zaterdag 21 oktober 2006

VERBODEN TE TWIJFELEN

Nu in de boekhandel:



Janneke Jonkman, Verboden te twijfelen / Uitgeverij Prometheus / ISBN 90 446 0639 5 / 270 blz. / € 18,95

Het is niet duidelijk wat Lotus en Jonathan met elkaar verbindt, behalve hun gedeelde levens. Vanaf het moment dat ze elkaar als kinderen tegenkomen, blijven ze steeds naar elkaar terugkeren. Maar echt samen zijn lukt niet. Ook niet als ze samen vertrekken naar een eiland waar ze alleen elkaar hebben - en Jonathans ex-vriendin. Vanaf dat moment neemt het contact tussen Lotus en Jonathan absurde vormen aan: terwijl ze beiden hun eigen leven proberen op te bouwen, raken die levens ongemerkt steeds meer met elkaar verweven. Langzaam wordt duidelijk dat ze bepaalde patronen niet zomaar kunnen ontlopen.

Verboden te twijfelen is een magisch liefdesverhaal over de onzichtbare rode draad in het leven, over hoe we die voortdurend uit het oog verliezen en steeds weer terugvinden.

Janneke Jonkman (1978) debuteerde in 2001 met de succesvolle roman Soms mis je me nooit. In 2004 verscheen haar tweede roman, De droomfotograaf.

Janneke houdt een veelgelezen weblog bij op www.jannekejonkman.nl.

Lees ook dit interview met Janneke op 8 Weekly.

Neem voor een recensie-exemplaar of een interview met de auteur contact op met dit e-mailadres.

V.

maandag 16 oktober 2006

OMDAT IK IN EEN MEDEDEELZAME BUI BEN

Elsie en ik krijgen een kindje!

V.

woensdag 4 oktober 2006

WAT IK DACHT

...en iemand kwam bij me langs met een flashdisk. Op die flashdisk stonden de eerste 63.000 woorden van een manuscript waarvan ik verwachtte dat het wel eens De Hit van 2007 kon gaan worden. Toen ik er later de eerste circa 20.000 woorden van las, dacht ik: ja hoor, De Hit van 2007. En ik verheugde me op al die andere woorden.

...en ik zag niets van De Gouden Kooi, maar wel zag ik nu en dan kooibewoners ondervraagd worden in andere tv-programma's en ook staarden ze me aan vanaf grote posters bij de tramhalte. Wat een eng volk, dacht ik. Goed dat ze opgesloten zijn.

...en toen ik gisteren van het Delftse station naar ons nieuwe prachthuis fietste, dacht ik even dat ik Bart de Graaff zag lopen. Ik dacht: die maakt even een ommetje. Totdat ik bedacht dat dat natuurlijk helemaal niet kon.

...en gisteravond zag ik hoe Harry Mulisch werd ondervraagd door Matthijs van Nieuwkerk over zijn vooralsnog denkbeeldige nieuwe roman. Matthijs van Nieuwkerk vond namelijk dat het wel eens tijd werd, die nieuwe roman. Ik dacht: Harry Mulisch is bijna tachtig, waarom moet die per se nú nog een nieuwe roman schrijven? Kan die man niet met rust gelaten worden? Harry Mulisch leek het met me eens te zijn, maar Matthijs van Nieuwkerk liet zich niet uit het veld slaan. Die had immers een filmpje klaarstaan met indrukwekkende gebeurtenissen die zich voltrokken na Mulisch' vórige roman. Plots zag ik de aanslag op de Twin Towers voorbijkomen, en daar meteen achteraan Fortuyn, Hirsi Ali en Van Gogh. Even vreesde ik dat Mulisch zomaar de schuld kreeg van dat alles. Alsof zijn vorige roman al die tragiek in gang had gezet. Maar welnee. Dat filmpje, die potsierlijke aaneenrijging van beelden, dat was gewoon maar een introotje. Een bruggetje. Want Matthijs van Nieuwkerk vroeg Harry Mulisch: 'Maar dáár kunt u toch zeker wel even een roman over schrijven?' Of iets dergelijks. Ik vond het een beetje gênant worden en zapte weg.

...en elke ochtend kijken de mensen die de Metro en de Sp!ts in mijn handen proberen te proppen beteuterd als ik 'Nee, dank u' zeg. Terwijl ze er eigenlijk nog goed van afkomen, aangezien ik heimelijk denk: wat moet ik met die infantiele fopkrantjes van jullie? Gelukkig ben ik altijd heel beleefd en voorkomend, dat merken jullie wel.

...en ik schoor mijn bakkebaarden af en oogde meteen vijf jaar jonger. Ook vroeg men me of ik soms naar de kapper was geweest.

...en Elsie en ik keken naar Gilmore Girls, zoals we elke dinsdagavond doen, en Elsie zei me: 'De kleuren zijn nog steeds heel mooi, maar verder vind ik het een beetje saai geworden.'

V.

zondag 1 oktober 2006

RAAD ME EENS WAT AAN

Als alles goed is (en dat is het natuurlijk), is Niels intussen weer in het land, en blijft hij een tijdje. Naar ik heb begrepen zal hij morgen zelfs even langskomen op de Grote Uitgeverij, dus jullie kunnen je wel voorstellen hoe hij en ik elkaar - onder het toeziend oog van mijn verbijsterde collega's - in de armen zullen vallen, met veel geschrei en gejoel en geschouderklop en al. Man, wat hebben we elkaar gemist, hij en ik. Vervolgens zullen we doen alsof er niets aan de hand is en een beetje Jij nog nieuws?-end informeren hoe de zaken ervoor staan.

Maar nu even zaken van meer gewicht. Het is immers al tijden geleden dat ik nieuwe muziek op mijn iPod heb gezet, en ik ben er wel weer eens aan toe. De nieuwe cd's van The Shins en Interpol laten nog even op zich wachten, en terwijl ik dat doe (dat wachten dus), vraag ik jullie: raad me eens wat aan?

(Als het even kan, raad me dan afzonderlijke liederen aan, en niet meteen hele albums. Ik houd van afwisseling, jullie kennen me.)

(Het mogen ook stokoude liederen zijn, of liederen die al een beetje stoffig, aangekoekt en over de datum zijn. Zolang ík ze maar spiksplinternieuw vind.)

V.