van een talentvolle jonge dichter kan geen kwaad, wat jullie. Hanz stond meerdere malen in het alweer node gemiste literaire tijdschrift Nymph en schreef bovendien een kort verhaal voor de zomerbundel der zomerbundels, De koffer in. Binnenkort verschijnt zijn eerste roman, Het Godsgeschenk.

*

Van tafel en van bed

Het zou ons overleven, zei de garantie
Wie het hield, wilde mijn moeder weten,
het nieuwe bestek dat nooit zijn geduld
of waardigheid verloor -
onbewogen grijns van de zilveren vork
scherpe blik in blikkerende scherpte
lege maag in de lepel omgedraaid

Het wordt donker sinds ik opstond,
op tafel walmen nog de kaarsen
Smaakt alles nu naar zwarte aarde
of denk ik dat alleen? Te groot om te verdelen,
elk hield half de honger
En zij het klein couvert

Hanz Mirck

*

V.

vrijdag 10 september 2004

DINGEN DIE IK HAAT (1)

Ik haat het dat ik sinds enkele jaren sommige straten niet door kan lopen zonder aangesproken te worden. Ik noem hier bijvoorbeeld de Heiligeweg in Amsterdam. Als je zoals ik vlak bij de Heiligeweg in Amsterdam werkt, ligt het voor de hand dat je af en toe die Heiligeweg door wilt lopen. Ik vind het niet voor de hand liggen dat ik voortdurend word aangesproken door allerlei vlotte, jeugdige, welbespraakte jongelui die mij abonnee willen maken van een krant (ik ben verdulleme al abonnee van twee kranten) of me willen vragen om lid te worden van de zoveelste stichting, of alweer een goed doel, die vragen of ik hun naam ken, die vervolgens willen weten waarom ik geen belangstelling heb, etc. In Delft heb je ook zo'n straat. Ik haat dat. Ik wil niet aangesproken worden. Ik geef al jaren vrijwillig geld aan goede doelen, maar als die lui zo doorgaan, zal ik het nog eens ernstig overwegen.

Ik heb dit verschijnsel wel eens met vrienden besproken, en die haten het ook. Ik ben niet de enige die die straten op vreemde manieren doorkruist of ineens een volstrekt nutteloze winkel in schiet om maar niet aangesproken te hoeven worden. Ik ken mensen die zeggen: het helpt als je net op dat moment heel druk met je telefoon bezig bent. Dat je doet alsof je net een sms ontvangt of zo. Ik ken mensen die zeggen: dood aan die lui.

Een bizarre variant vind ik het onverwachte telefoontje. Het telefoontje waarin mensen vragen of ik abonnee wil worden van een krant, of van een zoveelste stichting, of van een goed doel. En vervolgens waarom ik dat dan niet wil. Blijkbaar doe ik het enorm goed bij de goede doelen, want ze blijven me bellen. Blijkbaar zie ik eruit als iemand die elke dag ergens anders 50 euro naar wil overmaken. Blijkbaar sta ik ook in werkelijk alle bestanden van die stichtingen. Ik ben dat een beetje beu. Helaas ben ik te vriendelijk en te beleefd om die mensen meteen af te snauwen, het Boze Oog te geven of af te kappen.

Een halfuur geleden ging hier de telefoon. Elsie nam op, maar het was kennelijk voor mij.

'Met Vincent.'
'Goedenavond, meneer Schmitz! U spreekt met de Gehandicapten Stichting.' (Deze naam is gefingeerd, maar het ging alleszins om gehandicapten.)
'Goedenavond.'
'Kent u onze naam? Hebt u wel eens van ons gehoord?'
'Nooit. Nimmer.'
'Aha. Nu ja, wij bekommeren ons om de zorg voor gehandicapten. U hebt zeker wel uit de krant begrepen dat onze regering dat steeds minder doet? Zich om de zorg van gehandicapten bekommeren?'
'Ja hoor.'
'Juist. En nu gaan wij binnenkort collecteren. Voor de gehandicapten. En voor hun zorg.'
'Wel wel.'
'En nu zou ik u willen vragen: hebt u soms zin om voor ons te collecteren?'
(Kort moment waarop ik de slok wijn in mijn mond plots voor me uit proest. Van schrik.)
'Pardon?'
'Ja, we dachten: u wilt misschien wel collecteren. Wat zegt u ervan?'
'Nee, dat lijkt me niet.'
'Mag ik u vragen waarom niet?'
'U overdondert me een beetje.'
'Ja, dat begrijp ik, meneer Schmitz.'
'Ik heb bovendien nog nooit zoiets gedaan. Ik ben nog nooit deur aan deur langs gegaan om mensen om geld te vragen. Ik doe die dingen niet.'
'Maar we bieden u een vergoeding, hoor. U krijgt bijvoorbeeld hotelbonnen. En het is maar twee uurtjes per avond. En u krijgt alles zwart op wit bevestigd. En we beginnen pas eind oktober met collecteren, dus u kunt er nog over nadenken.'
'Maar... hoe komt u er nou bij om mij te bellen?'
'Ja, daar zou ik over kunnen uitweiden, maar heel kort gezegd: u staat in ons bestand.'
'Staat er in dat bestand soms ook hoe oud ik ben?'
'Eh... nee.'
'Dus u hebt geen idee of ik bijvoorbeeld 14 ben? Of 73?'
'Nee, niet echt. Maar wat zegt u ervan? Doet u het?'
'Nee, ik doe het niet.'
'Och, wat jammer... Maar als we komen collecteren, denkt u dan dat u ons iets zult geven?'
'Ja hoor. Dat doe ik altijd.'
'Dat vind ik heel fijn van u, meneer Schmitz. Een prettige avond verder!'

V.

BESLUIT

Je kunt niet dagenlang achter elkaar in je eentje thuis zitten en heel de tijd alleen maar kranten lezen, dvd's kijken, stukkies plaatsen op je site, boodschappen doen, de rosé maar weer koel zetten, muziek luisteren, naar je nieuwe tanden kijken in de spiegel, met de katten jongleren, vragen of iemand je wil zien zwaaien op je nieuwe webcam, je mailachterstanden bijwerken, de katten aaien, je trouwcadeaus op alfabet zetten, en comments plaatsen op andermans weblogs. Dat gaat vervelen. Daar komt eens een eind aan.

Daarom ga ik nu maar eens de stad in. En dan ga ik naar deze film in ons stoere filmhuis. Ik heb immers altijd al een zwak voor haar gehad.

En maandag ga ik gewoon weer naar de Grote Uitgeverij toe. Als mijn bureau daar nog staat. Het is alweer zo lang geleden.

V.

donderdag 9 september 2004

FOTO VAN NIELS EN VINCENT

Voor iedereen die zich afvraagt hoe Niels en ik er eigenlijk uitzien: probeer deze link eens. Zie onderschrift.

V.

woensdag 8 september 2004

OP DEZE DAG, IN HEEL ANDERE JAREN

8 september 1990
Vincent bezoekt met twee vrienden een open dag van de Lelystadse politie en brandweer. Dit bezoek blijkt geen enkel effect te hebben op zijn latere beroepskeuze (noch op die van zijn toenmalige vrienden).

8 september 1994
Vincent loopt de Amsterdamse literaire wandeltocht, een onderdeel van de introductieweek voor studenten Nederlands. Voor een huis waar Reve ooit woonde, grijpt een van zijn mede-eerstejaars de kans om luidkeels een van Reves gedichten te declameren. De hele dag regent het alsof God er iets mee duidelijk wil maken, maar pas 's avonds gaat de hele groep eerstejaars schuilen, thuis bij een zogeheten mentor. Daar wordt gezongen en gitaar gespeeld. Ten slotte belandt de hele groep in café 't Kremlin. (Ja ja, hetzelfde café waar Niels en Vincent elkaar in 1997 voor het eerst zullen spreken.)

8 september 1995
Een van Vincents correspondentievrienden (hier beter bekend als Hiphophater) komt langs in Lelystad om eens in levenden lijve kennis te maken. Vincent is op dat moment niet thuis. De correspondentievriend stapt dan maar weer op de trein terug naar Den Helder.

8 september 1998
's Avonds: als mentor van een groep eerstejaars studenten Nederlands hoort Vincent voordrachten aan van Rob Grootendorst en Arjan Peters, en daarna is er een optreden van het coverbandje Rubber. Al Vincents eerstejaars ontvluchten het feest al nog vóór de bar geopend is.

8 september 1999
Vincent krijgt zijn eerste en enige betaalde opdracht als optredend schrijver.

8 september 2000
De derde bij Uitgeverij 521 uitgebrachte Nymph verschijnt vandaag. Het nummer bevat onder meer een prachtgedicht van de verloren gewaande Lenneke Orkaan.

8 september 2001
Vincent en Els doen een voorzichtige poging hun studeerkamer in te richten en ontdekken dat er nog een lampenkap moet komen. (Die lampenkap is er nu, precies 3 jaar later, nog altijd niet.)

8 september 2003
Vincent en Els worden in een Londens hotel gewekt door een hels loeiend brandalarm. Ze staan klappertandend buiten als ze horen dat het loos alarm was. (De volgende dag zal exact hetzelfde gebeuren.) Die middag ontmoeten ze vriend Walter, met wie ze zullen eten en drinken.

V.

dinsdag 7 september 2004

5 DINGEN DIE ER NIET TOE DOEN. EIGENLIJK. ZEG MAAR.

I

Ik zit hier op de UvA en om mij heen is het een drukte van belang. Allemaal frisse, verse eerstejaars die het helemaal zien zitten, de meeste nog bruin van hun laatste vakantie in Salou als scholier en nu, in de grote stad, zijn ze Student. Ongeveer acht jaar geleden (of was het negen?) was ik ook een van hen. Hoewel, ik had een jaar HBO in Nijmegen achter de rug en voelde mij dan ook een stuk wijzer en ouder. (Een vrij belachelijke gedachtegang, ik geef het ruiterlijk toe.) En nu is het bijna voorbij.

Ik wil al die studenten, en dan met name de leuke, jonge meisjes (daar stikt het hier van) waarschuwen. Opstaan hier in het studiecentrum en Heel Hard Roepen dat studeren in wezen verschrikkelijk is. Echt waar. Afschuwelijk is het. En saai. En het duurt maar. En al die mensen waarmee je inene mee om moet gaan. En die ongeorganiseerde zooi die de UvA is. En dan die stomme vakken. En een geld dat het kost. En je ouders zullen gaan roepen: 'En nu is het genoeg met dat studeren, zoek eens een baan, jij loser!'

Maar goed, dat doe ik dus niet. Ik ben bijna klaar, en hoewel sommige mensen het niet zullen geloven, het gaat echt gebeuren, dat afstuderen van mij. Heb vertrouwen.

II

Gisterenavond zat ik net mijn kat een beetje door mijn studio te gooien toen vriend Kim belde. 'Ben je thuis?' vroeg hij. 'Ja,' zei ik. 'Ben je alleen?' 'Ook dat.' 'Goed, dan kom ik even langs.' Ik wachtte wat gespannen af. Wat zou hij zomaar ineens komen doen, zonder verder een reden op te geven? Ik weet dat het normaal is dat vrienden bij je langs kunnen komen, hoor. Maar Kim zegt er dan meestal iets achteraan van: 'Ik heb bier bij me.' of: 'Ik kom boeken in je boekenkast omdraaien.' of 'Ik wil dat je chili con carne voor ons maakt.' of: 'Ik wil graag naar je buurvrouw zwaaien.' Niets van dit al. Een kwartier later was Kim er dan, en zie, hij had zomaar een presentje bij zich.

Ik ben de gelukkige eigenaar van een heuse Britney Spears-dvd. Jawel.

III

Ik heb eindelijk Paul Austers' The Book of Illusions uit. Er kwamen steeds andere boeken tussendoor. En het viel me ook wat tegen. Nu lees ik gewoon Moon Palace. Volgens Arie Storm een van z'n beste romans. Diezelfde Arie Storm zei op het grote schrijverdsfeest van Prometheus: 'Ik wil wel eens een gastbijdrage leveren aan die stoere site van jou en Vincent.' 'Doe dat, Arie,' antwoordde ik, 'ik mail je en dan stuur jij wat terug, goed?' 'Binnen 24 uur heb jij een prachtstukkie, Niels.' Denken jullie dat ik al wat ontvangen heb? Nee, hoor. Arie! Schiet eens op, man!

IV

Ik was een van de eersten die Vince' nieuwe tanden heeft gezien. Hij zat achter z'n webcam en ik vroeg: 'Lach eens, man.' En dat deed hij. Als een dolle. Ik zwaaide maar wat terug, ook al heb ik zelf niet eens een webcam.

V

Vijf (5!) mensen zitten tegen me aan te lullen op de msn. Dat gaat toch wezenlijk te ver?

N.

maandag 6 september 2004

WITTE TANDEN

Mijn vrouw is zomaar 3 dagen van huis. Zij zit nu in een hotel ergens in het zuiden, te dineren met collega's. Tot woensdagavond zit zij in een Zeelands dorpje om daar werkgerelateerde activiteiten te verrichten. (Meer kan ik er werkelijk niet over kwijt. Discretie boven alles.) En als je vrouw 3 dagen van huis is, ga je gekke dingen doen.

Zo lag ik vanmorgen een uur lang in een tandartsstoel. Een heel uur. 60 minuten als het ware. Mijn tandarts had onlangs besloten mijn gebit mooier, witter en stoerder te maken dan het ooit was, en vandaag was De Grote Dag. Ik moet zeggen: het had zin. Een uur in een tandartsstoel is een onmenselijk lange tijd, maar nu heb ik het soort tanden waarmee je mensen kunt verblinden. Wie mij tegemoet komt, kan zich beter eerst naar de zonnebrillenwinkel spoeden, voor het te laat is. (Overigens zijn momenteel overal zonnebrillenacties gaande, dus dat komt goed uit.)

Een andere heuglijke ontwikkeling is dat ik zomaar zelf, helemaal alleen, onze webcam heb aangesloten. Dat is niet zo ingewikkeld, dat weet ik ook wel, maar dat soort dingen doet Elsie gewoonlijk. Zij is de technicus hier thuis. Ik ben slechts een man van de letteren, zij daarentegen kan alles.

Ten slotte kan ik iedereen nog even geruststellen. De jachthonden kunnen teruggeroepen worden en de zoektocht gestaakt, want de dagboeken die ik begin jaren negentig bijhield, jawel, de dagboeken waarover ik hier enkele weken geleden schreef, de verloren gewaande schriften vol wanhoop en weltschmerz, nu, die zijn weer terecht. Ik was bij mijn ouders in Lelystad (de plaats waar ook mijn tandarts woont), en daar ruimde ik wat oude stapels op die mij nog altijd toebehoren maar die ik nooit heb meeverhuisd naar Delft. En wat lag daartussen? Ja ja, jullie raden het al. In de trein naar huis heb ik het jaar 1993 nog eens doorgenomen. Ik voelde me daarna heel gelukkig met het jaar 2004.

Iedereen die nu on line komt op msn, laat ik met onze nieuwe webcam mijn nieuwe tanden zien. Ik vermeld het maar even.

V.

zondag 5 september 2004

TONTO

We missen onze reisleider Tonto een beetje. De man die ons begeleidde op onze rondreis door Amerika en Canada deed dat omdat hij in moest vallen voor een andere reisleider, en dat terwijl hij zelf midden in een ernstige verkoudheid zat. Ik noem hem hier dan wel Tonto, maar zo heette hij natuurlijk niet. Zijn ware naam vermelden zou maar flauw zijn, en Tonto is een heel mooie en toepasselijke naam (zeg nu zelf). Tonto sprak drie talen: Nederlands, Engels en Duits. Ons reisgezelschap bestond immers uit Nederlanders, Australiërs, Zuid-Afrikanen en Oostenrijkers. Tonto sprak die drie talen redelijk goed. Maar geen van de talen sprak hij écht goed. Hoewel hij ooit in Nederland opgroeide, woont hij al heel lang in de Verenigde Staten. Daar kwam het misschien door.

Tonto's standaardmanier om nieuwe zinnen in te leiden was 'Het is dat...' Twee voorbeelden: 'Het is dat we nu New York binnenrijden.' 'Het is dat we om twaalf uur weer terug in de bus zijn.' Het was wel handig, want je merkte het ogenblikkelijk als Tonto in een andere taal overschakelde. Dan zei hij namelijk 'Es ist das' of 'It is that'. Toegegeven: ik spreek zelf niet zo vloeiend drie verschillende talen, maar hier schrokken we toch wel een beetje van. Vooral toen we zelf ook ineens begonnen te praten in zinnen als 'Het is dat ik dit hotel best aangenaam vind' of 'Het is dat ik op zoek ben naar een Starbucks'.

Tonto was ook bedreven in modaliteit. Hij zwakte al zijn mededelingen af door woorden als 'best wel', 'vrijwel', 'eigenlijk' en 'ongeveer' in te voegen. Ook op plaatsen waar dat helemaal niet nodig was. 'We hebben dat het hotel waar we vanavond overnachten toch vrijwel best aangenaam is. Voor één nacht.' Wat is dat voor doodeng hotel, vroegen we ons af. Het viel altijd mee, maar die zinnen van Tonto, die joegen je de stuipen op het lijf. 'Eigenlijk is New York best wel in feite een grote stad.' Ik herinner me een dag dat Els enorm chagrijnig de bus uit stapte. 'Ik kan die man gewoon niet meer aanhoren,' zei ze. 'We hebben vrijwel dat we heel de week naar die rare zinnen van hem moeten luisteren.'

Ook toen we naar de 'slachtvelden' van Gettysburg reden, was het lachen. Je kon ons van de grond rapen toen Tonto over een bepaalde veldslag opmerkte dat die totaal onnodig was, als de verschillende partijen maar iets beter met elkaar hadden gecommuniceerd. 'Het is dat die veldslag vrijwel kwam omdat er gemiscomsumi... gemicscommu... nu ja, we hebben dat er een geval van miscommunicatie was. Hier rechts ziet u de Floral Clock. De bloemenklok heeft best veel bloemen. Eigenlijk.'

Maar hij was een uitstekende reisleider. Hij wist ons veel over de geschiedenis van Amerika en Canada te vertellen. We hebben veel van hem opgestoken. En aardig, dat was hij ook. En we wensen hem veel sterkte, want we weten dat hij nu met een gezelschap richting Florida reist, waar de ene orkaan na de andere je om de oren slaat. (En ik let misschien iets meer op taal dan andere mensen. Daar kan Tonto ook niets aan doen.)

V.

zaterdag 4 september 2004

MEISJES VAN 15

Vanmiddag werd ik, niet ver van onze flat, terwijl Els en ik naar huis liepen met enkele boodschappen, aangesproken door een meisje dat de regionale krant rondbracht. Of een folder. Of iets anders. Nu ja, ze propte stapels papier in brievenbussen, zoals dat gaat. Ze vroeg: 'Meneer, weet u misschien hoe laat het is?' Ik pakte mijn horloge uit mijn broekzak (ja zeker), en zei haar dat het iets na halfvijf was. Ik was nog maar enkele stappen verder toen ik Els vroeg: 'Waarom zei zij eigenlijk "meneer" tegen mij?' 'Dat meisje was een jaar of 15, Vince. Jij bent 27. Jij bent een meneer in haar ogen.' Vroeger zeiden meisjes van 15 helemaal geen 'meneer' tegen me. (Toen negeerden ze me gewoon.)

Fraai is dat. Ik word dus een Oude Man. Mogelijk zelfs een Vieze Oude Man; we dienen hier niets uit te sluiten. Els wees me nog op de rug van het meisje: haar bh-sluiting stak een heel eind boven haar shirt uit. Het zag er niet uit, maar toch: uitnodigend, zulke dingen. Tenzij je al 27 bent. Dan strompel je maar gewoon voort met de boodschappen en je vrouw, puffend en steunend, langzaam maar onvermijdelijk op weg naar het einde.

Nog even en ik ontdek een eerste grijze haar. (Of zomaar een pluk haar, 's ochtends, op m'n kussen. We zien wel wat er eerst komt.)

Over het verval gesproken: er stierven deze zomer opvallend weinig beroemdheden, zoals Niels al eerder opmerkte. Dan had Bram Vermeulen dus ook net zo goed kunnen blijven leven. De man was een held in België, meldden diverse tv-journaals - en daar hebben ze nog maar net het verscheiden van Toon Hermans verwerkt. Intussen heb ik geen idee hoe het Bill Clinton en zijn hart vergaat. Hij zal toch niet ook...? We mogen er niet aan denken. En Els roept me zojuist toe dat onze minister Bot de Russen heeft beledigd, volgens CNN. Die mag dus ook wel uitkijken.

V.

vrijdag 3 september 2004

ZIE JE DIE RING OM M'N VINGER?

Er gebeurt niet heel veel dezer dagen. Ik heb nog anderhalve week vrij, en ik ben inmiddels alweer 2 weken getrouwd. Ik ben steeds bang dat ik mijn ring ergens tegenaan stoot. En af en toe gebeurt dat gewoon. Ik krijg dat ding nooit meer af, dus ik wen er vast snel aan.

Wat er dan wel gebeurt: Niels en ik worden behekst op een of andere flauwe dichterssite; ik heb eindelijk eens iemand van mijn msn-lijst verwijderd; Elsie en ik bekijken de paar duizend foto's die op 20 augustus zijn gemaakt; Bill Clinton is in ene in het ziekenhuis beland; ik praat met Wendy over het webloggen zonder onderwerp; ik kijk naar enkele B-films die ik in mijn jeugd zo leuk vond en in New York op dvd vond (Squirm, Mad Monster Party?); ik praat met oma Bep over haar onlangs aangeschafte - vierde! - videorecorder; en ik lees de kranten van de afgelopen 3 weken.

Zouden de komende dagen ook zo enerverend worden?

V.

KLEIN LEED

In de buurt waar ik een jaar woon (daarna ga ik gewoon weer verhuizen, alsof het niets is) staan mannen buiten. Ze draaien luide muziek, die uit de open auto's schalt. Bovenop die auto's staan vogelkooien. In die kooien, die erg klein zijn, zitten nog kleinere vogeltjes. En hoe hard die vogeltjes ook fluiten, ze komen niet boven de muziek uit.

Vind ik best sneu.

N.

donderdag 2 september 2004

MIJN LETTER B

In aanvulling op Niels' lijstje van enkele dagen geleden, hier mijn boeken met een B. Ik beperk me tot het noemen van de schrijvers en het aantal verschillende titels (dus niet die titels zelf; ik ben niet gek). Als een boek een zogenaamde 'omnibus' is met daarin 3 romans, dan tel ik dat als 3 titels. Mijn site, mijn regels, nietwaar. En ik noem hier alleen de fictieboeken. (Ik heb heel weinig non-fictie, hoor, dus veel scheelt het niet.) Verhalenbundels en bloemlezingen laat ik eveneens buiten beschouwing.

David Baddiel, 2 boeken
Tom Baker, 1 boek
Muriel Barbery, 1 boek
Nicola Barker, 3 boeken
Maria Barnas, 1 boek
Nuria Barrios, 1 boek
Rosa ter Beek, 1 boek
Bas Belleman, 1 boek
Marie Belloc Lowndes, 1 boek
Saul Bellow, 4 boeken
Abdelkader Benali, 2 boeken
J. Bernlef, 3 boeken
Bernd G. Bevers, 1 boek
Aristide von Bienefeldt, 1 boek
Marc van Biezen, 1 boek
Anna Bijns, 1 boek
Willem Bilderdijk, 1 boek
Erik Bindervoet, 1 boek
Bleker & Elmendorp, 2 boeken
Robert Bloch, 1 boek
J.C. Bloem, 1 boek
Jan van Boendale, 1 boek
Jan Boerstoel, 3 boeken
Godfried Bomans, 29 boeken
Adriaan Bontebal, 1 boek
Mark Boog, 1 boek
Oscar van den Boogaard, 1 boek
Graa Boomsma, 9 boeken
Louis Paul Boon, 1 boek
F. Bordewijk, 2 boeken
Pieter Boskma, 7 boeken
Hafid Bouazza, 12 boeken
William Boyd, 2 boeken
Willem Brakman, 58 boeken
Bertolt Brecht, 1 boek
G.A. Bredero, 1 boek
Martin Bril, 21 boeken
Jeroen Brouwers, 21 boeken
Marja Brouwers, 2 boeken
Rita Mae Brown, 3 boeken
Herman Brusselmans, 36 boeken
Boudewijn Büch, 52 boeken
Maurice Buehler, 1 boek
Charles Bukowski, 4 boeken
Candace Bushnell, 1 boek
Howard Buten, 1 boek
Lord Byron, 1 boek

auteur onbekend:

Beatrijs, 1 boek
Bijbel, 1 boek
Boek van de wraak Gods, 1 boek
De burggravin van Vergi, 1 boek

V.

Al deze boeken staan in Billy's. Ook met een B!

woensdag 1 september 2004

DAAR BEN IK DAN

Gistermiddag liep ik nog met Elsie over Broadway en zei ik haar: 'Als ik het hier kan maken, kan ik het overal maken, Elsie.' Je zit onwillekeurig met Frank Sinatra in je hoofd als je door New York struint. En met Holden Caulfield. Ik kocht gisterochtend in een Barnes & Noble mijn 21ste exemplaar van The Catcher in the Rye en even later zocht ik Central Park af op de vijver waarin de eenden zwemmen waarover Holden het heeft in dat Boek der Boeken. Ik voelde me al bijna Mark Chapman, zoals ik daar rondliep met mijn exemplaar van The Catcher in de hand, maar vervolgens besloot ik te zoeken naar het decor van een scène uit Almost Famous, waarin Penny Lane haar echte naam onthult aan William, en zo werd het alweer wat aangenamer. En ik bedacht: ook Paul Austers boeken spelen zich in New York af. Ik zou er David Lettermans Late Show kunnen bijwonen als ik een beetje mijn best deed. Seinfeld en Friends speelden zich hier af. Een belangrijk deel van mijn lievelingsfilms werd er opgenomen: Midnight Cowboy, Taxi Driver, Kramer Vs. Kramer, When Harry Met Sally... John Lennon werd er doodgeschoten. En Holden Caulfield zwierf er dus rond, zich afvragend waar de eenden uit de vijver heen gingen in de winter.

Ook was de Republikeinse Conventie gaande. We merkten er niet veel van. We zorgden ervoor dat we niet in de buurt van de protesten, de conventie zelve en de afzettingen kwamen. Af en toe zag je iemand met een anti-Bush-button, maar die was dan gewoon verdwaald. Leuke stad, hoor.

V.