Hieronder heeft Vincent het over de prachtfilm High Fidelity (waarvan ik me nu afvraag of ik het liedje waarover hij het heeft wel heb opgemerkt, tussen het lachen door - die film, die Vincent en ik ooit samen zagen in De Uitkijk, dat belachelijke kleine filmhuisje, Vincent en ik, we zaten in die stoelen en er was een scène (de scène die iedereen zich zal herinneren) en ik moest zo hard lachen dat ik dacht dat ik dóódging, maar goddank deed Vincent dat ook en daarna, toen we allang uit dat kleine filmhuisje waren vertrokken, hadden we nog steeds een grijns op onze koppen, en werden we aangesproken door duizenden meisjes die graag met ons naar huis wilden, maar Vincent en ik, wij waren kalm en koel en wij gingen onze eigen weg, naar onze eigen huizen en we dronken daar ongetwijfeld nog een stevige bak rode wijn) die ik gisteren op DVD kocht. Ook kocht ik Pi en Happiness, en S. en ik moesten ons ontzettend inhouden om niet seizoen 1 tot en met 5 te kopen van The Sopranos, die werkelijk voor een spreekwoordelijke appel en een ei in de schappen lag, maar dan toch wel een appel en een ei die behoorlijk veel prijzen hadden gewonnen, ik bedoel, als het echt ging om een appel en een ei, dan waren het twee biologische hoogstandjes, maar hoe dan ook, het was goedkoop, die vijf boxen propvol mafiadrama, maar we waren standvastig, S. en ik, we waren zelfs zo standvastig dat we ons verwijderen uit de winkel die de waar aanbood (El Corte Inglés) en terwijl ik in mijn hoofd naging hoeveel al die uren en uren aan ultiem goede televisie ons per minuut zou gaan kosten, waren er al weer heel andere dingen aan de orde - maar de zon straalde meedogenloos neer op de Barcelonese straten, de straten die vol met toeristen waren, vol zwervers, vol straatmuzikanten, vol bedelaars, vol tuig van de richel, vol duiven, vol mussen, vol ijspapier, vol kapotte kranten, vol op hol geslagen gedachten en emoties, vol van zomer.
NIELS!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten