SPRAAKVERWARRING

I

Nadat een bevriend auteur me vrijdagavond liet proeven van de heupflacon absint die hij bij zich droeg:

Collega Bianca: 'Waarschuw je me als je groene elfjes begint te zien?'
Vincent: 'Elvis?'

II

Vincent: 'Hoe oud ben jij eigenlijk?'
Zomaar een meisje: 'Twintig. Hoezo?'
Vincent: 'O, zomaar.'
Zomaar een meisje: 'Vraag je dat altijd zomaar?'
Vincent: 'Nee hoor. Meestal vraag ik iemand of ze een pirouette kan maken.'

III

Janwillem: 'Mijn ouders zijn een beetje bezorgd.'
Vincent: 'Hoezo?'
Janwillem: 'Ze hebben pas mijn naam ingetoetst bij Google, kwamen op jouw site uit, en vroegen zich af waarom je me daar "De Zoon Die Ik Nooit Gehad Heb" noemt.'
Vincent: 'Je bént toch De Zoon Die Ik Nooit Gehad Heb?'
Janwillem: 'Ja, dat is waar. Maar ze zijn toch een beetje bezorgd.'

V.

MOET JE HIER EENS KIJKEN

I

Vriend M10 heeft een tekstbureau. Je kunt hier terecht voor meer gegevens. En voor hippe foto's. En voor adviezen, want allemachtig, jij wilt toch ook wel eens een tekst die niet rammelt? Een tekst die deugt? Een tekst die ertoe doet? Nou dan.

II

Oud-'mentorkind' Harold heeft een literair tijdschrift dat Komkommer & Kwel heet. Het is een on-linetijdschrift. Jullie weten misschien hoe ik denk over on-linetijdschriften, maar dit ziet er allemaal hip en enthousiast en verantwoord uit, en bovendien bevat het eerste nummer onder meer een bijdrage van Nymph-vriend Ricus van de Coevering, dus: klik hier eens als je wilt.

III

Ja, eigenlijk zou hier een derde link moeten staan naar een of andere vriend, kennis of vage verwant, maar ik wilde jullie slechts melden dat je me morgenavond kunt aantreffen in een Amsterdamse grachtentuin. Ik zal daar staan met een glas rosé in mijn hand en een ironische grijns op mijn gelaat. Ik zal daar mijn pak dragen met een stoer nieuw overhemd eronder. Ik zal daar omringd worden door vrienden & vriendinnen & schrijvers & vertalers & correctoren & collega's van de Grote Uitgeverij, en ik zal afwisselend het hoogste woord voeren en belangstellend luisteren. En dan zal ik huiswaarts gaan.

IV

Jullie nog plannen?

V.

OUDERWETS

Ik schreef vandaag een brief aan iemand. Het viel me op hoe weinig tijd het kostte en hoe prettig het eigenlijk was om niet naar een beeldscherm te staren.

N.

WAT HIER NU WEER VAN TE DENKEN?

Aangetroffen op zomaar een site:



V.

DVD'S IN DE BRIEVENBUS

Vandaag vond ik in de brievenbus 4 dvd's die ik broer Joey had geleend:

- 21 Grams
- 25th Hour
- Adaptation.
- Zoolander

En in dank voor het lenen lagen er ook nog eens 5 dvd's bij:

- Lilja 4-Ever
- Cloaca
- Any Way the Wind Blows
- The Girl of Your Dreams
- Waking Life

Die eerste heb ik al eens gezien, en ik weet niet of ik hem nog eens kan zien zonder mezelve na afloop uit pure zwartgalligheid en weltschmerzgevoelens uit het raam te werpen, maar wat die andere vier betreft: welke raden jullie me aan? Welke moet ik eigenlijk vandaag nog kijken?

En dan nog iets: hoeveel dvd's passen er eigenlijk in een brievenbus?

V.

ONDRAAGLIJK LOT

Vanmiddag zag ik in het centrum van Amsterdam Rob Schneider lopen. Hij liep een beetje gebogen en hij droeg een capuchon, maar ik herken die onfrisse blik uit duizenden. Ik hoop maar dat hij de walging op mijn gezicht niet zag.

Zelf keek hij overigens ook niet heel opgewekt. Zijn blik was er een à la: 'Wat jammer, zeg, eigenlijk, dat ik Rob Schneider ben.' En geef toe, zo leuk is het ook niet.

Maar laten we vrolijk blijven. Laten we lachen. Want wij kunnen dat: erom lachen. Terwijl Rob Schneider morgen wakker wordt en nog altijd Rob Schneider zal zijn. En overmorgen is hij het weer.

Wat een ondraaglijk lot moet dat zijn.

V.

VERSCHRI

In de trein was het even Heel Hard Lachen toen we in het gangpad moesten staan en we - om de verveling te bestrijden - een Metro oppakten van zo'n plankje waar vier mensen bij zaten. We bladerden toevallig langs het kruiswoordraadsel; iemand was aan dat kruiswoordraadsel begonnen, maar kwam niet erg ver, gezien zijn/haar vruchteloze poging een ander woord voor 'afschuwelijk' (10 letters) in te vullen. Hij/zij dacht dat daar 'verschrikkelijk' moest staan, en kwam er pas na de i achter dat dat woord geenszins zou passen. Na de i!

Jullie vinden dat misschien niet heel grappig, maar wij vonden dat wel. Wij moesten zelfs even Zó Hard Lachen dat we pas halverwege het geschater bedachten: misschien is het wel een van die vier mensen op de bankjes die de puzzel probeerde te maken. Oei. Misschien dacht diegene werkelijk dat hij/zij 'verschrikkelijk' wel even in die paar schamele hokjes kon proppen.

En toen schaamden we ons een beetje. Dan toch nog. Intussen zagen we buiten - alweer - die weerzinwekkende poster waarop die loser in zijn treurige streepjestrui reclame maakt voor dat suffige loterijspelletje van hem.

V.

WAT IK ONTDEKTE TIJDENS EEN EINDELOZE TREINREIS

- Een man die in zijn eentje stond te dansen op Den Haag HS. Het zag er geenszins hip of cool of verantwoord uit. Ik schudde mijn hoofd in afschuw.

- Dat ik helemaal niets opschiet met zinnen als 'Deze trein gaat niet verder dan...', uitgesproken door een half bewusteloze conducteur wiens microfoon uitvalt na de drie puntjes. Al is men verzekerd van een spanningsboog die zijn weerga niet kent.

- Dat 'Since U Been Gone' van Kelly Clarkson een Klassieke Popsong is. Ja, sorry hoor, ik kan het ook niet helpen, ik presenteer jullie slechts de keiharde feiten.

- Welk een hitsig blad dat Cosmopolitan eigenlijk is (collega Bianca en ik zagen het aprilnummer in een trein liggen en bladerden het in verwondering door). Stukkie over borstvergrotingen. Stukkie over manieren om 'hem' te verwennen. Stukkie over 'stijlicoon' Sienna Miller, dat, in flodderige hemdjes gekleed, verveelde blikken staat te werpen. Stukkie over orgasmen. Geloof ik, hoor. Ik zag alles immers ondersteboven. (Overigens: een aprilnummer? Dat slingert daar dus al maanden rond?)

- Hoe bevredigend patat kan zijn in tijden van wanhoop en miserie.

- Dat sommige kinderen een muilkorf verdienen. Vooral kleine meisjes met hoge uithalen.

- Dat station Duivendrecht er nog even wanstaltig uitziet als in 1994, toen ik er nog wel eens kwam. En vermoedelijk even wanstaltig als in 1984. Of 1974. Ach, wat, het is gewoon een spuuglelijk sciencefictionhol waar het krioelt van de mensen naast wie je nooit dood gevonden zou willen worden.

- Dat de treinen verbazingwekkend leeg waren. We vroegen ons af waar iedereen gebleven was.

- Dat zelfs quasi-verliefde stelletjes samen sudoku'en.

- Hoe afschuwelijk sommige gebouwen in Amsterdam-Oost eruitzien. We zagen van verre een straat waar achter elk raam een 'Te Koop'-affiche hing en een stel dat zich afvroeg welk huis het eens zou kopen: het huis waar de graffiti over de ramen heen gespoten stonden*, het huis waar al drie weken iemand lag te ontbinden of het huis dat ook heel geschikt zou zijn als afwerkplek.

Vertragingen, ik ben er niet zo dol op.

V.

* Noot: De graffiti stonden, ja. 'Graffiti' is meervoud. Ik vind het belachelijk klinken, maar ik word nog liever in 1 kamer opgesloten met deze man dan dat ik hier een taalfout maak.

MEN WIL ONS GROTER MAKEN

Ik ben een waardeloze correspondent. Ik herinner me de jaren waarin ik penvriendinnen had. Ik had natuurlijk ook wel eens een penvriend, maar het waren toch voornamelijk penvriendinnen. Ik was een jaar of zeventien, hoe zou je zelf zijn. Elke dag naar de brievenbus rennen (op zo'n ridicule, gejaagde wijze, met dat lange, zwiepende hennahaar van me), elke dag nieuwe post aantreffen, en elke dag pen en papier pakken om mooie & leuke & zinvolle antwoorden te formuleren, opdat er de volgende dag weer iets gepost kon worden. Als ik op die jaren terugkijk, die jaren waarin ik wekelijks tientallen vellen volschreef met telkens anders geformuleerde anekdotes (anekdotes over dingen die ik meemaakte als ik even niet zat te schrijven), vraag ik me af waar het is misgegaan, en hoe ik de lakse hufter ben geworden die tegenwoordig nog wel mails ontvangt, maar ze vervolgens gewoon negeert en tot het eind der tijden in zijn inbox laat staan.

Ik zou e-mail graag de schuld van alles geven. Maar zo gemakkelijk gaat dat niet. Natuurlijk, toen e-mail in mijn leven verscheen (het was 1998), ging ik minder en minder brieven schrijven, en praatte ik alle penvriend(inn)en die geen e-mail hadden een account aan, maar ook e-mails beantwoord ik tegenwoordig niet meer. Of: veel te laat. Of: onvoldoende. Een enkeling mail ik meteen terug, ogenblikkelijk, alsof ik altijd al op die mails zat te wachten (en laten we eerlijk zijn: dat is ook zo), maar de overgrote meerderheid zwijg ik dood. Ik noem dat: niet zo fraai van mezelf. En ook: bijzonder onattent.

Vandaag ben ik er eens voor gaan zitten. Ik heb de hoeveelheid Mails Die Ik Nog Altijd Moest Beantwoorden (het waren er 26) naar een acceptabel aantal terug weten te brengen (het zijn er nu 10), op vrij rigoureuze wijze. Sommigen heb ik eindelijk een antwoord geschreven, terwijl ik bij anderen dacht: deze mail is wel zó oud dat ik me met elk antwoord belachelijk maak. Zo was er het meisje dat me vroeg hoe ik kerst 2004 ging vieren. Nee, haar terugmailen ging echt niet meer. Ook was er het meisje dat me in oktober 2004 toevertrouwde te snakken naar een afspraakje. Kon ik haar werkelijk nog iets zinnigs antwoorden, nu, tien maanden later, iets waar ze ook maar enige boodschap aan zou hebben? Welneen, dat kon ik niet. Zo'n antwoord zou me eerder een venijnige vuistslag in het gezicht opleveren dan een dankbare glimlach. Kortom: zo schoot het lekker op. Wie lang genoeg wacht, hoeft niets meer te antwoorden. Die kan wel gaan.

Iedereen die tot de laatste 10 behoort wil ik zeggen: alles zal goed komen. Ik ben een vlegel, een onbetrouwbare aap, een non-correspondent, maar ik beloof beterschap. Ik ben daar heel goed in geworden, beterschap beloven waar het corresponderen aangaat - ik doe het immers al jaren.

En dan nog iets: hoe vaak Niels en ik onze junkmail ook leeggooien, er blijft verontrustend materiaal in verschijnen van adressen met Size.enlarger, PERMAN.ENTGROW, He:rba:Lvia:gr:A, Male.enlargement, FASTERECTIONFrancis en Upin19mins erin. Wat denken al die lui nu eigenlijk van Niels en mij te weten? Waarom willen ze ons per se groter maken? Zijn we dan toch veel kleinere mannetjes dan we altijd dachten? Onze junkmail probeert ons een minderwaardigheidscomplex aan te praten, maar we houden moedig stand, ha.

(En dan: 'Upin19mins', is dat werkelijk iets om over op te scheppen?)

V.

ALSOF HET NIETS IS

Ik zit hier dus keihard champagne te drinken. Glas na glas. Ja hoor. En ik heb er niet eens een reden voor nodig.

V.

NIELS MOET ECHT HEEL GOED UITKIJKEN

Die aap is gewoon een eigen site begonnen! Zonder mij!

V.

DERTIENJARIGE MEISJES & SJAALTJES

Er vallen hier veel dingen voor. Zo was ik dit weekend in Uzès, waar jullie hier wat meer over kunnen lezen.

Ook was ik enkele dagen daarvoor in het centrum van mijn voorlopige woonplaats waar ik tijdens een soortement van Stierenfestival een uitzinnig bijdehand, dertienjarig meisje tegenkwam, waarmee S. en ik aan de praat raakten, en die mij ongenadig, tot drie maal toe, in een houdgreep nam. Zij spetterde mij nat met water uit de fontein. Zij joeg mij tussen de mensenmassa achterna. Zij greep mij te pas en onpas grillig hard in mijn nekvel. Jullie begrijpen allemaal dat ik geen dertienjarige meisjes sla, maar toen ze aan het einde van de avond ook nog eens een ferme tik in mijn buik gaf, moest ik me behoorlijk inhouden.

'Zo, jij had sjans, zeg,' merkte S. op toen we naar huis liepen.

Verder kan ik melden dat ik hier een sjaal heb gekocht. Een sjaaltje. Een mannensjaaltje. Een sjaaltje dat mij bijzonder goed staat. Hij staat mij zelfs zo goed dat ik hem zo nu en dan draag terwijl ik lig te zonnen. Ik draag dat sjaaltje gewoon als ik naar het dorp ga. Ik doe dat sjaaltje om als ik toeristen te woord sta als zij mij vragen waar er in de buurt softdrugs gekocht kan worden.

Net nog zat ik de vallei te overkijken en droeg ik dat sjaaltje, terwijl ik ook een hippe pet op mijne kop had en zo nu en dan onverstaanbare zinnen mompelde, die, ooit, een diepere betekenis zullen hebben waar niemand om heen kan.

En dat sjaaltje, dat zal een grote rol gaan spelen, dat spreekt voor zich. Dat dertienjarige meisje niet. Zo gaan die dingen.

N.

'VEEL STIEREN HIER, JOH!'

N: Gast. Ben je aanwezig?
V: Nu wel, maar ik ging net even wat strijken. Is er iets dringends?
N: Nee, ik maakte me gewoon even zorgen... Omdat je niets meer schrijft.
V: De reden dat ik niet meer op de seit schrijf, is ongeïnspireerdheid, hoor. Dat is al. Weet je? Ik had de dag nadat ik het schreef alweer zin om iets te plaatsen! Maar dat leek me nogal pathetisch overkomen. Dus toen liet ik het maar.
N: En dat feestje?
V: Welk feestje?
N: Ik dacht dat je op een weblogfeestje was geweest, vanwege meldingen op ohjawel.nl.
V: Welnee. Nina en Kor waren donderdagavond een beetje dronken en die wilden webcammen. En Kor gaf me zijn mobiele nummer, de flirter. Maar ik ging niet naar die weblogmeeting, hoor. In het Vondelpark op een zaterdagmiddag zeker.
N: Neen.
V: Nina & Lotte & Gryts & Kor zijn Friezen en zo. Die feesten erop los. Op ohjawel staat overigens niet eens dat ik naar een meeting zou gaan, hoor.
N: Zeg, wat te denken van Martiens loopbaan als tekenaar? Sjonge! Echt bruut. 26 kranten!
V: Ja, wat goed van hem! We lunchten gisteren samen. Hij zag (hoorde!) voor het eerst het meisje met de afschuwelijke stem. Hij zei dat het abnormaal was. Dat niemand geboren wordt met zo’n stem.
N: Ha. Zo is het.
V: Het was leuk. Het is hier sowieso leuk. Alleen webloggen vind ik even niet zo leuk. De laatste tijd.
N: Ik schrijf morgen of overmorgen wel wat.
V: Ja, doe. Voor de groupies.
N: Exact. Soms slaat de weemoe hier toe. Gisteren bijvoorbeeld. Ik dacht aan Ipo en aan mijn vrienden en Amsterdam en al. En toen werd ik weemoedig. Omdat ik weet dat ik er over 3 weken even ben, maar dat het daarna Heel Lang Kan Duren, wil ik weer alle mensen zien.
V: Jij hebt heimwee. En weemoe. Hoe dan ook: wee. Ik zou het niet kunnen, hoor. Dat weet je. Jij echter! Met je vallei en je rosé en je zwembad en je ochtendstem. Jij kunt dat.
N: Hoe je het ook wendt of keert: als mensen NU aan mij vragen: waar woon je?, dan zeg ik: Barjac.
V: Barjac? Heet het zo?
N: Zo heet deze plaats. Straks zeg ik: ik woon in Barcelona. Zo gaan die dingen.
V: We zien elkaar wel als je hier bent, toch?
N: Natuurlijk! Dat is een must!
V: Dan vrolijk ik je op op de mij zo bekende wijze.
N: Heel goed.
V: Ik werd vandaag gefotografeerd. Overigens.
N: Hoezo?
V: Ik zat met collega Bianca in de hippe Coffee Company waar we vaak heen gaan. Wij zitten daar met onze dubbele caffe lattes. Komt er een fotograaf op ons af. Vraagt of hij ons mag fotograferen. ‘JA!’ zeg ik meteen. Zonder nadenken. Dwaas die ik ben. Bianca kijkt me verschrikt aan. En de fotograaf kijkt zelfs een beetje beteuterd. Die vraagt: ‘Wil je niet weten waarvoor dan?’ En eh, ja, dat willen we toch wel. Ik riep een beetje te snel ‘JA!’
N: (Ik heb eindelijk een Starbucks-koffie gedronken trouwens... Wat een rommel... Ga verder...)
V: (Niemand praat lelijk over Starbucks in mijn bijzijn, makker.) De fotograaf maakte foto’s voor een reportage in Metro over koffiecultuur. We vroegen nog: ‘Wanneer komen we erin?’ Hij zei: ‘Och, zo’n reportage kan altijd wel geplaatst worden. En onder ons: zo’n koffiecultuur bestaat helemaal niet.’ Dat zei hij gewoon! Gekkigheid. Terwijl ik poses zat te striken als een beest, man.
N: Haha.
V: Wacht eens. Dit klinkt als een stukkie. Hier kan ik een stukkie van maken!
N: Ondertussen is dit toetsenbordt op hol geslagen... ) is een ander haakje dan ik wil... = is een vraagteken. Hoe die dingen gebeuren= Ook blijk ik Toetsenbord met dt te schrijven. Ik vermoed dat we in een parallel universum verkeren.
V: Ik hoop dat je weemoe snel voorbij waait. Als een blaadje in een tornado.
N: Ja, zoiets. Veel stieren hier, joh. En van die mannen die erachter gaan. Op paarden.
V: Fijn dat die astronauten veilig geland zijn. Ik had er een hard hoofd in.
N: Astronauten?
V: Die shuttle, man. Die steeds niet kon landen.
N: Man, ik weet helemaal niets.
V: Weet je nog twee jaar terug? Die shuttle die de dampkring niet overleefde? Nu was er weer zo een. Ze moesten in de ruimte die verrekte shuttle repareren.
N: Wat kan mij die stomme shuttle schelen? Wie wil er nu een astronaut worden= Dan ben je gewoonweg zielig. En lelijk. Vooral dat.
V: Gisteren zeiden ze: ‘De landing stellen we een dagje uit.’ Collega Bianca zei: ‘Die komen terug als een stelletje gepofte aardappelen.’ Ik moest daar hard om lachen. Maar ze zijn er weer.
N: Dat is nieuws dus. Dan kan ik beter de NOS bellen...
V: Ik ga strijken. Jij?
N: Ik ga, wederom, mijn vallei overkijken. En hardop lachen als ik mijn saldo op mijn rekening bekijk.
V: Ja, dat geschater van jou ken ik.
N: Knal je dit op de seit?
V: Als je wilt.
N: Je kunt het onder mijn naam doen. Niels Carels
V: Welnee. Waarom onder jouw naam?
N: Om je belofte niet teniet te doen.
V: Och. Stinkbeloftes.
N: Ik kijk vanavond nog wel even.
V: Ik plaats het pas laat, denk ik. Moet nog bewerken. Knippen. Plakken.
N: Mis je me een beetje?
V: Ik mis je meer dan ik ooit had verwacht, joh.
N: Mooi.
V: Soms zie ik andere negers en dan moet ik aan jou denken.
N: Hahaha. Goed. Ik sluit af. Doe je ding.
V: Vrede! En niet meer mopperen op Starbucks!
N: Jaja. Dag!

V.

VOOR ONBEPAALDE TIJD

Ik stop even met schrijven. Voor onbepaalde tijd. Dat wil zeggen dat ik hier morgen alweer iets nieuws kan plaatsen, maar het kan net zo goed weken duren. We zullen het wel zien.

Jullie kunnen dus:

1) wachten tot Niels iets schrijft;
2) een blik werpen op alle hippe weblogs die we linken in de kantlijn;
3) de macht grijpen bij onze comments.

Of iets geheel anders natuurlijk.

V.

IK ROL MIJN MOUWEN OP

Jullie mochten vragen stellen. Ik zou antwoorden geven. Nu, daar gaan we dan maar.

Ionica vraagt: 'Gaan we hier weer net als vorig jaar Zomergasten bespreken? Ik hoop van wel!'

Welnu, Niels bespreekt hier altijd Zomergasten. Aangezien Zomergasten nog niet is doorgedrongen tot Frankrijk, komt het er dit jaar niet van. Van mij hoef je niets te verwachten, dat begrijp je.

Chantal vraagt: 'Wat voor dier zou je willen zijn?'

Ik zou een bulldozer willen zijn.

Ricus vraagt: 'Van wie werd je (op maandag 18 juli j.l.) redacteur?'

Ik werd de redacteur van Hanz Mirck.

CasaSpider vraagt: 'Ik heb ook nog een vraag. Wat vind je van de positie van het Fries (de taal)? (Het staat je vrij om er alles bij te slepen zolang het maar met het Fries of andere door minderheden gesproken talen te maken heeft)'

Op sommige dagen doe ik wat lacherig over de positie van het Fries (de taal). Op andere denk ik er sowieso niet over na. (Stoot ik nu een boel mensen tegen het hoofd? Kom maar op. Ik rol mijn mouwen wel vast op, hoor.)

Ziggy vraagt: 'Is de aarde rond? Motiveer je antwoord.'

De aarde is rond. Althans, op foto's vanuit de ruimte oogt hij alleszins rond.

Hm. Het vragenuur was wel eens drukker.

V.

HULP GEZOCHT!

Heeft iemand zin om wat bij te verdienen op een Grote Uitgeverij? Ik zoek hippe, stoere, getalenteerde, jeugdige, taalvaardige, kritische, flexibele, buigzame, charmante, bekwame oproepkrachten. Met spoed.

Meld je aan, wil je? Collega Bianca en ik wachten op jouw hulp.

V.

UPDATE (4-8-2005)

We hebben iemand gevonden! Heel erg bedankt voor al jullie comments en mails (het waren er beduidend meer dan ik had verwacht), maar het is even niet meer nodig.