Het is zover: nu telt deze site dan eindelijk echt mee. Nu alle comments niet langer afkomstig zijn van onze vrienden, collega's en familieleden, kun je met recht spreken van een hit. Nu volslagen onbekenden als Theo Berini (?) en Frans (?) hun woordje meespreken, kunnen we slechts denken: ja, we hebben er goed aan gedaan die hele site de lucht in te helpen.
Vanavond nog eens naar wat oude fragmenten van Boudewijn Büch gekeken. De VARA herhaalt die tegenwoordig weer in een soort kriskrascompilatieshow, waarin je van 2000 naar 1987 roetsjt en weer terug, alsof het niets is. Je ziet de oude Büch in de jonge Büch veranderen, je ziet de ene lelijke trui in het andere afzichtelijke shirt veranderen, ja ja. Even onder ons: toen ik een jaar of vijftien, zestien was, was Boudewijn Büch mijn lievelingsschrijver. Dankzij Büch ben ik me voor de letteren gaan interesseren. Ja, dit zijn de bekentenissen, lezers. Maar goed. Vandaag las ik Het geheim van Eberwein (2003) uit, zijn postuum verschenen laatste roman, het zoveelste boek dat gepresenteerd werd als hét vervolg op De kleine blonde dood (1985) - over deze marketingtruc van Büchs uitgevers schreef ik in 1997 al een ontluisterend artikel in Nymph, maar dat ter zijde - en ik moet helaas zeggen dat ik eroverheen lijk te zijn gegroeid. Büchs dialogen zijn hemeltergend; bij elke gesproken zin kon ik niet helpen te denken: zo praat geen mens! Vroeger had ik daar geen oog voor, dat blijkt maar weer. Afgezien van de dialogen: een heel aardig boek, niet zo half sentimenteel als sommige andere van zijn boeken. Maar een werkelijk vervolg op De kleine blonde dood, nee hoor, ook nu niet. En waarom ook? Het gestorven zoontje Micky komt in een scène of twee voor, meer niet. Verder veel herinneringen aan de gestorven vader, een heilloze affaire met een jongensmeisje en een half geslaagd mysterie, waarin ikfiguur Boudewijn het raadsel rond zijn vader en de componist Eberwein ontrafelt. Probleem: Boudewijn zelf mag het raadsel dan hebben opgelost, als lezer blijf je met lege handen achter. Was dit boek wel af? ben je haast geneigd te denken. Maar goed, de VARA dus, en die leuke compilatie-uitzendingen. Allemaal kijken!
O ja, Niels en ik verklaren hierbij de oorlog aan de smileys. Dan weten jullie het maar. Als je binnenkort nergens meer smileys tegenkomt, weet je hoe het zit.
V.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten