'Deze schrijver heeft wat te vertellen,' schreef iemand toen Walter Kraut vorig jaar debuteerde met zijn roman Blauwe ogen. Gisteren vierden we met z'n allen dat zijn tweede roman, Het echte werk, is verschenen. Ik raad jullie dit boek allemaal van harte aan, want ik ben nu eenmaal van mening dat wie graag een spannende, verontrustende en poëtisch verwoorde vertelling tot zich neemt, dan net zo goed de nieuwe roman van Walter Kraut kan aanschaffen. Walter signeerde zijn nieuweling gisteren op de Amsterdamse Uitmarkt, waar hij met zijn ontwapenende charme argeloze voorbijgangers overviel door ze elke keer dat ze de stand van de Grote Uitgeverij passeerden, te wijzen op zijn eigen prachtboek. Menigeen bleek niet bestand tegen zo veel 'ik heb een winkel'-enthousiasme en nam Het echte werk zomaar mee naar huis, voorzien van een handgeschreven boodschap van de schrijver zelve.
En dan was er het feestje achteraf. Daar ontmoette ik talloze vrienden, vriendinnen en kennissen met wie ik ooit Nederlands studeerde, een tijdschrift in elkaar zette, of beide. Velen van hen vertelde ik heuglijk nieuws, zó heuglijk zelfs dat ik het jullie nog niet eens heb verteld. (Mijn moeder vroeg me vandaag: 'Moet je niet eens op de site vertellen dat...?' En ik snauwde haar af met een 'Nee, dat gaat ze niets aan'. Ik kan soms heel kortaf zijn tegen mensen. Ik lijk hier dan wel heel vriendelijk en voorkomend, in het echt kan dat enorm tegenvallen.)
Elsie en ik, we amuseerden ons, ook toen oud-studiegenoot D. me kwam vertellen dat hij onlangs nog aan me moest denken, toen hij in Zweden een Zweedse vertaling van The Catcher in the Rye zag liggen. Ik zei hem: 'Wat lief van je', maar hij zei me dat hij dacht dat ik vast geen Zweedse vertalingen verzamelde. Ik zei hem dat hij het mis had.
Toen ik het meisje J. trof, zei ik haar dat ik ten tijde van mijn verhuizing stapels ooit aan mij verstuurde kaartjes weggooide, maar dat ik de hare allemaal had bewaard omdat ik ze zo leuk vond. We stonden beiden even stil bij de tijd dat we elkaar nog kaartjes schreven, en bij de tijd dat men elkaar überhaupt nog kaartjes schreef. De jongen naast haar vertelde ons herhaaldelijk dat het in letterenland heus niet altijd om de schrijver K. draaide, en ik was het daarmee eens.
Een ander meisje J. was heel blij met de vooruitboekjes van haar derde roman, die half oktober zal verschijnen. Het is dan ook een vooruitboekje om lief te hebben, een vooruitboekje om te koesteren, en een vooruitboekje dat, zoals dat gaat, nieuwsgierig maakt naar meer.
Ik sprak H., die geen idee bleek te hebben dat ik voor de Grote Uitgeverij werk, terwijl ik dat al doe sinds ik me kan herinneren, en die me vertelde dat ze onlangs de allerleukste verjaardag ooit had gevierd. Toen ik haar vroeg of ze haar verjaardag voortaan oversloeg, aangezien het nooit meer zo leuk kon worden, zei ze me: 'Nee. Ik vier het elk jaar weer. En het wordt elk jaar leuker.' Ze deed daar een vastberaden blik bij.
Met de jonge schrijver R. sprak ik onder meer over de schuttingen die binnenkort onze tuin zullen scheiden van die van onze buren. En over hoe we samen met onze buren op schuttingenjacht waren gegaan. R. gokte: 'Daar zullen we vast meer over lezen op de site.' En ik dacht: wellicht 1 alinea, maar meer ook niet.
Maar dat alles ter zijde. Het is nu aan jou, aan jullie, om te vieren dat Het echte werk is verschenen. Het is 'een roman over liefde, obsessie en kunst, gruwelijk én sprookjesachtig, spannend als een thriller en geschreven in een gedreven, poëtische stijl'. Dat staat allemaal in de flaptekst, en dan is het verdorie ook zo.
V.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten