FILMFESTIVAL

Was ik even helemaal onze site vergeten!

Dat zit zo: afgelopen zaterdag was ik plots alleen thuis. De katten waren er nog, wat dacht je, maar verder was er niemand te bekennen. Er zat niets anders op. Ik besloot Munich af te kijken. Daarna keek ik naar The Killing Fields. En toen was L.A. Confidential op tv, en die keek ik ook. Ik schonk nog eens een glas wijn in, ik pakte er een fruitsalade bij. Zondag kocht ik wat films in de stad. Thuis keek ik naar Caché, en naar Batman Begins, en ja hoor, ook naar Unforgiven. Ik opende een fles rosé, ik proostte zomaar wat in de lucht. Ik at wat chips, ik maakte een dansje.

En de werkweek begon. Dat viel nog niet mee, vrienden en vriendinnen, want ik bevond me intussen midden in mijn eigen kleine filmfestival en er lagen nog zo veel films op me te wachten. Die avond keek ik naar Babel. Ik begon aan Cidade de Deus, maar pas dinsdag keek ik die af. De stapel te kijken dvd's werd snel kleiner. Woensdag ging ik naar de bioscoop, want Niels had me op het hart gedrukt The Dark Knight te gaan kijken. Ik zat daar in het Delftse filmpaleis, helemaal allenig in het donker, en op mijn schoot lag een zak M&M's. Het waren meer M&M's dan goed voor me waren. Ik had de bevolking van een middelgroot stadje kunnen voeden met die zak M&M's. Maar ik liet me niet intimideren. Ook dronk ik cola. Ik drink vrijwel nooit cola, maar ik vierde mijn eigen kleine filmfestival, ik zei het al.

Ik ging naar huis en dacht aan de films die nog op me lagen te wachten. Het was bijna alsof ze me riepen. Thuis zag ik Hotel Rwanda. Ik begon langzaam te beseffen dat de films die ik deze week keek, die ik nu al dagen achter elkaar keek, stuk voor stuk duister en zwartgallig waren, en dat ze me soms een beetje somber stemden. Ik telde de lege flessen wijn die op het aanrecht stonden. Ik at een stuk pure chocolade. En toen stopte ik Ex Drummer in de dvd-speler - voorwaar, een film voor het hele gezin.

Nu, vijf dagen en elf films later, ben ik een beetje moe.

V.