...en dan had ik jullie nog helemaal niet verteld dat Niels en ik dit jaar niet naar het WK Snooker in Sheffield zullen gaan! Ergens in november, alweer maanden geleden dus, was ik een avond bij Niels thuis en dronken we net voldoende glazen wijn om snode plannen te kunnen smeden. Eindelijk zou onze jongensdroom - nu ja, we spraken er pas een paar jaar over, en eigenlijk pas sinds een jaar echt, en eigenlijk altijd in schertsende zin - uitkomen: in april 2008 zouden we het WK Snooker bezoeken. Dat toernooi duurt wel tweeënhalve week en dat houdt natuurlijk niemand vol, zelfs wij niet - en bovendien, wat is er verder nog te doen in dat plaatsje Sheffield? -, maar: in april 2008 zou het dan eindelijk gaan gebeuren.
Maar dat plan van ons, dat plan waar ik jullie nooit over vertelde, dat gaat dus niet door. Het boeken van WK Snooker-tickets wordt je bepaald niet gemakkelijk gemaakt: je moet namelijk een formulier downloaden en printen van de officiële snookersite, en dan aankruisen welke wedstrijd je wilt zien, en met welke creditcard je alles denkt te gaan betalen daar, en je moet ook reservewedstrijden opgeven, en die vinden dan weer op andere dagen plaats, op andere tijdstippen, voor andere prijzen, en dat formulier moet je dan naar Engeland sturen, en pas weken later hoor je dan eens of je plaatsen hebt, en intussen kun je geen vliegtickets kopen, geen hotel boeken, o, jullie weten niet half welk een gruwel het is om te proberen je jongensdroom in vervulling te laten gaan. Niels zei: weet je wat, we bellen die lui wel gewoon tegen de tijd dat we de tickets telefonisch kunnen bestellen.
Tegen de tijd dat telefonisch boeken mogelijk was, waren al onze favoriete wedstrijden bijkans uitverkocht, was elk hotel in Sheffield en in de nabije omgeving volgeboekt en zei ik nog maar zelden tegen Niels: je derde roman zal gaan over twee jongemannen die vijf dagen in Sheffield rondhangen en af en toe een snookerwedstrijd van dichtbij observeren. Wel zag ik, als andere toernooien op tv waren, steeds hetzelfde aftandse, lodderige, half slapende publiek in beeld komen. Voorheen dacht ik altijd: daar kan ik bij zitten! Daar kan Niels ook bij zitten! Daar kunnen Niels en ik samen bij zitten en dan moedigen we Ronnie aan en zullen we, in tegenstelling tot al die andere toeschouwers, níet in slaap vallen! Zulke gedachten dus had ik al geruime tijd niet meer.
Enige weken geleden trof ik Niels in een café waar iedereen tien jaar jonger was dan ik en waar iedereen ook nog eens rookte. Niels draaide er niet omheen. Hij vertelde me dat onze droom, onze lang gekoesterde wens, onze plannen voor april 2008, dat we die moesten laten varen. Ik herinner me de zin: 'Zet het uit je hoofd, Vince, het gaat niet gebeuren!', al vraag ik me af of Niels die woorden echt heeft uitgesproken. Wel zei hij dat we gek zouden zijn om honderden euro's te besteden aan vervoer en verblijf, hopend dat we een glimp van een eerste of tweede ronde zouden opvangen. Ik haalde mijn schouders op, zei: 'In 2009 gaat het echt gebeuren, Niels', waarop Niels 'Reken maar' zei (ik heb Niels nog nooit 'Reken maar' horen zeggen, maar in dit stukje komen die woorden mooi van pas). Vervolgens kwam er iemand het café binnen die we niet wilden spreken en renden we - zoef! - het café uit. Maar daarover vertel ik jullie graag een andere keer. Om het alvast heel spannend te maken: tijdens dat rennen maakte ik een paar radslagen en ging Niels er met de kas vandoor. Zo, nu jullie weer.
V.
P.S. Als een van jullie waardevolle tips voor ons heeft, opdat we zonder al te veel problemen het WK Snooker 2009 kunnen bijwonen: mail het ons, punk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten