Soms spreek ik iemand en dan is het gewoon een leuk gesprek. Leuk en aardig. Leuk en onschuldig. Soms spreek ik iemand in levenden lijve. Soms spreek ik iemand aan de foon. Soms spreek ik iemand op msn.
En altijd komt er dan dat ongemakkelijke punt. Het punt waarop er wat schichtig om de hete brij heen gedraaid wordt, als jullie me kunnen volgen. Het punt waarop mijn gesprekspartner (m/v) me vraagt: 'Je gaat toch niet over mij loggen, hè? Op je site? Ik word toch geen nieuw personage?'
Soms zeg ik dan: 'Ik weet het nog zo net niet.' Of: 'Wat een goed idee.' Of zelfs: 'Wel, hoor. Ik maak van jou een personage. Ik geef je een doorzichtig pseudoniem. En ik verdraai je woorden of leg ze je in de mond. Je zult niet weten wat je ziet.'
Ik overdrijf hier een beetje, hoor. Dat ongemakkelijke punt komt er niet altijd. En er zijn ook mensen die ik ervan verdenk dat ze met me spreken, juist omdat ze hier vermeld willen worden. Nu, daar doe ik niet aan.
Aan de andere kant: vrijwel iedereen die ik in mijn stukjes noem, heb ik verzonnen. Martien bijvoorbeeld? Die bestaat niet. Janneke? Nee, hoor. En Niels dan? Welnee. Dat ben ik zelf.
Ik verwar de boel graag, dat begrijpen jullie. Ik manipuleer alles een beetje.
V.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten