Iemand stuurde me pas een volstrekt nieuwe uitgave van The Catcher in the Rye toe, mijn 28ste inmiddels, en ik dacht: moest ik niet eindelijk eens dat vierde boek van Salinger lezen, dat boek met die onmogelijke titel? Op mijn dertiende las ik zijn eerste twee boeken, een paar jaar later zijn derde, maar dat vierde bleef hier altijd onuitgelezen in de kast staan. Ik zag er een beetje tegen op. Straks had ik zomaar een volledig oeuvre gelezen. (Ik heb wel meer volledige oeuvres gelezen, van mijn schrijvende vrienden bijvoorbeeld, maar die oeuvres zijn natuurlijk nog niet zo uitgebreid. Ook zijn er schrijvers van wie ik tientallen titels heb gelezen zonder de volledigheid ook maar enigszins te benaderen. Dat doet me eraan denken: waar blijft de nieuwe Brakman eigenlijk?)
Op de treinreis naar Londen begon ik eraan, dat boek. Het viel me nog niet mee. De eerste helft, 'Heft hoog de nokbalk, timmerlieden', kwam namelijk traag op gang, en ik begon al bijna naar de andere boeken in mijn handbagage te graaien, tot ik er plots, jawel, door gegrepen werd. Ik weet niet meer precies hoe het gebeurde, maar ja hoor: het verhaal werd grappig en amusant en ook een beetje triestig, en ik ben dol op de combinatie grappig + triestig, dus voor ik het wist had ik dat verhaal ineens uit. Maar oef, dat tweede, 'Seymour. Een introductie'. Dat is helemaal geen verhaal. Daar zit helemaal geen plot in. Dat gaat zo'n beetje alle kanten op, en die Seymour, geen vreemde in de rest van Salingers bescheiden oeuvre, wordt door zijn broer, de verteller, van alle kanten belicht en beschreven, tot er - goddank - een einde aan komt. Na al die jaren had ik er dan toch nog vrede mee dat Salinger sinds 1963 niets meer heeft gepubliceerd. Ik moest maar weer snel die eerste twee boeken herlezen.
Later zal ik misschien meer vertellen over mijn korte vakantie naar Londen. Het zou ook best kunnen dat ik het hierbij houd, en dat ik jullie in het duister laat tasten alsof het niets is. Het is heel wel denkbaar dat men zich later afvraagt: wat deed die jongen eigenlijk in Londen? Gebeurde er nog wel iets nadat hij dat vierde boek van Salinger had gelezen? Kwam hij ooit die verrekte tunnel uit? En hoe kwam hij de schrik te boven nadat hij op de kruising Charing Cross Road/Oxford Street werd geconfronteerd met een inhumaan grote afbeelding van de voorkant van Madonna's nieuwe cd? En hoe is het überhaupt mogelijk dat zulke onsmakelijke afbeeldingen nog worden vertoond in deze tijden?
V.
P.S. Iets heel anders nog. (Ik schrijf het maar meteen op, want jullie kennen mij: het kan wel weer weken duren voor ik hier terugkom.) Ik lees steeds vaker krantenberichten waarin dingen 'sexy' dan wel 'niet sexy' worden genoemd. Die dingen zijn dan bijvoorbeeld een oorlog, een onderwijsmethode, een studie, de voorkant van een nieuwe cd van een artieste op leeftijd, een restaurant, de bestrating van een plein in een middelgrote stad, een goed doel, etc. Kan dat nu eens afgelopen zijn? Ik vermoed zelfs dat het journalistentaal is. En dat iemand die de zin 'Ik zou het vierde boek van Salinger wel eens willen lezen' uitspreekt, in de krant doodleuk wordt geciteerd met de woorden 'Het vierde boek van Salinger vind ik wel sexy'. Nogmaals: ik wil het niet meer hebben. Leer toch eens schrijven, stelletje onnozelaars.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten