Vanmiddag zag ik in het centrum van Amsterdam Rob Schneider lopen. Hij liep een beetje gebogen en hij droeg een capuchon, maar ik herken die onfrisse blik uit duizenden. Ik hoop maar dat hij de walging op mijn gezicht niet zag.
Zelf keek hij overigens ook niet heel opgewekt. Zijn blik was er een à la: 'Wat jammer, zeg, eigenlijk, dat ik Rob Schneider ben.' En geef toe, zo leuk is het ook niet.
Maar laten we vrolijk blijven. Laten we lachen. Want wij kunnen dat: erom lachen. Terwijl Rob Schneider morgen wakker wordt en nog altijd Rob Schneider zal zijn. En overmorgen is hij het weer.
Wat een ondraaglijk lot moet dat zijn.
V.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten