Vanmiddag lunchte ik met Niels op het terras van het etablissement waar normaal gesproken het meisje met de afschuwelijke stem werkt. Maar vanmiddag was ze er niet. Ik bestelde een uitsmijter, Niels bestelde een baguette met het een of ander, en ook waren er glazen verse jus d'orange, maar het meisje met de afschuwelijke stem, nee hoor, die was er niet. (Of 'dat' was er niet, zo je wilt. Bij 'het' meisje hoort natuurlijk 'dat', maar hier klonk 'die' toch beter. Goed. En weer verder.) We gokten erop dat ze huisarrest heeft. En dat iemand haar in de tussentijd fatsoenlijk leert praten. Niels dacht dat hij me in mijn maandagochtendstemming trof, omdat ik een flauwe grap maakte. Het werd er niet beter op toen hij me betrapte terwijl ik mezelf bijkans verblindde; de zon weerkaatste via mijn mes in mijn oog. Toen we allebei weer een andere kant uit liepen, zei hij: 'Word alsjeblieft wat scherper, man. Werk eraan.'
Intussen zit mijn aanstaande vrouw zich hier druk te maken over Copy Controlled-cd's. Je kunt dan wel een iPod Mini willen, als allerlei artiesten en hun snode platenmaatschappijen hun cd's zó programmeren dat je er geen liedjes meer van kunt kopiëren, is de lol er natuurlijk algauw van af. Ik vind dat eenieder kopieën voor zichzelve mag maken van cd's die hij heeft gekocht. Elsie vindt dat ook. En zolang er niets verandert in de hele situatie, fronst Elsie haar wenkbrauwen.
En dachten jullie nu echt dat ik gisteren misschien naar Zomergasten heb gekeken? Welnee, joh! Daar heb ik Niels toch voor? Die recenseert zich hier een hoedje; daar ga ik me niet in mengen. Wel keek ik gisteren naar The Rise and Rise of Britney Spears, een documentaire die me enerzijds verbaasde omdat Britney slechts gevolgd werd in de periode dat zij nog niet bekend was (lees: in de periode dat zij de puberteit nog niet had bereikt - ik mag me heus graag in haar verlustigen, maar wat moet ik dan met al die kinderbeelden van haar?), en anderzijds omdat haar stem zo werd benadrukt, die, zo zei iedereen, verbazingwekkend goed was voor een kind. Tegenwoordig hoor je volgens mij niemand meer over haar stem. Toch? Heb ik het hier mis?
Ook was er op Discovery Channel een amusante documentaire te zien die in Londen was opgenomen. Jump London heette die. Drie Franse jongelingen, zogeheten free-runners, bestormden twaalf fameuze Londense gebouwen (zoals de Royal Albert Hall en Tate Modern) om er van dak naar dak te springen, aan richels te hangen, gevaarlijke stunts uit te halen, et cetera. Capriolen, jawel. Acrobaten, inderdaad. En ik mag graag lachen om mensen die Engels praten met een Frans accent.
Nu echter ga ik mijn aanstaande vrouw een kopje venkelthee inschenken. Opdat ze weer zal glimlachen.
V.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten