GRAAG OF NIET, HOOR

Enige maanden terug moest in ene iedere Nederlander donor worden. Het was nodig. Het had zin. Er verschenen grote stukken in de krant. Opiniërende stukken. Opruiende columns. Bezorgde commentaren. Er was sprake van paniek. Te weinig mensen hadden zich beschikbaar gesteld als donor. Vervolgens, na al die commotie, meldden zich plots 130.000 Nederlanders bij de grote donororganisatie. En nu blijken er slechts 6 (zes!) mensen geschikt als donor, omdat de grote donororganisatie er allerlei strenge regels op na houdt. Ja, lekker dan. Als die apen van tevoren al weten dat ze vrijwel niemand toelaten, en dat we er allemaal niet toe doen met al die rommelige organen van ons, waarom vallen ze ons dan in vredesnaam lastig met al hun krantenstukken, hun paniekmakerij en hun tv-shows? Allemachtig. En nu nog een beetje jammeren in de pers ook, dat het nog altijd niet genoeg is. Lapzwansen.

En dat is niet eens waar ik me het drukst om maak. (Nu ja, 'druk' is een groot woord, hoor, want het doet me allemaal vrijwel niets. Ik maak me nog eerder druk om het cacaobusje dat hier in de keuken staat, dat tot november 1999 houdbaar was en dat ik nochtans gewoon blijf gebruiken, dan om een stelletje paniekzaaiers dat van de 130.000 aanmeldingen er 129.994 ongeldig verklaart, en hopsakee, in de papierversnipperaar flikkert.) Vlak voor die enorme donorcampagne, voor de hype dus, zeg maar, hebben Elsie en ik beiden een donoraanmeldingsformulier gedownload, ingevuld, ondertekend en op de post gedaan. Wij vonden dat heel goed van onszelf. Ik zou zelfs nog kunnen nakijken wanneer we dat ding opstuurden (ik kan alles nakijken, dat weten jullie ook wel), maar laat ik eens even uit de losse pols stellen dat we die formulieren zo'n drie maanden geleden gepost hebben. Elsie en ik hebben tot op heden geen bericht gekregen van de grote donororganisatie. Nog altijd niet. We worden gewoon genegeerd. Terwijl we op ons formulier vrij expliciet vermeld hebben dat ze de hele boel mogen leegroven na ons overlijden. Van huid tot hoornvlies tot nieren tot cynische inborst tot duizelingwekkende woordenschat. Mogen ze allemaal hebben.

Elsie en ik zullen wel niet bij die 6 mensen zitten. Alsof je verdulleme een gouden wikkel in een chocoladereep moet vinden om je organen weg te mogen geven.

V.

P.S. Het vragenuur is nog altijd gaande, hoor. Blijf je vragen gerust posten bij de comments. Ik zal er serieuzer mee omgaan dan de donormaffia met ons aller formulieren en goede wil.