Onlangs liet ik nieuwe pasfoto's maken. De Delftse fotozaak waar ik dat liet doen bleek zomaar verplaatst, maar uiteindelijk vond ik hem en ik nam plaats op de kruk waarop je plaats dient te nemen als je nieuwe pasfoto's nodig hebt. Ik moest er eerst een trapje voor af, maar dat vond ik niet bezwaarlijk; er mag best iets tegenover staan. De fotograaf vroeg me of ik de pasfoto's nodig had voor een paspoort, want dan moet je aanzienlijk serieuzer kijken dan op andere foto's, en bovendien moet je hoofd precies binnen een bepaald kader passen. Hij keek er zorgelijk bij, alsof hij bij god niet wist hoe hij dat hoofd van mij in een kader ging proppen, maar ik glimlachte op de mij zo bekende wijze en ik zei hem: 'Welnee, het is maar voor een treinabonnement.' Hij ontspande zich, drukte af en duidde op de muur rechts van me, waar ik mijn tot enorme proporties opgeblazen hoofd afgebeeld zag. Ik keek heel serieus, dat zag ik wel. Maar de fotograaf vond dat geen probleem. Zo kon ik de foto eventueel nog eens voor een paspoort gebruiken. Afgezien van dat kader dan, en mijn cartooneske hoofd. (Dat laatste zei hij er niet bij, maar ik geef hier graag uitdrukking aan mijn onzekerheid.)
Dan nu de draai in dit verhaal. De wending. Dat wat je nooit aan kon zien komen. Ik gebruikte een van de vier foto's voor mijn nieuwe treinabonnement. De andere drie foto's liet ik in het kleine mapje zitten dat ik erbij kreeg. En dat kleine mapje nu, dat is verdwenen. Ik heb er uitputtend naar gezocht (wat inhoudt dat ik twee keer in mijn portemonnee heb gekeken, twee keer in een lade in de huiskamer waar ik nog wel eens iets terugvind, en één keer in de zwarte tas die ik altijd bij me draag), maar: niets gevonden. Ik ben zomaar drie foto's kwijt waarop ik serieuzer kijk dan strikt noodzakelijk.
Elsie zei me gisteren dat ze misschien gestolen zijn. Dat iemand ze uit mijn portemonnee geroofd heeft. Ja, ze had er ideeën over. 'Ik denk dat een meisje dat verliefd op je is ze gestolen heeft. En dat een van die foto's nu in haar eigen portemonnee zit. Een andere hangt boven haar bed, en de derde gebruikt ze voor een soort altaar. Ze is namelijk niet helemaal goed bij haar hoofd.' Ik zag wel iets in haar gedachtegang, maar dat van dat altaar had ik liever niet geweten. Toch was ik enigszins gerustgesteld en ik zei: 'Je gaat er dus wel van uit dat het om een zij gaat?'
Eigenlijk zou ik wel graag weten waar mijn pasfoto's zijn gebleven. Zoals ik ook graag zou weten waarom ik de afgelopen weken al twee keer in mijn slaap heb gepraat. Volgens Elsie ben ik ook dán op zoek naar voorwerpen, zij het voorwerpen die ze volstrekt niet kan plaatsen. Misschien word ik wel gewoon oud en slordig en kreupel en vergeetachtig en raak ik steeds meer dingen kwijt.
Ik reken op jullie hulp.
V.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten