Zo gingen S. en ik eten in La Verònica. Een nogal strak ingerichte pizzeria op Avinyó in Gothic, met flinterdunne pizza's, designsalades en een aardige rode huiswijn.
La Verònica stond bekend als 'gay-vriendelijk', zo had ik overal gehoord en overal gelezen. Dat we het wisten. Wat ís een 'gay-vriendelijke' pizzeria, had ik me van te voren afgevraagd. Liepen daar allemaal vriendelijke gay's rond? Of was het juist vriendelijk op een gay'e manier? Waren de servetten miniatuur-homovlaggen? Was er een mogelijkheid om na het dineren je discreet terug te trekken in een darkroom, waar tevens dessert kon worden genuttigd? Was het een eufemistische manier om te zeggen dat hetero's gans niet welkom waren? Projecteerden ze er de The Sound of Music op de muur? Grease? Kwam Madonna er vaak? Kylie Minogue? Hadden ze Modern Talking geboekt als huisband? Was Norbert Splint de eigenaar? Misschien kwamen we Craig Hill wel tegen, de hilarische Schotse standupper die we dat weekend hadden gezien. Die was ook homo, immers. En iedereen weet dat lachen na het eten heel gezond is.
Welnu, geen van dat al. Ja, er liepen wat kaalgeschoren homo's rond in de bediening, die netjes je jas aannamen. De pizza's waren voortreffelijk. Het zat propvol met stelletjes die, als je goed keek, allemaal uit een mannetje en een vrouwtje bestonden. Het was, kortom, nogal een openbaring, dat 'gay-vriendelijk'. Het was, kortom, feitelijk nogal saai, dat 'gay-vriendelijk'.
Later, toen we eerst nog een cockail dronken in Ginger, en uiteindelijk in Bar Central (noemen we zonder enige schroom onze 'stamkroeg'), de avond afsloten, probeerde de kebabman S. op haar bek te pakken toen ik naar het toilet was.
N
Geen opmerkingen:
Een reactie posten