1.
Vincent en ik zagen de afgelopen week ook bijzonder weinig van de China Open. Wellicht doordat de wedstrijden op vervelende tijden werden uitgezonden, en dan ook nog eens op Eurosport - waar een ongetwijfeld zeer vriendelijke Vlaamse heer het commentaar verzorgt, die echter in de praktijk regelmatig grossiert in platitudes. Wat ik wel zag was een gedeelte van de werkelijk krankzinnige wedstrijd tussen Marco Boring Fu en onze favoriet Ronnie O'Sullivan. Na afloop was er de inmiddels beruchte persconferentie (hier te bekijken), waar ik, puberaal als ik ben, erg om moest lachen. Door de ophef die hierdoor ontstond werd er in de pers verder nagenoeg geen aandacht meer gegeven aan de rest van het toernooi, gewonnen door Stephen Maquire, die Shaun Donut Murphy versloeg. Kome het WK.
2.
Vrijdag was het tijd voor De Geheime Schrijversborrel in het Geheime Café. Ricus van de C. belde op en stelde voor er samen heen te gaan. Ook in het Geheime Café was Ramon S., gewapend met camera. Een voor een rukte hij wat schrijvers achter hun glazen vandaan om ze mee naar buiten te nemen, de koude in. Reden daarvoor was het opnemen van een trailer voor de Beste Verhalenbundel, over vliegen, van 2008, waar onder andere aan stuk van ondergetekende in staat. Het resultaat moet ergens deze week online staan. In het middenoosten houden ze hun hart vast, zoveel is duidelijk.
Richard O., die ik voor het eerst ontmoette, vertrouwde me toe dat hij vroeger een trouw lezer van deze site was. Vol lof was Richard, over die site van Vincent en mij, noemde het een begrip in weblogland, vroeger dan en vond dat we vaker sappige stukken over de letteren moesten brengen. Ik zei tegen hem dat ik allang blij was dat we überhaupt zo nu en dan een stukkie erop schreven, Vincent met zijn bestaan als vader en invloedrijke mandarijn en ik als internationaal gelauwerde mooie jonge techno god van de hedendaagse literatuur. Goed, dat laatste zei ik niet. Ik dronk mijn bier.
3.
Fijn plaatje, dit.
4.
Vanavond begint een nieuwe reeks Hollands Next Top Model. Jullie mogen best weten dat ik me daar op verheug.
5.
Zaterdagnacht, laat, zag ik een drumband angstaanjagend bezig zijn in de buurt van een club waar ik op het allerlaatste moment toch niet naar binnen ben gegaan. Thuis was het ineens 6 uur. Op mijn terras, waar ik de binnentuinen overzag, geurde de ochtend naar lente.
N.
OMDAT ALLEEN TEKST OOK HEEL STOER IS
Literatuur, Film, Muziek en Andere Fijne Zaken
maandag 31 maart 2008
woensdag 26 maart 2008
NIELS EN VINCENT GAAN NIET NAAR SHEFFIELD
...en dan had ik jullie nog helemaal niet verteld dat Niels en ik dit jaar niet naar het WK Snooker in Sheffield zullen gaan! Ergens in november, alweer maanden geleden dus, was ik een avond bij Niels thuis en dronken we net voldoende glazen wijn om snode plannen te kunnen smeden. Eindelijk zou onze jongensdroom - nu ja, we spraken er pas een paar jaar over, en eigenlijk pas sinds een jaar echt, en eigenlijk altijd in schertsende zin - uitkomen: in april 2008 zouden we het WK Snooker bezoeken. Dat toernooi duurt wel tweeënhalve week en dat houdt natuurlijk niemand vol, zelfs wij niet - en bovendien, wat is er verder nog te doen in dat plaatsje Sheffield? -, maar: in april 2008 zou het dan eindelijk gaan gebeuren.
Maar dat plan van ons, dat plan waar ik jullie nooit over vertelde, dat gaat dus niet door. Het boeken van WK Snooker-tickets wordt je bepaald niet gemakkelijk gemaakt: je moet namelijk een formulier downloaden en printen van de officiële snookersite, en dan aankruisen welke wedstrijd je wilt zien, en met welke creditcard je alles denkt te gaan betalen daar, en je moet ook reservewedstrijden opgeven, en die vinden dan weer op andere dagen plaats, op andere tijdstippen, voor andere prijzen, en dat formulier moet je dan naar Engeland sturen, en pas weken later hoor je dan eens of je plaatsen hebt, en intussen kun je geen vliegtickets kopen, geen hotel boeken, o, jullie weten niet half welk een gruwel het is om te proberen je jongensdroom in vervulling te laten gaan. Niels zei: weet je wat, we bellen die lui wel gewoon tegen de tijd dat we de tickets telefonisch kunnen bestellen.
Tegen de tijd dat telefonisch boeken mogelijk was, waren al onze favoriete wedstrijden bijkans uitverkocht, was elk hotel in Sheffield en in de nabije omgeving volgeboekt en zei ik nog maar zelden tegen Niels: je derde roman zal gaan over twee jongemannen die vijf dagen in Sheffield rondhangen en af en toe een snookerwedstrijd van dichtbij observeren. Wel zag ik, als andere toernooien op tv waren, steeds hetzelfde aftandse, lodderige, half slapende publiek in beeld komen. Voorheen dacht ik altijd: daar kan ik bij zitten! Daar kan Niels ook bij zitten! Daar kunnen Niels en ik samen bij zitten en dan moedigen we Ronnie aan en zullen we, in tegenstelling tot al die andere toeschouwers, níet in slaap vallen! Zulke gedachten dus had ik al geruime tijd niet meer.
Enige weken geleden trof ik Niels in een café waar iedereen tien jaar jonger was dan ik en waar iedereen ook nog eens rookte. Niels draaide er niet omheen. Hij vertelde me dat onze droom, onze lang gekoesterde wens, onze plannen voor april 2008, dat we die moesten laten varen. Ik herinner me de zin: 'Zet het uit je hoofd, Vince, het gaat niet gebeuren!', al vraag ik me af of Niels die woorden echt heeft uitgesproken. Wel zei hij dat we gek zouden zijn om honderden euro's te besteden aan vervoer en verblijf, hopend dat we een glimp van een eerste of tweede ronde zouden opvangen. Ik haalde mijn schouders op, zei: 'In 2009 gaat het echt gebeuren, Niels', waarop Niels 'Reken maar' zei (ik heb Niels nog nooit 'Reken maar' horen zeggen, maar in dit stukje komen die woorden mooi van pas). Vervolgens kwam er iemand het café binnen die we niet wilden spreken en renden we - zoef! - het café uit. Maar daarover vertel ik jullie graag een andere keer. Om het alvast heel spannend te maken: tijdens dat rennen maakte ik een paar radslagen en ging Niels er met de kas vandoor. Zo, nu jullie weer.
V.
P.S. Als een van jullie waardevolle tips voor ons heeft, opdat we zonder al te veel problemen het WK Snooker 2009 kunnen bijwonen: mail het ons, punk!
Maar dat plan van ons, dat plan waar ik jullie nooit over vertelde, dat gaat dus niet door. Het boeken van WK Snooker-tickets wordt je bepaald niet gemakkelijk gemaakt: je moet namelijk een formulier downloaden en printen van de officiële snookersite, en dan aankruisen welke wedstrijd je wilt zien, en met welke creditcard je alles denkt te gaan betalen daar, en je moet ook reservewedstrijden opgeven, en die vinden dan weer op andere dagen plaats, op andere tijdstippen, voor andere prijzen, en dat formulier moet je dan naar Engeland sturen, en pas weken later hoor je dan eens of je plaatsen hebt, en intussen kun je geen vliegtickets kopen, geen hotel boeken, o, jullie weten niet half welk een gruwel het is om te proberen je jongensdroom in vervulling te laten gaan. Niels zei: weet je wat, we bellen die lui wel gewoon tegen de tijd dat we de tickets telefonisch kunnen bestellen.
Tegen de tijd dat telefonisch boeken mogelijk was, waren al onze favoriete wedstrijden bijkans uitverkocht, was elk hotel in Sheffield en in de nabije omgeving volgeboekt en zei ik nog maar zelden tegen Niels: je derde roman zal gaan over twee jongemannen die vijf dagen in Sheffield rondhangen en af en toe een snookerwedstrijd van dichtbij observeren. Wel zag ik, als andere toernooien op tv waren, steeds hetzelfde aftandse, lodderige, half slapende publiek in beeld komen. Voorheen dacht ik altijd: daar kan ik bij zitten! Daar kan Niels ook bij zitten! Daar kunnen Niels en ik samen bij zitten en dan moedigen we Ronnie aan en zullen we, in tegenstelling tot al die andere toeschouwers, níet in slaap vallen! Zulke gedachten dus had ik al geruime tijd niet meer.
Enige weken geleden trof ik Niels in een café waar iedereen tien jaar jonger was dan ik en waar iedereen ook nog eens rookte. Niels draaide er niet omheen. Hij vertelde me dat onze droom, onze lang gekoesterde wens, onze plannen voor april 2008, dat we die moesten laten varen. Ik herinner me de zin: 'Zet het uit je hoofd, Vince, het gaat niet gebeuren!', al vraag ik me af of Niels die woorden echt heeft uitgesproken. Wel zei hij dat we gek zouden zijn om honderden euro's te besteden aan vervoer en verblijf, hopend dat we een glimp van een eerste of tweede ronde zouden opvangen. Ik haalde mijn schouders op, zei: 'In 2009 gaat het echt gebeuren, Niels', waarop Niels 'Reken maar' zei (ik heb Niels nog nooit 'Reken maar' horen zeggen, maar in dit stukje komen die woorden mooi van pas). Vervolgens kwam er iemand het café binnen die we niet wilden spreken en renden we - zoef! - het café uit. Maar daarover vertel ik jullie graag een andere keer. Om het alvast heel spannend te maken: tijdens dat rennen maakte ik een paar radslagen en ging Niels er met de kas vandoor. Zo, nu jullie weer.
V.
P.S. Als een van jullie waardevolle tips voor ons heeft, opdat we zonder al te veel problemen het WK Snooker 2009 kunnen bijwonen: mail het ons, punk!
donderdag 20 maart 2008
DE BELGEN SNAPPEN HET (2)
I
Hugo Claus dronk nog een glas champagne en vond het wel best zo.
II
De nieuwe plaat van Gorki, Voor Rijpere Jeugd, is hier te beluisteren.
III
Zeer aardige mail van Saskia de Coster. Ze schrijft over Betamax:
‘beetje geweld, beetje tiet, beetje glad
maarrrr
er waren weerhaken - stoer én intelligent boek, een vrij ideale
combinatie
en ja, er waren ook films maar dat is recensentenpraat, om
verwijzingen te beginnen uitpulken - verlatenhotelscene heeft zich
vastgezet in mijn hoofd
enkele opmerkingen omdat je er om vraagt:
poezie in betamax: mag niet
en: modellen eten nooit
wacht, ik dacht dat ik er nog eentje had
nee weet het niet meer
en tout cas: een aanwinst voor de letteren
de max’
Net begonnen in haar laatste, Held. Valt niet tegen tot nu toe, zeg.
N.
Hugo Claus dronk nog een glas champagne en vond het wel best zo.
II
De nieuwe plaat van Gorki, Voor Rijpere Jeugd, is hier te beluisteren.
III
Zeer aardige mail van Saskia de Coster. Ze schrijft over Betamax:
‘beetje geweld, beetje tiet, beetje glad
maarrrr
er waren weerhaken - stoer én intelligent boek, een vrij ideale
combinatie
en ja, er waren ook films maar dat is recensentenpraat, om
verwijzingen te beginnen uitpulken - verlatenhotelscene heeft zich
vastgezet in mijn hoofd
enkele opmerkingen omdat je er om vraagt:
poezie in betamax: mag niet
en: modellen eten nooit
wacht, ik dacht dat ik er nog eentje had
nee weet het niet meer
en tout cas: een aanwinst voor de letteren
de max’
Net begonnen in haar laatste, Held. Valt niet tegen tot nu toe, zeg.
N.
zondag 16 maart 2008
EERST WIJN PROEVEN
Er bleek uiteindelijk niet zoveel te vertellen over het Boekenbal. Ik bezin me nog op een stukje over die avond en vermoedelijk schrijf ik erover tegen de tijd dat het jullie al niets meer kan schelen, maar: wat een leuke avond was dat, zeg. Ik trof veel mensen die vroegen om nieuwe stukjes op deze site, ik praatte bij met stapels oud-collega's (ik kreeg soms de indruk dat 1 op de 3 aanwezigen ooit een collega van me was geweest) en ook maakte ik kennis met iemand die Niels al wel kende maar mij nog niet. Niels stelde ons aan elkaar voor. 'Vincent,' zei ik terwijl ik hem de hand schudde. 'Van Niels en...?' vroeg hij. Ik beaamde dat. Ik heb weinig memorabels gezien: niemand ging met elkaar op de vuist, niemand viel van de trap, en ik zag ook niemand met decorstukken slepen - maar ik vermoed altijd dat alleen de Boekenbalbezoekers-op-leeftijd zulks doen. Ik ben er hoe dan ook te jong voor. Of te oud.
Nu eerst: wijn proeven. Dat vindt plaats in een of andere loods en je kunt er niet pinnen. Als dat maar goed gaat.
V.
Nu eerst: wijn proeven. Dat vindt plaats in een of andere loods en je kunt er niet pinnen. Als dat maar goed gaat.
V.
maandag 10 maart 2008
BOEKENBAL 2008
Het heeft even geduurd, maar morgen is dan eindelijk het eerste Boekenbal waarop Niels en ik beiden te gast zijn. Daar móet haast wel een stukje van komen.
V.
V.
dinsdag 4 maart 2008
DE BELGEN SNAPPEN HET
I
In het februarinummer van het mooie Vlaamse boekentijdschrift De Leeswolf staat een erg prettige recensie van Betamax. Ze schrijven onder andere:
‘Carels levert met Betamax een beklijvende filmische roman af. Het beschreven decor, gekleurd door Stokerstraten en Tarantinogeweld, is beklemmend in z'n eenvoud, en gaat in één vloeiende beweging over in de analyse van de verhouding tussen geweld en psyche, die de rode draad vormt van het verhaal. Die analyse uit zich in het boek o.m. in enkele zware wetenschappelijk-filosofische dialogen en beschouwingen, maar die maken het verhaal geenszins eendimensionaal. De veelheid aan horreur die de auteur aanwendt om de analyse te spekken, maakt het geheel immers groot genoeg om interessant te blijven. De manier waarop gewelddadige beelden het hedendaagse publiek met een grote frequentie torpederen, verdient bovendien nooit genoeg rake aanklachten.
Carels heeft uit zijn bekende thematiek een surrealistische roman die naam waardig gedistilleerd, een parabel over de consumptiemaatschappij die het gevaar loopt realiteit te worden in de nabije toekomst. Geweldfantasieën sluimeren in elke letter, terwijl requiems die fantasieën heerlijk luister bijzetten. Zoals Neon aaneenhing van cynisme, druipt ook elke pagina van dit werk van de fijnzinnige, bijtende humor.
Zijn stijl is wervelend én wervend, wat niet makkelijk is als je nog maar eens schrijft over hedendaagse onderwerpen als sociale isolatie, terrorismedreiging en een wild om zich heen slaande privacyschending.’ - (c) Peter Verlaak.
II
De nieuwe single van dEUS is hier te beluisteren.
N.
In het februarinummer van het mooie Vlaamse boekentijdschrift De Leeswolf staat een erg prettige recensie van Betamax. Ze schrijven onder andere:
‘Carels levert met Betamax een beklijvende filmische roman af. Het beschreven decor, gekleurd door Stokerstraten en Tarantinogeweld, is beklemmend in z'n eenvoud, en gaat in één vloeiende beweging over in de analyse van de verhouding tussen geweld en psyche, die de rode draad vormt van het verhaal. Die analyse uit zich in het boek o.m. in enkele zware wetenschappelijk-filosofische dialogen en beschouwingen, maar die maken het verhaal geenszins eendimensionaal. De veelheid aan horreur die de auteur aanwendt om de analyse te spekken, maakt het geheel immers groot genoeg om interessant te blijven. De manier waarop gewelddadige beelden het hedendaagse publiek met een grote frequentie torpederen, verdient bovendien nooit genoeg rake aanklachten.
Carels heeft uit zijn bekende thematiek een surrealistische roman die naam waardig gedistilleerd, een parabel over de consumptiemaatschappij die het gevaar loopt realiteit te worden in de nabije toekomst. Geweldfantasieën sluimeren in elke letter, terwijl requiems die fantasieën heerlijk luister bijzetten. Zoals Neon aaneenhing van cynisme, druipt ook elke pagina van dit werk van de fijnzinnige, bijtende humor.
Zijn stijl is wervelend én wervend, wat niet makkelijk is als je nog maar eens schrijft over hedendaagse onderwerpen als sociale isolatie, terrorismedreiging en een wild om zich heen slaande privacyschending.’ - (c) Peter Verlaak.
II
De nieuwe single van dEUS is hier te beluisteren.
N.
Abonneren op:
Posts (Atom)