- Er bestaat een ruimte in Amsterdam waar nagenoeg al mijn bezittingen zich bevinden. Die ruimte, ik ga niet vertellen waar die precies is, is donker, muf en ik heb de enige sleutel. Die ruimte is niet een moderne opslagplaats waar je veel geld voor moet neerleggen zodat je zeker bent dat als je je 30 jaar later zonder geld terugkeert, je spullen nog in puike toestand verkeren. Nee. Dit is een ordinaire box onder een appartementencomplex dat werd gebouwd ergens in de jaren '80. (Ik schat dat, hoor. Als het begin jaren '90 is, of eind jaren '70, geloof ik je ook.) Soms lig ik daarvan wakker. Dan denk ik: Mijn boeken! Mijn wijnkisten! Mijn tapijten! Mijn schilderijen! Mijn andere spullen! Wat als!
- Ik kan er niet zo goed tegen als mensen zeggen: 'Je kan niet schrijven "de jaren '80", je moet schrijven "de jaren '80 van de vorige eeuw".'
- In mijn jongensjaren was ik verliefd op de kinderkeizerin uit The Never Ending Story. Ik was verliefd op die hele film, keek 'm zeker drie keer per week, maar ik was vooral verliefd op de kinderkeizerin. Op Tami Stronach dus. Gisteren wist ik niet eens haar naam en nu zou ik willen dat ik nimmer, maar dan ook nimmer, het in mijn hoofd had gehaald om die film eens op te zoeken en dan in het bijzonder om er achter te komen wie in hemelsnaam de kinderkeizerin was. Laat staan dat ik foto's had willen zien van hoe ze er destijds uitzag en hoe ze, o horror, nú er uitziet. Sommige dingen kun je beter achterlaten in de droesem van je herinneringen.
- Soms kijk ik sites als deze, al weet ik totaal niet waarom.
N.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten