AART

Dan gáát hij toch gewoon? Ik begrijp niet zo goed waarom Aart Staartjes zijn lot aan het uitzendtijdstip van Sesamstraat verbindt en waarom er mensen zijn die denken dat het Heel Erg is als hij weggaat. Wie heeft hem nodig? Het is toch verdorie niet alsof Bert en Ernie dreigen op te stappen?

Wat een kolder. Toen ikzelf nog Sesamstraat keek, zat die hele Aart Staartjes er niet eens in.

V.

WK 2009

Morgen is het dan zover: het WK Snooker begint weer. Dat wordt weer tweeënhalve week ondraaglijke spanning, wat jullie. Ronnie mag morgenochtend meteen beginnen, maar ook Droopy is erbij! En de Saaiste Man Aller Tijden! En Het Ding! En Moby! En de Albino! En de Gangster! En de Vampier! En de Unstoppable Sex Machine! En de Donut! En de Hondenkop! En voor het eerst dit jaar: de Zwarte Schot! (Die Engels blijkt te zijn, lees ik hier net. Heel verwarrend allemaal.)

Niels en ik zijn er ook dit jaar niet zelf bij aanwezig, niet in levenden lijve althans, want in ons hart zijn we vanzelfsprekend allang in Sheffield. Zoals we dat elk jaar zijn van half april tot begin mei. Wij vinden: een lente zonder WK Snooker is als een zin zonder punt

De comments staan ook dit WK weer tot jullie beschikking. Voorspel gerust wie er zal winnen. En mocht dat een onmogelijke opgave blijken, voorspel dan wie het Boekenweekgeschenk 2011 zal schrijven. Verras ons eens.

V.

SIX FEET UNDER

Eind 2003 was er een etentje in een Duits restaurant. Ik weet niet meer wat daar werd gegeten, maar ik weet nog wel dat er geen woord Duits aan te pas kwam. Ik ontmoette er een kinderboekenredactrice, wat niet zo verwonderlijk is, aangezien de tafel stampvol kinderboekenredactrices zat. Voor zover ik me kan herinneren was ik daar de enige die niets met kinderboeken van doen had, sterker nog, ik was er de enige man. Ik droeg ook nieuwe schoenen, zo herinner ik me, want ik dacht: naar Duitsland gaan doe je niet zo vaak, en dan kun je het beter meteen goed doen. (Twee avonden later dacht ik er heel anders over, toen ik mezelf terugvond in een hotellobby en ik geen stap meer kon zetten omdat mijn hielen openlagen.)

Ik zat daar aan die tafel, in dat Duitse restaurant, en iedereen had het over kinderboeken, behalve de kinderboekenredactrice naast mij en ik. Ons gesprek staat me niet meer heel goed voor de geest, maar dat ze naar Six Feet Under keek en dat ze me die tv-serie ten zeerste kon aanbevelen, dat weet ik nog wel. Ze was heel enthousiast over die serie, die toen overigens nog gaande was. Die was toen min of meer halverwege, meen ik, al denk ik dat toen niemand daar nog bij stilstond. De kinderboekenredactrice zat er nog middenin, en ik, ik had er nog nooit iets van gezien.

Er gingen meer dan vijf jaar voorbij, waarin ook anderen me vertelden over die prachtige serie en waarin ik kansen genoeg kreeg om er eens naar te kijken. Zo nu en dan begon een tv-zender eraan, op een voor mij helaas onmogelijk tijdstip, waardoor ik me gedwongen zag alle seizoenen op dvd te bekijken. Het contact met de kinderboekenredactrice was allang verwaterd, dat wil zeggen: na die ene avond waarop ik met mijn nieuwe schoenen in een Duits restaurant zat, heb ik haar gewoon nooit meer gesproken, maar in februari 2009 begon ik dan eindelijk aan Six Feet Under.

Gisteravond zag ik de laatste aflevering van het vierde seizoen. Ik kan niet meer stoppen, ik zie daar geen mogelijkheid toe. Ik vraag me nu al af hoe het straks verder moet. De serie is al jaren ten einde, maar voor mij is het allemaal nieuw, en Nate, David, Brenda, Claire en Rico zijn mijn nieuwe vrienden. Ik breng vrijwel elke avond met ze door, ik leef met ze mee, ik draag ze een warm hart toe en ik zie het een beetje somber in, nu alleen seizoen 5 me nog rest. Van de 63 afleveringen zijn er nog maar 12 over. Collega E. zei me onlangs dat ze wenste dat ze er nog niets van had gezien, en zeker seizoen 5 niet, opdat ze alles opnieuw kon bekijken. Ze heeft me nog zo gewaarschuwd en nu is het te laat.

Ik zal seizoen 5 moeten kijken. En daarna al mijn herinneringen aan de serie wissen.

V.