Gisteravond zijn Niels en ik naar de presentatie van Klein verhaal van een grote gekte gegaan, de debuutroman van Rob Kappen. Toen we om halfnegen nietsvermoedend Perdu binnenliepen, stormde er meteen een jonge vrouw op ons af, die ons zei: 'Jullie zijn net op tijd. Iets later, en jullie hadden mooi twintig minuten buiten mogen wachten.' Ik zag Niels zijn wenkbrauwen al fronsen, maar we lieten ons niet afschrikken.
Schrikken was het pas toen we de menigte zagen die zich op en rond de Perdu-tribunes had verzameld. Geen spoor te bekennen van Rob zelve, maar die was zich, zo bleek ons, aan het voorbereiden op een toneelstukje. Aan de bar kregen we te horen: er wordt nu niet geschonken. Ik zag Niels zijn wenkbrauwen weer fronsen, en hij gooide er meteen een verveelde blik tegen aan.
Het toneelstuk werd voorafgegaan door een korte diashow, begeleid door carnavalsmuziek. Zeg nu zelf, zulke presentaties zie je niet vaak. En geef toe, presentaties die van start gaan met een toneelstuk voor drie personen van zo'n twintig minuten, die zie je nog minder. Voor mij was het allemaal nog wel te volgen - ik ken Robs roman -, maar ik vroeg me af wat de argeloze toeschouwer moest denken van het schouwspel van wurgscènes, net-niet-seks, Brabantse accenten en bovenal liters wijn, die altijd op, over en naast de protagonist belandden in plaats van erin. Na dit spektakel vervoegden we ons weer bij de bar, die nog altijd niet open was. Gelukkig schoot Thomas M. ons te hulp door gewoon achter de bar te gaan staan en het heft in handen te nemen, maar vreemd bleef het. Na een speech van Robs redactrice kwam de blije debutant zelf aan het woord. Hij zei ons: laten we dan maar wat gaan drinken.
De bar ging open. Eindelijk.
Het was druk in Perdu. Zo druk zelfs dat het Niels en mij nog maar nét lukte Rob een cadeautje in zijn handen te duwen, want hij stond, omringd door een hardnekkige groep vrienden en vriendinnen, boeken te signeren. Om eerlijk te zijn: we hebben Rob amper gesproken. We hebben het geprobeerd, zoveel is zeker, totdat Niels besloot weer naar de bar te lopen. Ik vroeg hem nog waar hij heen ging, maar zijn blik legde me het zwijgen op. Ik heb Ward W. nog aangesproken, om hem te vragen waarom hij nooit van zich liet horen op onze site. Hij vroeg me slechts waarover ik het had.
Ook werden we aangesproken door curieuze lui. Zo was er een meisje dat Niels op cynische toon vroeg hoe het stond met zijn eigen schrijverij. Een ander meisje zei hem: 'Dag Niels. Jij kent mij niet. Maar ik jou wel. Ik ben [censuur], de ex van [censuur].' Niels wist er slechts 'O' op te antwoorden en wendde zich van haar af, ongeveer op het moment dat vanuit een hoek de woorden 'De bar is NU gesloten' weerklonken.
De bar was gesloten. Voorgoed. Niels en ik zijn maar naar buiten gegaan. Huiswaarts. Het was een bijzondere avond. Jammer dat Eliott Smith het niet meer heeft mogen meemaken.
V.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten