dinsdag 31 augustus 2004

SUMMER'S GONE...

...Is de titel van een liedje van Buffalo Tom, een band die vroeger op het punt van doorbreken stond, maar inmiddels, naar mijn weten, volledig is verdwenen. Die muziek is wellicht ook niet meer relevant, maar vandaag zou ik iedereen willen aanmoedigen om dat nummer gewoon te downen en hard op te zetten.

Gaan er overigens nog mensen naar Laurent Garnier en Jeff Mills, de 22ste in Paradiso? Ik schud graag jullie handen en zoen jullie wangen. Ik ben te herkennen aan het uitzinnige groepje meisjes om mij heen, waarvan er eentje (de heel toffe) mij op de gastenlijst heeft gezet.

N.

P.S. Ik ben blij als Vince weer terug is. Zullen we eens heel hard om hem roepen? Eén, twee, drie...

maandag 30 augustus 2004

DE B IS VAN BOEKEN

Op dit moment in mijn boekenkast, afdeling literatuur, schrijvers beginnende met de letter B, mét titel, op volgorde van plaatsing (die feitelijk die van een waanzinnige is, maar zo staat het het mooist, ja, en uitgeleende werken tel ik even niet mee):

J.G. Ballard - Het keizerrijk van de zon

Maria Barnas - De Baadster

Louis de Bernières - The War of Don Emmanuel’s Nether Parts

Louis Paul Boon - Mieke Maaike’s Obscene Jeugd, Menuet en andere verhalen

F. Bordewijk - Knorrende Beesten, Blokken, Bint

Hafid Bouazza - Salomon, Paravion

Pieter Boksma - De aardse komedie

Willem Brakman - De koning is dood

Martin Bril - Voordewind, Altijd Zomer, Altijd Zondag, Evelien, Verzameld Werk, 2 broers en een broodjeszaak, met Dirk van Weelden: Arbeidsvitaminen, Piano & Gitaar

Jeroen Brouwers - Bezonken rood, Zonsopgangen boven zee

Dan Brown - De Da Vinci Code

Herman Brusselmans - Weg met de literatuur!, Het mooie kotsende meisje, Bloemen op mijn graf, Het oude nieuws van deze tijden, Vrouwen met een IQ, Heden ben ik nuchter, Zijn er kanalen in Aalst?, Dagboek van een vermoeide egoist, Vlucht voor mij, Ex-schrijver, Ex-minnaar, Ex-drummer, Autobiografie van iemand anders, Zul je mij altijd graag zien?, Logica voor idioten, Nog drie keer slapen en ik word wakker, De terugkeer van Bonanza, Guggenheimer wast witter, Uitgeverij Guggenheimer, Het einde van mensen in 1967, Pitface, De kus in de nacht, Mank, De droogte

Charles Bukowski - Postkantoor, Verhalen van alledaagse waanzin, Vrouwen

En inderdaad, ik heb helemaal geen boeken van bijvoorbeeld Buch, Borges, Bomans, Bellow, Beets, Boccaccio, Bernlef, Biesheuvel, Beckett of Balzac. Maar dat wil niet zeggen dat ik ze niet wil.

N.

donderdag 26 augustus 2004

KAAL OF KAMMEN, WEET JE WEL

Druk hier in het dorp. Dit weekend Uitmarkt en de avond daarvoor het jaarlijks auteursfeest van De Grote Uitgeverij, ook wel Het Leuke en Gratis Boekenbal genoemd. Een verslag kan komen. Of niet.

Daarnaast woon ik tegenwoordig weer ergens anders, en moet ik nogal wennen aan de buurt. Zo weet ik niet tot hoe laat de supermarkten open zijn, waar er een nachtwinkel is, of het toegestaan is een illegale afterparty met dj's te geven - dat soort dingen.

Wel ben ik, op aanraden van Martien, mijn buurmeisje in de gaten aan het houden. Die zou zomaar nakende op het balkon zijn verschenen, en iedereen weet dat je nakende buurmeisjes te vriend moet houden. Let wel, alles in het nette. Ik ben immers mijn verrekijker (van mijn opa gekregen, nog uit de Tweede Wereldoorlog) kwijt.

Mijn kat heb wel weer inmiddels, en tjonge, die is inene aanhankelijk. Dat is niet normaal. Ze is zo gezellig-en-op-je-schoot-zitterig dat ik voorzichtig haar maar eens ging kammen (langharig monster dat ze is). Normaal gesproken moest je je zo ongeveer in een harnas hijsen als je ook maar een beweging maakte die op kammen leek, nu spint ze alsof ze niets liever wil. Vreemd beest.

Ik ga morgen of na het weekend ook eens zo'n letter van mijn platenkast hier droppen. Of wacht, misschien doe ik het wel met boeken of schrijvers. Spannend, niet? Voorkeuren in het reactieding.

N.

woensdag 25 augustus 2004

WOENSDAG, EGOMANENDAG

Alle lelijke mensen moeten in het openbaar verplicht een masker van mijzelve dragen.

Jullie nog een leuk ideetje?

N.

maandag 23 augustus 2004

VERSLAG ZONDER LINKS EN ZONDER FOTO'S (Omdat Alleen Tekst Ook Heel Stoer Is)

De tocht

Het regende als een dolle, dus nam ik, gewapend met cadeaus en paraplu, de tram naar Centraal Station, kocht een kaartje en daar ging de trein al. Een uur later stapte ik te Delft in de bus, samen met Dimitry en Angela, en gingen wij op weg naar de feestlocatie. Daar aangekomen bleken wij de laatsten van de Bloemenmaffia te zijn. We aten een broodje en dronken koffie. Enkele mensen kwamen naar me toe om te vragen of ik de Niels was. Ja, hoor, ik was de Niels. Van de site. Ik deed er ongeveer een uur over om mijn corsage op te spelden en toen vond een tante van Vince het wel welletjes en die prikte het ding er in een seconde op. Ik was haar zeer dankbaar.

De kledij

Els droeg een prachtige jurk. Met sleep. En zo'n ding voor om je schouders, want het was een strapless jurk. Jaja. Vincent zelve zag er stoer uit in zijn driedelig pak. Bruinig met een dun streepje. Goeie das met pisgeul.

De plechtigheid

Die was heel ontspannen. Er werden dingen verteld en gezegd en voor je het wist stonden we weer buiten om met de hele groep op de foto te gaan. In de verte zag ik Ionica staan maar toen we klaar waren, was zij reeds verdwenen. Wel was vriend Kim aanwezig. Die was ook gewoon mee naar binnen gegaan om het heugelijk feit persoonlijk mee te maken. Daarna gingen wij weer op weg met de paardentram, om een tochtje door de binnenstad te maken. Ondertussen zwaaiden we dat het een aard had naar allerlei wildvreemden.

De receptie

Die was druk, er was champagne, er waren hapjes en ik vertelde ongeveer honderd keer hoe de plechtigheid was verlopen en dat toch echt Joey getuige was en niet ikzelve. Ik sprak wat met Wouter a.k.a. Ziggy en ook werd ik voorgesteld aan Hiphophater, die een heel andere naam in het Werkelijke Leven bleek te hebben.

Het eten

Om half acht ging het dan toch van start. We werden aan tafels gezet (mijn disgenoten waren Martien, Janneke en Martijn, Joni en Janwillem), er verschenen voorgerechten en daarna een enorm koud buffet, en toen een enorm warm buffet en tot slot ook een werkelijk kolossaal dessertbuffet. De wijn was erg goed, dus die vloeide rijkelijk. Voor het eten ontvingen wij een wegwerpcamera en daarmee schoot onze tafel hilarische foto's, die, zo vermoed ik, jullie nooit te zien zullen krijgen. Daarnaast werden wijzelf ook voortdurend onder vuur genomen. Ik schat dat ik op zo'n drieduizend foto's sta. Soms mijn hand in de gangsterpose, soms met een glas, soms met heel veel andere mensen, soms met mijn mond vol, soms met mijn haar wild, maar altijd onberispelijk met das en colbert. ('Je ziet er heel mooi uit,' zeiden de gasten. Ik knikte dan maar beleefd. Mijn nieuwe schoenen deden het ook goed. En aan het einde van de avond had ik heel geen blaren. Puike schoenen. Dat zijn het.)

De DJ

Vincent had me van te voren gezegd: 'Als de DJ het in zijn hoofd haalt We Are Family of Celebration te draaien, dan schakel je hem uit. Dat is jouw license to kill, hoor je me?' DJ Hans had hij niet ingelicht. Want direct na de openingsdans (ook iets waar Vincent nogal tegenopzag en waarvan ik nog ook de juiste plaat had voorspeld) draaide hij doodleuk Celebration. Ik blikte vertwijfeld naar mijn tafelgenoten. 'Dit is je cue, Niels,' zei Martien. Ik stond op. Wat te doen? Hem met een droge klap naar de grond slaan? Hem wurgen met zijn koptelefoonsnoer? En dan? Moest ik dan de knoppen overnemen en keiharde negermuziek gaan draaien? Ik besloot Vincent te zoeken. Die stond op de dansvloer, met Els uiteraard. 'Vince,' begon ik, 'eh... wat moet ik nou?' Vincent bleek in het geheel niet door te hebben waar ik op doelde en danste dat het een lieve lust was. 'Vincent, besef je waar je op danst? Ik moet actie ondernemen. Toch?' Vincent bleef staan, keek naar de DJ, luisterde toen scherp en zei: 'Ach, dit is een remix. Op het randje. Ga maar weer zitten.' Later op de avond draaide de DJ het nummer nóg een keer, maar toen kon het mij ook niet meer schelen.

De aftocht

Omstreeks half 1 verliet bruidspaar Schmitz de gelegenheid. Iedereen had, al dan niet ironisch, gedanst. Iedereen had gedronken, gegeten en gefeliciteerd. Het was mooi zo. Walter, Joni, Janwillem, Martien en ik scheurden met een taxi naar het station, namen de nachttrein naar Amsterdam en zeiden gedag. Ik liep naar mijn grote tijdelijke huis, overwoog ergens een steen door de ruiten te gooien om toch al dat geluk van de grote dag een beetje in evenwicht te krijgen, maar besloot dat ik mijn kans had gehad. DJ Hans leeft nog. En dat heeft hij te danken aan bruidegom V.

N.

zaterdag 21 augustus 2004

TESTBEELD

Jongens en meisjes,

Ik ga hier maandag een enorm verslag van het spektakel van gisteren neerzetten, maar nu ontbreekt het me even aan tijd. Wel kan ik vertellen dat Vincent en Els inmiddels Meneer en Mevrouw Schmitz zijn. En dat het echt voor het eerst jammer is dat op deze Prachtsite alleen tekst staat.

Jullie horen van me. Goed weekend.

N.

donderdag 19 augustus 2004

LAATSTE STUKJE ALS ONGEHUWD MAN

Voor ik het vergeet te zeggen: vanavond allemaal even kijken naar NOVA. Gisteren stonden mijn vader, mijn broertjes en mijn aanstaande schoonvader nietsvermoedend te wachten voor boekhandel Athenaeum in Amsterdam toen een cameraploeg hen overviel met de vraag of ze wisten wat 'chicklit' was. Het heeft er alle schijn van dat het verrassende antwoord van vader Bert vanavond wordt uitgezonden.

Maar nu: het vrijgezellenfestijn!

Gisteren was mijn laatste dag op de Grote Uitgeverij. Voorlopig dan toch. Mijn collega's probeerden me voortdurend schrik aan te jagen door te stellen dat ik op dat vrijgezellenfestijn waarschijnlijk in een konijnenpak over de Wallen gesleept zou worden. Ik werd daar inderdaad een beetje angstig van.

Om halfzes kwamen ze me halen: Niels, broertjes Joey en Leon, vader Bert en Els' vader Rik. Onzeker liep ik achter ze aan, maar gelukkig voerde de weg gewoon naar het Pannenkoekenhuis. Nu ja, 'gewoon': het Pannenkoekenhuis blijkt een metamorfose te hebben ondergaan. De naam op de buitenkant luidt anders, de kaart is gewijzigd en ook zei het Pannenkoekenmeisje: 'We schenken geen alcohol meer. Jullie kunnen bestellen wat je wilt, maar alcohol is uit den boze.' Leon riep nog olijk: 'Doe me dan maar een Shandy!', maar toen was ze al weg.

Ik voelde me al snel geruster en comfortabeler, en na de onweerstaanbare hot chicken-pannenkoek gingen we naar De Balie. Hier kwamen we aan een tafel terecht waar niet gerookt mocht worden. Niels mopperde: 'Op de ene plek mag je wel eten, maar niet drinken. Hier mag je wel drinken, maar niet roken. Langzaam proberen ze je gewoon gek te maken.'

En daar waren de andere vrienden: vriend Sverre was er. Vriend Jorgen. Vriend Roy. Vriend Martien. Er werden rondjes gehaald, maar ik hoefde niets te betalen. Ik was immers de vrijgezel. 'Jou houden we vrij,' zei Niels me.

Na De Balie gingen we naar andere cafés. Er waren Goede Gesprekken met Oude Vrienden. Er werd veel gedronken. Het ene café bleek een kopie van het andere. En Els' vader ging weer naar huis.

In Paradiso hebben we vervolgens gedanst tot we er bijkans bij neervielen. Er was Noodlanding en DJ Arnold draaide de plaatjes. Hij deed dat op zijn geheel eigen wijze: hij deed geen enkele moeite een fatsoenlijke set te bouwen. Steeds als we als waanzinnigen dansten op prachtliederen als 'Drop the Pressure', 'Hey Ya!' of 'Push Up', joeg hij ons de dansvloer af door er een totaal ongepast nummer achteraan te draaien. Het weerhield ons er niet van het podium te beklimmen om aldaar te feesten alsof het 1999 was, en Martien de Dansmachine was niet meer te stoppen, maar zo nu en dan schudden we ons hoofd, DJ Arnold in ongeloof aanstarend. En heb ik jullie al verteld dat ook Janwillem Slort ineens voor me stond? Ja hoor, ook hij was er, net terug van vakantie. Wat een held.

Na vieren liepen we Paradiso uit. Niels, Martien, Roy, Sverre, Jorgen en ik gingen op zoek naar iets te eten, maar alles bleek dicht. Tot we een straat in liepen waar een man ons vroeg: 'Willen jullie eten?' Ja, dat wilden we wel. Hij zei dat hij wel even snel wat porties shoarma voor ons ging halen. Binnen de minuut duwde hij ons drie porties in onze handen, terwijl hij fluisterde: 'Ga alsjeblieft weg! Niet hier opeten! Loop de hoek om!' Hij smeekte ons welhaast om weg te lopen, dus dat deden we dan maar. Een gek met een fototoestel liep langs om ons op de foto te zetten, maar we bedankten hem vriendelijk en keken stoïcijns de andere kant op.

Ja ja, zo'n avond was het.

Intussen hapert dit toetsenbord als een gek. Niets om me zorgen om te maken. Ik ga immers morgen trouwen met Elsie. En overmorgen stappen we op het vliegtuig.

Niemand kan ons nog stoppen!

V.

P.S. Ik zie jullie hier over een week of 2 weer, afgesproken? Doe in de tussentijd een beetje lief tegen Niels. Die jongen weet hoe je een vrijgezellenfeest organiseert. (En broer Joey weet het ook.)

VOORZETJE

Zojuist liep ik met Vincent door de grote stad A. en nadat we geluncht hadden bezochten we wat boek- en platenwinkels.

"Het eerste wat ik vanmorgen dacht was: vandaag trouwen," zei Vincent tegen me.
"Ja, dat kan ik me voorstellen," antwoordde ik.

We waren allebei nog een weinig moe van de nacht daarvoor. Een nacht met schimmige mannen voor shoarmazaken. Een nacht met omvallend bier. Een nacht waarin er achtervolgingen plaatsvonden. En nog veel meer dingen.

Ik kan hier alles vertellen natuurlijk, maar sommige dingen moet je geheim houden. Daarbij, het kan heel goed zijn dat Vince de sappige details zelve wil onthullen in zijn Laatste Stukje Als Ongehuwd Man.

Waarvan akte.

N.

P.S. Ik ga zondag weer eens verhuizen. Ja, hoor. 16de keer. In bijna 9 jaar. En volgend jaar weer. Hoezee.

P.P.S. Weet iemand nog waar je fatsoenlijke, fijn zittende, nette schoenen kan kopen voor een schappelijke prijs? De mijne liggen ergens in de opslag. Helemaal achteraan. En onderop. In een onbekende doos. Onvindbaar dus. Jullie moeten er snel bij wezen, anders loop ik morgen gewoon op blote voeten het stadhuis van Delft binnen.

dinsdag 17 augustus 2004

GEEN TIJD

Ik heb geen tijd om me hier van mijn beste kant te laten zien. Om iets te schrijven. Ter vermaak. Ter verstrooiing. De tassen en koffers dienen vanavond gepakt te worden. Na ons huwelijk stappen we immers vrijwel meteen het vliegtuig in.

En morgenavond komen mijn vrienden me ontvoeren voor een vrijgezellenfeest zoals je er zelden een hebt gezien. Althans, zo schijnt het. Veel weet ik er niet van.

V.

maandag 16 augustus 2004

DROOM

...en dan vergat ik jullie nog te vertellen over een droom die ik vrijdagnacht had, althans, een scène uit die droom. In die bepaalde scène betrapte ik een kabouter in onze flat. Hij stond zijdelings of met zijn rug naar me toe, heel duidelijk staat het me niet voor de geest, maar ik weet nog dat ik dacht: ik betrap hier een kabouter terwijl hij bezig is de boel aan kant te ruimen. Wat een nijver baasje was het. Ik vraag me nu, een paar dagen later, af in welke kamer ik me eigenlijk bevond, maar het moet een denkbeeldige kamer in dit huis zijn, want ik dacht in die droom: uitkijken dat ik hem niet laat schrikken, heel stil blijven staan, en als het even kan Elsie roepen, want dit mag ze niet missen. Het was ontegenzeggelijk een kabouter, al droeg hij geen puntmuts. Wel had hij een baard, leek hij me wat ouwelijk en was hij vrij klein, al zou ik hier - er nu op terugkijkend - eerder spreken van een dwerg. Of: een kleine dwerg. Nu ja, hij stond daar zo een beetje dingen op te ruimen, de kamer aan te vegen, wie weet nu eigenlijk precies wat hij aan het doen was (zoals gezegd: hij stond met zijn rug naar me toe, of toch minstens zijdelings). Het was de eerste keer dat ik een kabouter zag, van zo dichtbij tenminste, en zonder dat Rien Poortvliet er iets mee van doen had. Ik heb werkelijk geen idee hoe de droom afliep, maar ik voelde me wel vereerd met zijn verschijning.

Bang was ik niet voor de kabouter. Gelukkig maar. Voor hetzelfde geld was het een kwade, narrige gnoom. (En dan was ik nog niet jarig.)

V.

zondag 15 augustus 2004

B IS DE LETTER

Op Ionica's verzoek zetten we hier een oude traditie voort. We hebben pas 4 letters uit het alfabet gehad, voorzover ik me herinner, dus hier gaan we dan. De letter B is aan de beurt. Hierbij een ontnuchterend kijkje in de platenkast van Elsie en mij:

Backstreet Boys, 1 cd
Angelo Badalamenti, 1 cd
Bangles, 1 cd
Lou Barlow and Friends, 1 cd
The Beach Boys, 1 cd
Beastie Boys, 2 cd's
The Beatles, 29 cd's en 6 dubbel-cd's
Beck, 1 cd
The Bees, 1 cd
Bell Biv Devoe, 1 cd
Belle and Sebastian, 2 cd's
Bettie Serveert, 3 cd's
Björk, 1 cd
Frank Black, 1 cd
The Black Crowes, 6 cd's
Black Rebel Motorcycle Club, 1 cd
Blind Melon, 1 cd
Bløf, 6 cd's
The Bluetones, 1 cd
Blur, 8 cd's
Frank Boeijen, 1 dubbel-cd
Tracy Bonham, 1 cd
Boss Hog, 1 cd
David Bowie, 1 dubbel-cd
Boyz II Men, 1 cd
The Breeders, 1 cd
Bridget Jones's Diary (soundtrack), 1 cd
Herman Brusselmans, 1 cd
Jeff Buckley, 1 cd
Buffalo Tom, 1 cd
Built to Spill, 2 cd's
Bush, 1 cd

Nu, laat maar eens horen wat jullie hebben staan. Als vanouds.

V.

vrijdag 13 augustus 2004

TROUWAMBTENAAR

Nu, Elsie en ik hebben onze trouwambtenaar bezocht. Wat een vriendelijke, oprecht geïnteresseerde man is dat! Wat een goede vragen stelde hij ons! We hebben er alle vertrouwen in dat het een heel stoere speech wordt aanstaande vrijdag.

(Een volledig positief stukje hier, dat mag best eens.)

V.

donderdag 12 augustus 2004

MIJN ANTWOORDEN OP JULLIE VRAGEN (1)

Zoals beloofd: ik geef de komende week antwoord op al jullie vragen omtrent de dingen die ik hier eerder schreef. Jullie kunnen vragen blijven posten bij de comments, maar vooralsnog ga ik alvast in op de vragen van vandaag.

IONICA vraagt: 'Geef ons een lijstje met boeken die we echt moeten lezen. Hebben we toch wat te doen als je weg bent.'

Ik raad iedereen de volgende boeken aan (voorzover je ze niet al hebt gelezen): The Catcher in the Rye van J.D. Salinger, The Collector van John Fowles, Lolita van Vladimir Nabokov, Heer op kamer van Willem Brakman, American Psycho van Bret Easton Ellis, Atonement van Ian McEwan, Werther Nieland van Gerard Reve, Platform van Michel Houellebecq, Dood in Venetië van Thomas Mann, Geheime kamers van Jeroen Brouwers, De man die werk vond van Herman Brusselmans, The New York Trilogy van Paul Auster en De gevarendriehoek van A.F.Th. van der Heijden. Om mee te beginnen.

IONICA vraagt: 'Probeer Niels over te halen om regelmatig over iets anders dan Zomergasten te schrijven.'

Ik doe m'n best, goed?

IONICA vraagt: 'Leg eens uit waarvan we die Janwillem Slort moeten kennen.'

Janwillem liep ooit stage bij de Grote Uitgeverij. Daar ken ik hem van. Verder schreef hij verhalen en een artikel voor het prachtblad Nymph, en is hij momenteel een talentvol en bekwaam toneelschrijver. Ook studeert hij af in de moderne Nederlandse letterkunde. Ik lunch regelmatig met hem, en ik kan goed met hem praten over de Dingen des Levens. En dat alweer een jaar of 4.

IONICA vraagt: 'Doe nog eens een letter uit je cd kast, dat vond ik erg leuk. Zeker om ook in de comments te lezen wie nou weer wat had.'

Dat probeer ik een van de komende dagen te doen. Als ik wat minder geïnspireerd ben.

IONICA vraagt: 'Laat voortaan wat meer losse eindjes en cliffhangers slingeren.'

Ja, dan kan ik weer opnieuw beginnen zeker.

CHANTAL vraagt: 'Hoe is het afgelopen met dat boek dat je aan het schrijven bent, ligt het al in de winkel...'

Ik heb hier toch nooit gezegd dat ik een boek aan het schrijven ben? Wel heb ik in mijn bio ooit toekomstige boektitels genoemd, en ik heb wel eens een denkbeeldige synopsis van een te schrijven boek geplaatst. Daarnaast heb ik twee verhalenbundels samengesteld. Maar verder: niets, hoor. Hoewel... Niels schreef het al in het stukje hieronder: hij en ik beraden ons nu op gezamenlijke boekenschrijfplannen.

VINCENT NEMO vraagt: 'Wat heb je nu met dat viertal condooms gedaan?'

Ik heb ze weggegooid. Verstandig, niet?

FRANS vraagt: 'Wat kun je meer kwijt over die Paul?'

Paul Zonder Vrienden heb ik al een tijdje niet gezien. Zijn echte naam luidt overigens niet Paul, zoals DIMITRY intussen heeft verraden bij de comments. Tja. Ik vertel je beter niets over Paul. Voor je het weet staat hij bij je voor de deur.

FRANS vraagt: 'Vincent wat zijn jouw favoriete videoclips?'

Op dit moment is dat 'Push Up' van de Freestylers. Mijn favoriete clip aller tijden is 'You Can Call Me Al' van Paul Simon. Al gooit Britney Spears' 'I'm a Slave 4 U' ook hoge ogen.

Tot zover. Ik sta weer open voor nieuwe vragen. Kom maar op.

V.

NEE, IK GRAAF MIJ NIET NU AL IN

Ondertussen is het gaan regenen, hier in Amsterdam, en maak ik me steeds meer zorgen over hoe ik het in hemelsnaam gezellig hier kan houden terwijl Vincent in het Magische Amerika vakantie aan het vieren is. Laten we eerlijk zijn, echt gezellig ben ik de laatste tijd niet. Jullie weten allemaal waar dat aan ligt en ook ben ik druk, of denk ik dat ik druk ben, en schrijf ik aan een scriptie en twee boeken en hebben Vince en ik ook al het plan opgevat om die briefroman van ons gewoon maar te beginnen.

In het dagelijks leven ben ik wel te pruimen, hoor. Laat daar geen misverstand over bestaan.

Maar goed, er moeten natuurlijk stukkies blijven verschijnen, hiero. Anders worden jullie narrig. En bozig. En dan zal ik dat ook worden en voor je het weet slaan we elkaar hier virtueel de hersens in.

Dus laten we, nu al, afspreken dat jullie wat milder zijn, ja. Dat als ik hier twee dagen niks neerzet, jullie gewoon in de comments met elkaar in gesprek gaan. Vincent en ik trekken immers intelligente mensen. Die hoeven niet voortdurend aan het handje genomen te worden, die kunnen zich prima vermaken, die hebben wat te melden.

Of heb ik het helemaal mis?

N.

woensdag 11 augustus 2004

STUKJES OP VERZOEK

...en nu ik jullie hier dan toch tref: ik raad jullie sterk aan eens wat vaker te luisteren naar het liedje 'Trimm Trabb' van Blur. Probeer het maar. En als je toch bezig bent, dan zet je dat liedje na zo'n tweeënhalve minuut gewoon nog iets harder. Ik deed dat vanmorgen zelve nog. Ik werd er goed wakker van.

Maar dat is helemaal niet waarover ik het vandaag wilde hebben. Waar ik het over wilde hebben, is de ambtenaar van de burgerlijke stand die vandaag op mijn voicemail stond. Hij wilde graag een afspraak met Elsie en mij maken voor aanstaande vrijdagavond. Hij zei: 'Het is dan wel vrijdag de 13de, maar bedenk wel dat vrijdag de 13de ook een heel heuglijke dag kan zijn.' Bij de lettergreep 'heug' vloog zijn stem zo'n eind de hoogte in dat ik hem ervan verdacht uitzinnig vrolijk te zijn (of hij werd gekieteld door iemand, wie weet die dingen). Verbazingwekkender vond ik nog dat hij ons uitnodigde bij hem thuis langs te komen vrijdagavond. Ik dacht altijd dat zo'n ambtenaar bij ons thuis langs zou komen. Els zei ook nog: 'Hij hoort toch bij ons thuis te komen?' En toen ik het aan mijn pas getrouwde collega Hannerlie vroeg, zei ook zij: 'Ja hoor, die man hoort bij jullie thuis te komen. Dan kan hij iets van de sfeer proeven.'

Het komt er dus gewoon op neer dat Elsie en ik iets van zijn sfeer gaan proeven. Vrijdag de 13de gaan we ons een eind in de rondte zoeken naar zijn huis, en ik hoop maar dat we op tijd zijn, want aan de telefoon klonk hij dan wel uitzinnig vrolijk en reuzevriendelijk, maar ook - en dan zeg ik het zo voorzichtig mogelijk - stokoud.

En als we het dan toch over dat huwelijk van ons hebben ('Alweer?' verzuchten jullie nu natuurlijk, vertel mij wat)... Wat dachten jullie ervan als ik die ene week dat ik hier nog kom om stukkies te schrijven, eens wat verzoeken van jullie inwillig? Dat jullie dus, ik zeg maar wat, bij de comments schrijven: 'Je vertelde ooit over dit en dat, en over die en die, en ik heb me altijd al afgevraagd hoe het daarmee is afgelopen. Kun je ons daar eens iets meer over vertellen?'

Om een lang verhaal kort te maken: ik ga de losse verhaallijnen afronden met jullie hulp. Al die anekdotes, uitweidingen en verwikkelingen, die moesten maar eens tot een eind komen. Opdat ik in september weer met een schone lei kan beginnen.

Slechts een voorbeeld: mochten jullie je afvragen of ik ooit van die gruwelijke kriebelhoest af ben gekomen, waarover ik in de zomer van 2003 zo vaak schreef: ja, die is weg. Die is al bijna een jaar weg, en ik ben er zielsgelukkig om. Heel soms hoest ik weer en denk ik: het zal toch niet die vermaledijde kriebelhoest zijn? En terwijl ik dat denk, puilen mijn ogen bijkans uit hun kassen van dolle angst.

Nu ja, dat soort dingen dus.

V.

WAARGEBEURDE STRANDDIALOOG

'Wat voor soort ijsjes heeft u?'
'Wij hebben Magnums, Solero's en ijs uit een bakje.'
'Zit er een lepeltje bij dat ijsje uit een bakje?'
'Ja, maar ik heb die nu even niet.'
'De ijsjes niet?'
'De ijsjes wel, de lepeltjes niet.'
'Doe dan toch maar zo'n ijsje uit een bakje.'
'Alstublieft. Da's dan twee euro.'
'Kan ik er ook een lepeltje bijkrijgen?'
'Ik zal even voor u kijken... Nee, geen lepeltjes.'
'Da's niet zo handig, zo'n ijsje uit een bakje, zónder lepeltje.'
'Ik weet het, mevrouw.'

N.

dinsdag 10 augustus 2004

ZOMERSE TAFERELEN

Nu, de temperatuur is iets gezakt, we kunnen weer ademen, er valt weer te werken, zelfs als je op een kamer met drie anderen zit op de bureauredactie van een Grote Uitgeverij, en ja, het helpt als je het raam een eind openzet, en als je aan de grachtenkant zit, en dat doe ik, dus wat zeuren we nog, en wat is het fijn dat het sinds vandaag weer mogelijk is een paar trappen achter elkaar op te lopen zonder meteen te denken dat je hartstikke dood aan het gaan bent, en dan formuleer ik het poëtisch.

Intussen duiken er zomermeisjes op in de treinen, die soms minder dragen dan goed voor mij is, en ook zijn er in die treinen homoseksuele, slippers dragende jongemannen die zich luidkeels opwinden over de discussie rondom de acceptatie van homoseksualiteit. Verder gaan er veel telefoons af. Ik zag zojuist zelfs een man zitten met twee telefoons. Ik vermoedde dat hij zichzelf ging bellen, tot er daadwerkelijk een afging. Ik zette mijn muziek harder, om niet te hoeven horen dat hij iets stompzinnigs zou roepen als: 'Ja, met mij, ik zit hier met twee telefoons in de trein. Heb jij het ook zo warm?'

Gisteravond kwam Ionica hier langs. Jullie kennen haar van de comments op deze prachtsite, en zo niet, dan leg ik het gewoon nog eens uit: Ionica was ooit de allereerste die Niels en mij onvervalste fanmail stuurde. Ionica bleek hier in Delft woonachtig, ze bleek van de juiste muziek en de juiste boeken te houden, en uiteindelijk hebben Elsie en ik haar ontmoet. Vervolgens gingen we muziek en boeken lenen aan elkaar. En gisteren kwam ze dan bij ons thuis. Om mij een boek van Brakman terug te geven. En om me een boek en een cd in handen te duwen. Het boek (van Alexander McCall Smith) moest en zou ik eens lezen. Ook de cd (van de Unbelievable Truth) raadde ze me sterk aan. Aan het eind van de avond namen we afscheid van haar; Ionica vertrekt binnenkort immers voor een tijdje naar de Verenigde Staten. Ho ho, sprak ze, eerst kom ik nog even naar jullie zwaaien als jullie volgende week gaan trouwen.

Ja ja, dat trouwen. Dat komt wel heel erg dichtbij nu. Er resten ons nog 10 dagen. Ik was de laatste tijd een beetje bang dat ik heel die dag in mijn trouwpak moest lopen met temperaturen van boven de 30 graden. Dat leek me ondoenlijk. Ik zou dat niet aankunnen. Alleen daarom al omarm ik het milde weer van vandaag.

maandag 9 augustus 2004

EEN MAN VAN WEINIG WOORDEN

Ik vond het gisteren dus wel leuk, Zomergasten.

N.

zondag 8 augustus 2004

MEDEDELINGEN DIE ERTOE DOEN

1
Ik vergeet het elke keer te schrijven en ik ben er dus schromelijk laat mee: 'Push Up' van de Freestylers vind ik een heel leuk liedje. En die clip is ook niet mis.

2
Elsies iPod Mini kwam vrijdag binnen. Het is een mooi ding en ondanks de valse start (vrijdagavond was Els in de waan dat ze het ding al meteen voorgoed kapot had gemaakt) is ze er heel gelukkig mee.

3
Toen ik zojuist in onze badkamer op zoek was naar scheerschuim (je probeert eens wat), kwam ik ineens een viertal condooms tegen. Die waren tot juni 2004 goed, zag ik. Wat een timing. Wat gaan we nu met die dingen aanvangen? (En waar is m'n scheerschuim verdorie gebleven?)

4
Gisteravond zag ik zomaar even twee klassiekers uit het Amerikaanse comedyfilmgenre van begin jaren tachtig: National Lampoon's Vacation (1983) en Fast Times at Ridgemont High (1982). Ik vond beide films behoorlijk tegenvallen. Je vraagt je soms af waar sommige films hun cultstatus aan te danken hebben.

5
Els' ouders namen ons gisteren mee naar Rotterdam om te gaan kijken naar de Engelse taxi die Els en mij de 20ste naar het Delftse stadhuis zal vervoeren. De plaats van bestemming bleek moeilijk te vinden. Om jullie een indruk te geven: de heenweg duurde 90 minuten, de terugweg slechts 20. Maar die auto ziet er indrukwekkend uit. Daar kunnen we mee voor de dag komen.

6
Ik vermoed dat Niels hier morgen wel weer Zomergasten komt bespreken. Jullie?

V.

LATER VANDAAG...

...schrijf ik hier weer eens iets. Met jullie welnemen.

V.

donderdag 5 augustus 2004

AKO 2004

Collega Aartje zei me: 'We gaan straks naar de Herengracht.' Ik zei: 'Maar we zijn toch al op de Herengracht?' De Grote Uitgeverij is immers gevestigd aan de Herengracht, dus het duizelde me alweer een beetje. 'Nee,' zei Aartje, 'het café waar we heen gaan, dat heet ook Herengracht.'

We gingen de longlist van de AKO Literatuurprijs vieren. Twee van 'mijn' auteurs bij de Grote Uitgeverij staan op die lijst. Niet alleen Hafid Bouazza met zijn prachtroman Paravion (die tegenwoordig op elke prijzenlijst staat, lang of kort) staat erop, maar ook Arie Storm met zijn prachtroman Gevoel. En met Arie gingen we iets drinken op het terras van de Herengracht - aan de Herengracht. Collega Tom was er ook. Janwillem Slort, jullie kennen hem, die was er ook. En Josje en Lola dan? Natuurlijk, die ook. Lola (5) wilde graag kaartspelletjes doen en voorgelezen worden. Het meisje Anne, met wie ik kennismaakte, toonde Janwillem en mij een mobiele foon uit het jaar 1991 (ik doe maar een gooi). Ze bekende dat een van de redenen dat ze zo'n oude foon bij zich draagt, is dat mannen altijd overmatig geïnteresseerd zijn in meisjes die stokoude foons te voorschijn halen. Intussen was het haast mijn beurt om Lola voor te lezen. Ik murmelde snel nog een '...en ze leefden nog lang en gelukkig', voor ik naar de tram rende.

Er moest immers nog een stukje geschreven worden hier. Het is dat Arie me eraan herinnerde, anders was er niets van gekomen.

Nu. Dat de beste moge winnen. En nu eerst maar eens de shortlist afwachten.

V.

woensdag 4 augustus 2004

PERSONAGES

Soms spreek ik iemand en dan is het gewoon een leuk gesprek. Leuk en aardig. Leuk en onschuldig. Soms spreek ik iemand in levenden lijve. Soms spreek ik iemand aan de foon. Soms spreek ik iemand op msn.

En altijd komt er dan dat ongemakkelijke punt. Het punt waarop er wat schichtig om de hete brij heen gedraaid wordt, als jullie me kunnen volgen. Het punt waarop mijn gesprekspartner (m/v) me vraagt: 'Je gaat toch niet over mij loggen, hè? Op je site? Ik word toch geen nieuw personage?'

Soms zeg ik dan: 'Ik weet het nog zo net niet.' Of: 'Wat een goed idee.' Of zelfs: 'Wel, hoor. Ik maak van jou een personage. Ik geef je een doorzichtig pseudoniem. En ik verdraai je woorden of leg ze je in de mond. Je zult niet weten wat je ziet.'

Ik overdrijf hier een beetje, hoor. Dat ongemakkelijke punt komt er niet altijd. En er zijn ook mensen die ik ervan verdenk dat ze met me spreken, juist omdat ze hier vermeld willen worden. Nu, daar doe ik niet aan.

Aan de andere kant: vrijwel iedereen die ik in mijn stukjes noem, heb ik verzonnen. Martien bijvoorbeeld? Die bestaat niet. Janneke? Nee, hoor. En Niels dan? Welnee. Dat ben ik zelf.

Ik verwar de boel graag, dat begrijpen jullie. Ik manipuleer alles een beetje.

V.

SUPERDELUXE IS HET NIEUWE VET

Gisterenavond hadden Martien en ik plannen. Lopende over het terrein van De Parade waren wij er vrij snel uit dat het woord Superdeluxe toe is aan een comeback. Ideaal als alternatief voor tof, vet, chill en andere synoniemen. Bij voorkeur uit te spreken met een rollende R.

Twee meisjes uit Utrecht vonden het, terecht, een uitstekend idee. Binnen een kwartier hadden wij aldus een franchise in een andere stad en konden we verder met waar we voor gekomen waren: rondjes lopen, op stoeltjes zitten, lachen om de mensen in de zweefmolen en naar de meisjes spieden in de silent disco. Het was aangenaam. Maar goed, als jullie inene overal mensen het woord superdeluxe horen gebruiken, dan weet je hoe dat komt. Superdeluxe - nu al het Woord van het Jaar.

Verder werd er gisteren flink gezweet. In het Beatrixpark nabij de RAI hadden jullie mij shirtloos tegen een bal aan hebben kunnen zien schoppen (fraai, niet, die vier werkwoorden achtereen?). Ja, het viel allemaal niet mee, dat voetballen met de onder andere de heren van Uitgeverij 521 en de topdichters Mustafa Stitou en Thomas Möhlmann. Op een gegeven moment vond ik het allemaal weer welletjes, en Martien ook, en kon de avond beginnen.

Maar dat wisten jullie al.

N.

dinsdag 3 augustus 2004

DE GEMENE PRIKSPIN

Zojuist stond ik in onze slaapkamer - noem het maar 'besluiteloos' - toe te kijken, terwijl mijn aanstaande vrouw verwoed op zoek was naar De Gemene Prikspin. Jullie kennen De Gemene Prikspin niet, maar Elsie wel. Elke zomer zijn er ochtenden waarop Els ontwaakt met rode bultjes. Die bultjes jeuken. Ze doen een beetje pijn. En het zijn geen muggenbeten, beweert ze. Ik heb nooit ergens last van. Al jaren niet.

Hoe dan ook: ze was lakens en dekens aan het verplaatsen, de boel aan het omwoelen, intussen dingen schreeuwend als: 'Als ik je vind, maak ik je helemaal kapot, Gemene Prikspin!' Bij tijd en wijle kan ze heel agressief zijn. (Soms is daar niet eens een Gemene Prikspin voor nodig.) Ergens in een hoekje aan het plafond trof ze een spinnetje. Maar dat bleek dood. Elsie stond al klaar met haar tennisracketvliegenmepper (hoe heet zo'n ding eigenlijk?), maar het beestje stortte zielloos ter aarde. Dat spinnetje kwam er dus heel goed van af; er kwam geen elektriciteit aan te pas. Ik vroeg: 'Weet je wel zeker dat hij bestaat, De Gemene Prikspin?' Els gaf me een nijdige blik en beet me toe: 'Zal ik je die rode bulten soms nog eens laten zien?'

Nu ja. Ze heeft vandaag een iPod Mini besteld. Niets of niemand kon haar nog tegenhouden. Zelfs de man aan de foon niet, die zei dat ze een aanbetaling van 70 euro moest doen. Toen belde Elsie gewoon een andere winkel, en die man zei dat 20 euro voldoende was.

Ze heeft overigens een groene besteld. Dat is heel belangrijk om te weten.

Ikzelve denk dat zoiets als een Gemene Prikspin helemaal niet bestaat. Maar als ik dat hier hardop uitspreek, mag ik mooi in de logeerkamer gaan slapen. (En wie weet wat daar allemaal rondkruipt.)

V.

P.S. 'Prikspin' heeft geen enkele treffer bij Google. (Heeft Els het woord gewoon zelf verzonnen?)

KUDDEDIEREN

Als ik nog 1 iemand tegenkom met een Von Dutch-petje dan sta ik niet voor mezelf in.

N.

maandag 2 augustus 2004

VERMIST: MEISJE MET AFSCHUWELIJKE STEM

Vanmiddag lunchte ik met Niels op het terras van het etablissement waar normaal gesproken het meisje met de afschuwelijke stem werkt. Maar vanmiddag was ze er niet. Ik bestelde een uitsmijter, Niels bestelde een baguette met het een of ander, en ook waren er glazen verse jus d'orange, maar het meisje met de afschuwelijke stem, nee hoor, die was er niet. (Of 'dat' was er niet, zo je wilt. Bij 'het' meisje hoort natuurlijk 'dat', maar hier klonk 'die' toch beter. Goed. En weer verder.) We gokten erop dat ze huisarrest heeft. En dat iemand haar in de tussentijd fatsoenlijk leert praten. Niels dacht dat hij me in mijn maandagochtendstemming trof, omdat ik een flauwe grap maakte. Het werd er niet beter op toen hij me betrapte terwijl ik mezelf bijkans verblindde; de zon weerkaatste via mijn mes in mijn oog. Toen we allebei weer een andere kant uit liepen, zei hij: 'Word alsjeblieft wat scherper, man. Werk eraan.'

Intussen zit mijn aanstaande vrouw zich hier druk te maken over Copy Controlled-cd's. Je kunt dan wel een iPod Mini willen, als allerlei artiesten en hun snode platenmaatschappijen hun cd's zó programmeren dat je er geen liedjes meer van kunt kopiëren, is de lol er natuurlijk algauw van af. Ik vind dat eenieder kopieën voor zichzelve mag maken van cd's die hij heeft gekocht. Elsie vindt dat ook. En zolang er niets verandert in de hele situatie, fronst Elsie haar wenkbrauwen.

En dachten jullie nu echt dat ik gisteren misschien naar Zomergasten heb gekeken? Welnee, joh! Daar heb ik Niels toch voor? Die recenseert zich hier een hoedje; daar ga ik me niet in mengen. Wel keek ik gisteren naar The Rise and Rise of Britney Spears, een documentaire die me enerzijds verbaasde omdat Britney slechts gevolgd werd in de periode dat zij nog niet bekend was (lees: in de periode dat zij de puberteit nog niet had bereikt - ik mag me heus graag in haar verlustigen, maar wat moet ik dan met al die kinderbeelden van haar?), en anderzijds omdat haar stem zo werd benadrukt, die, zo zei iedereen, verbazingwekkend goed was voor een kind. Tegenwoordig hoor je volgens mij niemand meer over haar stem. Toch? Heb ik het hier mis?

Ook was er op Discovery Channel een amusante documentaire te zien die in Londen was opgenomen. Jump London heette die. Drie Franse jongelingen, zogeheten free-runners, bestormden twaalf fameuze Londense gebouwen (zoals de Royal Albert Hall en Tate Modern) om er van dak naar dak te springen, aan richels te hangen, gevaarlijke stunts uit te halen, et cetera. Capriolen, jawel. Acrobaten, inderdaad. En ik mag graag lachen om mensen die Engels praten met een Frans accent.

Nu echter ga ik mijn aanstaande vrouw een kopje venkelthee inschenken. Opdat ze weer zal glimlachen.

V.

ZOMERGASTEN 2 - FELIX ROTTENBERG

Taaie kost? Zeker.

Zagen we interessante televisie? Mwoah. Zagen we goed gesprek? Bijna. Zagen we twee mannen die feitelijk niet zo goed raad wisten met de materie die ze beet hadden? Absoluut.

Zwagerman had de hele uitzending haast, Rottenberg was het laatste uur uitgeput, de fragmenten konden soms maar matig beklijven en de discussie kwam telkens terug op stokpaardjes van zowel gast als gastheer.

Ik bekeek deze aflevering alleen. Soms zapte ik wat en dan zag ik Spaanse softporno op RTL5. Ik zag heel slechte animaties op MTV. Ik zag tekenfilms gemaakt door zieken van geest. Niemand die me tegen hield. Man alleen immers. Ik dronk rode wijn en ik zapte terug. Echt spannend werd het nooit. Eerder een soort melancholische, bij vlagen te saaie, doordreinende eenakter die op het moment dat het voorbij was, direct noopte tot bed of totale dronkenschap.

Het was televisie zoals de VPRO het tegenwoordig, helaas, graag ziet. Gedegen, verantwoord, ingetogen.

Ik wacht op het vuurwerk. Theo Maassen - doe je ding.

N.

zondag 1 augustus 2004

ZONDAGMIDDAGGENEUZEL

1.
Ik luister hier wat naar The Kings of Convenience en denk: Dit is net Simon & Garfunkel. Ik luister hier wat naar The Youngsters en denk: Prima muziekjes om snel op te typen. Ik luister hier wat naar Try van Nelly Furtado en denk: Dat dat liedje me niet eerder is opgevallen. Ik luister hier wat naar Kink Fm en denk: Wanneer komt NY Excuse van Soulwax éindelijk eens voorbij?

2.
Ik dacht dus al die tijd dat ik Oracle Night aan het lezen was. Tot ik Moon Palace van Vincent kreeg, die me mededeelde dat hij ook nog met The Book of Illusions in zijn handen had gestaan.

"Dat was ook leuk geweest," zei ik wat onzeker. Maar goed, ik heb dus The New York Trilogy, The Book of Illusions én Moon Palace van Paul A. Wie mij Oracle Night wil schenken kan dat dus met gerust hart doen. Ik zeg het maar even. Elk ander boek van die man is ook goed, hoor. Je wilt oeuvres compleet of niet.

3.
Straks verzamelt een groot gedeelte van mijn familie zich hier in Arnhem en dan zal er gebarbequed worden alsof ons leven ervan afhangt.

4.
Kijken jullie uit naar de aflevering van Zomergasten vanavond? Ik helemáál niet. Ha!

N.