Vanavond stond ik op een Delfts kruispunt te wachten bij het stoplicht, en terwijl ik wachtte, begon het op een Dag des Oordeels-achtige wijze te waaien en te wapperen, en ik zette me schrap, en ik hield me welhaast vast aan die paal waarop zo'n knopje zit dat je indrukt als je bij een stoplicht wacht (maar waarom in vredesnaam?), en ook zag ik een jogster, of nu ja, een hardloopster, en haar joggingbroek wapperde dat het een aard had, en ik zag haar af en toe omlaagkijken met een zo-wapperde-die-broek-nooit-eerder!-blik, en man, wat duurde het lang daar bij dat stoplicht, maar hoe hard het ook waaide & hoe hard het ook woei: het was lente. Om kwart over zeven 's avonds was het nog steeds licht, dus het was lente. Het was licht toen ik vanmorgen van huis ging, en ja, het was lente. Ik mocht dan bijna omverwaaien bij het stoplicht op dat kruispunt, maar: het was lente. Lente!
Gisteren wist ik het al, toen ik op weg naar onze videotheek om een gehuurde dvd terug te brengen. Ik liep zo'n beetje rond met mijn Patrick Bateman-grijns en ik dacht heel de tijd: het is lente! Lente! En ook dacht ik:
Ik wilde Sin City altijd al zien, al koesterde ik er geen hooggespannen verwachtingen van. Die verwachtingen bleken terecht. Sin City is een mooi stripboek en mooie stripboeken mocht ik vroeger graag lezen. Maar toen was ik 10.
& Capote daarentegen is een film die ertoe doet en die helaas vrijwel nergens te zien is. En Philip Seymour Hoffman is verdorie een Held van het Witte Doek.
& iemand zei me vorige week dat ze enkele grijze haren op de achterkant van mijn hoofd had gespot. Ik zei, met de mij zo eigen nonchalance, dat dat onmogelijk was, en dat het aan de lichtval lag. Ook zei ze dat ik met vingers als de mijne piano zou moeten spelen. Ik antwoordde dat ik dat als een compliment opvatte.
& wie op zoek gaat naar een kaartje om mensen te feliciteren die zojuist een dochtertje hebben gekregen, wordt onvermijdelijk geconfronteerd met de kleur roze.
& ik vraag me af hoe het kan dat ik vorige week nog 60 vrienden en vriendinnen had op Hyves terwijl ik er nu nog maar 59 heb. Iemand heeft mij uit zijn vriendenkring geschrapt en ik zou niet weten wie. En wat zegt het over mij en mijn virtuele vrienden dat ik niet in 1 oogopslag kan zien wie er ontbreekt? Hm.
& ik zou best eens een cd van Miles Davis kunnen kopen. En die dan thuis opzetten. En me een kop cappuccino bereiden. En in onze luie groene stoel gaan zitten met een roman van Toby Litt. En mezelf dan in Starbucks wanen.
& in onze koelkast staat een flesje bier dat tot juni 2005 goed was. We kochten het ooit voor als er visite zou komen die dol op bier was. Zulke visite krijgen we hier niet vaak. Ik vraag me af of ik zelf ooit bier zal gaan drinken. Nu ik al 29 ben, denk ik dat ik een veilige gok kan wagen: nee.
& dit weekend zocht ik in zes verschillende boekhandels naar In koelen bloede van Truman Capote. Hoewel ik vorige week nog ergens wat exemplaren had zien liggen, bleek het boek nu nergens meer voorradig. Ik bezocht zelfs de boekhandel met de verkoopster die me altijd schrik inboezemt. Ik zag meteen al dat ze het boek niet had, maar ik veinsde toch maar interesse in haar collectie. Toen er andere klanten binnenstapten, maakte ik dat ik wegkwam. Wel groette ik haar beleefd, want ik houd haar graag aan mijn goede kant.
& pas zei iemand me dat ik op deze site ergens het woord 'die' gebruikte, terwijl ik naar een onzijdig woord verwees. Ik schrok daar nogal van. Laat er geen misverstand over bestaan: jullie, mijn lezers, zijn er om mij op mijn fouten te wijzen. Ik word liever 10 keer berispt dan dat ik 1 keer een fout verwijswoord hanteer.
& soms vraag ik me zomaar af waar Floortje van Idols nu is. (Ik heb een tijdlang gedacht dat het laatste seizoen van Idols alleen om Floortje draaide, en dat de rest van de kandidaten een beetje voor de fop meedeed. Om de spanning erin te houden. Maar ik zag dan ook alleen elke week de uitslag en nooit de show zelf. Blijkbaar houd ik van uitslagen, en niet van shows.) En ook vraag ik me soms af of Floortje later op haar moeder zal gaan lijken, zoals Elsie altijd beweert. En of dat niet heel erg zou zijn.
& als ik dat intens vrolijke liedje 'Ooh La' van The Kooks hoor, en als die zanger van ze zingt: 'You feel that itch in your pettycoat / Your pretty pretty pettycoat', dan weet ik dat de lente van 2006 mijn nieuwe beste vriend is.
Lente!
V.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten