Ik ben verhuisd en alles is nog even wennen. Zo blijken de handigste stadsbussen niet de toegankelijkste: de bushaltes bevinden zich achter het deel van de wijk dat nog in aanbouw is (en dus hermetisch afgesloten). De bus die ik wél kan bereiken bevindt zich vlak langs zo'n weg waar auto's elkaar graag even inhalen terwijl het eigenlijk niet gaat. En die bus gaat maar eens per uur. En die bus heeft geen halte aan de overkant, zodat ik 's avonds heel ergens anders beland dan waar ik 's ochtends instapte. En die bus, die hoef ik dus niet.
Mijn fiets, die al zeker een jaar stond weg te rotten in onze flat, is meeverhuisd. Kwam die even goed van pas! Eergisteren bracht ik hem naar de fietsenmaker in het pittoreske dorpje Den Hoorn. Die weg waar ik jullie net over vertelde, die scheidt Delft van Den Hoorn. Er zit ook water tussen. Het is kortom: onze wijk --> weg met dolle auto's --> water --> Den Hoorn. Dus als ik schrijf dat ik die fiets van me helemaal naar Den Hoorn moest slepen, denk dan maar niet dat ik lang onderweg was. Ik loop simpelweg een eindje langs die drukke weg, ik steek dat water over (er is daar een brug), ik word even 50 jaar terug de tijd in geslingerd, en ik bevind me in Den Hoorn.
Bij de fietsenmaker werd meteen een dossier aangemaakt met mijn naam en adres en al erin. Het wekte een grondige indruk. En een wat aandoenlijke indruk, dat ook. 'Schmitz. Dat is S-C-H-M-I-T-Z,' spelde ik. De vrouw typte het keurig in, maar in een volgend scherm heette ik plots Smitz. Ik voelde al een driftbui aankomen (god, die hittegolf!), maar ik bleef uiterst kalm en zei haar: 'Ha, eigenlijk is het met S-C-H aan het begin, maar wie weet maakt dat hier wel helemaal niet uit.' Ze gaf geen kik. Ze gaf geen krimp, ik zeg het je. Ze vroeg gewoon nog wat gegevens voor haar dossier. Zo wilde ze weten van wat voor merk mijn fiets was. Daar vroeg ze me wat. Ik liep even met haar naar buiten, waar mijn fiets een beetje comateus op zijn standaard leunde, en ze sprak: 'Aha. Geen merk. Lekker makkelijk.' Ik zag haar het invoeren in de grote computer: 'geen merk'. 'En het is dus een damesfiets?' vroeg ze enigszins meewarig.
Meneer Smitz uit de grote stad aan de overkant rijdt op een merkloze damesfiets die zojuist een servicebeurt heeft doorstaan. Ach wat. Er zijn mensen die niet eens geloven dat ik kan fietsen.
V.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten