VINCENTS LIJSTJES VAN 2008

Kwam ik in 2007 vrijwel nergens aan toe, in 2008 las ik meer boeken dan ooit en nam ik me voor alleen maar Heel Goede Films te kijken. De toptienlijstjes hieronder hadden dan ook gemakkelijk veel langer kunnen zijn, maar een jaaroverzicht zonder grenzen is natuurlijk een jaaroverzicht van niets.

Dus: de overzichten staan zoals hier gebruikelijk op alfabetische volgorde, tussen de boeken staan geen boeken van de uitgeverij waar ik werk, en alle genoemde liedjes, cd’s, boeken en films leerde ik in 2008 kennen, hoe oud ze soms ook al zijn.


10 LIEDJES VAN HET JAAR

Basia Bulat, Little Waltz
The Feeling, Without You
Fleet Foxes, White Winter Hymnal
Guillemots, Get over It
Iron & Wine, Carousel
Ray LaMontagne, Hold You in My Arms
The Mountain Goats, Sax Rohmer #1
Sloan, Another Way I Could Do It
Spoon, I Turn My Camera On
The Thermals, Returning to the Fold


10 CD’S VAN HET JAAR

Bon Iver, For Emma, Forever Ago
Coldplay, Viva la Vida or Death and All His Friends
Fleet Foxes, Fleet Foxes
Richard Hawley, Coles Corner
Iron & Wine, The Shepherd’s Dog
Joan as Police Woman, To Survive
Charles Mingus, Mingus Ah Um
Thelonious Monk, Monk’s Dream
The Mountain Goats, Heretic Pride
Tindersticks, The Hungry Saw


10 BOEKEN VAN HET JAAR

André Aciman, Noem me bij jouw naam
Paul Auster, Het boek der illusies
Jeroen Brouwers, Datumloze dagen
A.M. Homes, Dit boek redt je leven
Toby Litt, Dodenzang
Cormac McCarthy, The Road
Matthew McIntosh, Well
Philip Roth, Verontwaardiging
Jonathan Safran Foer, Extreem luid & ongelooflijk dichtbij
W.G. Sebald, Austerlitz


10 FILMS VAN HET JAAR

Atonement (Joe Wright)
Babel (Alejandro González Iñárritu)
Caché (Michael Haneke)
The Dark Knight (Christopher Nolan)
Das Leben der Anderen (Florian Henckel von Donnersmarck)
Munich (Steven Spielberg)
No Country for Old Men (Ethan en Joel Coen)
Så som i himmelen (Kay Pollak)
Le scaphandre et le papillon (Julian Schnabel)
Zodiac (David Fincher)


2 TV-SERIES VAN HET JAAR

House, M.D.
The Office (US)


TIJDSCHRIFT VAN HET JAAR

Q


V.

32

De eerste die ''t Is wel een beetje raar, 32 jaar' tegen me zegt, geef ik het Boze Oog.

Verder: o, laat het toch feest zijn!

V.

OH, NATALIE

Natalie Imbruglia is dus gewoon twee en een half jaar ouder dan ik. Er is een periode geweest dat ik dat helemaal niet erg gevonden zou hebben. Zoals in 2001, toen ik 24 was en zij 26. Toen ze nog niet getrouwd was met die sneue zanger van puberbandje Silverchair. Maar nu ben ik dus bang om recente foto's van haar op te zoeken.

Laten we daarom nog maar eens kijken naar deze Tijdloze Popsong.

N.

OH, SARAH

Gisteren, het was een betonnen ochtend, stond ik op. Vanuit het niets had ik Ik laat me gaan van Sarah in mijn hoofd. En direct was ik terug in, wat zal het geweest zijn, 2000? Een high concept act zoals er in Nederland maar weinig te zien is geweest. Perfecte website, peperdure clip, gelikte styling, goede productie. Uiteindelijk te vroeg gebracht. Vooruitstrevend, zoals dat heet.

Wie niet weet waar ik het over heb: klik hier. En nu wil ik dus eigenlijk gewoon dat hele album hebben. In een perfecte wereld zou Sarah schatrijk geworden zijn, en daarna verdwenen. Maar ze speelt tegenwoordig in een coverband. Pijnlijk.

Zoals ik al eerder constateerde, sommige dingen kunnen beter niet onderzocht worden.

N.

ENGE POST

Op het station zag ik een grote poster hangen van zeven mannen in pak en ze droegen nog strikjes ook. Witte strikjes. Dan weet je het wel. Die zeven mannen waren onder anderen Ruud Gullit, Henny Huisman, Martijn Krabbé en Ron Brandsteder. En ik dacht: allemachtig, die mannen waren twintig jaar geleden al op tv, toen mijn goeie ouwe vader nog onder ons was, toen RTL4 nog niet eens bestond, en toen ik nog veel hoger praatte dan ik nu doe. Die mannen waren er toen al, en die zijn er nu nog. Het is bijna 2009 en nog altijd moeten we een manier vinden om met die mannen te leren leven. Het was nog vroeg toen ik naar de poster keek, en vooral naar Henny Huisman, die zijn Henny Huisman-blik er maar weer eens tegenaan gooide. Die blik die wil zeggen: ik sta hier nu wel, maar eigenlijk zit mijn tijd er allang op. De poster was er ter ere van een kanjer. Een reusachtige kanjer. Die poster was er omdat de kanjer nog nooit zo groot was geweest. Zeven ongure types, zeven witte strikjes en een enorme kanjer. Ik vond het allemaal wat veel op de vroege ochtend.

Toen ik die avond thuiskwam lag er post. Van diezelfde zeven mannen. Ik vond hun brief nogal beangstigend. Ik werd er een beetje naar van. Er stond in dat er op 1 januari wel eens een vrachtwagen voor de deur zou kunnen staan, die ook al ongekend groot was. Deuren en ramen zouden trillen, zo niet gewoon weggeblazen worden. Vanwege die reusachtige vrachtwagen dus, want daar zat die kanjer in, een kanjer zoals je er nooit eerder een zag. In de brief stond dat eerst Gaston de vrachtwagen uit zou stappen, zelf ook best een kanjer om te zien, maar dan een kale, achternaamloze kanjer. En dan, het kon ook niet uitblijven, zou Henny Huisman uitstappen - waarover straks meer. En dan zou Martijn Krabbé uitstappen; het hield maar niet op. Het nieuwe jaar begon nooit eerder zo onheilspellend. Ik dacht nog: en die andere vier mannen dan, blijven die gewoon in die wagen zitten? Om op die kanjer te letten? Opdat-ie niet losbreekt en de macht grijpt? En hoe zit het met die deuren en ramen? Worden die nog vervangen of wordt het een barre januarimaand? Daar sprak de brief verder niet over.

Henny Huisman werd ook nog geciteerd in het poststuk. Hij zei dat als we hem zagen aankomen, hier voor de deur, of in de straat, nu ja, waar dan ook, dat we dan de koffie maar klaar moesten zetten. Want dat hij voorlopig niet weg zou gaan. Ik vind dat dreigende taal. Ik vind dat nergens voor nodig.

Het is al 7 december, dus ik ben maar vast wat voorbereidingen gaan treffen. Ik heb dit weekend meteen wat nieuwe sloten op de deur gezet, maar het veilige, geborgen gevoel waar ik me altijd in wentelde lijkt geheel verdwenen. Ik heb ook maar wat extra koffie in huis gehaald, want die zeven mannen komen toch wel binnen. Die lachen om nieuwe sloten. Die hebben geen boodschap aan de hoopvolle feestdag die 1 januari voorheen altijd was. Die komen gewoon binnenwalsen met hun vrachtwagen en hun witte strikjes en hun kanjer die alle andere kanjers overbodig moet maken.

V.

IN 16 WOORDEN:

The Road van Cormac McCarthy is mogelijk het beste boek dat ik dit jaar heb gelezen.

V.