Nog steeds geen internet. Je vraagt je af hoe het komt dat ik nog leef. Nu wás ik bijna dood. Een zenuw in mijn been was verrot vanbinnen. Eigenlijk nog steeds, maar wat minder. Ik kan bijvoorbeeld hier zitten, hier, in dit internetcafé, en iets aan jullie schrijven, terwijl ik er vorige week drieënhalf uur over deed om uit bed te komen. En toen lag ik er pas net een uurtje een beetje normaal in. O, de devotie en toewijding.
Wekenlang strompelde ik schreeuwend van de pijn door het huis, bijkans hallucinerend van de zwaarste medicijnen die me ooit voorgeschreven waren. Daarna gebeurden er een hele hoop surrealistische dingen, die niet eens toe te schrijven waren aan die medicatie, maar er desalniettemin behoorlijk in hakten.
En toen gebeurden er dingen die heel goed en leuk en opwindend waren, op alle fronten.
Daarover schrijf ik vast nog wel eens.
Maar niet nu. Niet hier.
Misschien lees ik die dingen wel voor, aanstaande zaterdag in De Balie. Je vindt hier meer informatie. Ik weet het: het klinkt allemaal nogal vaag en ik heb nog geen idee wat ik ga doen - ik sta niet eens op de line-up (kun je nagaan hoe undergroundgoed ik eigenlijk ben) -, en hoe, maar er was sprake van een salon, zo zei de jongen van de organisatie, en van een grote zaal, lezingen, chats, fingerfood-dj's, cocktails, blikken playmates en weet ik al niet, en dan zeg ik, verdoofd van de morfine, dus gewoon: ja hoor, ik doe dat wel, ik werk mee.
Zonder cynisme: het lijkt me een goeie avond, dus wees erbij en hoor misschien wel als een van de allereersten ter wereld fragmenten uit Muziek uit openstaande ramen. Of geef me een drankje en ik zet zomaar een krabbel op welk stukje papier je ook maar bij je hebt.
Het beste en tot gauw,
N.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten