HOE NIELS EN IK KONINGINNEDAG VIERDEN

En wat nu als ik zeg dat ik me hier helemaal niets meer van herinner?

V.

INGEZONDEN MEDEDELING

Topillustrator Martien Bos, bekend van onder andere de GPD-Bladen, de Boekenkrant, Alibi, Barcelona Metropolitan en diverse boekomslagen, heeft een nieuwe site: Antisomber. Check het!

N.

P.S. Ook adverteren op N&V? Informeer naar de interessante tarieven op onze mail.

BETAMAXMAANDAG (4)

‘Weet je waar ik nu wel naar zou willen kijken? Een oorlogsfilm.’
‘Waarom?’
‘Om me veilig te voelen.’

N.

ONLINE, BITCHES!

Na een lange strijd heb ik dan toch eindelijk internet thuis. Ja, dat internet gaat nog eens heel groot worden als iedereen het thuis kan krijgen. Let op mijn woorden. Knoop het in je oren. Doe er je voordeel mee.

Ik heb ook een heel handig iets gedownload. Waarmee je die hele luisterpaal die je aan het luisteren bent op exact datzelfde moment gewoon opneemt. Alsof je een cassettedeck bedient. Het gemak, mensen.

Ook heb ik een Playstation2.

Jullie zien, de allerlaatste trends en ontwikkelingen hou ik verdomd goed in de gaten.

N.

BETAMAXMAANDAG (3)

Gisternacht stond er iemand in het park tegenover mijn woonboot te jongleren. Hij wierp drie ballen omhoog en wist die enkele keren te vangen en op te gooien in een vloeiende beweging. Hij heeft er minstens een uur gestaan. Daarna pakte hij de ballen en verdween hij uit het zicht. Dat verontrust me. Als hij morgen terugkomt, bel ik de politie.

N.

BETAMAXMAANDAG (2)

Hij merkte dat hij zijn evenwicht niet meer kon behouden en strompelde langzaam, bevreemd, naar achteren, waar hij op een bank viel. Direct naast hem klonk het geluid van een cirkelzaag, en hij wilde al opstaan, toen voor hem een grijze vrouwelijke robot verscheen, fonkelend, glimmend, met een stem die vanuit een grot leek te komen. Hij probeerde zijn benen langs elkaar te bewegen, maar op het moment dat hij dat deed, veranderde de wereld opnieuw. Overal waren kleine, pulserende lichtjes. Alles scheen te bestaan uit miniscule, schelle, vliegende deeltjes die ritmisch meebewogen op de krakende, zompige klanken, die hij heel in de verte hoorde, gedempt, alsof over de boxen een heel dik doek was gelegd. Een soort gemoffeld gebulder van geluid dat buitenaards scheen, dat zo nu en dan zijn oor binnen schoot. De robot vroeg om een vuurtje, dat was het, dacht hij, en toen hij die boodschap eindelijk had begrepen en met veel pijn en moeite zijn aansteker had gevonden, was ze alweer verdwenen.

N.

BERICHTEN DIE JE GERUST KUNT MISSEN

I

Maandagochtend was er champagne op de Grote Uitgeverij. De Grote Uitgeverij is namelijk zelfstandig geworden, en is daarmee meteen de Grootste Zelfstandige Uitgeverij - althans, zo vermoed ik. Het was heuglijk nieuws, men was goedgeluimd (iemand schreeuwde zowaar 'yes!' en maakte daar een handgebaar bij, vlak nadat het nieuws was medegedeeld), en er was champagne. Ik vond dat een mooi begin van de week: champagne drinken met collega's.

II

Dinsdagochtend liep ik met lievelingscollega B. naar een winkel in de Utrechtsestraat waar onder meer sjaals verkocht worden. Collega B. wilde dolgraag een van die sjaals hebben, en aangezien ze binnenkort de Grote Uitgeverij verlaat, dachten we: dat is dan een mooi afscheidscadeau. En - hoe wrang - op weg naar die Utrechtsestraat passeerden we het pand waar de Grote Uitgeverij binnenkort in trekt. Want zonder verhuizing kun je net zo goed niet zelfstandig worden, daar komt het zo ongeveer op neer. We stonden even stil voor de nieuwe behuizing, zij en ik, en ik dacht: ja, alles goed en wel, collega B., maar die verhuizing ga jij dus niet meer meemaken. Als wij verhuizen, zit jij allang in het verre Qatar. Dat stemde me een beetje droef.

III

Woensdagavond ging ik met dichtersvriend A. naar de bioscoop, wat al veel te lang geleden was. We zagen El laberinto del fauno en we waren onder de indruk. Dat dichtersvriend A. onder de indruk was, bleek met name uit zijn beknopte oordeel: 'Heftig', toen we de filmzaal verlieten - dan weet je het wel. Ikzelve vond de film mooi en triestig en sprookjesachtig en al, maar de scène met de wijnfles behoort niet tot mijn favoriete-filmscènes-aller-tijden-met-een-wijnfles-erin, en dat lange bleke monster in de kelder had me, ware ik een jaar of zes geweest, de rest van mijn leven achtervolgd in gruweldromen. Ik was even heel blij dat ik geen jongetje van zes was. Later zei ik tegen enkele mensen: 'Het is een erg mooie film, maar niet voor jou, denk ik.'

IV

De webloggende receptioniste, die me onlangs bekende dat ze mijn stukjes al las vóór ze onze receptioniste werd, vroeg me of ik een idee had voor een nieuw stukje op haar eigen site. 'Neen,' zei ik, 'ik zou niet eens weten waar ik zelf over moest schrijven.' Later bedacht ik: het valt best mee, want ik kan bijvoorbeeld schrijven over champagne & vertrekkende collega's & lange bleke monsters & iemand die 'yes!' schreeuwt. Ik kan er alleen geen geheel van maken.

V.

BETAMAXMAANDAG (1)

Het restaurant was koud en verlaten. De krokodillen waren nergens te bekennen. De bar was leeg. Stoelen waren omgevallen (of omgeduwd?), tafelkleden lagen in flarden op de grond. Weer klonk het metalige geluid, nu vanuit de keuken. David nam een kandelaar van een tafel en sloop naar de smalle toegangsboog achter de bar.
De keuken was leeg.
Geen sporen van ontbijt.
Nergens voorbereidingen voor de lunch.
Alle branders uit.
Ovens dicht.
Koelkasten gesloten.
‘Hallo?’

N.

BINNENKORT IN DIT THEATER

Vanaf volgende week elke maandag tot verschijning: een gloednieuwe alinea uit Betamax.

N.