Sommige mensen hier thuis beginnen hun geduld te verliezen. Zo betrap ik Elsie er tegenwoordig af en toe op dat ze ‘Kom er eens uit!’ tegen haar buik roept. Ze belde me vanmorgen op de Grote Uitgeverij, om me te vertellen dat hij er nog steeds niet uit kwam, en ik zei haar dat het niet gaf, en dat ze nog even geduld moest hebben, omdat het immers pas over 13 dagen zover zou zijn. (Het kan natuurlijk wat eerder of later worden, maar sinds vandaag zijn we er alvast van overtuigd dat het een februarikindje wordt.)
Mijn ongeboren zoon zelf intussen protesteert als zijn moeder haar ene been over het andere slaat. Of als ze op haar zij gaat liggen. Of als ze wil slapen. Of als ze luistert naar grungeplaten uit 1991. Toen ik haar vroeg waarom ze dat deed, antwoordde ze: ‘Ik dacht dat hij er dan misschien wel uit zou komen.’
Ikzelf vraag me intussen af of ik over twee maanden samen met mijn zoon naar het WK snooker zal kijken. En of hij nog even wacht met de woorden ‘Ga je me eigenlijk nog eens leren voetballen, makker?’ En of hij wel weet dat hij er binnenkort eens uit moet komen, omdat zijn moeder hem anders komt halen.
V.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten