Ik dacht eerst dat alleen mannen in deze regio het zeiden. Ik dacht dat het iets van het Westland kon zijn. Ik wist zelfs vrij zeker dat alleen mannen het zeiden, tot ik het ook vrouwen hoorde zeggen. En het is niet noodzakelijk iets Zuid-Hollands, want ik hoor het ook op tv gezegd worden, door lui die hier helemaal niet wonen. Ik wou dat het me nooit was opgevallen. Want elke keer dat ik het iemand hoor zeggen (en dat is vaker dan goed voor me is), ben ik zeker vijf minuten uitgeschakeld in elke conversatie. Dan ontgaat al de rest me. Dan zeg ik geen zinnig woord meer.
'Laat ik het zo zeggen...' Zo begint vrijwel iedereen tegenwoordig zijn zinnen. Misschien ben ik er overdreven gevoelig voor en is het nog niet zo erg als ik denk. Misschien zegt nog niet werkelijk iedereen het. Misschien heeft het nog net niet de niet uit te roeien status bereikt van 'Ik heb zoiets van...' (Dat dan weer voornamelijk door vrouwen wordt gezegd, volgens mij; doorgaans dezelfde vrouwen die altijd maar van 'een vriendinnetje' of 'een studiegenootje' spreken, want als ik eenmaal generaliseer, doe ik het goed.) Maar laat ik het zo zeggen: wie die woorden nog langer bezigt in mijn aanwezigheid, vindt in mij geen vriend.
En dan zwijg ik nog over dat afschuwelijke 'Je moet je voorstellen...' waarmee iedereen die me tegenwoordig iets wil vertellen me dingen duidelijk probeert te maken.
'Laat ik het zo zeggen...' en 'Je moet je voorstellen...' plaats ik op mijn steeds langer wordende Lijst van Verboden Taaluitingen. Doe er je voordeel mee.
V.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten