Ik was hier een tijdje wat stiller, laten we zeggen een jaar of tien. Ik verklaarde webloggen dood, Niels deed dat evenzeer, en intussen kon je ons overal vinden behalve hier. Je kwam ons tegen op Hyves, op Facebook, op Twitter, op Instagram, op Letterboxd, op ons werk, op feestjes, in cafés en restaurants, in het filmhuis, in de armen van geliefden, in de trein, in het vliegtuig, in Londen, in Japan, op cassettes in je vierwieler, op snookertoernooien, bij je thuis, in musea – overal kortom, maar niet op Niels en Vincent. En nu alle weblogs die we vroeger zelf zo graag lazen zijn gesneuveld, komen we weer eens kijken. Nu ja, ík kom weer eens kijken, want hoe Niels erover denkt valt nog te bezien.
Eigenlijk liep het anders. Vorige week bedacht ik dat deze site nog altijd in de lucht was, maar dat mijn bio flink was verouderd. Ik probeerde allerlei schuilnamen en wachtwoorden, slaagde er uiteindelijk in om in te loggen, probeerde die bio aan te passen en vernachelde ongewild meteen ons hele template, waardoor we er nu zo ouderwetsig uitzien. Vervolgens kreeg ik, zoals dat gaat, een nostalgische bui, waarin ik grasduinde door al die stukkies die we hier schreven toen we twintigers waren en de wereld nog aan onze voeten lag, en ergens stuitte ik op een stukje waarin een vijfjarige kleuter voorkwam die ik inmiddels ken als een jonge vrouw van twintig – je zou van minder een weblogmidlifecrisis krijgen.
Het zou zomaar kunnen dat ik hier weer nu en dan iets schrijf. En als we met z'n allen heel hard 'Niels!' roepen, doet hij dat misschien ook wel. O, de mogelijkheden! Ik kan op z'n minst proberen er niet weer tien jaar overheen te laten gaan.
V.