Nu, de temperatuur is iets gezakt, we kunnen weer ademen, er valt weer te werken, zelfs als je op een kamer met drie anderen zit op de bureauredactie van een Grote Uitgeverij, en ja, het helpt als je het raam een eind openzet, en als je aan de grachtenkant zit, en dat doe ik, dus wat zeuren we nog, en wat is het fijn dat het sinds vandaag weer mogelijk is een paar trappen achter elkaar op te lopen zonder meteen te denken dat je hartstikke dood aan het gaan bent, en dan formuleer ik het poëtisch.
Intussen duiken er zomermeisjes op in de treinen, die soms minder dragen dan goed voor mij is, en ook zijn er in die treinen homoseksuele, slippers dragende jongemannen die zich luidkeels opwinden over de discussie rondom de acceptatie van homoseksualiteit. Verder gaan er veel telefoons af. Ik zag zojuist zelfs een man zitten met twee telefoons. Ik vermoedde dat hij zichzelf ging bellen, tot er daadwerkelijk een afging. Ik zette mijn muziek harder, om niet te hoeven horen dat hij iets stompzinnigs zou roepen als: 'Ja, met mij, ik zit hier met twee telefoons in de trein. Heb jij het ook zo warm?'
Gisteravond kwam Ionica hier langs. Jullie kennen haar van de comments op deze prachtsite, en zo niet, dan leg ik het gewoon nog eens uit: Ionica was ooit de allereerste die Niels en mij onvervalste fanmail stuurde. Ionica bleek hier in Delft woonachtig, ze bleek van de juiste muziek en de juiste boeken te houden, en uiteindelijk hebben Elsie en ik haar ontmoet. Vervolgens gingen we muziek en boeken lenen aan elkaar. En gisteren kwam ze dan bij ons thuis. Om mij een boek van Brakman terug te geven. En om me een boek en een cd in handen te duwen. Het boek (van Alexander McCall Smith) moest en zou ik eens lezen. Ook de cd (van de Unbelievable Truth) raadde ze me sterk aan. Aan het eind van de avond namen we afscheid van haar; Ionica vertrekt binnenkort immers voor een tijdje naar de Verenigde Staten. Ho ho, sprak ze, eerst kom ik nog even naar jullie zwaaien als jullie volgende week gaan trouwen.
Ja ja, dat trouwen. Dat komt wel heel erg dichtbij nu. Er resten ons nog 10 dagen. Ik was de laatste tijd een beetje bang dat ik heel die dag in mijn trouwpak moest lopen met temperaturen van boven de 30 graden. Dat leek me ondoenlijk. Ik zou dat niet aankunnen. Alleen daarom al omarm ik het milde weer van vandaag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten