Ik stond vroeger op, zodat ik nog even tijd had om bij jullie te zijn, om jullie iets te schrijven, want ik dacht: het is zondag, het is Moederdag, de zon zal schijnen, en jullie verwachten misschien dat ik hier iets schrijf. Maar toen ik de trap af liep, struikelde ik bijna over Noni en Teigetje, die me allebei aankeken met die blik die me zei: je wilt wel schrijven op die site van je, maar je hebt geen idee waarover, paljas. Wij hebben heel vileine katten.
En naast me - ik zit inmiddels beneden op de bank achter de laptop naar een blanco scherm te staren - ligt de Delftse Post van afgelopen vrijdag. En op de voorkant rechtsboven staat de kop 'Jody Bernal straalt op Foute Frijdag', met een foto van Jody Bernal erboven. En Jody Bernal staat op de foto zoals hij al negen jaar op foto's staat in de lokale krantjes. Jody Bernal is namelijk een heuse Delftse beroemdheid. Hij draagt een soort schoudertas op die foto, zo stel ik me althans voor, want je ziet maar een klein gedeelte van Jody Bernal, en hij houdt de band van die schoudertas vast. En dat is nog niet alles: hij steekt ook zijn duim onder die band. En onder die foto lees ik de zinnen: 'De in Delft opgegroeide Jody brak in 2000 door met "Que Si, Que No", een heerlijk zomers nummer dat 29 weken in de hitlijsten stond (...).' En nu, negen jaar later, komt hij stralen op een festijn dat Foute Frijdag heet. Als je van tevoren een kaartje koopt, kun je hem voor 8 euro zien stralen. Als je pas aan de deur een kaartje koopt, kost het je 10 euro. Jody Bernal komt 'een spetterend optreden verzorgen'. Als ik zulke zinnen lees, kan ik wel huilen.
Het wordt nog een lange dag, vermoed ik. Met heel de tijd 'Que Si, Que No' in mijn hoofd. Dankjewel, Jody Bernal.
V.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten