Op vrijdagavond mogen Elsie en ik altijd graag lachen om de talkshow die RTL4 dan uitzendt. Soms missen we een gedeelte, zoals gisteren, maar je kunt de draad altijd moeiteloos weer oppakken. De talkshowman die het een en ander op totaal krankzinnige wijze aan elkaar praat (gisteren hoorde ik hem bijvoorbeeld de frase 'de meest grote' gebruiken, en het klonk alsof 'de meest goede' niet ver weg meer was), 'interviewt' zijn gasten op de hem zo kenmerkende wijze. Als hij - ik noem maar wat - een pijnlijke, volstrekt ongepaste vraag kan stellen, zal hij het niet laten. Gewoonlijk maakt hij de daaropvolgende pijnlijke stilte goed door er een al even ongepaste, want dubbelzinnige vraag achteraan te gooien. Alsof het niets is. Ik zie gasten soms 'Wie is die aap?' denken, en 'Waarom draagt hij geen sokken?', terwijl ze gewoon vriendelijk blijven lachen. Want gasten zijn gasten. Ook als zo'n talkshowman ze lastigvalt met zijn uit een curieus taaltje - of hij nu Nederlands spreekt of een hem nog vreemdere taal - opgebouwde zinnen.
Gisteren sprak de talkshowman met een van de succesvolste (binnenhuis)architecten van Nederland. Dat gaat dan als volgt. Eerst bezoekt hij met zijn cameraploeg het huis van de succesvolle architect. Hij wordt hartelijk onthaald en stoot kreten uit als: 'Man, wat een symmetrisch huis!' En dan komt hij tot de kern van de zaak: 'Ja, jij bent dan wel een van de succesvolste architecten van Nederland, maar iedereen kent Jan des Bouvrie, en niemand kent jou. Hoe kan dat nou?' De succesvolle architect laat zich niet zomaar uit het veld slaan en zegt: 'Iedereen die in het wereldje zit, die kent me. Ik kom alleen niet zoveel op tv.' En de vrouw van de succesvolle architect draagt haar steentje bij: 'Weet je wat het is? Iedereen die in dit wereldje zit, die kent ons. We komen alleen niet zoveel op tv.'
Vervolgens wordt de architect gevraagd waar hij zoal opdrachten binnenhaalt. 'Wel,' begint de architect, 'in Nederland, op Bonaire...' En dat blijkt dan slechts een cue te zijn. Een teken. Een bruggetje. Want het woord 'Bonaire' is nog niet goed en wel uitgesproken of de kijker zit al op dat eiland zelve. Zonder de talkshowman, maar met de architect. Hoppakee. En wie zien we daar? Ja hoor, een andere tv-held, zij het van jaren terug. Het al wat oudere tv-icoon (Elsie: 'Zie je dat? Hij krijgt borsten.') zegt tegen de cameraman dat hij de succesvolle architect heeft ingeschakeld om een langgekoesterde wens in vervulling te laten gaan: hij wilde namelijk altijd al een bietshous hebben ('Een beachhouse,' gokt Elsie). De architect komt erbij staan en zegt: 'Ja, Henny wilde altijd al een bietshuis ('Een beachhouse!' roept Elsie) en we kennen elkaar nog uit de Zaanstreek, Henny en ik, dus ik dacht: dat doen we even.'
In het volgende shot zien we het bejaarde tv-icoon en de architect over het strand lopen en over de kleur van de zee praten. 'Die zee, die heb ik ook ontworpen,' grapt de architect. En dan wordt het het bejaarde tv-icoon te veel. Hij vliegt de architect om de nek en jubelt: 'Ik ben zo dol op je! We zijn zúlke goede vrienden geworden! Ik kan niet zeggen hoeveel je voor me betekent.'
Op dit moment stoot ik Elsie aan en vraag ik haar met angstige ogen: 'Gebeurt dit alles echt?' Elsie op haar beurt grapt nog: 'Ik wil die Henny wel eens zonder shirt zien.'
En dan, plots, het lijkt wel een droom, zijn we terug in de studio. En de talkshowman heeft een nieuwe gast. Een Duitse zangeres op leeftijd komt haar laatste 'hit' zingen. Maar dat mag ze pas doen nadat ze een aantal in kreupel Duits gestelde vragen heeft beantwoord. Het is immers zijn show, niet de hare. In een voice-over legt de talkshowman nog even uit waar we de Duitse zangeres in vredesnaam van moeten kennen: 'In 1983 stond ze aan de top van alle hitlijsten. Vervolgens werd het iets stiller. Maar toen ze haar 20-jarig jubileum vierde ('Welk jubileum?' merk ik op tegen Elsie, '20 jaar rust?'), maakte ze een comeback. Ze stond meteen weer aan de top van alle hitlijsten. En nu geeft ze hier, bij ons, een vervolg aan die comeback.' Nu ja, het zal allemaal wel, denken wij, inmiddels helemaal murw gebeukt door wat ons allemaal voorgeschoteld wordt, en we trekken amper nog een wenkbrauw op als we de talkshowman horen vragen naar de kinderen van de zangeres. 'Ik heb er vier,' antwoordt ze. 'We kunnen ook wel zeggen dat je er vijf hebt, hè?' vraagt hij door. Het gezicht van de zangeres betrekt. Maar nu de talkshowman beet heeft, laat hij niet meer los. Het blijkt over een jonggestorven kind van de zangeres te gaan. Nadat ze tot drie keer toe (3 keer!) duidelijk heeft gemaakt dat dit niet de tijd en plaats is om het over zo'n verlies te hebben, en dat ze hier simpelweg niet voor in de stemming is, geeft de talkshowman het op en murmelt hij iets als: 'Nou, laten we het dan maar over die andere vier hebben.'
We waren bekaf, Els en ik, toen de aftiteling over het scherm rolde. En toen moest het weekend nog beginnen.
V.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten