Donderdagavond kwam ik met enige treinvertraging aan op Delft CS. Geen nood, beste lezers, want mijn stadsbus gaat om het halfuur. En wie denkt dat ik een halfuur ga wachten, moet maar eens bij zichzelf te rade gaan, want er gaan ook nog eens twee stoptreinen waarop ik kan overstappen, en die stoptreinen brengen me alleszins een stuk dichter bij de flat waar ik woon, dus: ik ging donderdagavond wachten op de eerste van die twee stoptreinen.
En daar was ineens een oud-klasgenoot uit Lelystad. Op dat Delftse station. Vroeger droeg hij een staartje, nu droeg hij een hoedje. Want er gebeurt en verandert veel in een jaar of tien, twaalf, zo blijkt altijd weer. En trouwens, ik zag hem een jaar of vier geleden ook nog, toen Elsie en ik een optreden van Aimee Mann in Amsterdam bezochten. Mijn oud-klasgenoot bevond zich die avond ineens vlak naast mij, helemaal vooraan bij het podium, en trok zich weinig aan van het intieme luistermuzieksfeertje dat zich meester had gemaakt van de Amsterdamse Melkweg. Hij begon namelijk gewoon een gesprek. Op luidruchtige en dwingende toon. Omstanders wierpen ons bozige blikken toe, maar ik kon er werkelijk niets aan doen. En van dat gesprek herinner ik me weinig meer, behalve dat ik hem mijn mobiele nummer moest geven (vlak daarop kocht ik een nieuwe foon en kreeg ik een nieuw nummer, maar dat ter zijde), en ik vermoed dat het woord 'neuken' eraan te pas kwam, want daar sprak hij nogal veel over in die tijd.
Of nee, wacht eens, ik moet hier iets preciezer zijn: hij sprak ook al veel over 'neuken' toen we op het vwo zaten. En na het vwo waren er avonden op zijn kamer, waarop hij me wilde informeren over de meisjes met wie hij 'neukte', over de meisjes die hij ooit nog eens móest 'neuken', en over zijn buurjongen - die, moest ik weten, op het moment dat wij in gesprek waren, een oud-klasgenote van ons zou 'neuken'. Bovendien wilde hij altijd weten of ik en mijn vriendinnetje van dat moment al - tja. Jullie zien: ik gebruik die aanhalingstekens hier consequent, want in 1994 was ik al te oud om dat woord te gebruiken, en nu ben ik het nog. Ik wilde alleen maar precies zijn, verdorie, ik wilde jullie een adequaat beeld geven.
Donderdagavond dus. Trein te laat. Bus gemist. Wachten op de stoptrein. En daar was hij. Met dat hoedje. We waren verbaasd en ontroerd over het weerzien. Althans, ik denk dat we dat waren, want voor ik het wist spraken we over vroeger en over leraren en klasgenoten van toen, en over wat we nu dan wel niet deden, en ik stopte hem een visitekaartje toe omdat hij me vertelde met een roman bezig te zijn. (Het verbaasde hem niets dat ik bij een Grote Uitgeverij was terechtgekomen, want, zo zei hij: 'Je was vroeger al heel veel bezig met lijstjes maken.' Het verband ontging ons beiden.) En ook viel het woord 'neuken' veel. Ik vond het wel geruststellend om te horen dat dat nu, na al die jaren, nog steeds zo'n geliefd gespreksonderwerp was. Dat er soms maar weinig verandert. Opgelucht, dat was ik. Zo sprak hij van een schrijver met wie hij ooit studeerde die in die jaren heel veel 'neukte'. En hij vertelde over een veel jonger meisje met wie hij had 'geneukt'. Dat gebeurde meer dan vijf jaar geleden, zei hij erbij, waardoor ik me plots afvroeg: zou hij dat nieuws nu al die tijd bij zich gedragen hebben? Tot hij me een keer toevallig helemaal in Delft tegenkwam?
Ik hoorde het allemaal maar zo'n beetje aan, zoals ik dat vroeger ook altijd deed, en intussen passeerde de eerste stoptrein. En ontdekte ik dat die tweede stoptrein helemaal niet rijdt in het zomerrooster. Lekker dan. Toen mijn oud-klasgenoot er dan toch nog vandoor moest, riep hij nog: 'Laten we snel iets afspreken! Gaan we samen patat eten!'
Ja hoor. En dan neuken zeker.
V.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten