dinsdag 25 juli 2006

AAN HET WERK

Zo zat ik te schrijven vandaag, slechts enkele dagen nadat ik 29 was geworden, en toen ik even op het balkon had gestaan om te kijken wat het belachelijk hoge gegil was dat ik had gehoord, snel weer de koele kilte van de airco in de woonkamer had opgezocht, merkte ik dat ik ‘vast’ zat.

Ik zat vast in een scène die er mocht zijn, zonder valse bescheidenheid, maar ik zocht naar een handeling die dat bepaalde personage uit die doodenge hotelkamer moest halen, maar het enige dat ik kon bedenken was om hem te laten kijken naar een fictieve film die twee jaar geleden in Cannes de juryprijs had gewonnen. De film ging over een man op leeftijd, een jaar of veertig, vijftig (het soort levensfase waarin het eigenlijk niet zoveel uitmaakt hoe oud je bent, want je leven was, als je er heel basaal naar keek, alleen maar een herhaling van zetten, niets was meer oorspronkelijk, alles was al gedaan, er bestond geen enkele emotie, ervaring of gebeurtenis die je niet ergens eerder had meegemaakt, en als dat wel het geval was, dan had je erover gelezen, een vriend was het overkomen, miljoenen anderen hadden de link via e-mail ontvangen, je leven, kortom, was een eindeloze opeenstapeling van bekendheid dat zich pas de kop in zou laten drukken op het moment dat het allemaal voorbij zou zijn), die, nadat hij zijn miljardenbedrijf had verkocht, besloten had zich in te zetten voor de bescherming van tropische planten, en daarna ging dat personage ook nog eens slapen, de gek, dus ja, wat moest ik nu dan doen?

Ik keek wat sites na, checkte mijn mail, kreeg een sms van een vriend die me vertelde dat hij ‘op de meest toeristische plaats ter wereld’ was, deed een vreemdsoortige dansje, trok een nieuw t-shirt aan, trok die weer uit, trok een nieuw heel stoer zomerhemdje aan, waarin goed te zien was dat ik al belachelijk bruin aan het worden was, trok die ook weer uit, maakte een broodje, toen ik maar, van lieverlee, dat ouwe kreng van mijn debuut weer eens ter hand nam. En daar las ik een zin die me vol goede moed deed terugkeren naar het schrijfbureau. En ik dacht: Als je hier geen mooi onsamenhangend, narcistisch stukkie van kan maken voor op je site, dan weet ik het ook niet meer.

N.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten