Gisteren vergezelde ik Elsie toen ze schoenen ging kopen in de hier onlangs geopende nieuwe schoenenwinkel. Ze werd daar te woord gestaan en geholpen door een meisje met een spraakgebrek. Althans, ze verkleinde alles. Ze voerde die verkleiningen zo ver door dat Elsie, die naast me zat, er in mijn verbeelding steeds kleiner door werd. Toen de verkoopster vroeg: 'Wat vindt u nou leuk, qua schoentje?', hapte ik al naar adem, maar toen ze zei dat ze die schoenen 'in verschillende maatjes' verkochten, keek ik Els nog eens goed aan. Was ik met een dwerg getrouwd? Met een klein kind wellicht? (Ik verkeerde vorig jaar, op mijn trouwdag, misschien in zo'n roes waardoor je de dingen niet helemaal helder meer ziet. En in de jaren die aan die trouwdag voorafgingen heb ik nooit zo gelet op afmetingen en leeftijden, blijkbaar. Gisteren werd ik even lelijk met mijn neus op de feiten gedrukt.)
Nu ja, het duizelde me dus. Gisteren. In die schoenenwinkel. En nadat de verkoopster dingen zei als 'Het is heel belangrijk dat je teentjes comfortabel zitten' en 'Je moet er rekening mee houden dat je voetjes in de zomer altijd een beetje uitzetten', had ik er genoeg van. Ik borg Els weer op in mijn binnenzak en we verlieten de zaak.
V.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten