Om gelijk maar met de deur in huis te vallen: wat een matige aflevering. Zomergasten is toch in essentie een programma waarbij de gast zijn of haar ideale televisieavond samenstelt? Wat we hier te zien kregen was slechts een selectie van fragmenten die als achtergrond fungeerden voor een eindeloos uitgesponnen verhaal over de tegenstrijdige, twijfelachtige, onduidelijke en soms ronduit vervelende stokpaardjes van Naema Tahir.
Tahir is een welbespraakt en intelligent redenaar. Tenminste, zo lijkt het. In werkelijkheid weet ze door haar zorgvuldig gekozen woorden elke vorm van subjectiviteit en stellingname te ontwijken, terwijl het tegelijkertijd schijnt alsof ze dat wel doet. Voorwaar knap voor iemand die op haar zevenentwintigste tegen haar wil was verloofd met een man die ze niet kende, pas ruim na haar dertigste De duivelsverzen van Rushdie las van wie ze op haar achttiende nog dacht dat hij inderdaad dood moest (en en passant ook even vertelde dat ze het boek 'natuurlijk' niet had uitgelezen) en grossiert in platitudes maar wel schermt met de vele mailtjes van onzekere moslima's die ze voorziet van haar goede raad.
Ronduit lachwekkend was de vergelijking tussen Britse en Nederlandse humor. Dit illustreerde Tahir door een fragment uit de Britse en de Nederlandse versie van The Weakest Link te laten zien. De eerste met Ann Robertson, de tweede met Chazia Mourali.
Ik schat dat er in Nederland een flink aantal voetbalstadions te vullen is met mensen die vooraan staan om te schreeuwen dat Mourali geen humor heeft, dat het fragment tenenkrommend, om dood te gaan zo erg was en dat het fantastisch is dat dat mens niet meer op televisie te zien is. Net zoals diezelfde stadions vollopen met personen die zeggen dat Robertson, ondanks het stompzinnige format van het programma, wel degelijk geestig uit de hoek kan komen, op een subtiele wijze, understatement na understatement spuiend.
Om juist dit aan te grijpen als argument voor de stelling dat Nederlandse humor lomp en direct is, om sowieso ook alleen maar een discussie over humor aan te gaan, wel, dat is niet alleen misplaatst maar bovenal onnozel en wereldvreemd.
Laatste woord over Bas Heijne. Hij kan het. Erudiet, rustig, goed voorbereid. Maar hij blijft te beleefd. Misschien is dat wel goed, in de dienst van het programma, maar zou hem graag wat kritischer zien. Wat harder. Het hoeft geen ruzie te worden, maar wat vuurwerk of verwarring, zoals Schippers in 1997 of Van Dis in al zijn seizoenen bracht, is welkom.
Volgende week Annemarie Prins, maar hier geen bespreking. Ik zit op Lowlands. Tussen half negen en half twaalf 's avonds kijk ik dan als het meezit naar dEUS, Simian Mobile Disco, Crystal Castles, Midnight Juggernauts, Editors, Joost van Bellen en Shinedoe.
N.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten