2009 was een jaar waarin ik stapels boeken las, geen enkel concert bijwoonde, slechts enkele films in de bioscoop zag, en waarin ik me eindelijk overgaf aan Six Feet Under en The Sopranos, nadat iedereen me jarenlang had verteld hoe goed die series waren - en ja, dat zijn ze. Ik raakte aan beide series zó verslingerd dat ik een halfjaar lang vrijwel geen film zag, maar de laatste paar maanden heb ik dan weer zo veel films gezien dat ik dit jaar niet één, maar twee lijstjes met beste films kan samenstellen.
Zoals altijd staat alles op alfabetische volgorde en bij de boeken staat niets van de uitgeverij waar ik werk of van vrienden en kennissen - al valt me dat in beide gevallen zwaar.
10 LIEDJES VAN HET JAAR
Animal Collective, Brother Sport
Arcade Fire, Cold Wind
Arctic Monkeys, Cornerstone
Death Cab for Cutie, Transatlanticism
Grizzly Bear, Two Weeks
Micah P. Hinson, I Keep Havin’ These Dreams
The Last Shadow Puppets, Meeting Place
Morrissey, I’m Throwing My Arms Around Paris
Sia, Breathe Me
Wilco, Wilco (The Song)
10 CD’S VAN HET JAAR
Arctic Monkeys, Humbug (2009)
Chet Baker, The Best of Chet Baker Sings: Let’s Get Lost (1989)
The Dave Brubeck Quartet, Time Out (1959)
Richard Hawley, Lady’s Bridge (2007)
Micah P. Hinson, Micah P. Hinson and the Red Empire Orchestra (2008)
Johan, 4 (2009)
Harry Nilsson, Aerial Ballet (1968)
Bud Powell, The Amazing Bud Powell, Vol. 1 (1951)
The Temper Trap, Conditions (2009)
Wilco, Wilco (The Album) (2009)
10 BOEKEN VAN HET JAAR
Paul Auster, Brooklyn-dwaasheid (2005)
Philippe Claudel, Grijze zielen (2003)
Nathan Englander, Verlost van vleselijke verlangens (1999)
Paolo Giordano, De eenzaamheid van de priemgetallen (2008)
Arnon Grunberg, Kamermeisjes en soldaten (2009)
Nicole Krauss, De geschiedenis van de liefde (2005)
Cormac McCarthy, Geen land voor oude mannen (2005)
Haruki Murakami, Norwegian Wood (1987) of Ten zuiden van de grens (1998)
Philip Roth, Zuckerman gebonden (De ghostwriter, De eenzaamheid van Zuckerman, Les in anatomie, De Praagse orgie, 1979-1985)
James Salter, Laatste nacht (2005)
10 RECENTE FILMS VAN HET JAAR
(500) Days of Summer (Marc Webb, 2009)
Changeling (Clint Eastwood, 2008)
Frost/Nixon (Ron Howard, 2008)
The Hurt Locker (Kathryn Bigelow, 2008)
Il y a longtemps que je t’aime (Philippe Claudel, 2008)
Låt den rätte komma in (Tomas Alfredson, 2008)
Revolutionary Road (Sam Mendes, 2008)
Slumdog Millionaire (Danny Boyle, 2008)
There Will Be Blood (Paul Thomas Anderson, 2007)
Up (Pete Docter en Bob Peterson, 2009)
10 KLASSIEKE FILMS VAN HET JAAR
Dr. Strangelove or: How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb (Stanley Kubrick, 1964)
The Green Mile (Frank Darabont, 1999)
Harvey (Henry Koster, 1950)
It’s a Wonderful Life (Frank Capra, 1946)
Paths of Glory (Stanley Kubrick, 1957)
Sleuth (Joseph L. Mankiewicz, 1972)
A Streetcar Named Desire (Elia Kazan, 1951)
Sunset Blvd. (Billy Wilder, 1950)
To Kill a Mockingbird (Robert Mulligan, 1962)
Who’s Afraid of Virginia Woolf? (Mike Nichols, 1966)
3 TV-SERIES VAN HET JAAR
Mad Men (de eerste 2 seizoenen)
Six Feet Under (alle seizoenen)
The Sopranos (alle seizoenen)
V.
woensdag 30 december 2009
woensdag 23 december 2009
KERSTPLAAT
Je zou denken dat de glans er een beetje af is, na al die pruiken, en die moord, maar ik luister nog elk jaar naar Phil Spectors kerstplaat uit de jaren zestig. Hij zingt er niet zelf op, nu ja, hij is wel ergens te horen op die plaat - in het laatste nummer, meen ik -, maar dat sla ik altijd over. Ik hoorde de lp voor het eerst toen ik een jaar of acht was, denk ik, toen hoorde ik hem voor het eerst bewúst, en ik zie me nog zitten op die bank, bij mijn vader op schoot, wat zeg ik, alle dríe mijn ouders waren aanwezig in dat beeld, in Lelystad, lang geleden, en we luisterden steeds opnieuw naar 'Sleigh Ride', en we moesten erg lachen. Later hoorde ik liedjes van die plaat in een aflevering van het geweldige Moonlighting (een serie die ik al twintig jaar niet heb gezien en die misschien heus zo geweldig niet is) en de jarentachtigklassieker Better Off Dead, dus hij moest wel heel goed zijn. Tegenwoordig staat hij op mijn iPod en draai ik hem van 6 tot en met 26 december.
Maar niet continu natuurlijk. Dat zou zelfs Phil te gek zijn.
V.
Maar niet continu natuurlijk. Dat zou zelfs Phil te gek zijn.
V.
woensdag 18 november 2009
INPAKPAPIER
De kleine Thijs is inmiddels al bijna drie en lang zo klein niet meer. Dit jaar is het dus eindelijk zover dat hij zijn schoen mag zetten. Hij doet dat schouderophalend en zonder een liedje te zingen en verhaspelt de namen van de kindervrienden tot Sinklaas en Swarpiet. Hij lijkt te denken dat hij er ons een plezier mee doet door te doen alsof hij enig geloof hecht aan onze leugens, en kijkt met een het-zal-mij-benieuwen-blik als hij gaat slapen.
Vanmorgen was hij echter blij met het cadeautje dat uit zijn schoen stak, een boekje over Diego, een van zijn onuitstaanbare tv-helden. Wel vond hij het erg slordig dat Sinterklaas de rol inpakpapier op de keukentafel had laten liggen.
V.
Vanmorgen was hij echter blij met het cadeautje dat uit zijn schoen stak, een boekje over Diego, een van zijn onuitstaanbare tv-helden. Wel vond hij het erg slordig dat Sinterklaas de rol inpakpapier op de keukentafel had laten liggen.
V.
zaterdag 10 oktober 2009
BLOKJE OM
De kleine Thijs en ik liepen vanmorgen een blokje om. Het had geregend en alles was nat. Thijs vond dat maar niets. De glijbaan was nat, het klimrek was nat, de schommels waren nat. Thijs begreep niet zo goed waarom we eigenlijk naar buiten gingen als er toch niets te doen was. We liepen langs de natte huizen, de natte auto's en de natte lantaarnpalen, en toen gingen we even aan de kant staan, want een man leerde zijn zoontje fietsen. Zo zag het er althans uit, maar de man leek minder zelfverzekerd dan het jongetje, dus het was maar goed dat we even opzijgingen terwijl beiden voorbijslingerden.
Thijs bleef de hele wandeling opnoemen wat er allemaal nat was, en ik kon het slechts beamen, maar gelukkig kwamen we langs een huis met ballonnen. 'Daar is een feest, papa,' zei Thijs, en hij leefde even op. Het was het huis waar we af en toe naar binnen kijken. Dat huis is ingericht in 1923, lijkt het, het ziet er alleszins museaal uit, wat best bijzonder is in een wijk die er pas drie jaar staat. Er hingen dus ballonnen aan dat huis, maar er hingen ook allemaal stickers van verkeersborden met het getal 60 erin. En, dat ook nog, een beduidend grotere sticker waarop 'Het leven begint bij 60!' stond. Ik keek weer even heimelijk naar binnen, maar behalve de gebruikelijke collectie stokoude meubels en het stokoude tapijt was er niets te zien. Ik dacht: later vandaag, dan barst het feest los. Dan gaan de voetjes van de vloer. Dan gaat al die antieke zooi eraan.
Thijs vond dat we verder moesten. Hij zei dat er weliswaar iemand jarig was in dat huis met de ballonnen en de stickers, maar alles was nat, dus we moesten maar snel naar huis. Maar hij zei dat alles zoals een jongetje van 2,5 het zou zeggen.
Zodra we thuis waren, begon het weer heel, heel hard te regenen.
V.
Thijs bleef de hele wandeling opnoemen wat er allemaal nat was, en ik kon het slechts beamen, maar gelukkig kwamen we langs een huis met ballonnen. 'Daar is een feest, papa,' zei Thijs, en hij leefde even op. Het was het huis waar we af en toe naar binnen kijken. Dat huis is ingericht in 1923, lijkt het, het ziet er alleszins museaal uit, wat best bijzonder is in een wijk die er pas drie jaar staat. Er hingen dus ballonnen aan dat huis, maar er hingen ook allemaal stickers van verkeersborden met het getal 60 erin. En, dat ook nog, een beduidend grotere sticker waarop 'Het leven begint bij 60!' stond. Ik keek weer even heimelijk naar binnen, maar behalve de gebruikelijke collectie stokoude meubels en het stokoude tapijt was er niets te zien. Ik dacht: later vandaag, dan barst het feest los. Dan gaan de voetjes van de vloer. Dan gaat al die antieke zooi eraan.
Thijs vond dat we verder moesten. Hij zei dat er weliswaar iemand jarig was in dat huis met de ballonnen en de stickers, maar alles was nat, dus we moesten maar snel naar huis. Maar hij zei dat alles zoals een jongetje van 2,5 het zou zeggen.
Zodra we thuis waren, begon het weer heel, heel hard te regenen.
V.
donderdag 8 oktober 2009
ZO'N DAG
Ik denk niet dat ik nog ga meemaken dat Philip Roth de Nobelprijs wint. Of iemand anders van wie ik een aantal boeken heb gelezen.
En Droopy verloor van de hondenkop, schreef Niels me. Ook schreef hij me dat het niveau bedroevend laag was. Hij en ik hadden het zelfs beter gedaan.
En ik kom al minutenlang niet in mijn Hotmail.
Het zijn verwarrende tijden.
V.
En Droopy verloor van de hondenkop, schreef Niels me. Ook schreef hij me dat het niveau bedroevend laag was. Hij en ik hadden het zelfs beter gedaan.
En ik kom al minutenlang niet in mijn Hotmail.
Het zijn verwarrende tijden.
V.
woensdag 7 oktober 2009
STUKJE WAARIN ALLES BIJ HETZELFDE BLIJFT
Ik was heel trots op mezelf toen ik er pas tijdig aan dacht de televisiegids waarop ik al zo'n vijftien jaar geabonneerd ben op te zeggen. Ik was het al jaren van plan, want ik werd ouder en wijzer en de televisiegids werd alleen maar onnozeler, en ik hield mezelf voor dat er ook televisiegidsen moesten bestaan die me niet de hele tijd aanspraken alsof ik een klein kind was, of een smileys gebruikende, iedereen bij de voornaam noemende tiener - en bovendien: ik was toch al nooit van plan deze televisiegids te nemen, maar door allerlei onduidelijke en onlogische oorzaken werd dat ding dus al vijftien jaar bij me bezorgd en betaalde ik er ook nog voor. Elk jaar dacht ik eraan dat ik het blad eindelijk eens moest opzeggen vóór ik een nieuwe factuur kreeg, maar ik handelde er nooit naar.
Dit jaar ging dat anders. Ik schreef een korte brief naar de televisiegids, ik meldde me af, ik verbrak alle banden en ik dacht: ik hoef eigenlijk niet eens een andere televisiegids, want ik kijk toch alleen nog maar naar dvd's, en Niels waarschuwt me wel als er een snookertoernooi gaande is.
Gisteravond werd ik gebeld door een mevrouw die werkzaam was voor de abonnementendienst van de televisiegids. Ze vond het heel jammer dat ik mijn abonnement had opgezegd. Dat klonk heel aannemelijk, want ik had pas ook al een brief ontvangen waarin mijn besluit ten zeerste werd betreurd. Ze wilde me een aanbod doen. Als ik nog een jaar lang lid bleef, hoefde ik maar voor een halfjaar te betalen. Even dacht ik: wat een kolder. Als ik gewoon lid was gebleven, had ik het volledige bedrag moeten betalen. Kan dit zomaar? Hoe zit het dan met al die trouwe leden die nooit protesteren?
Maar ik zei haar: 'Wat een aantrekkelijk aanbod. Wat een goed idee.' En nu ben ik dus nog altijd lid, maar wel een lid voor de halve prijs. Mijn trots blijkt evenveel waard als een half jaarabonnement op een slap blaadje met programmagegevens erin.
V.
Dit jaar ging dat anders. Ik schreef een korte brief naar de televisiegids, ik meldde me af, ik verbrak alle banden en ik dacht: ik hoef eigenlijk niet eens een andere televisiegids, want ik kijk toch alleen nog maar naar dvd's, en Niels waarschuwt me wel als er een snookertoernooi gaande is.
Gisteravond werd ik gebeld door een mevrouw die werkzaam was voor de abonnementendienst van de televisiegids. Ze vond het heel jammer dat ik mijn abonnement had opgezegd. Dat klonk heel aannemelijk, want ik had pas ook al een brief ontvangen waarin mijn besluit ten zeerste werd betreurd. Ze wilde me een aanbod doen. Als ik nog een jaar lang lid bleef, hoefde ik maar voor een halfjaar te betalen. Even dacht ik: wat een kolder. Als ik gewoon lid was gebleven, had ik het volledige bedrag moeten betalen. Kan dit zomaar? Hoe zit het dan met al die trouwe leden die nooit protesteren?
Maar ik zei haar: 'Wat een aantrekkelijk aanbod. Wat een goed idee.' En nu ben ik dus nog altijd lid, maar wel een lid voor de halve prijs. Mijn trots blijkt evenveel waard als een half jaarabonnement op een slap blaadje met programmagegevens erin.
V.
woensdag 16 september 2009
IK ZAG EINDELIJK WALL STREET
Ik zag eindelijk Wall Street, na tweeëntwintig jaar, en de film viel me wat tegen. Dat krijg je ervan als je zo lang wacht. De muziek was heel erg jaren tachtig, de personages waren heel erg jaren tachtig, álles was zo overdreven jaren tachtig - in de jaren tachtig was dat me vast niet zo opgevallen. Ergens zie je bijvoorbeeld Michael Douglas in zijn prachtige schurkenrol over het strand lopen met zijn mobiele telefoon. Preciezer: die mobiele telefoon loopt met Michael Douglas over het strand, want die telefoon, die is gigantisch.
Ik heb er nooit bij stilgestaan, maar in 1987 waren er dus al mobiele telefoons. De eerste keer dat iemand in mijn vriendenkring een mobiele telefoon bij zich droeg (en ik daar hardop om moest lachen, vermoedelijk uit angst en onwetendheid) was in 1997, als ik het me goed herinner. Ik weet niet meer hoe groot dat apparaat was, maar de machine die Michael Douglas met zich meesleept in Wall Street deed me beseffen dat ik die film werkelijk eerder had moeten zien. Dan had ik er niet zo vaak om hoeven gniffelen.
(En nadat ik die film zag, las ik er een en ander over op dat machtige internet, en ontdekte ik dat al heel veel anderen zich vrolijk hebben gemaakt over die strandscène met die telefoon. Maar ik wed dat die in 1987 ook nog van niets wisten.)
V.
Ik heb er nooit bij stilgestaan, maar in 1987 waren er dus al mobiele telefoons. De eerste keer dat iemand in mijn vriendenkring een mobiele telefoon bij zich droeg (en ik daar hardop om moest lachen, vermoedelijk uit angst en onwetendheid) was in 1997, als ik het me goed herinner. Ik weet niet meer hoe groot dat apparaat was, maar de machine die Michael Douglas met zich meesleept in Wall Street deed me beseffen dat ik die film werkelijk eerder had moeten zien. Dan had ik er niet zo vaak om hoeven gniffelen.
(En nadat ik die film zag, las ik er een en ander over op dat machtige internet, en ontdekte ik dat al heel veel anderen zich vrolijk hebben gemaakt over die strandscène met die telefoon. Maar ik wed dat die in 1987 ook nog van niets wisten.)
V.
maandag 7 september 2009
maandag 10 augustus 2009
ONDERTUSSEN
Ik mailde Vincent vandaag nog: weer een dode beroemdheid. Maar we hadden het over andere zaken. Over Tony Soprano onder andere. En dat Vincent, die dit weekend The Sopranos eindelijk helemaal uitzag, dacht dat hij nog leefde. Enige mailtjes later was daar dan toch de berusting.
Ondertussen zijn er vast bezoekers van het oude uur (voor zover die nog leven) die hadden verwacht dat ik over Zomergasten zou gaan schrijven. Welnu, dat gaat niet gebeuren. Ik zag alle afleveringen tot nu toe (toegegeven, ik was laat bij Viktor & Rolf, en kwam net van de fantastisch IJ Brouwerij) af, maar ik denk dat het dieptepunt bereikt is. Op een briefje: Margriet van der Linden gaat het volgend jaar niet meer doen. In retrospectief was Bas Heijne geniaal vergeleken bij dit pruillipje.
Wie moet daar volgende jaar zitten? Ik dacht aan Wilfried de Jong. Ik twijfel een weinig over die man. Maar ik kan me voorstellen dat hij het kan.
En ik wil als gast eindelijk eens Paul Verhoeven zien. Gotspe dat die man nog niet is geweest. En Van Kooten en De Bie (al dan niet als duo). Misschien Gummbah. Of Hans Teeuwen. Herman Brusselmans. En Vincent en ik natuurlijk.
N.
Ondertussen zijn er vast bezoekers van het oude uur (voor zover die nog leven) die hadden verwacht dat ik over Zomergasten zou gaan schrijven. Welnu, dat gaat niet gebeuren. Ik zag alle afleveringen tot nu toe (toegegeven, ik was laat bij Viktor & Rolf, en kwam net van de fantastisch IJ Brouwerij) af, maar ik denk dat het dieptepunt bereikt is. Op een briefje: Margriet van der Linden gaat het volgend jaar niet meer doen. In retrospectief was Bas Heijne geniaal vergeleken bij dit pruillipje.
Wie moet daar volgende jaar zitten? Ik dacht aan Wilfried de Jong. Ik twijfel een weinig over die man. Maar ik kan me voorstellen dat hij het kan.
En ik wil als gast eindelijk eens Paul Verhoeven zien. Gotspe dat die man nog niet is geweest. En Van Kooten en De Bie (al dan niet als duo). Misschien Gummbah. Of Hans Teeuwen. Herman Brusselmans. En Vincent en ik natuurlijk.
N.
donderdag 16 juli 2009
OOK NOG
Ja, wat ook nog zo bleek te zijn: dat ik een eigen weblog had. Samen met Niels. Ik keek pas tussen mijn favorieten (och, de favorieten die ik in de loop der jaren opgestapeld heb! Sommige links werken niet eens meer), en daar stonden Niels en ik tussen, en ik klikte onze site aan, en daar kwamen we in beeld gerold. En het bleek dat ik daar vroeger veel schreef, of toch zeker zo nu en dan, en ik verbaasde me daarover, over die frequentie, bedoel ik, en ik dacht: als ik daar vroeger zoveel schreef, waarom dan nu niet meer? Wat is er veranderd? Heeft het soms met die almaar voortschrijdende ouderdom te maken? Voor je het weet zijn we immers beiden 32 en dat is geen leeftijd om minnetjes over te doen.
Ik heb een eigen weblog. Wie had dat ooit gedacht.
V.
Ik heb een eigen weblog. Wie had dat ooit gedacht.
V.
dinsdag 23 juni 2009
EEN GLIMLACH, DAT WORDT PURE PARODIE
In het kader van onbegrijpelijke fenomenen: ik had de hele dag dit lied in mijn hoofd. Toen Rita Hovink overleed was ik krap twee jaar oud. En toch de hele tekst kennen, hè. Belachelijk.
N.
N.
donderdag 18 juni 2009
EVOLUTIE
Goed bewaard geheim: tegenwoordig schrijf ik meer in het Engels dan in het Nederlands. Voor deze prachtpublicatie.
Ik voel me dan een weinig als de in het Engels bloggende Arnon Grunberg (ook een Nederlandstalig auteur schrijvend in een taal die niet de zijne is, immers), maar dan met een veel betere redactie achter me en mensen die verstand van zaken hebben.
Ik schrijf voornamelijk over het nachtleven, seks, drugs en rock 'n roll, daar bij dat Time Out.
Soms schrijf ik ook een stuk dat een feature genoemd wordt. Dat is een artikel dat hoort bij het algemene thema van het nummer.
En zo nu en dan doe ik iets dat ik nooit eerder gedaan heb. In het nummer dat nu in de winkel ligt, debuteer ik als culinair recensent.
Vorige week zag ik de door mij zeer gerespecteerde Johannes van Dam op het Spui. Hij liep, vrij moeizaam, met een stok.
Niet dat dat wat uitmaakt, natuurlijk.
N.
Ik voel me dan een weinig als de in het Engels bloggende Arnon Grunberg (ook een Nederlandstalig auteur schrijvend in een taal die niet de zijne is, immers), maar dan met een veel betere redactie achter me en mensen die verstand van zaken hebben.
Ik schrijf voornamelijk over het nachtleven, seks, drugs en rock 'n roll, daar bij dat Time Out.
Soms schrijf ik ook een stuk dat een feature genoemd wordt. Dat is een artikel dat hoort bij het algemene thema van het nummer.
En zo nu en dan doe ik iets dat ik nooit eerder gedaan heb. In het nummer dat nu in de winkel ligt, debuteer ik als culinair recensent.
Vorige week zag ik de door mij zeer gerespecteerde Johannes van Dam op het Spui. Hij liep, vrij moeizaam, met een stok.
Niet dat dat wat uitmaakt, natuurlijk.
N.
woensdag 3 juni 2009
MASSEUR
Op het boekenfeestje kwam zomaar een jongeman naast me staan die zich aan me voorstelde als de masseur. Ik ken verder geen masseurs, dus ik dacht meteen: ah, zo zien ze er dus uit. Ik kom graag in aanraking met alle lagen van de bevolking, en als het even kan doe ik dat het liefst op boekenfeestjes terwijl ik een glas wijn vasthoud.
De masseur vroeg me wie ik dan wel was, en ik zei dat ik vroeger de redacteur was van de schrijfster die hier nu haar nieuwe prachtboek presenteerde. Nu niet meer? Nee, nu niet meer. De masseur keek me aan alsof ook hij dacht: ik heb nog nooit eerder een redacteur gezien, maar nu, op dit feestje, zijn er ineens een heleboel, en ze lijken allemaal op elkaar, en ze dragen allemaal een bril, en ze houden allemaal een glas wijn vast. Ik weet natuurlijk niet zeker of hij dat dacht; ik doe maar een gooi.
Toen vroeg de masseur me: 'Dan lees je zeker heel snel?' Die veronderstelling wierp ik verre van me. Bovendien: hoe snel is snel? En waarom zou je snel willen lezen? Ik zei dat ik heel grondig las, dat wel. Snel lezen brengt je nergens.
De masseur liet zich niet uit het veld slaan. Ik dacht intussen: een massage, dat lijkt me wel wat, en dat iemand hier even een tafel uitklapt waarop ik plaatsneem, en dat ik me eindelijk eens ontspan. Maar het gesprek ging gewoon nog even verder. De masseur vroeg: 'Jullie redacteuren hebben zeker allemaal Nederlands gestudeerd?' Welnee, zei ik, vrijwel niemand van ons heeft dat gedaan. Al moest ik er tot mijn spijt aan toevoegen dat ikzelf wél Nederlands heb gestudeerd. (Ik vind het altijd een beetje jammer als iemand ontdekt dat ik veel lees, goed kan spellen en op een uitgeverij werk, en dat diegene vervolgens concludeert: 'Dan heb je zeker Nederlands gestudeerd?' En dat dat in mijn geval dus nog klopt ook.)
Niels kwam ernaast staan, met nieuwe wijn, hij kwam als geroepen, en ik wilde hem net aanspreken over Het Leven Zelve toen de masseur me de genadeslag toebracht. Hij vroeg me: 'Als je redacteur bent, dan heb je natuurlijk zelf ook wel een paar boeken geschreven?' Nee, zei ik. Alweer nee. Al die vragen die ik ontkennend moest beantwoorden, waar ging dat heen?
Op mijn volgende boekenfeestje zal ik mensen die me aanspreken zeggen dat ik een masseur ben. Dan vraagt niemand je wat. Dan kom je overal mee weg.
V.
De masseur vroeg me wie ik dan wel was, en ik zei dat ik vroeger de redacteur was van de schrijfster die hier nu haar nieuwe prachtboek presenteerde. Nu niet meer? Nee, nu niet meer. De masseur keek me aan alsof ook hij dacht: ik heb nog nooit eerder een redacteur gezien, maar nu, op dit feestje, zijn er ineens een heleboel, en ze lijken allemaal op elkaar, en ze dragen allemaal een bril, en ze houden allemaal een glas wijn vast. Ik weet natuurlijk niet zeker of hij dat dacht; ik doe maar een gooi.
Toen vroeg de masseur me: 'Dan lees je zeker heel snel?' Die veronderstelling wierp ik verre van me. Bovendien: hoe snel is snel? En waarom zou je snel willen lezen? Ik zei dat ik heel grondig las, dat wel. Snel lezen brengt je nergens.
De masseur liet zich niet uit het veld slaan. Ik dacht intussen: een massage, dat lijkt me wel wat, en dat iemand hier even een tafel uitklapt waarop ik plaatsneem, en dat ik me eindelijk eens ontspan. Maar het gesprek ging gewoon nog even verder. De masseur vroeg: 'Jullie redacteuren hebben zeker allemaal Nederlands gestudeerd?' Welnee, zei ik, vrijwel niemand van ons heeft dat gedaan. Al moest ik er tot mijn spijt aan toevoegen dat ikzelf wél Nederlands heb gestudeerd. (Ik vind het altijd een beetje jammer als iemand ontdekt dat ik veel lees, goed kan spellen en op een uitgeverij werk, en dat diegene vervolgens concludeert: 'Dan heb je zeker Nederlands gestudeerd?' En dat dat in mijn geval dus nog klopt ook.)
Niels kwam ernaast staan, met nieuwe wijn, hij kwam als geroepen, en ik wilde hem net aanspreken over Het Leven Zelve toen de masseur me de genadeslag toebracht. Hij vroeg me: 'Als je redacteur bent, dan heb je natuurlijk zelf ook wel een paar boeken geschreven?' Nee, zei ik. Alweer nee. Al die vragen die ik ontkennend moest beantwoorden, waar ging dat heen?
Op mijn volgende boekenfeestje zal ik mensen die me aanspreken zeggen dat ik een masseur ben. Dan vraagt niemand je wat. Dan kom je overal mee weg.
V.
woensdag 13 mei 2009
VEDERLICHT
Niels en ik hebben hier nog nooit een link naar een boektrailer geplaatst, maar nu de nieuwe roman van onze vriendin Janneke, Vederlicht, over enkele weken verschijnt, juichen we alle promotionele activiteiten vanzelfsprekend toe. Bij dezen dus.
V.
V.
maandag 11 mei 2009
zondag 10 mei 2009
'EEN HEERLIJK ZOMERS NUMMER'
Ik stond vroeger op, zodat ik nog even tijd had om bij jullie te zijn, om jullie iets te schrijven, want ik dacht: het is zondag, het is Moederdag, de zon zal schijnen, en jullie verwachten misschien dat ik hier iets schrijf. Maar toen ik de trap af liep, struikelde ik bijna over Noni en Teigetje, die me allebei aankeken met die blik die me zei: je wilt wel schrijven op die site van je, maar je hebt geen idee waarover, paljas. Wij hebben heel vileine katten.
En naast me - ik zit inmiddels beneden op de bank achter de laptop naar een blanco scherm te staren - ligt de Delftse Post van afgelopen vrijdag. En op de voorkant rechtsboven staat de kop 'Jody Bernal straalt op Foute Frijdag', met een foto van Jody Bernal erboven. En Jody Bernal staat op de foto zoals hij al negen jaar op foto's staat in de lokale krantjes. Jody Bernal is namelijk een heuse Delftse beroemdheid. Hij draagt een soort schoudertas op die foto, zo stel ik me althans voor, want je ziet maar een klein gedeelte van Jody Bernal, en hij houdt de band van die schoudertas vast. En dat is nog niet alles: hij steekt ook zijn duim onder die band. En onder die foto lees ik de zinnen: 'De in Delft opgegroeide Jody brak in 2000 door met "Que Si, Que No", een heerlijk zomers nummer dat 29 weken in de hitlijsten stond (...).' En nu, negen jaar later, komt hij stralen op een festijn dat Foute Frijdag heet. Als je van tevoren een kaartje koopt, kun je hem voor 8 euro zien stralen. Als je pas aan de deur een kaartje koopt, kost het je 10 euro. Jody Bernal komt 'een spetterend optreden verzorgen'. Als ik zulke zinnen lees, kan ik wel huilen.
Het wordt nog een lange dag, vermoed ik. Met heel de tijd 'Que Si, Que No' in mijn hoofd. Dankjewel, Jody Bernal.
V.
En naast me - ik zit inmiddels beneden op de bank achter de laptop naar een blanco scherm te staren - ligt de Delftse Post van afgelopen vrijdag. En op de voorkant rechtsboven staat de kop 'Jody Bernal straalt op Foute Frijdag', met een foto van Jody Bernal erboven. En Jody Bernal staat op de foto zoals hij al negen jaar op foto's staat in de lokale krantjes. Jody Bernal is namelijk een heuse Delftse beroemdheid. Hij draagt een soort schoudertas op die foto, zo stel ik me althans voor, want je ziet maar een klein gedeelte van Jody Bernal, en hij houdt de band van die schoudertas vast. En dat is nog niet alles: hij steekt ook zijn duim onder die band. En onder die foto lees ik de zinnen: 'De in Delft opgegroeide Jody brak in 2000 door met "Que Si, Que No", een heerlijk zomers nummer dat 29 weken in de hitlijsten stond (...).' En nu, negen jaar later, komt hij stralen op een festijn dat Foute Frijdag heet. Als je van tevoren een kaartje koopt, kun je hem voor 8 euro zien stralen. Als je pas aan de deur een kaartje koopt, kost het je 10 euro. Jody Bernal komt 'een spetterend optreden verzorgen'. Als ik zulke zinnen lees, kan ik wel huilen.
Het wordt nog een lange dag, vermoed ik. Met heel de tijd 'Que Si, Que No' in mijn hoofd. Dankjewel, Jody Bernal.
V.
dinsdag 28 april 2009
AART
Dan gáát hij toch gewoon? Ik begrijp niet zo goed waarom Aart Staartjes zijn lot aan het uitzendtijdstip van Sesamstraat verbindt en waarom er mensen zijn die denken dat het Heel Erg is als hij weggaat. Wie heeft hem nodig? Het is toch verdorie niet alsof Bert en Ernie dreigen op te stappen?
Wat een kolder. Toen ikzelf nog Sesamstraat keek, zat die hele Aart Staartjes er niet eens in.
V.
Wat een kolder. Toen ikzelf nog Sesamstraat keek, zat die hele Aart Staartjes er niet eens in.
V.
vrijdag 17 april 2009
WK 2009
Morgen is het dan zover: het WK Snooker begint weer. Dat wordt weer tweeënhalve week ondraaglijke spanning, wat jullie. Ronnie mag morgenochtend meteen beginnen, maar ook Droopy is erbij! En de Saaiste Man Aller Tijden! En Het Ding! En Moby! En de Albino! En de Gangster! En de Vampier! En de Unstoppable Sex Machine! En de Donut! En de Hondenkop! En voor het eerst dit jaar: de Zwarte Schot! (Die Engels blijkt te zijn, lees ik hier net. Heel verwarrend allemaal.)
Niels en ik zijn er ook dit jaar niet zelf bij aanwezig, niet in levenden lijve althans, want in ons hart zijn we vanzelfsprekend allang in Sheffield. Zoals we dat elk jaar zijn van half april tot begin mei. Wij vinden: een lente zonder WK Snooker is als een zin zonder punt
De comments staan ook dit WK weer tot jullie beschikking. Voorspel gerust wie er zal winnen. En mocht dat een onmogelijke opgave blijken, voorspel dan wie het Boekenweekgeschenk 2011 zal schrijven. Verras ons eens.
V.
Niels en ik zijn er ook dit jaar niet zelf bij aanwezig, niet in levenden lijve althans, want in ons hart zijn we vanzelfsprekend allang in Sheffield. Zoals we dat elk jaar zijn van half april tot begin mei. Wij vinden: een lente zonder WK Snooker is als een zin zonder punt
De comments staan ook dit WK weer tot jullie beschikking. Voorspel gerust wie er zal winnen. En mocht dat een onmogelijke opgave blijken, voorspel dan wie het Boekenweekgeschenk 2011 zal schrijven. Verras ons eens.
V.
dinsdag 7 april 2009
SIX FEET UNDER
Eind 2003 was er een etentje in een Duits restaurant. Ik weet niet meer wat daar werd gegeten, maar ik weet nog wel dat er geen woord Duits aan te pas kwam. Ik ontmoette er een kinderboekenredactrice, wat niet zo verwonderlijk is, aangezien de tafel stampvol kinderboekenredactrices zat. Voor zover ik me kan herinneren was ik daar de enige die niets met kinderboeken van doen had, sterker nog, ik was er de enige man. Ik droeg ook nieuwe schoenen, zo herinner ik me, want ik dacht: naar Duitsland gaan doe je niet zo vaak, en dan kun je het beter meteen goed doen. (Twee avonden later dacht ik er heel anders over, toen ik mezelf terugvond in een hotellobby en ik geen stap meer kon zetten omdat mijn hielen openlagen.)
Ik zat daar aan die tafel, in dat Duitse restaurant, en iedereen had het over kinderboeken, behalve de kinderboekenredactrice naast mij en ik. Ons gesprek staat me niet meer heel goed voor de geest, maar dat ze naar Six Feet Under keek en dat ze me die tv-serie ten zeerste kon aanbevelen, dat weet ik nog wel. Ze was heel enthousiast over die serie, die toen overigens nog gaande was. Die was toen min of meer halverwege, meen ik, al denk ik dat toen niemand daar nog bij stilstond. De kinderboekenredactrice zat er nog middenin, en ik, ik had er nog nooit iets van gezien.
Er gingen meer dan vijf jaar voorbij, waarin ook anderen me vertelden over die prachtige serie en waarin ik kansen genoeg kreeg om er eens naar te kijken. Zo nu en dan begon een tv-zender eraan, op een voor mij helaas onmogelijk tijdstip, waardoor ik me gedwongen zag alle seizoenen op dvd te bekijken. Het contact met de kinderboekenredactrice was allang verwaterd, dat wil zeggen: na die ene avond waarop ik met mijn nieuwe schoenen in een Duits restaurant zat, heb ik haar gewoon nooit meer gesproken, maar in februari 2009 begon ik dan eindelijk aan Six Feet Under.
Gisteravond zag ik de laatste aflevering van het vierde seizoen. Ik kan niet meer stoppen, ik zie daar geen mogelijkheid toe. Ik vraag me nu al af hoe het straks verder moet. De serie is al jaren ten einde, maar voor mij is het allemaal nieuw, en Nate, David, Brenda, Claire en Rico zijn mijn nieuwe vrienden. Ik breng vrijwel elke avond met ze door, ik leef met ze mee, ik draag ze een warm hart toe en ik zie het een beetje somber in, nu alleen seizoen 5 me nog rest. Van de 63 afleveringen zijn er nog maar 12 over. Collega E. zei me onlangs dat ze wenste dat ze er nog niets van had gezien, en zeker seizoen 5 niet, opdat ze alles opnieuw kon bekijken. Ze heeft me nog zo gewaarschuwd en nu is het te laat.
Ik zal seizoen 5 moeten kijken. En daarna al mijn herinneringen aan de serie wissen.
V.
Ik zat daar aan die tafel, in dat Duitse restaurant, en iedereen had het over kinderboeken, behalve de kinderboekenredactrice naast mij en ik. Ons gesprek staat me niet meer heel goed voor de geest, maar dat ze naar Six Feet Under keek en dat ze me die tv-serie ten zeerste kon aanbevelen, dat weet ik nog wel. Ze was heel enthousiast over die serie, die toen overigens nog gaande was. Die was toen min of meer halverwege, meen ik, al denk ik dat toen niemand daar nog bij stilstond. De kinderboekenredactrice zat er nog middenin, en ik, ik had er nog nooit iets van gezien.
Er gingen meer dan vijf jaar voorbij, waarin ook anderen me vertelden over die prachtige serie en waarin ik kansen genoeg kreeg om er eens naar te kijken. Zo nu en dan begon een tv-zender eraan, op een voor mij helaas onmogelijk tijdstip, waardoor ik me gedwongen zag alle seizoenen op dvd te bekijken. Het contact met de kinderboekenredactrice was allang verwaterd, dat wil zeggen: na die ene avond waarop ik met mijn nieuwe schoenen in een Duits restaurant zat, heb ik haar gewoon nooit meer gesproken, maar in februari 2009 begon ik dan eindelijk aan Six Feet Under.
Gisteravond zag ik de laatste aflevering van het vierde seizoen. Ik kan niet meer stoppen, ik zie daar geen mogelijkheid toe. Ik vraag me nu al af hoe het straks verder moet. De serie is al jaren ten einde, maar voor mij is het allemaal nieuw, en Nate, David, Brenda, Claire en Rico zijn mijn nieuwe vrienden. Ik breng vrijwel elke avond met ze door, ik leef met ze mee, ik draag ze een warm hart toe en ik zie het een beetje somber in, nu alleen seizoen 5 me nog rest. Van de 63 afleveringen zijn er nog maar 12 over. Collega E. zei me onlangs dat ze wenste dat ze er nog niets van had gezien, en zeker seizoen 5 niet, opdat ze alles opnieuw kon bekijken. Ze heeft me nog zo gewaarschuwd en nu is het te laat.
Ik zal seizoen 5 moeten kijken. En daarna al mijn herinneringen aan de serie wissen.
V.
donderdag 26 maart 2009
OH, NICOLE EN NATALIE
Het high-concept bandje All Saints was briljant. Zoals bij alle high-concept bandjes duurde het niet al te lang en zoals bij alle high-concept bandjes gingen alle leden iets anders doen. Behalve dat Nicole en Natalie Appleton, met afstand de highest-concept grietjes van All Saints, relaties aangingen met respectievelijk Liam Gallagher en Liam Howlett, vormden ze ook korte tijd het duo Appleton. En dat leverde nóg een Tijdloze Popsong op.
N.
N.
woensdag 4 maart 2009
RUUD TER WEIJDEN
Ik heb geen idee hoe het gebeurde, maar ineens zag ik zijn gezicht weer voor me. Een vertrouwd gezicht, met een glimlach, áltijd een glimlach, en ik zag ook zijn ogen voor me, en zijn kapsel, en nu ja, die glimlach dus, en toen ik dat allemaal voor me zag, hoorde ik ook meteen zijn stem. Een vertrouwde stem, een stem die je op je gemak stelt, een stem zoals je er zelf wel een zou willen hebben. En nadat hij me weer te binnen schoot, na al die jaren, met die glimlach van hem, en die stem, herinnerde ik me ook zijn naam weer: Ruud ter Weijden.
Ik dacht even: bestaat er echt iemand die zo heet? Ruud ter Weijden? En hoort die naam bij die glimlach, en ook bij die stem? Ik durf hier best te stellen dat het me bezighield - ik ben hier onder vrienden, nietwaar -, en ik zocht Ruud ter Weijden op. In de tijd waaruit ik me Ruud ter Weijden herinner, kon je hem nog niet opzoeken op internet, maar dat gaf niets, want toen was hij gewoon altijd op tv. Ruud ter Weijden had altijd wel een programma. Maar wie wás die man toch? En van welke programma's kende ik hem dan? En waar was hij gebleven?
Internet bood uitkomst, als altijd. Ruud ter Weijden is de man met die vertrouwde glimlach en dat rustgevende stemgeluid. Hij is van 1940, dus ik ga hier echt niet beweren dat hij terug op tv moet. Dat hij er in mijn jeugd altijd is geweest, dat je de tv bij wijze van spreken niet kon aanzetten of Ruud ter Weijden was aan het woord, dat wil nog niet zeggen dat die man nu óók op tv moet zijn. Dat Ron Brandsteder er nog altijd is, en Henny Huisman, en Robert ten Brink, dat betekent nog niet dat Ruud ter Weijden óók maar door moet gaan. Een man met zo'n glimlach en zo'n stem, die heeft nog zo veel andere mogelijkheden.
En welke programma's presenteerde hij dan wel? Volgens zijn uiterst summiere Wikipedia-omschrijving presenteerde hij sportprogramma's. Vreemd, want ik keek nooit naar sportprogramma's. Ook presenteerde hij programma's als Ooggetuige en Het Uur van de Waarheid. Daar keek ik voor zover ik me kan herinneren ook niet naar. Hoogst merkwaardig, dit alles.
Ruud ter Weijden is iemand die vele vragen oproept. Want hoe heeft die man zich zo in mijn geheugen weten te nestelen in mijn jonge jaren, om er vervolgens jarenlang uit te verdwijnen, en bovenal: hoe kan het dat hij weer terug is? Wat doet Ruud ter Weijden plotseling in mijn hoofd?
En iets wat we ons allemaal best eens mogen afvragen: accepteren we het feit dat we in een wereld leven waarin tv-coryfeeën als Ruud ter Weijden zomaar in de vergetelheid belanden?
Ja, ik denk van wel.
V.
Ik dacht even: bestaat er echt iemand die zo heet? Ruud ter Weijden? En hoort die naam bij die glimlach, en ook bij die stem? Ik durf hier best te stellen dat het me bezighield - ik ben hier onder vrienden, nietwaar -, en ik zocht Ruud ter Weijden op. In de tijd waaruit ik me Ruud ter Weijden herinner, kon je hem nog niet opzoeken op internet, maar dat gaf niets, want toen was hij gewoon altijd op tv. Ruud ter Weijden had altijd wel een programma. Maar wie wás die man toch? En van welke programma's kende ik hem dan? En waar was hij gebleven?
Internet bood uitkomst, als altijd. Ruud ter Weijden is de man met die vertrouwde glimlach en dat rustgevende stemgeluid. Hij is van 1940, dus ik ga hier echt niet beweren dat hij terug op tv moet. Dat hij er in mijn jeugd altijd is geweest, dat je de tv bij wijze van spreken niet kon aanzetten of Ruud ter Weijden was aan het woord, dat wil nog niet zeggen dat die man nu óók op tv moet zijn. Dat Ron Brandsteder er nog altijd is, en Henny Huisman, en Robert ten Brink, dat betekent nog niet dat Ruud ter Weijden óók maar door moet gaan. Een man met zo'n glimlach en zo'n stem, die heeft nog zo veel andere mogelijkheden.
En welke programma's presenteerde hij dan wel? Volgens zijn uiterst summiere Wikipedia-omschrijving presenteerde hij sportprogramma's. Vreemd, want ik keek nooit naar sportprogramma's. Ook presenteerde hij programma's als Ooggetuige en Het Uur van de Waarheid. Daar keek ik voor zover ik me kan herinneren ook niet naar. Hoogst merkwaardig, dit alles.
Ruud ter Weijden is iemand die vele vragen oproept. Want hoe heeft die man zich zo in mijn geheugen weten te nestelen in mijn jonge jaren, om er vervolgens jarenlang uit te verdwijnen, en bovenal: hoe kan het dat hij weer terug is? Wat doet Ruud ter Weijden plotseling in mijn hoofd?
En iets wat we ons allemaal best eens mogen afvragen: accepteren we het feit dat we in een wereld leven waarin tv-coryfeeën als Ruud ter Weijden zomaar in de vergetelheid belanden?
Ja, ik denk van wel.
V.
zondag 22 februari 2009
INTUSSEN
Ik vind dat we hier iets te weinig berichten plaatsen. Ik kan goed begrijpen dat jullie, onze lezers, onze fans, teleurgesteld in ons zijn.
Niels komt alles snel goed maken.
V.
Niels komt alles snel goed maken.
V.
zaterdag 24 januari 2009
En ineens zat iedereen op Facebook. De hoofdredacteur had me al eens verteld dat als ik er écht toe wilde doen, als ik écht mijn virtuele netwerk wilde onderhouden, dat ik dan een Facebook-profiel moest aanmaken. Ik zei hem dat ik daar in mijn kerstvakantie over zou nadenken, maar het kwam er pas afgelopen maandag van. Er was geen haast bij, want ik had al een Hyves-profiel, en in een ver verleden had ik een Orkut-profiel en een Friendster-profiel, maar aangezien ik van beide mijn wachtwoord vergat, ben ik er al jaren niet gaan kijken, en ik dacht: Hyves is groot, daar zit iedereen, en Facebook is er slechts voor internationale contacten en die heb ik niet, en bovendien: Facebook is er voor mensen die tien jaar ouder zijn dan ik.
Dat kon ik dan wel allemaal denken, met al die vooroordelen van me, maar ik maakte maandagavond dat profiel aan en al mijn vrienden en vriendinnen bleken daar al te zitten. Wat een warm bad, wat een heerlijk weerzien. Alsof ik een donkere kamer binnen stapte, het licht aandeed en al mijn geliefden van achter de bank zag opspringen en 'Verrassing!' hoorde roepen. Niet alleen de hoofdredacteur en ik waren er, welnee, iederéén had een Facebook-profiel. Ik vond er zelfs wat internationale contacten terug uit een ver verleden, en net als op Hyves had ik binnen de kortste tijd vrienden die ik in het werkelijke leven gewoon voorbij zou lopen als ik ze tegenkwam op straat. Niet omdat ik ze niet aardig vind - welnee, ik vind verdorie iedereen altíjd maar aardig -, maar omdat ik ze bijvoorbeeld één keer in 2001 heb gesproken en daarna nooit meer. Mensen met wie je één keer hebt gepraat, of die je alleen maar eens hebt gegroet, zijn je vrienden op Hyves, en dat zijn ze ook op Facebook.
Dus nu heb ik twee profielen. En heel veel vrienden en vriendinnen. En nu word ik verondersteld op twee van die sites bij te houden wat ik aan het doen ben en welke films en tv-series ik liefheb, en moet ik vanzelfsprekend foto's plaatsen, want een profiel zonder foto's, daar kun je echt niet meer mee aankomen. Dan kun je net zo goed wegblijven, denk ik. En op beide sites heb ik dus dezélfde vrienden, en binnenkort verhuizen we wellicht met z'n allen naar weer een ander netwerk, met weer andere mogelijkheden.
Nee, rustiger zal het er niet meer op worden.
V.
Dat kon ik dan wel allemaal denken, met al die vooroordelen van me, maar ik maakte maandagavond dat profiel aan en al mijn vrienden en vriendinnen bleken daar al te zitten. Wat een warm bad, wat een heerlijk weerzien. Alsof ik een donkere kamer binnen stapte, het licht aandeed en al mijn geliefden van achter de bank zag opspringen en 'Verrassing!' hoorde roepen. Niet alleen de hoofdredacteur en ik waren er, welnee, iederéén had een Facebook-profiel. Ik vond er zelfs wat internationale contacten terug uit een ver verleden, en net als op Hyves had ik binnen de kortste tijd vrienden die ik in het werkelijke leven gewoon voorbij zou lopen als ik ze tegenkwam op straat. Niet omdat ik ze niet aardig vind - welnee, ik vind verdorie iedereen altíjd maar aardig -, maar omdat ik ze bijvoorbeeld één keer in 2001 heb gesproken en daarna nooit meer. Mensen met wie je één keer hebt gepraat, of die je alleen maar eens hebt gegroet, zijn je vrienden op Hyves, en dat zijn ze ook op Facebook.
Dus nu heb ik twee profielen. En heel veel vrienden en vriendinnen. En nu word ik verondersteld op twee van die sites bij te houden wat ik aan het doen ben en welke films en tv-series ik liefheb, en moet ik vanzelfsprekend foto's plaatsen, want een profiel zonder foto's, daar kun je echt niet meer mee aankomen. Dan kun je net zo goed wegblijven, denk ik. En op beide sites heb ik dus dezélfde vrienden, en binnenkort verhuizen we wellicht met z'n allen naar weer een ander netwerk, met weer andere mogelijkheden.
Nee, rustiger zal het er niet meer op worden.
V.
zaterdag 3 januari 2009
HET BESTE VAN 2008 IN WOORD, GELUID EN BEELD
Geen lijsten voor mij dit jaar. Het beste en het één na beste. Runner ups staan tussen haakjes.
Boek
Cormac McCarty – The Road
(Paul Auster – The Brooklyn Follies)
Graphic Novel
Alan Moore & Dave Gibbons – Watchmen
(F.C Ware – Jimmy Corrigan, the Smartest Kid on Earth)
Tijdschrift
Time Out Amsterdam
(Q)
Website
Magnificent Bastard
(eGullet)
Album
MGMT – Oracular Spectacular
(Sigur Rós – Með suð í eyrum við spilum endalaust)
Single
The Teenagers – Homecoming
(Santagold – Lights Out)
Film
The Dark Knight – Christopher Nolan
(Mens Group – Michael Joyce)
TV-Serie
The Sopranos
(-)
UPDATE: Niet dat het iemand maar ook kan schelen, maar ik heb per abuis een boek dat ik in 2007 las (This Book Will Save Your Life van A.M. Homes) als runner up genoemd. Nu is dat Auster's The Brooklyn Follies geworden. En terecht.
N.
Boek
Cormac McCarty – The Road
(Paul Auster – The Brooklyn Follies)
Graphic Novel
Alan Moore & Dave Gibbons – Watchmen
(F.C Ware – Jimmy Corrigan, the Smartest Kid on Earth)
Tijdschrift
Time Out Amsterdam
(Q)
Website
Magnificent Bastard
(eGullet)
Album
MGMT – Oracular Spectacular
(Sigur Rós – Með suð í eyrum við spilum endalaust)
Single
The Teenagers – Homecoming
(Santagold – Lights Out)
Film
The Dark Knight – Christopher Nolan
(Mens Group – Michael Joyce)
TV-Serie
The Sopranos
(-)
UPDATE: Niet dat het iemand maar ook kan schelen, maar ik heb per abuis een boek dat ik in 2007 las (This Book Will Save Your Life van A.M. Homes) als runner up genoemd. Nu is dat Auster's The Brooklyn Follies geworden. En terecht.
N.
Abonneren op:
Posts (Atom)