Ik was heel trots op mezelf toen ik er pas tijdig aan dacht de televisiegids waarop ik al zo'n vijftien jaar geabonneerd ben op te zeggen. Ik was het al jaren van plan, want ik werd ouder en wijzer en de televisiegids werd alleen maar onnozeler, en ik hield mezelf voor dat er ook televisiegidsen moesten bestaan die me niet de hele tijd aanspraken alsof ik een klein kind was, of een smileys gebruikende, iedereen bij de voornaam noemende tiener - en bovendien: ik was toch al nooit van plan deze televisiegids te nemen, maar door allerlei onduidelijke en onlogische oorzaken werd dat ding dus al vijftien jaar bij me bezorgd en betaalde ik er ook nog voor. Elk jaar dacht ik eraan dat ik het blad eindelijk eens moest opzeggen vóór ik een nieuwe factuur kreeg, maar ik handelde er nooit naar.
Dit jaar ging dat anders. Ik schreef een korte brief naar de televisiegids, ik meldde me af, ik verbrak alle banden en ik dacht: ik hoef eigenlijk niet eens een andere televisiegids, want ik kijk toch alleen nog maar naar dvd's, en Niels waarschuwt me wel als er een snookertoernooi gaande is.
Gisteravond werd ik gebeld door een mevrouw die werkzaam was voor de abonnementendienst van de televisiegids. Ze vond het heel jammer dat ik mijn abonnement had opgezegd. Dat klonk heel aannemelijk, want ik had pas ook al een brief ontvangen waarin mijn besluit ten zeerste werd betreurd. Ze wilde me een aanbod doen. Als ik nog een jaar lang lid bleef, hoefde ik maar voor een halfjaar te betalen. Even dacht ik: wat een kolder. Als ik gewoon lid was gebleven, had ik het volledige bedrag moeten betalen. Kan dit zomaar? Hoe zit het dan met al die trouwe leden die nooit protesteren?
Maar ik zei haar: 'Wat een aantrekkelijk aanbod. Wat een goed idee.' En nu ben ik dus nog altijd lid, maar wel een lid voor de halve prijs. Mijn trots blijkt evenveel waard als een half jaarabonnement op een slap blaadje met programmagegevens erin.
V.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten