Ik vind het natuurlijk alleen maar hip om zo'n titel boven een volstrekt apolitieke tekst te plaatsen, want wie denkt dat ik hier over politiek ga schrijven, is een naïeveling en een volstrekte zot. Liever heb ik het over het liedje 'Funny Little Frog' van Belle and Sebastian dat heel de tijd door mijn hoofd spookt alsof er voorheen een grote holle leegte in dat hoofd zat die dringend gevuld diende te worden. Jullie zien wel: mijn vergelijkingen zijn beklagenswaardig en een dichter zal ik nooit worden. Wel zal ik morgen het glas heffen omdat de nieuwe prachtbundel (mét cd) van vriend Hanz wordt gepresenteerd. Die bundel (mét cd) heet Wegsleepregeling van kracht en als je weet wat goed voor je is, schaf je hem aan. (Of je krijgt hem cadeau van iemand en dan praten we nergens meer over.)
Maar waar waren we gebleven? Och ja, het lied dat regels bevat als 'You are my girl, and you don't even know it, / I am living out the life of a poet'. Het lied dat me gisteravond uit mijn slaap hield en waarmee ik vanochtend opstond, volop beseffend dat er een nieuwe week was begonnen, een week waarin alles zou deugen. Zo zag ik op het nieuws al dat Philip Seymour Hoffman - o, held van het witte doek - een Oscar had gewonnen voor zijn rol in Capote. En hoewel ik Capote nog niet heb gezien, juich ik heel de dag in stilte in de wetenschap dat Philip Seymour Hoffman - o, held van het witte doek - een Oscar heeft gewonnen. Want wél zag ik Almost Famous en State and Main en Boogie Nights en Magnolia en 25th Hour en Punch-Drunk Love en The Talented Mr. Ripley en Happiness, en in al die films speelde hij - o, held van het witte doek - rollen om nooit meer te vergeten.
Maar waar waren we gebleven? Och ja, die Oscar-uitreiking, en hoe Christian M. zichzelve al zo'n tien keer tot Winnaar van het Jaar heeft uitgeroepen bij onze comments, zelfs al lang voordat de uitslag bekend was. We drukken Christian M. de hand en belonen hem met exclusieve toegangskaarten voor Niels en Vincent Land, het weergaloze, bloedstollende, enerverende themapark waar een kogelvrij vest geen overbodige luxe is, en een cynische inborst evenmin. De Oscar-uitreiking van 2006 zal hem nog lang heugen. Als extraatje, als toegift, als uitsmijter als het ware, trakteren we Christian M. op een link naar zijn eigen schrijverij, en we zijn nú al benieuwd naar zijn voorspellingen voor 2007.
Maar waar waren we gebleven? Och ja, het lied dat me doet vergeten dat er een stuk van mijn voortand verdwenen is, omdat regels als 'I am the jester in the ancient court, / You're the funny little frog in my throat' door mijn hoofd zoemen als een horde uitzinnige bijen. Toch bezoek ik morgen de tandarts die mij in noodgevallen altijd ter zijde staat, ook al zijn die noodgevallen de laatste tijd nóg zo talrijk. Ik knik hem tegenwoordig toe met mijn 'het is me allemaal wat & hoe lang duurt het nog voor de hele boel er gewoon eens uit klettert?'-blik, maar na afloop wandel ik immer opgewekt naar buiten.
En dáár waren we gebleven. Bij liederen die de lente aankondigen alsof het niets is. Helden van het witte doek die grote prijzen winnen. Tandartsen die alles altijd weer rechtzetten en aan elkaar plakken. Dichters die schrijnende verzen schrijven en ze bundelen (mét cd). Koppen koffie verkeerd en glazen spa rood die nu nog achter glas gedronken worden, maar spoedig weer op terrasjes. En gemeenteraadsverkiezingen, want nu ja, wie zo'n titel boven een stuk tekst plaatst, komt er vroeg of laat op terug.
Laten we morgen stemmen, jongens en meisjes en Christian M. En luister 'Funny Little Frog' eens, willen jullie?
V.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten