Ik betrad het lunchetablissement waar het meisje met de afschuwelijke stem werkt. Ik deed dat samen met Niels. Hij en ik gingen het over werk hebben. Over professionele zaken. We spraken over data. En deadlines. En we maakten keiharde afspraken. Er kwam geen pen en papier aan te pas, maar wel een tosti americano en een uitsmijter ham/kaas.
In dat lunchetablissement stikte het van het uitgeversvolk. Vroeger ging ik er wel eens heen om met vrienden en vriendinnen te roddelen over de Boze Boekenwereld. Of over andere zaken. Nu kun je het wel schudden. Nu luistert iedereen mee. Of je denkt alleen maar dat iedereen meeluistert, en dat is zo mogelijk nog enger.
De hoofdredacteur van de Grote Uitgeverij kwam bijvoorbeeld voorbij. Hij droeg een pet en vroeg ons: 'Zo heren, hoe staat het met de Blogspot?' Niels en ik, wij keken hem verbaasd aan, want wij hadden geen idee dat ook de hoofdredacteur onze site las. Vervolgens nam Niels het woord. Hij zei: 'Vince schrijft even niet meer. En ik schrijf al een hele tijd niet meer. De Blogspot staat een beetje stil, dat kun je gerust zo stellen.'
We dachten beiden dat het wel weer beter zou gaan als de lente doorbrak. Althans, dat beloofden we de hoofdredacteur. Maar, zo concludeerden we toen we weer buiten liepen: de lente breekt niet echt door. Gisteren leek het er even op, maar vandaag gaf de lente niet thuis. Ik las en hoorde vandaag wel drie keer dat het twaalf dagen geleden veertig graden kouder was dan het gisteren was. Intussen lacht de lente in zijn vuistje.
De lente is een teaser.
V.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten