IETS LANGERS

Men zegt mij dat ik meer moet schrijven hier. Dat men al heel lang op bepaalde verslagen wacht. Men wacht bijvoorbeeld op een verslag van de grote literaire quiz in Perdu van afgelopen vrijdag. Men verwacht ook dat ik schrijf over het personeelsuitje van afgelopen maandag waarbij we gezamenlijk tapas maakten (en ik ontslagen werd bij de gamba's). Men kijkt regelmatig of hier al iets staat over mijn kerstplannen.

Men moet niet zo zeuren. Men moet zelf maar eens iets schrijven. En nu we het toch over 'men' hebben: men denkt dat ik hier altijd alles maar vertel. Dat ik hier volledigheid beoog. Tegen die men zeg ik: puh. En ook zeg ik: tsk. Ik vertel hier slechts de dingen als ik er zin in heb. Wie hier komt voor volledigheid, draait zich een rad voor ogen. Die maakt zichzelve blij met een dood vogeltje. Of zoiets.

Wat er echter wel aan zit te komen, is het jaarlijkse (ha!) jaaroverzicht. Wie zich de jaaroverzichten van 2004 en 2003 nog herinnert (en anders klikken jullie die links toch gewoon aan, vergeetachtige dwazen?), weet dat ik waarde hecht aan lijstjes en opsommingen. En dat alles om de dreigende waanzin in mijn hoofd te bestrijden, dan wel het zwijgen op te leggen. Dus welja, die overzichten komen eraan.

Men kan dus gerust zijn. En dat ik hier weinig schrijf, betekent niet meteen dat ik er maar met de pet naar gooi. Want gistermiddag zei een door mij bewonderd schrijver me nog dat mijn stukjes hier steeds verhalender en zowaar steeds beter worden. Dat mijn stukjes hier de indruk wekken dat ik plannen heb voor iets langers. Dat ik daar maar eens over na moest denken, dat 'iets langers'. 'Maar... bedoel je... een... roman?' vroeg ik aarzelend. Even dacht ik dat de door mij bewonderde schrijver de hoorn erop zou gooien. Maar dat deed hij niet. Hij zei: 'Denk er gewoon maar eens over na. Tijdens je vakantie.'

Want vakantie, dat is het. Dus als jullie werkelijk denken dat ik tijd heb om hier te vertellen hoe ik half kokhalzend toekeek terwijl mijn collega's de gamba's van hun kop en vervolgens van hun darmen ontdeden (en dat het, o gruwel, de bedoeling was dat ikzelve deelnam aan dat bloedbad) en dat een van de aanwezige koks me toesnauwde: 'Ga jij maar mee naar de gehaktballen, dan kèn je groenten en kruiden gaan snijden', dan vergis je je schromelijk.

V.