Ik zag eindelijk Wall Street, na tweeëntwintig jaar, en de film viel me wat tegen. Dat krijg je ervan als je zo lang wacht. De muziek was heel erg jaren tachtig, de personages waren heel erg jaren tachtig, álles was zo overdreven jaren tachtig - in de jaren tachtig was dat me vast niet zo opgevallen. Ergens zie je bijvoorbeeld Michael Douglas in zijn prachtige schurkenrol over het strand lopen met zijn mobiele telefoon. Preciezer: die mobiele telefoon loopt met Michael Douglas over het strand, want die telefoon, die is gigantisch.
Ik heb er nooit bij stilgestaan, maar in 1987 waren er dus al mobiele telefoons. De eerste keer dat iemand in mijn vriendenkring een mobiele telefoon bij zich droeg (en ik daar hardop om moest lachen, vermoedelijk uit angst en onwetendheid) was in 1997, als ik het me goed herinner. Ik weet niet meer hoe groot dat apparaat was, maar de machine die Michael Douglas met zich meesleept in Wall Street deed me beseffen dat ik die film werkelijk eerder had moeten zien. Dan had ik er niet zo vaak om hoeven gniffelen.
(En nadat ik die film zag, las ik er een en ander over op dat machtige internet, en ontdekte ik dat al heel veel anderen zich vrolijk hebben gemaakt over die strandscène met die telefoon. Maar ik wed dat die in 1987 ook nog van niets wisten.)
V.