AKO LITERATUURPRIJS SHORTLIST BEKEND GEMAAKT

Ik was er net, op de Uitmarkt, bij de onthulling van de shortlist voor de AKO literatuurprijs. Jan Mulder maakte samen met Wim Kok (in het programmaboek aangekondigd als Wim Kom) de genomimeerden bekend. En ach, wat een teleurstellende lijst is het geworden:

De nieuwe man van Thomas Rosenboom (Querido)
Het andere gezicht van Mensje van Keulen (Atlas)
Gstaad 95-98 van Marek van der Jagt (De Geus)
Sleuteloog van Hella S. Haasse (Querido)
De laatste dagen van Arjan Visser (Augustus)
Multatuli : het leven van Eduard Douwes Dekker van Dik van der Meulen (Boom)

Nou, het zal Rosenboom, Haasse of die verdomde Van der Jagt/Grunberg wel weer worden. Bah.

N.

24 HOUR PARTY PEOPLE

Ik zou natuurlijk kunnen uitweiden over alle andere echte beroemdheden die er waren of welk bandje er speelde, maar ach, je had er bij moeten zijn, zullen we maar zeggen.

Me dunkt dat Vincent en ik niet op Lowlands zijn dit jaar! Wat een droefenis. Ik zag vandaag Giel Beelen op Nederland 3 erg zijn best te doen op Dolf Jansen te lijken. Al denk ik dat Beelen nóg lelijker is. Verder twee ontzettend irritante meisjes die als razende reporters in het rond wandelen. Een daarvan is striptekenaarster Barbara Stok. De ander is een heel klein grietje met een overbeet van heb ik jou daar. En dan die bands. Oef. De helft hebben we al gezien, de andere helft is niet om aan te horen.

Ik zit binnen en luister naar Unkle.

N.

PARTY PEOPLE

Gisteravond waren Niels en ik te vinden op het jaarlijkse Prometheus-auteursfeest. We waren goedgeluimd. In die zin dat we ook aardig deden tegen mensen die we normaal het boze oog zouden geven. Het was ook de avond waarop De verhuizing dan officieel werd 'gepresenteerd'. Dat wil zeggen, de boeken lagen bij de receptie. Als je het pand verliet, kon je er een meenemen. Of twee. Of drie. Niemand die daar toezicht op hield, volgens mij.

Het barstte er overigens van de lookalikes. We zagen er iemand die op Boris Dittrich leek, een namaak-Fleur van MTV, het evenbeeld van Arendo Joustra (wie?), en extreem goed gelijkende en in scherp gesneden pakken gestoken versies van John Cusack en Robbie Williams.

Hadden we drie dagen geleden nog een bezoekersrecord hier, vandaag stevent deze site op een dieptepunt af. We hadden er gisteren wellicht wat meer over moeten praten op het grote feest, maar het kwam er niet van.

Vanmorgen heb ik zowaar moeten lachen toen ik Nol weer eens op RTL4 zag liegen alsof zijn leven ervan afhing. Is het jullie ook al opgevallen dat die man het woord 'kindjes' uitspreekt als 'kendjes'? Wat zit daarachter?

Later deze week zal ik op deze site nog eens onbeschaamd reclame maken voor De verhuizing. Ik stop pas als jullie eerste positieve reacties binnen zijn.

V.

BERICHTEN VANAF HET SLAGVELD

Nu, het schrijven van dan wel een afstudeerscriptie over afwijkende en vermomde genres aan de hand van American Psycho, Donnie Darko, Magnolia en Fight Club, of een nieuwe roman – het gaat niet samen met een verbouwing. Het is vandaag drúk, dat heeft geen naam. Weken lang zie je geen hond, maar vandaag werd ik om acht uur (acht uur!) van mijn bed gelicht. Het hele pand lijkt te bewegen. Geen ruimte waar niet een of andere kerel bezig is.

Ik zou natuurlijk weg kunnen gaan, en pas laat weer terugkomen, maar ja, ik zit met een peperdure kat en een extreem nieuwsgierige Jack Russell die beiden als het maar even kan ongemerkt naar beneden sluipen en de voordeur, die staat gewoon de ganse dag open omdat die mannen continue in en uit lopen.

Dus zit ik nu in mijn royale nieuwe werkkamer annex bibliotheek (zo ongeveer ook de enige kamer die lééfbaar is) krampachtig te studeren, terwijl er zo nu en dan vervaarlijke geluiden uit alle hoeken en gaten klinken. Boven mijn hoofd, onder mijn voeten, vanuit de binnenplaats of juist voor het pand. Man.

Vanavond naar Het Grote Prometheus Tuinfeest voor Schrijvers en Ander Gespuis. Volgens mij gaat het regenen.

N.

ELSIE IS EEN INGENIEUR!

Iedereen bedankt voor het branden van kaarsen! Het heeft geholpen, dat mag gezegd worden. Elsie is een ingenieur! Alles ging goed, alles zat mee, en de rest van de dag vieren we dat ze afgestudeerd is. We zijn er nu even twee uur tussenuit geknepen, onder andere zodat ik jullie het goede nieuws kan melden op de site, maar straks gaan we de stad weer in om daar argeloze voorbijgangers van vreugde om de hals te vliegen.

Morgen begint Els met het weggooien van oud studiemateriaal. Zo is ze dan ook wel weer.

Reagerend op Niels' bericht (zie ook de comments op dat bericht): ik zei hem ooit dat ik drie bands het hele decennium heb gevolgd (R.E.M., Blur, Pearl Jam). Ik wilde daar niet iets 'algemeen geldends' mee beweren, alsof iedereen het met me eens zou moeten zijn (hoewel, waarom ook niet?). En wie denkt dat ik me slechts met de vier bands heb beziggehouden die Niels daar noemt, heeft een verkeerd beeld van me. Maar verkeerde beelden, wie heeft ze niet.

Ik zie overigens ook dat Niels bio's van hem en mij op de site heeft geplaatst. Heel, heel goed. Is het iemand al opgevallen dat we gisteren ons bezoekersaantalrecord hebben verbroken? Meer dan 160 bezoekers! Het heeft vast van doen met de nieuwe kleuren op de site.

Ten slotte dan, want Elsie en ik hebben nog genoeg te doen natuurlijk, wat van mijn favorieten van onderstaande R.E.M.-platen:

Automatic for the People (1992): Find the River / Drive / Nightswimming
Monster (1994): You / I Don't Sleep I Dream / Crush With Eyeliner
New Adventures in Hi-Fi (1996): E-Bow The Letter / Electrolite / Leave
Up (1998): At My Most Beautiful / Lotus / Daysleeper

Volgende keer Blur. Zo is het.

Elsie is een ingenieur!

V.

INCOMPLETE LUISTERTEST VAN HET OEUVRE VAN R.E.M.

Ik heb vier albums van R.E.M.. Die draai ik eigenlijk nooit. Volgens Vincent zijn er in de jaren negentig maar vier bands geweest die er écht toe deden: R.E.M., Blur, Stone Temple Pilots en Pearl Jam. Ik weet het, daar valt over te twisten, om het eens mooi te zeggen. Maar goed, dat indachtig besloot ik die vier albums die ik heb, al schrijvende aan mijn scriptie, in mijn cd-wisselaar te gooien. En verdomd, er stonden op die albums een aantal intens mooie, melancholieke liedjes die ik bijna vergeten was. Een selectie:

Automatic For The People (1992): Drive / Nightswimming
Monster (1994): Let Me In
New Adventures In Hi-Fi (1996): New Test Leper / Leave / Be Mine
Up (1998): At My Most Beautiful / Daysleeper

Volgende keer Blur. Commentaar? Doe je ding.

N.

JOE BUCK

Liep ik vanmorgen over de Herengracht, Harry Nilsson op mijn diskman. Going where the sunshine suits my clothes... Waande ik me zowaar haast Joe Buck! Jawel, ik kreeg in ene zin een grote cowboyhoed op m'n hoofd te zetten en een transistorradio op m'n schouder.

Waar is Jon Voight eigenlijk als je hem nodig hebt?

V.

P.S. Morgen, jongens. Als je geen kaars brandt, kom ik wel even langs om je de consequenties uit te leggen. En je weet dat ik geen grapjes maak.

ERGERNISSEN EN HEIMELIJKE GENOEGENS

Als ik ergens een hekel aan heb, dan zijn het die irritante, schurftige piercingmalloten die in de zomer massaal naar Amsterdam komen en dan niets meer doen dan goedkoop bier zuipen, flauwe kunstjes vertonen en ruftend in het park liggen meuren. En maar de hand ophouden, hè? Wat Amsterdam nodig heeft zijn toeristen met klasse, stijl en vooral geld. Dan verdwijnen al die afschuwelijke tenten die inferieure shit verkopen langzamerhand uit het straatbeeld.

Nog iets wat me ontzettend ergert: de (nieuwe) Filmacademie. Groot, lelijk gebouw in een buurt die niet zo lang geleden is verlost van menig ander bouwkunstige puist. Dat ding bestaat voor een groot gedeelte uit glas. Glas gaat soms kapot. Dan zet je er een nieuw ruitje in. Zo niet bij de Filmacademie. Daar plaatsen ze een ruit óver die kapotte ruit. Ik loop daar dagelijks langs en dan denk ik: sommige mensen begrijpen het gewoon niet. Dat gebouw is ziek, beste lezers. Laten we het bestormen en naar de grond helpen.

Desalniettemin is er reden tot vrolijkheid. De Uitmarkt is dit weekend. Vincent en ik staan stoer te wezen ergens op de boekenmarkt. Vincent is te herkennen aan een glas rode wijn in zijn hand. Ikzelve zal schichtig om me heen kijken, vooral omdat ik de dag daarvoor mijn eigen haar heb geknipt. (Vaste prik: nieuw cultureel seizoen, Niels vernaggelt zijn haar.)

Ondertussen lees ik gewoon verder in allerhande boeken. Zoals Cinema & Culture, Independent Film in the United States 1980 - 2001. En heb ik The Catcher in the Rye er maar weer eens bijgepakt.

Films bekeken deze week: One Hour Photo. Prettig verontrustend , fraai camerawerk en een ietwat teleurstellend einde. Ook Final Destination 2. Vermakelijke pulp met soms tenenkrommend acteerwerk. In de categorie Heimelijke Genoegens wil ik graag Wrong Turn zien. Overigens, is die nieuwe film van Held John Cusack nu al hier in de theaters?

En verder!

N.

TWO CAN PLAY THAT GAME

Ja, niets aan natuurlijk. Dan kan ik het ook, hoor, linken in een nieuw scherm. Let maar eens op! Hier weer speciaal een plaatje voor Thomas M.:

plaatje voor Thomas

V.

NIEUWE VENSTERS

Vanaf nu worden alle links geopend in nieuwe vensters. Zodat jullie kunnen genieten van fijne plaatjes én ondertussen op de hoogte blijven wat betreft literatuur, film en muziek en alle andere rotzooi die we hier spuien. Omdat wij gewoon luisteren naar de fans, weet je.

Goed, dan ga ik nu kijken naar Boston Public.

N.

PS Vince, check gewoon even ons invoerscherm hoe het moet. Heel makkelijk.

SPECIAAL VOOR THOMAS M.

Een nieuwe link, op jouw verzoek, Thomas.

V.

NU WORD IK LINK

Waarom reageert niemand op mijn Kwik, Kwek en Kwak-vraag? Als jullie liever nóg een link naar Elisha Cuthbert hebben, zeg je het maar, hoor. Jullie vragen, wij linken.

V.

WEDEROM

Wederom niet naar Zomergasten gekeken, ikke. Wel naar 24. Dat arme meisje Elisha Cuthbert werd nu alweer (alweer!) ontvoerd. Het kan een mens wel tegenzitten, hoor. Op msn trof ik nog broer Joey, die niet bleek te weten welke kleur de petjes van Kwik, Kwek en Kwak hebben. Althans: wie welke kleur draagt. Ik weet die dingen wel. Dan nu de vraag: jullie ook? Wie draagt rood, wie groen, wie blauw? Wie het weet, mag het zeggen. In de comments; daar zijn ze voor.

Vandaag dvd's gekocht van Boogie Nights en Stand by Me. Ik vermeld die dingen maar, voor degenen onder jullie die daar lijstjes van aanleggen - en ik weet dat jullie er zijn.

Nog 2 dagen de tijd om kaarsen in te slaan, jongens en meisjes.

(Hoor ik daar nu alweer Mick Jagger op tv? Ik heb er zo langzamerhand toch echt genoeg van, hoor.)

V.

ZOMERGASTEN 2003 & LINKS

Wel mensen, het is officieel: ik heb tijdens de uitzending met Dries van Agt half geslapen. Lag het aan mij?

En ja, inderdaad, onze links moeten maar in een nieuw venster worden geopend. Ik ga die code vandaag nog opzoeken. Iets met target blank, naar ik meen.

Moedig Voorwaarts.

N.

LEVE ELSIE

Nog vier dagen, jongens en meisjes, en dan studeert mijn vriendinnetje-verloofde af, zo God het wil. Hopen jullie mee dat alles goed gaat?

Donderdag de 28ste. Tijd om kaarsen te branden en te duimen. Omdat afstuderen ook Heel Stoer is.

V.

LEVE LONDEN

Terwijl mijn vriendinnetje-verloofde haar presentatie voor aanstaande donderdag (de dag dat ze hoopt af te studeren) aan het voorbereiden is, wijd ik weer eens wat prachtzinnen aan deze site. Je beweert dat tekst Heel Stoer is of je doet het niet, nietwaar. In die hele Aukje-voorpret meng ik me niet. December is nog zo ver weg, joh. En dan: laten we het allemaal eerst eens rustig afwachten.

Elsie en ik keken gisteravond naar Requiem for a Dream, op dvd. Ik ga er verder niet moeilijk over doen, hoor, maar waarom hoor ik nooit eens iemand over die film? Ik vind het allemaal nogal wat, maar er eens fijn met iemand over praten, dat gaat dus niet.

Nog enkele dagen en De verhuizing verschijnt. Het is een bundel die je leven zal veranderen. Dat heb ik hier al eerder gezegd en ik zeg het gewoon weer. Er staat een verhaal van Niels in, dus die zal het alleen maar beamen.

Binnenkort mag Niels deze site overigens weer even in zijn eentje vullen. Els en ik gaan er een week op uit. Naar het buitenland, jawel. Ik zeg niet waarheen, maar de oplettende lezer heeft het natuurlijk allang door.

Oplettende lezers, daar doen we het voor.

V.

OEVERLOOS

Vannacht nog eens naar Amelie gekeken. Fijne film is dat toch. Parijs als het zongouden paradijs. Een sentimenteel genoegen waarvan je zin krijgt in een stevige pastis.

Verder draaien in mijn iPOD uiteenlopende zaken als Beyonce, Aimee Mann, Wham!, Wilco, Pedro The Lion, Hot Hot Heat, The Afghan Wigs en Whipping Boy. Ik zeg het al jaren, die band had groot kunnen zijn. Heartworm, hun album uit 1995, laat sporen van pure klasse zien. En de nieuwe single van Mark Owen, natuurlijk. Op repeat als het nodig is. Four Minute Warning is een juweel van een lied.

Ondertussen lees ik doodkalm Michel Faber's The Crimson Petal and The White, Boon's Mieke Maaike's Obscene Jeugd (mét illustraties) en Pnin van Nabokov.

Overigens verheugt het Vincent en mij dat Aukje van G. in de Playboy zal verschijnen. Na Esmée de la B. gaat het steeds beter met dat blad. In het decembernummer als ik het goed heb, Aukje. Ze is nog wel jong. 21? 22? We wachten rustig af. Alles zal ineenstorten, ooit.

Ik ga maar eens verder met het schrijven aan mijn nimmer gereedkomende internationale bestseller. Je speelt dat schrijver bent of niet, laten we wel wezen. Kunnen we overigens afspreken dat als het verschijnt niemand er negatief over schrijft? Anders krijgen mijn gefingeerde vriendinnen zoveel werk.

N.

BERICHT AAN FRANS

Frans! Wie ben je toch? Stel je eens voor, wil je? Niels en ik zijn erg verheugd over al je reacties. Ken je ons? Kennen wij jou? Kaarten op tafel, Frans!

V.

VOORPROEFJE UIT DE NIEUWE "NYMPH"

De nieuwe Nymph verschijnt over enkele weken. Hier alvast een voorproefje:

---

Vincent Schmitz las

Thomas van Aalten (1978) is een schrijver met een hoge productie. Zijn in 2000 bij Podium verschenen debuutroman Sneeuwbeeld werd in 2001 al gevolgd door Tupelo. Zijn derde roman, Sluit deuren en ramen, is zijn eerste bij Anthos, een uitgever die zich sinds enige jaren ook bezighoudt met nieuw Nederlands proza (Margherita Pasquini, Martin de Jong en, in oktober, de debuutroman van Nymph-auteur Rob Kappen).
Het is altijd uitkijken als je over Thomas van Aalten schrijft. Nadat Sneeuwbeeld werd besproken in Nymph, beweerde Van Aalten op zijn website dat hij een 'duister geheim' van Nymph-redacteur Niels Carels bij zich droeg. Onlangs recenseerde Arjen Fortuin Sluit deuren en ramen in NRC Handelsblad. Die was niet meteen overtuigd van de genialiteit van het boek, maar Fortuin draagt dan ook 'een tendentieuze achternaam', alweer volgens Van Aaltens site.
Laat ik dan maar beginnen met een compliment: Sluit deuren en ramen is Van Aaltens eerste boek dat enigszins op een oorspronkelijke roman lijkt. Vielen Sneeuwbeeld en Tupelo nog te omschrijven als epigonistische probeersels van iemand die dweept met het werk van uiteenlopende figuren als David Lynch, Jody Bernal en Bret Easton Ellis (Tupelo kwam min of meer neer op het 'in je eigen woorden' navertellen van Less than Zero), Sluit deuren en ramen gaat tenminste uit van een idee. De hoofdfiguur, drilboorwerker Nick Vegas, leeft in een apocalyptischer versie van Nederland, en wordt ingehuurd om mee te bouwen aan Substaat Redux, een afgebakende zone waar de Nederlandse burger weer in veiligheid kan leven.
Maar gebleven zijn de kwalen waar al Van Aaltens werk aan lijdt: een onmachtige protagonist die alle gebeurtenissen gelaten op zich af laat komen, personages die zonder enige uitleg verdwijnen, passages die in het boek als geheel geen enkel nut hebben, en balletjes die opgegooid worden om nergens ooit neer te komen. Net als Sneeuwbeeld kabbelt ook deze roman stilletjes, geruisloos voort, tot er in het laatste kwart nog even een subplot in gestampt wordt, waarop het verhaal abrupt eindigt. In dit geval: Nick Vegas laat zich verleiden een militante jeugdbeweging te vergezellen, raakt medeplichtig aan terreuracties, het land is in rep en roer, en vervolgens: boek afgelopen.
En toch: deze roman bevat twee à drie sterke scènes. Helaas drijven ze rond in een zee van vulsel. De scène waarin Nick zijn aftakelende vader bezoekt in een tehuis is haast ontroerend, de fragmenten waarin een duivelse illusionist zijn trucs vertoont zijn simpelweg huiveringwekkend. Tien sterke bladzijden maken van een wisselvallige roman echter geen geslaagd boek. Van Aalten heeft weliswaar een paar interessante ideeën gehad. Zo opent Sluit deuren en ramen met een ramp van nationale omvang: het gehele Nederlandse volk is plotseling doof; er wordt gesproken van de Collectieve Auditieve Handicap. Wordt er later iets met deze gebeurtenis gedaan? Wordt er ooit op teruggekomen? Neen. Van Aalten geeft niet thuis.
Intussen struikel je over onnatuurlijke dialogen (zegt de een tegen de ander: 'De gezette Duitser droeg een vissershoedje'), creatieve spellingsvormen ('plûche', 'pyama', 'kakafonie', 'portemonee'), gekunstelde zinnen ('Het was op het station waar we uitstapten stoffig en donker', 'Is het niet een natuurlijke afkeer tegen alles wat koud en niet tropisch is?', 'In de huiskamer lag ze op haar zij') en volstrekt willekeurige scènes. Zoals de vermoedelijk gevoelig bedoelde jeugdherinnering van de ikfiguur op het eind, waarin hij als jongetje zijn vader een Elvis-liedje ziet zingen tijdens een karaokeset, hetgeen leidt tot wat, eerlijk is eerlijk, een van de lachwekkendste slotzinnen uit de recente Nederlandse literatuur genoemd mag worden: 'Ik klapte hard in mijn kleine handen.'
Ook met Sluit deuren en ramen maakt Thomas van Aalten zijn reputatie van jong aanstormend talent niet waar. Een roman bestaat uit meer dan wat sporadische leuke ingevingen en een schrijverschap uit meer dan telkens in dezelfde valkuilen lopen. Op bladzij 159 spreekt een vertwijfelde Nick de woorden: 'Wát dan? Waarom heeft niemand antwoorden? Waarom word ik meegesleurd in een raar bouwproject? Waarom verdwijnen mijn vriendin en mijn auto?' Et cetera. De lezer stelt zich deze vragen voortdurend. Maar antwoorden komen er niet.
Niet bepaald iets om voor te klappen, of je nu grote of kleine handen hebt.

Thomas van Aalten, Sluit deuren en ramen. Amsterdam: Anthos, 2003, 176 blz., € 17,90.

20 TEKENEN DAT JE EEN SERIEMOORDENAAR BENT

1. Het dooddrukken van willekeurige onschuldige insekten.
2. Het martelen van kleine huisdieren zoals cavia’s, ratten, marmotten en konijnen.
3. Je vader willen vermoorden om met je moeder intiem te verkeren.
4. Werken bij een benzinepomp.
5. Bij het zien van een Britney Spears-clip bedenken hoe haar hoofd eruit zou zien op een staak.
6. Stemmen horen.
7. American Psycho verwarren met American Gigolo.
8. Tijdens de seks met je vriendin aan een pornoster denken.
9. Frank Masmeier missen op televisie.
10. Hoeren bezoeken.
11. In de rij van Albert Heijn erachter komen dat witte chocola eigenlijk superieur is aan pure chocola.
12. Naakt ronddansen tijdens Silence of the Lambs.
13. Met wapens op zak naar het Rembrandtplein gaan.
14. Veel luisteren naar Duran Duran.
15. Vier keer per dag douchen.
16. Een heimelijke carrière als boer ambiëren.
17. Zeggen dat Osdorp een prachtstek is om te wonen.
18. Voorzitter zijn van de Norman Bates-fanclub.
19. The Beatles niet goed vinden.
20. Een vlasbaard laten groeien wanneer je een te dikke kop hebt.

N.

GEEN HALVE MAATREGELEN

Er is één onverlaat geweest die het lef heeft gehad smileys te gebruiken in onze commentbox. Dat noopte Vincent tot het omdopen van deze site. Logisch, want smileys zijn vervelend. Smileys zijn bedacht door foute mannen. Smileys zijn, kortom, alleen geschikt voor infantielen.

Nu, ik ga nog een stap verder. Ik heb eigenhandig alle smileys uitgeschakeld. En kom nu niet aan met je tekencombinaties van dubbele punten en haakjes en weet ik al niet. Dat zou zielig zijn, niet?

N.

VREEMDE GASTEN

Het is zover: nu telt deze site dan eindelijk echt mee. Nu alle comments niet langer afkomstig zijn van onze vrienden, collega's en familieleden, kun je met recht spreken van een hit. Nu volslagen onbekenden als Theo Berini (?) en Frans (?) hun woordje meespreken, kunnen we slechts denken: ja, we hebben er goed aan gedaan die hele site de lucht in te helpen.

Vanavond nog eens naar wat oude fragmenten van Boudewijn Büch gekeken. De VARA herhaalt die tegenwoordig weer in een soort kriskrascompilatieshow, waarin je van 2000 naar 1987 roetsjt en weer terug, alsof het niets is. Je ziet de oude Büch in de jonge Büch veranderen, je ziet de ene lelijke trui in het andere afzichtelijke shirt veranderen, ja ja. Even onder ons: toen ik een jaar of vijftien, zestien was, was Boudewijn Büch mijn lievelingsschrijver. Dankzij Büch ben ik me voor de letteren gaan interesseren. Ja, dit zijn de bekentenissen, lezers. Maar goed. Vandaag las ik Het geheim van Eberwein (2003) uit, zijn postuum verschenen laatste roman, het zoveelste boek dat gepresenteerd werd als hét vervolg op De kleine blonde dood (1985) - over deze marketingtruc van Büchs uitgevers schreef ik in 1997 al een ontluisterend artikel in Nymph, maar dat ter zijde - en ik moet helaas zeggen dat ik eroverheen lijk te zijn gegroeid. Büchs dialogen zijn hemeltergend; bij elke gesproken zin kon ik niet helpen te denken: zo praat geen mens! Vroeger had ik daar geen oog voor, dat blijkt maar weer. Afgezien van de dialogen: een heel aardig boek, niet zo half sentimenteel als sommige andere van zijn boeken. Maar een werkelijk vervolg op De kleine blonde dood, nee hoor, ook nu niet. En waarom ook? Het gestorven zoontje Micky komt in een scène of twee voor, meer niet. Verder veel herinneringen aan de gestorven vader, een heilloze affaire met een jongensmeisje en een half geslaagd mysterie, waarin ikfiguur Boudewijn het raadsel rond zijn vader en de componist Eberwein ontrafelt. Probleem: Boudewijn zelf mag het raadsel dan hebben opgelost, als lezer blijf je met lege handen achter. Was dit boek wel af? ben je haast geneigd te denken. Maar goed, de VARA dus, en die leuke compilatie-uitzendingen. Allemaal kijken!

O ja, Niels en ik verklaren hierbij de oorlog aan de smileys. Dan weten jullie het maar. Als je binnenkort nergens meer smileys tegenkomt, weet je hoe het zit.

V.

BEN IK MIJN VASTE TAFEL ALWEER KWIJT

Ik had het er laatst met Thomas M. nog over. Zoals het eruit ziet, kunnen we niet eens meer fatsoenlijke wijnen kopen in Amsterdam: Vossius wordt leeggehaald. Jammer, hoor.

Overigens een pluim voor Het Parool. Als een van de weinig kranten hebben ze gewoon een open website, zonder irritante inlogmaatregelen. Al die paswords, een normaal mens kan dat toch niet onthouden?

N.

WEL OF NIET SCHRIJVEN OVER ZOMERGASTEN?

Ik heb gisteren natuurlijk wel gekeken, maar ik krijg het idee dat werkelijk niemand (met uitzondering van Thomas M.) die hier komt ook maar de behoefte heeft te praten over Hafid Bouazza en zijn selectie. Dus: wel of niet?

N.

ZEI IK HET NIET?

Ja ja, The Thrills, ik riep het anderhalve maand geleden ook al. Ik wist dat Niels het met me eens zou zijn. Ooit moet ik me ook wat meer verdiepen in de bands waar hij de laatste tijd zo enthousiast over loopt te doen: The Raveonettes, The Kills en, eindelijk, Interpol.

Tot die tijd doe ik andere dingen. Ook ik heb ineens een idee voor een nieuw te schrijven verhaal. Als ik de tijd en de zin vind, begin ik eraan. Een titel is er nog niet, wat altijd een slecht teken is. Vroeger begon ik te schrijven vanuit de titel. De rest kwam als het ware vanzelf. Verder is de september-Nymph bijna klaar om naar de drukker te gaan. Mijn bijdrage aan dat nummer vinden jullie de komende week al als voorproefje op deze site. En ten slotte lees ik momenteel het manuscript van De droomfotograaf, de tweede prachtroman van Janneke Jonkman.

Ik zou vanavond graag kijken naar Hafid bij Zomergasten, maar 24, met dat leuke meisje Elisha Cuthbert, zit in de afrondende afleveringen, en jullie begrijpen dat ik daar niets van mag missen. Timing is alles in dezen, en mijn timing slaat weer eens nergens op, anders had ik die hele serie 24 wel gewoon, als ieder ander, vorig jaar gekeken.

Elvis was gisteren alweer 26 jaar dood. Waarom hoor ik daar niemand over?

V.

ZOMERMUZIEKJES

De cd van The Thrills, So Much For The City, is niet uit mijn discman te slaan. Origineel? Nee. Ambitieus? Absoluut niet. Fijne zomermuziek? Reken maar! Koortjes à la Beach Boys, teksten via de methode Fountains of Wayne, jengelde Bonny Rait-gitaren, oeh-aa samenzang als van de prille Beatles – het kan niet op qua intertekstualiteit en ripwerk. En dat zijn mijn twee stokpaardjes. Luisteren, punks. It’s such a shame when old friends fall out…

N.

ZOOO 2001

Wat te denken van dit verhaal dat afgewezen werd voor het Ultra Kort Verhaal-nummer van De Revisor? Helemaal de bom in 2001. Nu met geinige links.

Niels Carels
GOUDKLEURIGE RAY-BAN’S

Ik dronk een Diet-Coke terwijl ik met een chirurgisch mes kleine sneetjes maakte in de muis van mijn hand. Aan de tafel naast me zat een vette man een loempia te eten. Eerst had hij die ingesmeerd met een belachelijke hoeveelheid sambal. Zweet droop langs zijn slapen in zijn openstaande boord.
Het was een walgelijk gezicht.
Ik borg het mes weg, legde twee dollar naast het lege blikje en stond op.
‘Ik zou maar uitkijken als ik jou was,’ siste ik de papzak in het Nederlands toe, terwijl ik langs hem liep. Met mijn vinger ging ik langs mijn keel. Hij verslikte zich en begon te hoesten.
Dat krijg je er van, dacht ik, als je te gulzig bent. En nu maar hopen dat iemand de Himmlermanoevre kent.
Ik wéét dat het zo niet heet.
Het is verdomd eenvoudig mensen angst aan te jagen. Vroeger kon ik daar nog heel vrolijk van worden. Nu geeft het me weinig genoegdoening. Eerder is het een automatisme geworden. Ik word moe, prikkelbaar, als ik het laat.
Buiten was het broeierig. De stad stonk naar frituurvet en uitlaatgassen.
Bij een krantenkiosk bestelde ik een Vogue, een pakje Marlboro Light en twee Chuppa-Chups Apple-Lime.
De Koreaan achter het kogelvrije glas schoof de goederen door een luik. Achter hem stond een kleine zwartwit-televisie waarop Bush ondervraagd werd over de oorlog, over de fraude, over zijn dronken dochters.
Die man heeft het niet gemakkelijk.
Ik vroeg de Koreaan kwartjes om te kunnen bellen. Op straat telefoneren is een hobby van me. Deze week heb ik drie Boeings van United aan de grond weten houden. Ik heb Niketown laten ontruimen. Het Grand Central was vijf uur afgezet. Op het panoramadak van het Empire State Building waren twee dagen geen toeristen te zien.
Dat alles voor de prijs van een heel slechte espresso.
Vermaak hoeft niet duur te zijn.
Mijn allereerste slappe lach kan ik me nog goed herinneren. Ik zat in op het strand samen met mijn buurjongen. Ik had een fort gebouwd, met een brug, slotgrachten. Een prachtkasteel. Mijn buurjongen overgoot alles met een grote emmer zeewater en begon triomfantelijk te krijsen.
Ik ramde de punt van mijn schepje in het midden van zijn hoofd. Het bloed spoot over mijn witte T-shirt en ik kon gewoonweg niet ophouden met lachen.
Daar zijn foto’s van.
Ik nam een taxi richting Greenwich Village en stapte uit voor NL, een zogenaamd ‘Nederlands’ restaurant. Mijn agente vind het ‘funny’ en ‘authentic’ om hier af te spreken. Zoals ze naar The Russian Tearoom gaat met Milla. Dat het geen Russische tent is maakt haar niet eens uit. Met Franse meisjes gaat ze eten in de lunchroom van French Connection.
Ze is nogal gesteld op namen.
Daar zat ze al. Goudkleurige Ray-Ban op het hoofd. Een portie poffertjes van twintig dollar voor haar snufferd.
Nog voor ik haar kan groeten, schreeuwt ze: ‘Darling! At Gossard they think you’ve got the best tits for the new campaign!’

N.

STROOMUITVALLEN & AARDBEVINGEN

Sommige mensen zit het niet mee. Neem nu mijn goede vriend Kim. De laatste keer dat hij in New York was, vlogen er vliegtuigen in gebouwen en werden menselijke lichamen als drumsticks gebruikt op het plaveisel. Twee weken langer zat Kim in De Grote Appel, met alle chaos van dien. Geld teruggekregen van de verzekering voor zijn extra hotelkosten, maar al die espresso’s en sigaretten die hij consumeerde – denk je dat hij daar iets van terug zag? Espresso’s en sigaretten zijn niet goedkoop in New York, dat kan ik je vertellen.

Eergisteren is hij weer naar New York gegaan. (Waarom weet niemand, wat is er nu te beleven in die stad?) Valt pardoes alle stroom uit. Hier horen we al dagen waarschuwingen maar er gebeurt niks. Ik heb mijn airco dan ook continue op vol vermogen. Nee, in het magische Amerika, daar dóen ze het gewoon. Hup, stekker eruit. Ga maar lopen, mensen, drink veel water, hou je koelkast dicht en geef elkaar een lift. Gekkenhuis.

Kim, jongen, sterkte daar. En vergeet niet een flesje Jack Daniel’s Single Barrel voor me mee te nemen . En de groeten aan Bret.

Esther, bureauredactrice van mijn uitgeverij – sterkte op Lefkas! Neem maar een extra ouzo-tje tegen de stress. En in het geval van naschokken: in zee duiken. De eerste aardbeving die dingen in zee doet omvallen moet ik nog tegenkomen.

N.

Hit me, baby

Niels en Thomas M. zijn in ene verwikkeld in een verhitte discussie over Britney, naar aanleiding van de links die Niels hier vandaag heeft geplaatst. Ik wil me er verder niet mee bemoeien, maar ik heb net eens gekeken waar het allemaal om te doen is, en ik kan slechts beamen dat het 'gezellige' foto's zijn. Om het zo eens te zeggen.

Maar vooruit, de poll is geopend:

Britney ja of Britney nee?

We lezen het graag bij de comments.

V.

P.S. En ja, na het tellen van de stemmen gaan we het weer over andere leuke dingen hebben. Boekies. Schrijverds. Filmps.

Ben nu toch bezig

Sorry, om helemaal compleet te zijn: de hele serie van Britney uit W. Hier en deze, deze ook, nóg eentje, één na laatste! en dan deze.

Man, wat een werk!

Wie nu zegt: waarom gaat het heel niet meer over boeken, moet hier maar eens klikken.

N.

Zoekscherm?

Vincent en ik hebben besloten dat het handig zou zijn als jullie direct zouden kunnen zoeken op onze site. Naar Mike Levey bijvoorbeeld, of Zomergasten of Britney Spears voor mij part.

Maar goed, hoe pak je zoiets aan? Ik heb gekeken naar het gratis Free Find, en dat lijkt me wel wat. Iemand daar ervaring mee? Of weet je hoe je snel zo'n zoekding kan bouwen? Laat het ons weten!

Uiteindelijk maken we samen hier een nog stoerdere site van. En dat allemaal gratis. Hoe is het mogelijk.

N.

PS Vooruit, nog een plaatje uit de Elle dan maar.

Verklaring

Niels en ik hebben eindelijk een verklaring bedacht voor het feit dat deze site de laatste dagen zo buitensporig veel bezocht wordt. Wij waren gewoon (bijna) de eersten die het treurige bericht van Mike Leveys verscheiden brachten, en toen we vervolgens begonnen hem hier te herdenken, onder de naam Niels en Vincent Herdenken Mike Levey en Zijn Wrede Truien, was er geen stoppen meer aan. Onderzoek wijst uit dat dagelijks tientallen mensen, wereldwijd, naar informatie over de beste man zoeken en vervolgens op onze prachtsite uitkomen. Mike zou het zo gewild hebben.

de Volkskrant profiteert schaamteloos van ons eerbetoon. Vanmorgen vroeg herkende ik meteen Mikes lachende gezicht, pontificaal rechtsboven op pagina 1 van de krant. Pagina 1! Op de laatste pagina stond een lang in-memoriambericht, met een nog grotere foto van Mike, en de Volkskrant wist ons te melden dat Mike in Amerika bekendstond als The Sweater Man (ja, me dunkt!). Maar Niels en Vincent noemen, ho maar. Bij ons begint het nieuws pas echt, maar daar hoor je ze verder niet over, daar bij de Volkskrant. Daarom starten we nu alvast de herdenking van Michael J. Fox, en ook die van prins Bernhard en Gerard Reve. Wedden dat de Volkskrant er weer gemakzuchtig achteraan hobbelt?

De conclusie van dit al luidt: willen we het gigantische bezoekersaantal van de afgelopen dagen vasthouden, dan moeten we gewoon over Mike Levey blijven schrijven. Het is werkelijk ongelofelijk!

V.

P.S. Thomas Möhlmann: hartelijk dank voor je attente Mike-mail van vandaag!
P.P.S. Martien: Jewel is inderdaad een blond meisje dat liedjes zingt en gitaar speelt. Niels en ik zijn hogelijk verbaasd over haar recente koerswijziging: Shania Twain-achtige songs gecombineerd met Britney-achtige outfits en brandweerspuiten.

Ochtendzinnen

Gisteravond viel hier opnieuw tweemaal de stroom uit in onze flat. Om droef van te worden. Als het nu nog te maken had met het gevreesde Code Rood-verschijnsel, maar niets van dat al. Intussen ga je op zoek naar kaarsen en ben je van je mobiele foon afhankelijk als je op tijd wakker wilt worden.

Ik ben intussen wel erg benieuwd naar Niels' betoog over Jewel. Jullie?

V.

Reacties op jullie reacties

Niels heeft gelijk: laten we er hier een interactieve bende van maken. Ik zal eens reageren op wat van jullie 'comments'.

Peter
Ik kan er ook niets aan doen, maar sinds een paar maanden houd ik van de muziek van Blöf. Het sluimerde al jaren, maar ja hoor, nu is het zo ver. Niets meer aan te doen. Gelukkig begrijpt Niels waar ik het over heb.

Thomas van Aalten
Zo is het. Onze site heeft meer hits dan de jouwe. En ik weet niet wie erachter zitten, maar vandaag hadden we bezoek uit Brazilië, Denemarken en Ierland. Ik ken daar geen mensen! Ik kan het niet vaak genoeg zeggen. Toch ben ik er blij mee.

Hiphophater 1
Nee, voor Michael J. Fox ziet de toekomst er sowieso niet rooskleurig uit. Hij, Bob Ross en Mike Levy zullen hoe dan ook tot het eind der tijden op het scherm blijven. Althans, in een rechtvaardige wereld.

Hiphophater 2
Je beweert geen idee te hebben wie die mensen zijn die in Zomergasten zitten. Welnu: Paul de Leeuw, Britta Böhler, Hafid Bouazza, dat zijn niet de eersten de besten, lijkt mij zo. Als je nog nooit van die mensen hebt gehoord, is je veel aan mediagebeurtenissen ontgaan de afgelopen jaren. De vraag is overigens of het door jou benoemde rijtje 'sterren' als Jim Bakkum en Kim Holland niet nóg meer wenkbrauwen zouden doen fronsen bij de Zomergasten-kijker. Ik vermoed dat vrijwel niemand weet wie Kim Holland is, laat staan het Zomergasten-publiek. En dan, Jim: die is toch veel te jong om rond die tijd met Zwagerman in discussie te mogen? Jij richt je wel héél erg op het SBS-publiek.

Later meer. Vanmorgen vroeg viel hier in de flat de stroom uit, zomaar, pardoes. Het had niets van doen met Code Rood, zo bleek. De wegen van het toeval, die beangstigen me soms.

V.

Stilletjes, niet?

De nieuwe teksten laten langer op zich wachten. Vincent en ik Hebben Het Hels Druk. Ondertussen kun je je wellicht vermaken met de oudere teksten in de archives. Of begin een discussie met een willekeurig iemand, bijvoorbeeld hier, onder dit bericht. Interactie, dat is een belangrijk punt van deze site.

Wel kan ik vertellen dat ik gisterenavond begonnen ben aan een nieuw verhaal. Erg sci-fi, erg Blokken-achtig. Geen idee of het uiteindelijk iets is wat ik aan mensen laat lezen, laat staan dat het in de betere tijdschriften te bewonderen zal zijn. Het heet Waarschuwingsborden. Ik zeg het maar even.

Zo'n verhaal schrijven doe ik als opmaat voor mijn roman, die ik al maanden laat verstoffen op m'n harde schijf. Ik hoop dat het afrossen van een kort, afgerond geheel mij weer aan het échte werk laat beginnen. Het is een experiment, zoveel is duidelijk.

Mocht je nu niets te doen hebben, koop een nieuw t-shirt, ga naar het strand en neem een boekje mee. Het is immers maar niets, al dat warme weer als je binnen zit.

N.

In de vroege ochtend

Gisteren hadden we meer dan 110 'hits', mensen. Hoe we het voor elkaar krijgen: geen idee. Zo wordt er naar deze site gekeken vanuit Finland, Amerika, Frankrijk en Nieuw-Zeeland. Ik heb helemaal geen vrienden en familie in die landen! Maar... ik juich het toe. Hoe meer bezoekers, hoe beter. Het krijgt allemaal weer zin op die wijze.

Ik stel voor dat er vandaag een regenbui komt. Ja, dat het moge regenen. Met bakken tegelijk. Flinke spetters. Met kikkers en al.

V.

Comments down

Onze fijne vrienden van Haloscan zijn sinds enkele uren down. Daarom kun je geen comments plaatsen. Je snapt dat Vincent en ik dit tot op de bodem zullen uitzoeken. Wij nemen geen halve maatregelen.

Hou die bijdehante opmerkingen dus nog even voor je! Jouw tijd komt!

UPDATE:

Wel, het werkt weer als het goed is. Die jongens van Haloscan weten nu dat met ons niet te spotten valt.

UPDATE II:

Het gaat echt niet goed met Haloscan. Zopas sprak ik met de operator, die net uit zijn nest kwam rollen. Op het moment dat ik los wilde gaan, leek alles in orde. Dus bedankte ik de knaap. Nu is alles weer mis. Sterker, die hele site ligt er nagenoeg uit. Dit is teveel geoudehoer over internet en techniek. We komen snel met nieuwe berichten. Omdat alleen tekst ook Heel Stoer is. En omdat HTML zuigt.

UPDATE III:

Op een gegeven moment moet je gewoon zeggen, laten we er maar over ophouden. Dat moment is nu aangebroken. Het werkt als het werkt. Of niet.

UPDATE IV:

Weet je, mailen kan ook. Als je iets wil zeggen. niels_en_vincent@hotmail.com. Er is hier sprake van willekeur, chaos. Het lijkt Vietnam wel.

Ik zeg: kijken!

Vanavond om half negen op RTL5: Grosse Point Blank. Met de onvolprezen John Cusack in de rol van huurmoordenaar. Vincent kennende zit hij klaar, met de videorecorder op scherp.

Humor om te lachen, mensen!

N.

Zomergasten 2003

Het was wel stukken beter dan vorige week. Goed, Paul de Leeuw is een behoorlijk vermoeiende man om drie uur naar te kijken, en Joost Zwagerman lachte meer dan prettig was - maar toch: leuke fragmenten, onluisterende beelden over mensen die tegen weer en wil kinderen nemen ("Maar we eten toch niet elke dag patat jongen?" Volgende shot: "Ik wil graag een bestelling plaatsen...), en een bijkans zeer grappige discussie.

Zwagerman was er niet altijd bij. Zo bleef hij De Schreeuw van de Leeuw verwarren met alle andere programma's die De Leeuw daarna had gemaakt, en begon hij op het moment dat zijn gast toegaf "niet zo slim" te zijn in het verwoorden van meningen over internationale problematiek zoals het Israël-Palestina conflict, direct te strooien met woorden als "badinerend" en "eloquent".

Maar die film, die Zomergastenfilm, aansluitend op de uitzending, wie kijkt daarna? Ik niet.

Volgende week collega en kennis Hafid B. We wachten rustig af. Het koelt al af en als het mee zit, kunnen we allemaal vroeg naar huis in verband met de Code Rood van Tennet.

N.

De mooie dingen

Deze temperaturen zijn een stuk beter uit te houden als je gewoon thuis zit met je vriendinnetje dan in een kantoorpand aan de Amsterdamse grachten, zoveel is zeker. De laatste dagen waren ontspannen. Tijd om je aan de mooie dingen te wijden. Zo luister ik momenteel weer naar prachtliedjes als 'No Myth' van Michael Penn, 'Mooie dag' van Blöf en 'Perfect Circle' van R.E.M., lees ik verder en verder in Ian McEwans Boetekleed, en vrijdag zagen we de film Moonlight Mile. Ik wist er weinig van, behalve dat Dustin Hoffman en Donnie Darko's Jake Gyllenhaal erin meespelen. Wat mensen je ook mogen vertellen over deze film: hij is mooi en indrukwekkend, en Hoffman speelt een van zijn beste beste rollen in tijden.

Gisteren opnieuw gekeken naar High Fidelity, de verfilming van het prachtboek. Niels schreef er hier eerder al over. Er zitten meer mooie liedjes in dan Niels toen beweerde (niet alleen van The Beta Band, maar ook van Love, The Velvet Underground, Bob Dylan, de onvolprezen Harry Nilsson en The Chemical Brothers) en de scène waarin John Cusack denkbeeldig afrekent met Tim Robbins blijft hilarisch, ook drie jaar later nog.

Graag zou ik weer eens iets van jullie horen. Via de comments. De teller staat vandaag op een miserabele dertig hits. Dat kan de bedoeling niet zijn.

V.

Jullie worden geteld

Niels is erin geslaagd een teller te installeren op onze site. Als je helemaal naar beneden scrollt, zie je een klein vierkant blauw icoontje staan met een rood lijntje erin. Als je dat aanklikt, kun je zien hoe vaak deze site bezocht wordt, op welke dag we de meeste bezoekers hadden, in welke landen onze bezoekers zich bevinden, etc. Ik vind dat heel stoer.

Maar waar blijft Niels' betoog over Jewel? Ik ben er wel een beetje benieuwd naar.

Ikzelf beloof hier in de nabije toekomst een nieuwe recensie te plaatsen (die eveneens in de september-Nymph zal staan), en later vandaag schrijf ik hier weer iets totaal onzinnigs en nutteloos. Jullie kennen mij.

V.

Nog links die wij moeten plaatsen?

Aan je rechterhand staat een rijtje onvolprezen links die elk weldenkend mens minstens één keer moet bekijken. Heb je ook zo'n link? Laat het ons eens weten, punk!

Trailers

De laatste tijd neemt Vincent hier de boel over en laat ik me maar mondjesmaat zien. Maar wees niet bang, er komen betere tijden. Zo zal ik binnenkort een vlammend betoog over Joewel gaan schrijven. Wat is er aan de hand met dat kind?

Ook in de planning: een recensie van überpulpfilm Tomb Raider: The Cradle of Life. Met het fijne meisje Angelina Jolie in strakke pakjes, geheid een hit. (Waarom hebben filmsterren nooit een eigen website, eigenlijk?).

Daarnaast: enkele oude verhalen die een nieuw digitaal leven best wel aankunnen, een kort maar krachtig essay over waarom Guinness Koning der Bieren is, en nog meer flauwe ongein.

Moedig Voorwaarts!
N.

De zomer van de doden

Wat te denken van Bob Hope? John Schlesinger? Marie Trintignant? Gregory Peck? Katharine Hepburn? Het is niet niks.

Maar Mike Levy, hoe je zijn naam ook spelt, daar schrik ik wel even van. Ik herinner me nog de avonden waarop ik - het was 1993 en ik was zestien - me samen met vrienden vergaapte aan Mikes Amazing Discoveries. Die herinneringen neemt niemand me meer af. Charlatans en beunhazen als die RTL4-Nol hebben Mikes stijl schaamteloos gekopieerd, zonder ook maar een fractie van zijn charme te bezitten. Laat staan zo'n vrolijke wollen trui. Met van die felle kleuren.

V.

De doden van de zomer

Eerst Barry White, nu Mick Levey. Vince had het laatst nog over hem. De man is dood. Althans zo gaan de geruchten. Leuke truien had hij altijd aan.

(Schaamteloos geript van Geen Stijl.)

En Willem Wilmink, Jop Pannekoek, de gebroeders Hoessein en Sam Philips zijn natuurlijk ook dood.

Laten we over boeken praten!

Zien jullie dat ook? Hoe Niels in zijn laatste bericht probeert een discussie aan te zwengelen? Ik juich dat toe, maar vraag me af of het niet wat al te veel overlapt met de Zomergasten-discussie die al gaande is op Literair Nederland.

Als je tegenwoordig Niels en Vincent intoetst op Google, kom je op deze pagina terecht! We tellen mee in internetland!

Het is tijd om over boeken te praten. Mijn vriendinnetje ligt hier op de bank Afgunst van Arie Storm te lezen, een boek dat ik nooit genoeg kan aanprijzen, terwijl ik me de afgelopen dagen op haar aanraden heb verdiept in Turks fruit van Jan Wolkers. Om tal van redenen was ik er niet eerder aan begonnen: zo was er Terug naar Oegstgeest, een boek dat ik op mijn dertiende las en dat me deed besluiten de boeken van Wolkers in het vervolg te mijden. Vermoedelijk was ik er gewoon te jong voor. Dan was er ook nog de ranzige, onfrisse, jaren-zeventig-kleurenverfilming van Turks fruit, die ik ook al op veel te jonge leeftijd zag. Een en ander vertekende mijn leeservaring enigszins. Ik zag bij het lezen voortdurend de oude Jan Wolkers en de jonge Monique van de Ven voor me. Hoe werkt het brein toch? Rutger Hauer was in geen velden of wegen te bekennen. Steeds hoorde ik die hese, ouwelijke stem van de grijze Wolkers, de laatste tijd voornamelijk bekend om de aandoenlijke wijze waarop hij tv-kijkers vertrouwd maakt met de hem omringende flora en fauna en om zijn glazen, om vernieling schreeuwende kunstwerken. Maar niet langer gedraald: wat een prachtig boek is dat Turks fruit! Dat ik daar op mijn zesentwintigste pas achter kom! Wat een droefenis en wat een vaart zit er in dat boek. Goed. Over dertien jaar maar eens Kort Amerikaans of De walgvogel uit de kast pakken. (Want ja, die boeken staan er gewoon. Die staan daar maar. Jaar in, jaar uit.)

Vandaag ben ik begonnen in Boetekleed van Ian McEwan. Het oogt veelbelovend. Ik heb me sinds kort voorgenomen alleen nog maar Mooie Boeken te lezen. Ik noem dat: een nobel streven. Bovendien is er vandaag goed nieuws te melden: na diverse overlegsituaties, discussies, voorgesprekken, hier en daar eens wat polsen, en getouwtrek, lijkt het erop dat ik een soort Vaste Medewerker van literair tijdschrift Parmentier ga worden, met ingang van dit najaar. Ik zeg het jullie maar vast.

Ik heb niet naar Zomergasten gekeken. Wat zeggen jullie me daarvan?

V.

Zomergasten

Gisteren gekeken? Ik vond het nogal tam. Joost Zwagerman is wellicht een verbetering ten op zichte van het soms stierlijk vervelende en pedante gedrag van Van Dis, maar dit... Risicoloos interview, flauwe en belegen fragmenten... En waar was de wijn? Zwagerman zat stiekem zijn glaasje rood te verstoppen achter een glas water, Böhler dronk cola (vanillecola?). Bah.

Wat te denken van dit? Gaan we weer zo'n saai Zomergasten-seizoen in als vorig jaar? En wie zou er eindelijk eens gevraagd moeten worden? Wat zou jij laten zien aan het VPRO-publiek? Ben ik de enige die zich deze dingen afvraagt?

'cause if I'm the man that you love the most, you could say 'I do' at least

20 augustus 2004

Op die datum gaan Elsie en ik trouwen! Om 13 uur 's middags, in het stadhuis te Delft. Zet het in jullie agenda's. En ja, dat is nog 55 weken weg, maar dat mag de pret niet drukken.

Iets anders: ik heb hier op deze site zeker een paar duizend woorden zitten typen de afgelopen weken, en wat blijkt? Pas zodra je het hebt over vanillecola en rosé, kun je rekenen op reacties van mensen. Discussies! Woordenwisselingen!

Kortom: alle reacties zijn meer dan welkom. Niels en ik doen het allemaal voor jullie, mensen.

V.