Wegens het overweldigende enthousiasme waarmee mijn eerste bespreking werd ontvangen, vandaag aflevering twee.
Het is grappig te zien hoe Bas Heijne, op het moment dat hij de camera in moet kijken tijdens de aan- en afkondiging, er een heel andere uitdrukking op zijn gezicht verschijnt. Het houdt het midden tussen een zenuwachtige frons en een ergerlijke constatering dat die camera er daadwerkelijk staat.
Tom Holkenborg bracht mooie en interessante fragmenten. Het begon gelijk al goed met de video van Strawberry Fields van The Beatles. Het eerste uur ging het voornamelijk over muziek en dan met name over Holkenborg's loopbaan als componist van games- en filmmuziek, die, zo hij zei hetzelf ook, nog niet zo indrukwekkend is. Vanzelfsprekend kwam ook zijn Elvis-hitje nog even voorbij, net zoals de rest van zijn, in mijn ogen, artistiek weinig hoogstaande Junkie XL-oeuvre. Opmerkelijk dat hij herhaaldelijk daarover zei dat hij expres kiest voor een veilige keus. De dancewereld die hij schetste is volgens mij helemaal niet zo rigide. Er is wel degelijk ruimte voor experiment. Sterker, de alternatieve Nederlandse technoscene is nog nooit zo aanwezig geweest, zowel in binnen- als buitenland. In commerciële kringen, denk aan Dancevalley, Sensation, de in-en-in conservatieve hardcorewereld, wordt er degelijk gespuugd op elk kijkje buiten het hokje, maar om te stellen dat niemand innoveert, of dat dat niet gewaardeerd wordt is bezijden de waarheid.
Het ging misschien iets té lang over muziek en het ging misschien iets té lang over Holkenborg de beginneling die, het moet gezegd, beschikt over torenhoge ambitie gepaard met een gezond gevoel voor zelfspot. Het leek ook wel alsof hij zelf ook moest wennen aan dat hij aan de tafel zat, op de Nederlandse televisie, drie uur lang, op toch wel het intellectuele hoogtepunt van het televisieseizoen. Later refereerde hij er nog even aan, dat zijn Amerikaanse vrienden het niet konden geloven - 'Jij, zó lang op de nationale zender, zonder reclame? Hoe is dat mogelijk?'
Nogmaals, de fragmenten an sich waren het bekijken waard, maar tijdens het gesprek werden zinnen niet afgemaakt en werd opvallend vaak 'uhm' en 'geniaal' gezegd. Heijne gaf zijn gast veel ruimte, soms te veel. Een wat strakkere vraagstelling had meer vaart kunnen brengen. Het had bij tijde en wijle veel weg van een monoloog die meermalen verviel in herhaling.
Wat geheel uit de lucht kwam vallen was Holkenborg's bekentenis na het zien van een fragment uit Eraserhead van David Lynch. 'Ja, zo is het als ik een paniekaanval aan voel komen.' Stilte. Holkenborg leek ter plekke een paniekaanval te krijgen. Heijne wist zich duidelijk even geen raad meer. Hij revancheerde zich echter prima toen later op de avond Holkenborg het tot twee maal toe te kwaad kreeg toen het overlijden van zijn moeder en zus ter sprake kwam. Een bemoedigend 'Neem nog een slok', geen goedkope emotionele uitklopperij, wat in handen van een andere presentator serieus een mogelijkheid was geweest, want: tranen = mooie televisie. Donder toch op.
Het slotfragment, uit Iron Chef America, was even surrealistisch als vermakelijk. Concluderend: degelijke aflevering, Heijne veelbelovend, Holkenborg verrassend eerlijk en nederig, zij het soms ietwat paradoxaal narcistisch, en een uitstekende keus wat betreft Zomergastenfilm.
Volgende week Naema Tahir.
N.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten