Het beroemde kinderboek van Maurice Sendak waar Where the Wild Things Are de verfilming van is, bevat slechts een handvol zinnen. De rest bestaat uit tekeningen. Dat vroeg dus om een visueel sterk onderlegde regisseur en die kwam er dan ook. Spike Jonze, behalve een zeer succesvolle videoclipmaker, was eerder verantwoordelijk voor Being John Malkovich (1999) en Adaptation (2002), en hij werkte meer dan vijf jaar aan de film. Dat is te merken aan het camerawerk, de decors, de special effects, de muziek – het klopt. Helaas is het daar bij gebleven.
Centraal staat de jonge Max (Max Records), een nogal druk mannetje, schijnbaar zonder vriendjes. Zijn oudere zusje Claire (Pepita Emmerichs) ziet hem niet meer staan, zijn moeder (Catharine Keener) is erg druk met haar werk en heeft bovendien een nieuwe vriend. Wat er precies met de vader is voorgevallen laat Jonze in het midden, maar duidelijk is wel dat Max een patriarch mist.
Na een uit de hand gelopen confrontatie met zijn moeder, vlucht Max ’s avonds het huis uit. Vanaf dat moment verlaat de kijker de gewone wereld en begint de surrealistische sequentie, die zich feitelijk in Max’s fantasie afspeelt. Hij komt met een zeilboot aan op een eiland dat bewoond wordt door monsters. Spoedig voegt hij zich bij hen en roept zich uit tot hun koning. Na een euforische start blijkt al snel dat ook op het eiland lang niet alles gaat zoals Max (en de monsters) willen.
Zoals gezegd, ziet de film ziet prachtig uit. De monsters zijn volkomen overtuigend en bovendien geweldig van stemmen voorzien door topacteurs. Er zijn meerdere grappige, ontroerende of charmante momenten, maar halverwege slaat de monotonie toe. Daarbij komt dat de monsters, die elk staan voor bepaalde elementen uit Max zijn leven en zijn karakter, zich plotsklaps gedragen alsof ze in groepstherapie gaan. Natuurlijk is dat een metafoor voor de problemen die Max heeft, maar het levert onnodig verwarrende en soms zelfs irriterende scènes op.
Jonze had van te voren aangeven dat hij geen kinderfilm wilde maken, maar een film over kind-zijn. Het klopt inderdaad dat het geen kinderfilm pur sang is geworden. Where the Wild Things Are is daarvoor te duister, te cynisch, te zelfbewust. Maar voor een coming-of-age-film is het scenario – Jonze schreef het samen met de Amerikaanse auteur Dave Eggers – veel te repetitief en eendimensionaal.
Dat de film er ook niet in slaagt een bevredigende catharsis te bewerkstelligen, zowel bij de kijker, als zijn hoofdpersonage, is dan dubbel zo zonde.
Where the Wild Things Are (Verenigde Staten, 2009)
Regie: Spike Jonze
Met: Max Records, Catherine Keener, Pepita Emmerichs e.a.
N.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten