Vanavond trof ik Niels in het Ierse café waar we soms komen, en ik zei hem: 'Sinds ik op die middelbareschoolreünie ben geweest, maak ik me niet meer zo druk over mijn gewicht.' Ik sprak daar ware woorden, want op de reünie waren veel mensen groter dan ik ze ooit had gezien. Ik praatte er zelfs met een mevrouw die het redelijk knappe meisje dat ze vroeger eens was gewoon had opgeslokt. Toen ze me haar naam noemde, schrok ik me een hoedje.
Niels en ik praatten over de Dingen des Levens, we doen dat al elf jaar, zo lang alweer, ik herinner me nog goed hoe we elkaar in 1997 voor het eerst ontmoetten aan de bar van een teloorgegaan café, maar... waar was ik? O ja, Niels zei me dat vrijwel niemand meer deze site bezoekt, en dat degenen die er tóch nog komen volgens onze teller eigenlijk naar andere dingen op zoek zijn. Hij vond dat ik maar weer eens iets moest schrijven. Hij zei: 'Als je nu vanavond eens naar die Amerikaanse verkiezingen kijkt en dan live wat snerpende commentaren geeft op de site, is dat niet iets?' 'Nee,' zei ik, heel vastberaden, terwijl ik me afvroeg of je het woord 'snerpend' wel op die manier kan gebruiken, tot ik bedacht: Niels is een tovenaar met woorden, dus hij mag dat.
'Sinds ik op die middelbareschoolreünie ben geweest, maak ik me lang niet meer zo druk over mijn wijkende haargrens,' zei ik tegen Niels, en we proostten nog eens. Ik dronk een rode wijn en hij een Pint Guinness, en ik dacht: bijna 32 alweer, wij beiden, en straks is er een zwarte president, of een stokoude, dat kan ook nog, en ik zal er niets snerpends over zeggen.
V.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten